by Joyce | Sep 12, 2014 | Kindjes |
Sinds vorige vrijdag is mijn (allez goed, onze) kleine, kleine baby 7 maanden. Nog 5 maandjes (da’s 2 maanden minder dan dat hij al bestaat!) en hij is een jaar. EEN JAAR. En dan is mijn baby geen baby meer, maar een peuter. Waar gaat al die tijd heen? *cue the waterworks*
De laatste keer dat de vroedvrouw langskwam, woog Elliot bijna 8,400 kg. Zijn zotte gewichtstoename is een beetje aan ‘t afnemen. Over 2 weken moeten we opnieuw naar Kind & Gezin en ik ben benieuwd hoe groot hij nu al gaat zijn.
Wat kunnen we nog melden?
Elliot zit echt superflink en valt zogoed als niet meer om. Toch vertrouw ik hem nog niet om echt alleen op de grond te zitten. Je weet nooit, hé. Hij trekt zichzelf heel goed recht tot staan aan onze handen en doet ook hetzelfde aan onze kleren als hij op onze schoot zit. Om een of andere reden doet hij dat niet in zijn park. Ik denk dat hij niet beseft dat dat daar ook kan. :-) Hij is ongelofelijk graag buiten en aangezien we de laatste tijd veel in de tuin aan het werken zijn, betekent dat dus dat Elliot heel vaak in zijn relax op het gras naar ons zit te kijken. Hij doet het goed bij de onthaalmoeder en lijkt zich daar wel te amuseren. Hij is héél blij als we hem daar ‘s avonds opnieuw gaan oppikken, zo blij dat als we hem niet binnen de 5 seconden uit de eetstoel/het park halen, hij begint te wenen. :-) Het gebeurt heel vaak dat hij aan iets wil voelen en dan gebruikt hij énkel zijn duimpje waarmee hij dan zo’n beetje aan het voorwerp in kwestie krabbelt. Megacute! Zijn handjes doen nog steeds van “vroem vroem” en steken nog altijd alles dat hij te pakken kan krijgen in zijn mondje. Hij houdt van onze huisdieren en slaapt heel graag. Hij krijgt nog steeds volop borstvoeding (nu overdag dus in flesjes) en eet ook wat meer vaste voeding bij zijn onthaalmoeder. Thuis oefenen we wel verder en sommige dingen beginnen echt al supergoed te gaan. Banaan eet hij al heel flink, telkens een half banaantje in zijn vuistje en dan maar smullen. Tomaat eet hij ook heel graag en komkommer vindt hij ook leuk omdat dat fris is aan zijn “tandjes”. Hij is suuupervrolijk en zaagt eigenlijk alleen als hij moe is. Als hij blij is ons te zien, wipt hij op en neer op onze arm terwijl hij op onze schouders slaat. Hij probeert ook op onze buik en borst omhoog te klimmen en tsjoest graag op ons gezicht. Wat een Zalig Manneke. <3
by Joyce | Sep 7, 2014 | Haakprojectjes |
Soms krijg ik al eens ‘t zot in mijne kop. ‘t Is nu héél hard in de mode om te naaien en stikken en breien en ik vind dat stiekem wel cool en hip maar buuuhhhh, dat lijkt mij allemaal zó ingewikkeld. Om nog maar te zwijgen van de tijd dat dat waarschijnlijk allemaal in beslag neemt. En in het eerste en tweede leerjaar was ik in die verschillende steken tijdens de naailes toch niet zo heel goed. Maar nu vond ik dit en seriously, hoe schoooooon is dat deken?
Fotootje hier gevonden.
Dus nu moet ik dat maken he. Klaas zei eergisteren dat hij ervan droomt om later met een tentje te gaan kamperen in het Muziekbos om foto’s te maken en dat hij dan Elliot mee wil nemen omdat dat heel gezellig zou zijn. And I was like: “Euhm, en ik dan?” En dan zei hij dat ik toch niet wil gaan kamperen. Boo to the hoo, zeg. Ik wil geen week aan een stuk kamperen op een camping tussen andere mensen, nee. Maar zo eens 1 nachtje buiten, gezellig met mijn eigen gezinnetje, why not? Dus dan begon ik te dromen over hoe dat kampeeruitje er dan uit zou zien. We gaan dan een kampvuur maken (en hierbij ga ik even voorbij aan het feit dat dat daar niet mag) en dan hebben we natuurlijk een keigroot deken nodig waar we met heel ons gezin (tegen dan gaan we natuurlijk met meer zijn!) in passen. En toen herinnerde ik me dat ik dat deken op Pinterest had gevonden.
Chance dat ik vanmiddag mijn mémé zie. Ik ga eens moeten vragen hoe je ook alweer haakt en hoe je zulke lapjes aan elkaar flanst. :-)
by Joyce | Aug 29, 2014 | Dagelijks leven |
Hoe cute is Elliot als kabouter? :-)
Iedereen die mij kent, weet dat ik al van jongs af aan droomde van een eigen gezinnetje. Een man, een paar kindjes, een vrolijke beestenboel. Zalig leek (en lijkt) me dat. Hoewel er veel aan te merken valt op ons huis, ben ik hier toch gelukkig. Volgens mij komt dat omdat dit ons eerste échte eigen huis is. De plek waar we voor het eerst met opvoedkundige projectjes (onze honden) startten, waar we besloten te trouwen, waar we aan kinderen begonnen. En dus ook Elliots eerste thuis. Maar we zijn hier nog lang niet klaar. Dus werd het blijkbaar nog eens tijd voor gezinsuitbreiding!
Hoooooooo, nu had ik jullie allemaal goed liggen, hé? Haha. Deze twee cuties verschenen eergisteren op de Facebookpagina van onze dierenartsenpraktijk. Ik zuchtte eens, toonde het aan Klaas en hij sprak zijn veto uit. Gisterenmiddag kreeg ik dan opeens een berichtje van hem, waarin datzelfde Facebookbericht nog eens stond, en de melding dat ik zijn zegen had. ‘s Avonds zijn we dan bij de voorlopige eigenaars van de katjes langsgegaan en we konden ze onmiddellijk meenemen. We waren niet 100% zeker of het jongens of meisjes waren en ze waren ook nog niet gevaccineerd, dus gingen we vanavond eerst en vooral naar de dierenarts om alles in orde te brengen. Het bleken dus effectief twee kattinnetjes te zijn (Klaas is een klein beetje teleurgesteld – als het jongens waren geweest, hadden ze Robin en William geheten). Het katje aan de linkerkant is Mrs. Euphegenia Doubtfire en het katje aan de rechterkant is Zelda. Welkom!
by Joyce | Aug 26, 2014 | Dagelijks leven |
Alle foto’s in deze blog werden vorige zondag genomen door Joke van South Africa Meets Belgium.
Ik heb het hier nog niet verteld, maar deze maand hoorde ik dat ik geselecteerd ben om deel te nemen aan het Jongerenplan Banksector, een samenwerking tussen Febelfin Academy en VDAB. Dat betekent dat ik gedurende september en oktober lessen en workshops over de banksector zal volgen en dan in november en december een bedrijfsstage mag doen. Dat is natuurlijk een supermooie kans die ik met beide handen wil grijpen. Ik ga er heel veel uit leren en bovendien zal het een mooie aanvulling voor mijn cv zijn.
Maar dat betekent ook dat ik vanaf volgende week mijn kleine mannetje moet achterlaten. En daar heb ik het moeilijk mee. Moeilijker dan verwacht, blijkbaar. Ik moest gisteren naar de Kick-Off meeting van de opleiding en dus ging Elliot een dagje wennen bij de onthaalmoeder. Dat is trouwens ook mijn meter en dat hij dus opgevangen wordt door familie helpt mijn gemoed wel, merk ik. Om 8u10 kon ik hem thuis in bed nog eens aanleggen, waarna ik hem aankleedde en met hem naar de opvang vertrok. Om 8u25 vertrok ik daar weer, om uiteindelijk iets na tweeën terug te zijn. Hij heeft het daar heel goed gedaan. Hij is om half 9 meteen naar bed gegaan en heeft dan geslapen tot half 11. Dan heeft hij een beetje gespeeld en om 11u dronk hij zijn flesje mooi leeg. Om 12u heeft hij dan wat broccoli gegeten en tegen 12u30 was hij alweer moe. Toen ik daar aankwam, lag hij nog te slapen. Hij heeft één keer heel hard gehuild, maar dat was uit sympathie met een ander kindje dat was beginnen wenen. Alles is dus goed verlopen. Ik content.
Tot deze nacht. Eerst droomde ik dat ik ergens op kamp was, zonder Elliot, en dat ik ineens het nieuws kreeg dat hij in zijn slaap gestorven was. In mijn droom begon ik dan alles op te lijsten waar ik spijt van had en wat ik anders zou gedaan hebben als ik terug in de tijd kon gaan. Ik werd wakker en vertelde mijn mamagroepje op Facebook over mijn droom. Dan viel ik weer in slaap. Toen droomde ik dat de wereld ging vergaan en dat ik een oude man aan het helpen was bij het inpakken van zijn spullen. Ineens strompelt die met een huilende Elliot in zijn armen naar buiten en legt Elliot daar in ‘t midden van de straat. Die man begint te huilen en zegt dat Elliot de reden is dat de wereld vergaat, want God vindt dat hij hier niet mag zijn. Ten eerste: wát? En ten tweede: God? What’s that all about? Het lijkt alleszins duidelijk dat mijn onderbewuste er toch ferm mee bezig is en ik het blijkbaar toch niet zo goed zie zitten om Elliot achter te moeten laten.
Maar ik weet dat het moet. We willen Elliot (en latere broer/zus) alles kunnen bieden en hem een betere plek geven om op te groeien, met een eigen kamer en genoeg plaats om te spelen en knutselen. En daar heb je tegenwoordig twee inkomens voor nodig. Pessimisten zullen dan argumenteren dat een kind niets heeft aan veel speelgoed en een mooi huis als zijn ouders er niet zijn voor hem omdat ze drukke jobs hebben. Ik vind echter dat een werkende moeder (en vader) geen probleem hoeft te zijn. We wonen in een land waar kinderen op 2,5 jaar naar school beginnen te gaan. En als je thuisblijfmoeder bent, maar je kind(eren) op school zit(ten), wat doe je dan? Elke dag kuisen? Thanks, but no thanks. Dus ik ga gewoon mijn best doen om de tijd dat we wél allemaal thuis zijn zo leuk mogelijk te maken. Quality above quantity.
Edit: a little birdy is me komen vertellen dat deze laatste paragraaf heel veroordelend en grof is naar thuisblijfmoeders toe. Ik snap zelf niet zo goed waarom, maar soit, een verduidelijking: ik zeg hier niét dat thuisblijven voor niémand werkt. Er zijn zeker gezinnen waar dat wel goed gaat en waar het financieel wel haalbaar is. Wat ik hierboven zeg is dat het voor ons geen haalbare kaart is. We hebben nog een te grote (bouw)droom die 100% zeker géén werkelijkheid kan worden als ik thuisblijfmoeder zou worden. En dan probeer ik mezelf maar wat te troosten met het feit dat Elliot ook niets heeft aan een moeder die misschien wel altijd thuis is voor hem maar die zich constant zorgen moet maken over de financiële situatie van haar gezin.
by Joyce | Aug 24, 2014 | Dagelijks leven |
Vorig weekend zijn we voor ‘t eerst naar de kermis gegaan met Elliot. We hadden op voorhand niet echt plannen gemaakt, maar zaterdagavond vroegen we ons wel ineens af hoe hij het daar zou vinden. ‘t Is ook zo’n beetje jaarlijkse traditie om met mijn ouders oliebollen te gaan eten op de kermis, dus zijn we na het avondeten gewoon vertrokken. En Elliot vond het allemaal best. Zolang hij maar kan rondkijken, is alles goed voor meneer. Op dat vlak is het echt een ongelooflijk makkelijk kind (en op de meeste andere vlakken ook).
We zijn ook naar het meest simpele kraampje gegaan met hem, want je kan toch niet met je kind naar de kermis gaan en hem dan niets laten doen, hé? Dus gingen we naar het touwtrekkraam (heet dat eigenlijk zo?). Je weet wel, allemaal touwtjes die aan het plafond van het kraam hangen en dan mag je aan een bepaald aantal touwtjes trekken.
Het komt erop neer dat ik dat dus in zijn plaats gedaan heb, want Elliot was zo onder de indruk dat hij de touwtjes maar gewoon vastnam, maar er verder niks mee deed.
Hij heeft wel een dolfijn gewonnen. That’s our boy!
En toen we daarna dan oliebollen gingen eten, heeft hij bij Klaas op schoot gezeten, en ook bij zijn omi. En maar kirren en spelen en lief doen. Zucht. :-) Puuuurrrr-fection!
