by Joyce | Apr 5, 2017 | Kindjes |
Dat onze meisjes al 9 maanden zijn, zeg. Ik kan er niet van over. Nog 2,5 korte maandjes en we ‘moeten’ al hun eerste verjaardag vieren. Ik merk dat dat mij meer raakt dan toen Elliots eerste verjaardag naderde. Toen was dat ook wel emo, maar ‘t ging me toen toch meer om Elliot zelf. Mijn eerste kindje dat geen baby meer zou zijn enzo. Maar nu… Het voelt heel raar aan om te bedenken dat mijn wellicht laatste kindjes ooit binnenkort baby af zijn. Ik ben daar nog niet klaar voor. :)
Schone foto hierboven, hé? Maar ‘t is niet altijd rozengeur en maneschijn. De foto hieronder is een behind the scenes… Lily-Rose vindt het waanzinnig grappig als Elliot of Lucy-Mae hard moeten huilen. *hihi*
Wat deze maand nog duidelijker werd dan tevoren is dat Lucy-Mae qua gedragingen het meest op Elliot lijkt. We noemen haar vaak ‘het manneke’ van de twee, omdat ze zo hevig is, net zoals baby Elliot dat was. Ze was ook de eerste die flesjes begon te drinken (Lily-Rose heeft het flesweigeren wat langer volgehouden toen ze naar de opvang begonnen te gaan) en ze maakt krak dezelfde draaiende bewegingen met haar handjes, alsof ze op een denkbeeldig brommerke zit. Dat was zo typisch Elliot, maar kijk, zijn kleinste zusje doet dat ook. :) We merken ook al maanden dat Elliot precies een iets hechtere band heeft met Lucy-Mae dan met Lily-Rose. Het was haar naam die hij als eerste zei en als hij een zusje komt knuffelen is het 9/10 keer Lucy. Geen idee of dat bewust is, want hij kan hen alleszins nog niet echt uit elkaar houden, denken we. Misschien is het iets gevoelsmatig?
Kort na hun achtste vermaanddag zijn ze gestart in de opvang en ze hebben het toch wel wat moeilijker gehad dan Elliot om het daar gewoon te worden. Ze gaan 4 dagen per week (Elliot ging voltijds), op woensdag zijn ze thuis bij mij. In het begin weigerden ze dus flesjes te drinken, maar ondertussen gaat dat eigenlijk goed. Gelukkig, want veel vaste voeding eten ze nog niet. Patatjes beginnen wel goed te lukken, maar fruitpap is geen succes. Dat spuwen ze altijd weer uit, om een of andere reden. Dat ze ineens meer vaste voeding aten dan ze gewoon waren zorgde tijdens de eerste weken net zoals bij Elliot wel voor heel veel krampjes en constipatie. Echt zielig. :( Vooral Lily-Rose had veel pijn, haar moesten we vaak een beetje helpen. Ze zijn ook altijd heel blij als we hen gaan ophalen. Vooral bij Lily valt dat op. Zij is mijn eerste (en enige) baby die mij echt vastklampt als ze mij terugziet aan het einde van de dag. Dan klemt ze haar armpjes in een death grip rond mijn nek en wil ze minutenlang tegen mijn borst liggen. Echt efkes komen bijtanken dus. <3 Lucy is chiller, net zoals Elliot. Die gaf gewoon een kus en een knuffel en dan ging hij spelen. :) Hieronder Lucy.
Ze zitten ondertussen heel goed zelfstandig, ze beginnen zichzelf ook een beetje te corrigeren als ze omver dreigen te vallen. Ze zitten nu vaak mee op het speeltapijt als Elliot ‘s avonds aan het spelen is. We leggen er meestal wel nog kussens rond, want ge weet toch nooit, hé. :) Ze beginnen ook zelf van zit naar lig en omgekeerd te gaan. Zich rechttrekken zie ik nog niet meteen gebeuren… Daarin zijn ze toch beduidend later dan Elliot. Benieuwd of dat ook betekent dat ze veel later gaan stappen… De meisjes zijn deze maand ook 2 keer samen in bad gegaan met mij. Het water stond redelijk hoog en ze vonden het superleuk om rechtop in bad te zitten, met hun handjes te spatten, met de bootjes te spelen. Echt heel fijn. <3
Verder zijn ze heel regelmatig ziek geweest. Elliot bracht snottebellen mee van school en Lucy-Mae kreeg er dan ook nog eens een dubbele oorontsteking en twee geperforeerde trommelvliezen bovenop. Gelukkig is de lente in ‘t land. Ze hebben wel nog altijd een loopneusje, maar ik ben stilaan aan ‘t hopen dat we Joop de Microob (zo leert Elliot dat op school, haha!) achterwege gaan kunnen laten. Over ‘t algemeen zijn ze vrolijk en tevreden zolang ze niet ziek zijn, maar ik merk toch dat de 9-maandensprong een heel pittige is. Veel verlatingsangst, immens veel aandacht vragen en heel snel malcontent zijn. Eigenlijk moeten we er zowat constant mee bezig zijn. Gelukkig vinden ze ‘t ook fijn om bij wijze van afwisseling hun broer gade te slaan. :) Hieronder Lily.
Oh, en waar ze ook duchtig mee verderdoen én meer last van lijken te hebben dan Elliot: tandjes! Ze laten niet zo goed in hun mondjes kijken, maar ik dénk dat Lily-Rose er nu 4 heeft (met nog 1 of 2 doorkomende tandjes) en Lucy-Mae 5 (met nog 3 doorkomende tandjes). Je zou voor minder ambetant doen, denk ik dan. :)
We gingen trouwens ook nog naar Kind & Gezin deze maand. Op 9 maanden waren Lily en Lucy respectievelijk 8,080 kg en 72 cm en 7,720 kg en 71 cm.
Zo veel rijkdom. <3
by Joyce | Mar 10, 2017 | Femma |
Alternatieve titel voor deze blog: die keer dat ik na maanden moederen dringend nood had aan een persoonlijk verzetje, maar mijn goesting niet vond in het aanbod in eigen regio en dus maar gewoon zelf met enkele vriendinnen een Femmagroep uit de grond stampte. Maar zeg nu zelf, dat zou toch veel te lang zijn als blogtitel, hé?
Maar dus. Ergens rond eindejaar snakte ik naar wat tijd voor mijzelf, tijd om zelf dingen te doen en te creëren. Ik zag op Instagram mensen handletteren en allerlei andere Pinterestwaardige projectjes uitproberen, maar bij mij kwam er niks van in huis. Allez ja, niet dat ik wist waar te beginnen. Ook hier in de regio was er rien de knots wat workshops of lessen betreft. Ik sprak 5 vriendinnen aan die op dat moment eigenlijk eerder kennissen waren en vroeg hen of we niet zelf een paar workshops konden organiseren. Meteen werd het idee geopperd om dat dan meteen echt goed te doen, in een officieel kader, met een beetje financiële steun en een organisatie die ons kon begeleiden. Et voilà, Femma Zottegem was geboren.
Allez, zo simpel was het nu ook weer niet. We stuurden mailtjes naar Femma, prikten een datum om voor ‘t eerst af te spreken (dag op dag toevallig exact 1 jaar nadat we voor het eerst met ons zessen uiteten gingen, als dat niet meant to be is!) en gingen aan de slag. We zijn nog maar net begonnen, maar ik hou nu al zo hard van de dynamiek binnen onze groep. Er worden ideeën in het rond gegooid, daar wordt dan op verdergebouwd en uiteindelijk worden ze omgezet in acties. Echt zalig. Iedereen was van bij het begin ontzettend enthousiast, maar ergens was ik toch nog wat bang dat ik zelf het meeste werk zou moeten doen. Maar daar is dus niks van aan, hé. Meer zelfs, ik voel me op dit moment vaak wat schuldig tegenover onze vormgeefster en onze verantwoordelijke activiteiten omdat zij nu eigenlijk het grootste deel van het werk op zich nemen. Hopelijk herstelt dat evenwicht zich de komende tijd weer een beetje. Maar echt, zo veel liefde voor mijn 5 medevrijwilligers. <3
Eergisteren gingen we online en dankzij onze opvallende huisstijl bereikten we meteen een groot publiek. De kop is er dus al af, wat een opluchting na wekenlang in ‘t geheim plannen! De eerste leden zijn binnen, binnenkort maken we onze eerste activiteiten bekend en dan kunnen we echt van start gaan. #psyched
Meer weten? Klik dan hier!
by Joyce | Mar 7, 2017 | Lezen |
Ik hoor het u al denken, hé. ‘Hunk? Februari? Die heeft toch niks gepost over januari en nu ineens over februari wel? #ksnappetnie’ Dat is omdat ik in januari technisch gezien nog niet deelnam aan de Book Challenge die Katheen van Verbeelding in elkaar stak voor dit jaar. In 2015 ontdekte ik het bestaan daarvan en ik begon mee te doen. Na mijn laatste blogpost daarover las ik nog enkele boeken op de trein, maar tja, dat was ook het moment dat ik opnieuw zwanger was en we weten ondertussen allemaal al wat er dan gebeurt op deze blog, hé? Juist, ja. Het spel valt stil. Ik ben wel van plan om nog eens een blogje te schrijven over de boeken die ik nog gelezen heb na 12 Years a Slave maar nu ga ik efkes focussen op wat ik nu aan het lezen ben.
Vanaf 3 februari neem ik dus opnieuw de trein. Ik pendel niet per se graag, maar ik vind het wel héél fijn om elke dag een dik uur te kunnen lezen zonder mij daar schuldig over te moeten voelen. Thuis komt dat er niet van, met al die kinders. :) Toen we verhuisden naar mijn ouders kon ik natuurlijk niet al mijn boeken mee verhuizen, dus ik nam enkel die exemplaren mee waar ik begin 2016 in gestopt was, samen met nog wat naslagwerken die ik met nieuwe baby’s in huis wel zou kunnen gebruiken. Ik wist dat ik toch pas opnieuw zou lezen als ik weer de trein op moest en aangezien we eind maart 2017 weer naar ons eigen huis zouden verhuizen, zou ik met die paar boekjes dus wel toekomen. Maar ja, jullie weten ook hoe dat gaat met een bouw: we gaan niet eind maart verhuizen, hé. Een streep door mijn rekening, want ik had mezelf verplicht enkel boeken te lezen die al in mijn bezit waren, want dat kan nu toch niet zijn dat die boekenkast vol staat met ongelezen romans, hé? Bon, ik ga hier en daar eens een boek proberen lenen van familie of kennissen en anders is er altijd nog de bib.
Het eerste boek dat ik las was er eentje waarin ik tijdens de zwangerschap gestopt was. Allez, eigenlijk weet ik het al niet meer zo goed. Ik herinner mij dat het steevast op de stoel naast ons bad lag en dat ik tijdens mijn wekelijks dobberpartijtje soms wat lag te lezen. The Miniaturist van Jessie Burton kon mij in het begin echter totaal niet boeien. Het verhaal kwam naar mijn gevoel niet op gang, de uitwerking van de personages lag me niet, ge kent dat wel. Dat boek is naast het bad blijven liggen tot we verhuisden en uiteindelijk heb ik het zelfs meegenomen tijdens de verhuis. Ik kan dat niet, boeken ongelezen laten. Eens ik begonnen ben, moét het uit. Al duurt het jaren. The Miniaturist was het eerste boek dat ik meenam op de trein. Ik dacht eerst om het volledig eerlijk te houden en te herbeginnen vanaf de eerste pagina, maar uiteindelijk heb ik dat toch maar niet gedaan. In januari heb ik dan zogezegd het eerste stukje gelezen, hé? Dat komt op hetzelfde neer. Ik wist nog in grote lijnen wat er in de eerste hoofdstukken was gebeurd, en effectief: ik begon het graag te lezen! Petronella (Nella voor de vrienden) Brandt is 18 jaar oud wanneer ze in Amsterdam arriveert als kersverse vrouw voor een rijke handelaar. Hij blijft heel afstandelijk maar geeft haar wel een peperduur miniatuurhuis als huwelijksgeschenk. Om dat huisje in te richten wendt ze zich tot een ‘miniaturist’ (Geen idee hoe dat in ‘t Nederlands heet eigenlijk. Ne miniaturist? :)) maar hoooo, dan gebeuren er toch wel rare dingen! De stukken die ze toegestuurd krijgt zijn héél persoonlijk en tonen aan dat de miniaturist dingen weet die ze eigenlijk niet kan weten. Er zitten een paar zotte plotwendingen in die ik helemaal niet had zien komen, maar het verhaal van the miniaturist zelf blijft wel wat onderbelicht. Geen idee hoe die nu eigenlijk zo precies wist wat voor voorwerpjes ze moest maken, het bleef allemaal een beetje vaag. Ik kan hier niet te veel over vertellen zonder dingen te verklappen. 3,5 sterren zou ik geven, denk ik. Een leuk boekje om te lezen, maar geen groot meesterwerk dat ik als een absolute must aan anderen zou aanraden. Oh, en de categorie waarvoor ik dit boek las: een boek met een illustratie op de cover. Nogal random, maar ja.
Mijn tweede roman van de maand was Het meisje in de trein van Paula Hawkins. Past perfect binnen de categorie ‘Een boek dat iedereen en z’n moeder al heeft gelezen, behalve jij’. Ik had dit boek zelf niet, maar kon het lenen van mijn schoonvader. Toen ik de foto hierboven op Instagram en Facebook postte, waren de meningen ongelooflijk verdeeld. Sommige mensen vertelden dat ze het supergoed vonden, anderen waarschuwden me dat het zwaar overroepen was. Voor mij persoonlijk zat het er zo’n beetje tussenin. Dat ik 100 pagina’s moet lezen voor er een beetje actie in een boek te bespeuren valt, dat vind ik niet zo tof. En al zeker niet als ik mij gedurende die 100 pagina’s dan nog eens keihard zit te ergeren aan het hoofdpersonage. Ik vond Rachel helemaal niet aimabel en bovenal een zielig geval. Hoe het zo ver met haar is kunnen komen kan ik wel begrijpen, maar het was te veel van hetzelfde. My two cents. Het boek leest wel heel snel weg en ik ben ook wel tot op het einde blijven gissen naar hoe de vork nu precies in de steel zat. Een aanrader voor wie niet te veel wil nadenken tijdens een boek dat leest als een trein (no pun intended). Drie sterrekes, denk ik.
Mijn lijstje ziet er ondertussen zo uit:
- Een boek met meer dan 700 pagina’s (ieder jaar een beetje meer)
- Een boek met minder dan 200 pagina’s (om het voorgaande puntje te compenseren)
- Een boek geschreven door meerdere auteurs
- Een boek geschreven door iemand die jonger is dan jou
- Een boek waarvan er wereldwijd minstens 100.000 exemplaren werden verkocht
- Een self published boek (een boek dat niet werd uitgegeven bij een grote uitgeverij, maar zelf door de auteur werd uitgegeven. Ik heb nooit gezegd dat deze challenge makkelijk ging zijn. ? )
- Een boek gepubliceerd in 2017
- Een boek geschreven door een celebrity (filmster, muzikant,…)
- Een boek met een titel die meer dan vier woorden telt (want er gaat niets boven een boek met een lange titel)
- Een boek met een titel die bestaat uit één woord
- Een boek met een kleur in de titel
- Een boek met een nummer in de titel
Een boek met een illustratie op de cover The Miniaturist – Jessie Burton- Een non-fictie boek
- Een boek over boeken of waarin boeken een belangrijke rol spelen
- Een boek over reizen of waarin een reis een belangrijke rol speelt (roadtrip, wandeltocht,…)
- Een boek over muziek of waarin muziek een belangrijke rol speelt
- Een boek waarin één van de seizoenen centraal staat
- Een boek waarin meerdere generaties van één familie aan bod komen
- Een boek gepubliceerd voor je geboren werd
- Een boek dat je al een keertje las
- Een ver-van-je-bed-boek oftewel een boek dat zich aan de andere kant van de wereld afspeelt
- Een boek dat zich afspeelt in een land waar je al een keertje op reis bent geweest
- Een boek uit de bibliotheek
- Een boek dat je leende van een vriend(in) of een mede Verbeelding Book Club lid
- Een boek met een vleugje magie erin (full on fantasy of magisch realisme)
- Een boek dat je ooit op school moest lezen om te zien wat je er nu van denkt of om het eindelijk te lezen omdat je het toen niet las
Een boek dat iedereen en z’n moeder al heeft gelezen, behalve jij Het meisje in de trein – Paula Hawkins- Een boek dat ergens ter wereld op de verbannen lijst staat
- Een eerste deel in een reeks
Ik ga dat sowieso nooit allemaal gelezen krijgen dit jaar, maar bon. Dan doen we volgend jaar nog wel efkes verder. :)
by Joyce | Mar 5, 2017 | Bouw |
Weten wat aan deze post voorafgaat? Lees dan eerst deel 1 en deel 2 van onze bouwreeks.
Aan het einde van mijn vorige post was onze ruwbouw af (maar nog niet winddicht, want er zaten nog geen ramen en deuren in) en kon Klaas beginnen aan de afwerking. Die eerste fase is suuuupersaai, want de technieken stonden als eerste op de planning. Klaas doet alles zelf, met heel wat hulp van mijn vader en zijn stiefvader, omdat we op die manier veel geld uit kunnen sparen. Het moet natuurlijk ook een beetje in orde zijn en omdat we het niet zagen zitten om verschillende aannemers aan te spreken om legplannen op te stellen, klopten we aan bij firma’s die zelfbouwpakketten aanbieden. Die firma’s overlopen dan met jou het plan van je huis en stellen belachelijk veel vragen over dingen waar je zelf nog niet eens bij stil had gestaan. Dan maken ze een (leg)plan van de techniek in kwestie en zorgen ze ervoor dat al het materiaal dat je voor de werken nodig hebt aan je deur geleverd wordt. Ons elektriciteitspakket bestelden we bij Easykit, voor sanitair, vloerverwarming, zonneboiler en ventilatie tekenden we bij Sack. Wat ik wel een beetje een bummer vond, is dat ik dacht dat de prijs die we afspraken ook effectief all-in was. Dat was toch een beetje een misrekening. Op zich is alles wel correct verlopen en hebben we niks te klagen, hoor. ‘t Is maar dat Klaas echt al 20 keer naar den Brico gegaan is ‘voor gewoon nog wat vijskes’ of een ander willekeurig bouwgerelateerd item. En elk factuurke was dan 20 eurootjes of zo, peanuts als je het vergelijkt met de totaalsom van een nieuwbouw. Maar toch, als je al die Brico-uitstapjes eens samentelt, tikt dat toch aan. Soit.
We begonnen eerst met de ventilatie omdat die buizen het grootst zijn en het dus beter was dat die als eerste gelegd werden.
Toen dat klaar was, werden de afvoeren van het sanitair gestoken en pas daarna waren de effectieve sanitaire leidingen aan de beurt.
Daarna was het tijd voor de elektriciteitswerken.
Terwijl die laatste bezig waren, heeft mijn vader ook op zijn eentje de plafonds van heel het huis tot de zolder toe geïsoleerd. <3
Er moesten uiteraard ook kabels voor internet en tv getrokken worden. Sfeerbeeldjes van onze leefkeuken en zithoek. :)
Dat lijkt nu waarschijnlijk wel allemaal heel gemakkelijk en snel, maar die werken hebben toch een tweetal maanden in beslag genomen. Gelukkig kon Klaas in principe elke dag in het huis werken (als hij geen foto’s moest maken voor zijn bijberoep) want als dat allemaal in weekends of ‘s avonds moest gebeuren, dan waren we nu vast nog niet klaar met de technieken…
Na deze werken moesten we eventjes stoppen, want voor de vloerverwarming gelegd kon worden, moest er natuurlijk eerst PUR gespoten worden. De vloeropbouw hou ik voor een volgende post, want daar hangt toch een verhaaltje aan vast. Zijde al curieus?
by Joyce | Mar 5, 2017 | Kindjes |
Kathleen van Verbeelding startte op 1 maart met 40 Dagen Bloggen. Dat is even simpel als het klinkt: gedurende 40 dagen schrijf je dagelijks een blogpost. Daar had ik wel zin in! Het is hier de laatste tijd veel te stil, niet omdat ik geen inspiratie heb, maar omdat ik mezelf niet voldoende meer kon motiveren om nog te schrijven. Er is altijd wel iets te doen dat belangrijker lijkt dan bloggen. Ik hoop dus dat 40 Dagen Bloggen the kick in the butt zal zijn die ik nodig heb. Je krijgt wel 6 snipperdagen (want op zondag wordt er ook niet gevast) en ik heb er al 2 gebruikt, seg. Gisteren en eergisteren. Maar vanaf nu ga ik keihard mijn best doen. Geen idee of ik daadwerkelijk elke dag ga bloggen, maar de intentie is er alvast. Vandaag is dus mijn tweede post, die van woensdag was de eerste.
Zoals ik in mijn vorige post schreef, moet ik me haasten om nog te bloggen over onze meisjes die 8 maanden oud zijn. Ik weet al niet meer precies wat echt kenmerkend was voor een maand geleden, dus dat gaat hier een korte post worden, ik voel het aan mijn water.
De belangrijkste mijlpaal is uiteraard dat ze zelfstandig begonnen te zitten, ongeveer een weekje voor ze 8 maanden werden. Dat voelde voor mij nogal aan alsof het van het ene moment op het andere gebeurde, want ik had het eigenlijk niet zien aankomen. En dan deden ze dat toch wel gelijktijdig, zeker? De eerste keer dat dat gebeurt, dat ze echt op één en dezelfde dag iets nieuws leren.
Lily-Rose heeft in deze foto’s het grijze kleedje aan, Lucy-Mae het zwarte. Nog eens een superdikke merci aan Joke voor de prachtige foto’s!
Nog een mijlpaal is dat ze begin februari naar de onthaalmoeder zijn beginnen gaan. Net zoals Elliot gaan ze bij mijn tante/meter en het geeft mij gemoedsrust te weten dat ze bij familie zijn en dat er goed voor hen gezorgd wordt. Uiteraard is het voor mijn tante ook aanpassen, want hoewel er al vaker twee kindjes tegelijkertijd startten in de opvang, was het wel de eerste keer dat ze een tweeling kreeg. Onze meisjes waren ook fervente flesweigeraars, maar na enkele dagen opvang was dat probleem gelukkig grotendeels van de baan. Op het moment dat ze 8 maanden werden, gingen ze nog geen week naar de opvang, dus ik ga daar nog niet te veel over vertellen. Zie dat ik in mijn volgende post niks meer te zeggen heb!
Wat vreemd zijn betreft, zijn ze wel compleet anders dan baby Elliot, trouwens. Die was nog geen 3 maanden oud als er al niemand meer naar hem mocht kijken omdat hij begon te wenen. Lily-Rose en Lucy-Mae daarentegen zijn veel socialer. Ze gaan eigenlijk zonder al te veel problemen op de arm bij mensen die ze niet/minder goed kennen. Maar ik heb dus geen idee of dat gewoon aan hun karakter ligt, of toch eerder aan het feit dat ik met twee baby’s noodgedwongen vaker eens eentje moest doorgeven aan iemand anders. Wellicht een combinatie van beide factoren. Gemakkelijk is het wel. :)
Ah, en nog één fotootje, voor zij die beweren dat onze miekes hard op Elliot beginnen te lijken. Hier is Elliot op 8 maanden…
I rest my case. :)
