Toen Elliot vorige maand voor ‘t eerst op z’n eentje stond, zagen we dat hij ook meteen al een aantal pasjes zette. Hij was toen nog tegen de windpokken aan het vechten en ook zijn verkoudheid was nog niet volledig over en dus verloor hij precies even zijn interesse in dat stappen. Hij zette wel regelmatig wat stapjes van Klaas naar mij of omgekeerd, maar heel vaak wou hij ook niet en dan kreeg hij spaghettibeentjes en hadden we precies een lappenpop in onze handen. :)

Maar sinds eergisteren is hij dus écht vertrokken. We merkten een paar dagen geleden al dat hij zich soms ergens aan vasthield en dan losliet om 5 stapjes te zetten in onze richting. En zaterdag was het officieel, vond ik. Hij stapt van hier naar daar zonder dat wij hem daartoe aansporen en hij geniet er zichtbaar van! Hij kruipt nu ook al een tijdje zelf uit de zetel (erin lukt nog nét niet) en in de Poäng is hij ook al op z’n eentje gekropen.

Ik kan haast niet geloven dat hij nog geen jaar geleden nog een klein, hulpeloos mannetje was dat niks anders kon dan slapen, eten en schattig zijn. We zijn belachelijk trots op hem. Eigenlijk is dat toch echt raar hé, dat je over zoiets gewoons trots bent? Ik  ben niet fier op mijzelf dat ik kan stappen. Maar dat híj stapt, goh, dat moet heel de wereld weten. :)

Trouwens. Het is echt onmogelijk geworden om hem dat kaartje nog vast te doen houden. Allez, hij houdt het wel vast, maar dan is het onleesbaar omdat hij het ondersteboven of achterstevoren houdt. Dus hebben we het met een lakske aan zijn truitje gehangen. Soms moet ge de omi slim zijn in ‘t leven.