by Joyce | Nov 28, 2015 | Persoonlijk |
Zeg. Wisten jullie al dat ik een Facebookpagina hebt aangemaakt voor Huizeke Sluizeken? ‘t Is daar nu nog een beetje stil, maar da’s omdat ik een beetje weinig geblogd heb de laatste tijd. My bad. Snel gaan liken, dat zou ik fijn vinden!
Anyway. Tijd voor een nieuw rubriekje! Ik zat er al eventjes over te denken, maar ben er nu pas aan toegekomen om erover te bloggen. Het wordt volgens mij geen vaste rubriek die je om de twee weken mag verwachten. Maar gewoon, zo af en toe eens, als ik daar goesting in heb. :)
Ask me anything is eigenlijk heel simpel: jullie mogen mij een vraag stellen in de comments of via mail (via dat schoon icoontje van een envelop hiernaast). Om ‘t even wat, hoe belachelijk of serieus ook. Dingen die je je altijd hebt afgevraagd maar nooit hebt durven uitspreken. Spannend, hé? Ik kies er dan een paar vragen uit en dan wijd ik daar een blogje aan.
Fotootje van hier.
Dus: stel jullie vragen! Volgende week zaterdag post ik ‘s avonds enkele antwoordjes. Tenzij niemand vragen heeft. Dat zou wel een beetje triestig zijn voor mij. En dan zou ik mij redelijk belachelijk voelen. Dat zouden jullie toch niet willen, hé? Ah. Ik docht het al.
Ik ben al benieuwd!
by Joyce | Nov 22, 2015 | #boostyourpositivity, Kindjes |
Fieuw, amai. Ik ben hier nog eens geraakt. Er zaten hier vieze microben in huis waardoor ik enkel dinsdag ben gaan werken. Die ochtend dacht ik dat het wel alweer zou lukken, maar dat bleek dus niet zo te zijn. En wie ziek is, kan niet bloggen, hé.
Het laatste thema van #boostyourpositivity gaat over kindjes, en dan vooral over quality time. Toch fijner om over te schrijven dan over een ontbijt, vind ik stiekem. Ik moet zeggen dat ik die quality time een pak trickier vind sinds ik ga werken. Toen ik nog thuis was met hem, was elke dag quality time. Als Klaas dan thuiskwam van het werk, was het zijn moment en deed ik wat grotere huishoudelijke taken waar ik overdag niet aan toe was gekomen. Toen ik nog thuis was, maar Elliot al naar de opvang ging, was het ook nog simpel. Dan kwam hij tegen 16u30 aan en speelde ik met hem terwijl Klaas (of wij samen, met Elliot dan) aan het eten begon. Maar nu…
Ik stond er nooit echt bij stil, maar eigenlijk pakte ik het de afgelopen maand compleet verkeerd aan. We waren weliswaar alle drie thuis tegen 17u, maar dat betekende dan meestal dat Elliot op zijn eentje begon te spelen of wat tv keek terwijl ik de luiertas en -emmer leegde, opruimde, de was deed, Klaas aan het eten begon, enzovoort. Tegen dat het tijd was om aan tafel te gaan, was Elliot compleet onhandelbaar. Huilen, krijsen, zich op zijn buik op de grond gooien. Ik verstond er niks van. Tot ik de situatie voorlegde in de Facebookgroep van Natuurlijk Ouderschap en ik mij door de reacties realiseerde dat Elliot simpelweg gewoon niet genoeg positieve aandacht kreeg. Hij had ons al een hele dag moeten missen en dan kwam hij thuis met ons en moest hij ons weer missen. Ik heb toen het roer omgegooid en vanaf nu hou ik mij bij thuiskomst minstens een halfuur, en vaak langer, met hem bezig. We spelen met zijn auto’s, bouwen torens met de Duplo, lezen boekjes, kijken samen een beetje tv. Of ik vraag hem om te helpen met de was, of om zijn brooddoos naar de keuken te brengen. Dat vindt hij ook fijn, en da’s ook quality time hé, elkaar helpen. Dan eten we samen en ook daarna blijf ik erover waken dat we responsiever zijn. Als hij aandacht wil, krijgt hij die. En als ik merk dat hij al efkes op zijn eentje aan ‘t spelen is, zet ik mij bij hem en doe ik wat mee. En wonder boven wonder: sindsdien zijn er quasi geen temper tantrums meer voor het eten. Of hoe simpel het soms toch kan zijn…
Hoe gaat dat bij jullie? Zaten jullie ook ooit al met de handen in het haar om dan ineens tot het besef te komen dat de oplossing eigenlijk overduidelijk was?
by Joyce | Nov 14, 2015 | Persoonlijk |
Foto
Gisteren legden we Elliot in bed en besloten we samen nog naar een film te kijken. Hij was goed, en toen hij gedaan was, checkte ik nog even mijn gsm voor we gingen slapen. En Parijs was ontploft. We gingen pas anderhalf uur later slapen.
Toen we naar bed gingen, keek ik nog eens in Elliots bedje. Hij lag daar zo mooi. Ik haalde hem eruit en legde hem bij ons in bed. Hij bleef gewoon zalig slapen, draaide zich een beetje meer op zijn zij en nestelde zich lekker tegen zijn hoofdkussen. We hebben nog vijf minuten liggen kijken naar hem. Gewoon kijken, naar zijn onschuld. Ik snuffelde aan zijn handje, die zoete, plakkerige peutergeur. Ik kuste zijn handjes, wreef zijn haar nog eens opzij, gaf nog wat kusjes op zijn bolle wangetjes.
Dan deden we het licht uit. Slapen. Op naar een mooier morgen. Voor hem.
by Joyce | Nov 9, 2015 | Reizen |
Nadat ik jullie vorige week al toonde wat ik meebracht uit Amsterdam is het nu tijd voor een verslag van ons reisje. We waren thuis goed op tijd vertrokken om 14u, maar toch was het tegen 18u toen we arriveerden. We hadden veel verkeer en echt gigantisch veel file. Ons appartementje vond ik via Airbnb. Ik contacteerde een verhuurder, maar zijn appartement bleek minder goed gelegen voor ons omdat er geen (gratis) parkeergelegenheid was. Zijn vriend verhuurde echter ook een appartement, mét een ondergrondse parkeerplaats. Na wat foto’s gezien te hebben was de deal al vlug beklonken en konden we beginnen plannen. Zie hoe cool, zo met dat water errond! Wij zaten in een hoekappartement op de derde verdieping. Elliot keek er graag door het raam.
Anyway, die eerste avond dus. We dachten nog buitenshuis te gaan eten en meteen van de gelegenheid gebruik te maken om de tram te nemen. Toen bleek al meteen dat we zelfs met de tram heel ver van alles verwijderd zaten. Elliot was moe, we hadden honger. Allez ja, geen ideale situatie dus. We keerden dan maar terug naar huis en brachten Chinees van ietsje verderop in onze straat mee. Gelukkig eet Elliot alles. :) Gaan slapen was ook geen succes, dus meneer is wakker gebleven tot wij gingen slapen en zelfs toen heeft het nog een hele tijd geduurd voor hij eindelijk wilde slapen. De eerste kennismaking met de tram was wél een succes…
De volgende dag at Elliot een boterhammetje en toen we rond half 11 eindelijk konden vertrekken, besloten we maar gewoon de Albert Heijn binnen te stappen voor wat koffiekoeken. Die vond Elliot ook wel lekker. Maaaaarrrr hij begon dus alweer lastig te worden (ah ja, dat komt ervan als ge vindt dat 6u30 een schoon uur is om te staan terwijl ge pas rond middernacht zijt gaan slapen he, manneke), dus keerden we maar terug naar ons appartement. Gelukkig deed hij daar zonder problemen een goeie dut.
Toen hij na zijn dut wat fruit had gegeten, gingen we snel op pad. Deze keer zou hij ons niet liggen hebben. We namen opnieuw de tram en toen bleek dat Elliot zwaar fan is. Echt. Tegen het einde van het weekend had zijn tramliefde zulke dramatische proporties aangenomen dat hij het op een krijsen en huilen zetten als we ergens een tram zagen waar we dan niét op gingen. Wat onze uitstapjes betreft: we hebben het vrij simpel gehouden. Ik wilde heel graag eens naar Kitsch Kitchen, dus dat was ook meteen onze eerste stop. Op de foto’s lijkt het niet zo, maar Elliot kreeg daar een gigantische temper tantrum. Echt, jong. Wat een gehuil. We hebben nog geprobeerd om hem om te kopen met een bal, maar dat hielp ook maar een halve minuut. Snel betaald en terug naar buiten dus. :)
Daarna wandelen we een stukje verder richting de 9 straatjes. Da’s exact wat je zou denken: een cluster van 9 straatjes waar tallozen kleine, leuke winkeltjes zitten. Ideaal om efkes te windowshoppen.
Omdat we op een raar uur ontbeten hadden, overviel ons rond 17u een klein hongertje. Bij Caldi e freddi haalden we een pizza slice. Superlekker!
Oh, en Elliot wil een Segway.
Daarna besloten we terug naar ons appartement te gaan. Elliot begon opnieuw moe te worden, dus was het hoog tijd om efkes tot rust te komen.
We speelden op ‘t gemak nog een beetje met de autootjes, keken nog wat tv en lieten Indisch leveren aan huis. Opnieuw heel lekker, vonden we alle drie! Elliot ging zonder problemen slapen en Klaas en ik keken nog naar een keibelachelijke film op Netflix.
De volgende ochtend ging Klaas koffiekoeken halen bij AH terwijl ik Elliot klaarmaakte. Na het ontbijt maakten we een wandeling naar het Flevopark, ongeveer tien minuutjes van ons appartement. Elliot kon er wat voetballen, hij zag veel andere kindjes en honden en het was er gewoon ook erg mooi. Ik denk dat Elliot dit de leukste uitstap van het weekend vond. Naast de talloze ritjes op de tram dan. :)
Molshopen dienen duidelijk om in te terten…
Daarna gingen we opnieuw naar het appartement en aten we de restjes Chinees en Indisch op. Toch zalig, hé, dat daar altijd nog zo veel van over is? Na Elliots dutje besloten we nog even naar het centrum te gaan, zodat ik de Flying Tiger kon verkennen. Het was letterlijk een blitzbezoekje, want Elliot had er hoegenaamd géén zin in.
Hieronder een fotooke speciaal voor mijn stoere vader, die onlangs bekende visueel te genieten van een muur vol kleurrijke kaarsen…
Na 2 of 3 snelle shopkes vluchtten we naar de auto en begonnen we anderhalf uur vroeger dan gepland aan onze terugreis. We stopten nog in de Burger King voor een Whopper en reden dan verder. Het laatste uur van de terugrit was één gekrijs en gehuil. Man, echt. Wat een nachtmerrie. Elliot wou echt uit zijn stoel, uit de auto, maar dat was echt geen optie. We probeerden wat kinderliedjes op te zetten, hem een film te laten kijken op Netflix, maar niks. Toen kwamen we thuis, zette ik hem in de zetel en *poef* gehuil voorbij. Meneer was blij, vrolijk, kon weer voluit brabbelen en lachen. Wat een huisduif. :)
Hoewel Elliot het heel lastig had en dat ons uitstapje zeker stroever deed verlopen, waren er toch echt wel veel schone momenten ook. Zijn gezichtje als hij de tram zag, de ritjes op de tram, het ravotten in het park, samen lekker eten. Hij zat/zit echt in een gemene sprong, dus ik wijt het voor 80% daar aan en voor 20% aan de verandering van omgeving. Ik snap nu wel goed waarom sommige mensen hun kinderen liever bij de grootouders afzetten om met z’n tweetjes op reis te gaan, maar ik zou het wel zelf nog altijd niet doen. Dan heb ik liever een iets moeizamer reisje, want ik weet dat ik Elliot keihard zou missen en mij echt slecht zou voelen als ik hem achterliet. Dat heb ik er nu ook niet voor over. Het Moederschap komt al met genoeg schuldgevoelens. ;)
by Joyce | Nov 6, 2015 | Kindjes |
Elliot werd gisteren 21 maanden! Dat vraagt om een update. Tegen de volgende zal hij gewoon 2 jaar zijn, jong. Mijn lief, klein, snoezelig baby’tje. *snif* Da’s echt gewoon gestoord. Ik heb daar geen ander woord voor.
18 maanden
– Zegt al een hele tijd ‘raaaahhh’ als ik vraag wat de leeuw doet. Doet sinds een paar dagen na zijn 18e vermaanddag ook ‘huuuu’ als ik vraag wat een paard dan doet. Meer zelfs, ik hoorde hem dat voor het eerst doen toen hij een puzzelstukje met daarop een paard over de zetel liet galopperen.
– Zoekt graag uit wie het hardste hoofd heeft, hij of de persoon die hij knuffelt. *armpjes rond de nek van de persoon in kwestie en dan zijn hoofd keiiiihard tegen dat van de ontvanger duwen*
– Sprak officieel zijn eerste woordje (‘papa’, wat hij tegen Klaas maar ook tegen andere personen en dingen zegt, buiten beschouwing gelaten). Toen we in de Ardennen waren, werden we wakker en hoorden we door het open raam de koeien loeien. Elliot keek naar mij, wees naar het raam en zei ‘buite’. Zo typisch dat dat zijn eerste woordje is geworden, hij is echt ontzettend graag buiten.
– Doet nu ook een kat (‘mi-au’), een hond (‘grrrr’… Ah ja, want de onze grommen…) en een varken (een keelgeluid ‘rrrrrrr’ want hij snapt nog niet hoe hij moet knorren door zijn neus) na.
– Tand 13, de tweede hoektand, is een feit!
– Kan mij superhard ‘ne keer goed vastpakken’. 2 stevige, lichtjes knijpende peuterarmpjes rond mijn nek. Zalig. <3
– Huilt niet alleen meer hartverscheurend als we hem zeggen dat iets niet mag. Nu roept hij er ook nog dingen bij. Niks verstaanbaars, hé. Maar toch!
– Had zijn eerste conversatie met mij. Ik: ‘Zeg, zoude gij dat hier ne keer niet opruimen?’ Hij: ‘Neeh.’ Ik: ‘Awel, da’s proper, da.’ Hij: ‘Jah.’ Toen stond ik toch efkes versteld, hoor! Ons eerste gesprekje. En al direct tegenspreken. Dat belooft!
– Klopt met zijn hand naast zich in de zetel of op de grond als hij wil dat je naast hem gaat zitten. Cuuuuute!
– Kreeg terwijl zijn eerste twee hoektanden aan het doorbreken waren ineens de andere twee er nog als cadeautje bij! Hij ontbreekt nu nog 5 tandjes: zijn 4 achterste kiezen en 1 van zijn onderste zijsnijtanden (is dat een woord?). Hoe raar is dat? Ik vraag mij af of hij dat tandje misschien gewoon niet heeft.
– Kan al een tijdje bijna al zijn lichaamsdelen tonen: hoofd, handen, voeten, buik, neus, oren en mond (‘Aaahhh!’). Ogen snapt hij nog niet zo goed, klinkt te hard als oren, denk ik. We zijn ook bezig om hem aan te leren waar zijn tong is door ze uit te steken. Ah, en zijn piemel kan hij ook al aanwijzen. Dan geeft hij eens een vriendelijk klopje op zijn pamper, haha. Boys will be boys!
– Zegt ‘tutje’, maar eigenlijk klinkt dat eerder als uitademen, of een zucht. Ik kan het moeilijk beschrijven.
19 maanden
– Speelt (eigenlijk al maanden) supergraag verstoppertje. Hij kan dat echt lang volhouden. Hij gaat dan achter het (doorzichtige) gordijn staan en dan moeten wij tegen elkaar toneel spelen. ‘Huh. Weet gij waar Elliot is?’ ‘Tiens. Nee, waar is die nu?’ ‘Hij zal misschien bij omi of opi zijn?’ ‘Ah ja, dat kan! Of buiten, hé?’ ‘Misschien moeten we toch maar eens roepen?’ ‘Ok. Elliot? Ellioooot?! Elliot?!? Waar zijde gij? Ik zie u niet!!’ Hij kan echt gemakkelijk een halve minuut achter ‘t gordijn staan voor hij zich laat zien.
– Kijkt graag elke dag naar zijn lievelingsfilm, Homeward Bound. In ‘t begin weende hij mee als het griezelig of ontroerend was, maar nu niet meer. Hij begint te gillen en te lachen als hij ziet dat ik naar Netflix ga en de film start. Mijn favoriet moment was toen we daarnet samen keken en ik een beetje begon te wenen en jammeren toen de kat in het water viel. ‘Oh nee, de poes ligt in ‘t water, kijk nu, poesje ligt in ‘t water!’ Hij kwam naar mij, zette zich op zijn knietjes en sloeg zijn armpjes rond mijn nek om mij te troosten. Soms krauwelt hij dan ook met zijn vingertjes vanachter in mijn nek, zoals ik bij hem doe. Zuuuuucht.
– Zegt ‘auto’ (al komt het er eerder als ‘toto’ uit).
– Blaast op zijn eten (allez, eigenlijk blaast hij omhoog, zodat zijn froe omhoog waait :)) en zegt ‘wah’ als we hem iets geven dat warm is of waarvan hij denkt dat het warm zal zijn.
– Zit opnieuw in een moekefase. Als ik thuis ben en hij is kwaad of overstuur kan Klaas er niks meer mee aanvangen. Dan heeft hij mij nodig. Schattig, vind ik dat. Dat hij constant achter mij aan loopt, om ‘t even waar ik naartoe ga, vind ik iets minder… Maar eigenlijk moet ik daar van genieten, hé? Straks is hij 16 en wil hij niet meer met mij gezien worden, haha!
– Kan goed uit een gewone beker drinken.
– Zegt ‘kaka’ als ik hem zijn vuile luier toon. Allez, eigenlijk is ‘t meer “eiiiiiihhh, kak-ka! :) :)” Heel vadsig. Maar ik ben content met elk nieuw woordje! En de eerste stap naar zindelijkheid is nu gezet, hé.
– Wijst nu ook eindelijk zijn ogen aan.
– Krijgt zijn laatste onderste zijsnijtand terwijl zijn vier hoektanden nog aan het doorkomen zijn. Hij moet nu enkel nog zijn 4 achterste kiezen krijgen. En dan kunnen ze weer allemaal uitvallen over een paar jaar.
– Is duchtig aan ‘t oefenen voor de peuterpuberteit. De meest belachelijke dingen gaan gepaard met huilen en krijsen en languit op de grond gaan liggen. Het liefst van al kwijlt hij dan nog extra veel en smeert hij zijn kwijl dan uit over de grond. Hij blijft ook effectief liggen tot ik hem ga oprapen, zelfs al zou dat 10 minuten duren. Ik probeer hem wel zo snel mogelijk te troosten en ‘t is dan ook meestal heel snel over.
– Zegt, echt serieus, ‘doppe’. Ik hoorde hem dat eens zeggen, maar dacht dat het gewoon een toevallige klank op het juiste moment was. Tot hij het een paar dagen later opnieuw zei toen hij zijn frietje uitstak naar mijn potje mayonaise…
– Heeft eindelijk beet hoe zijn loopautootje werkt.
– Zegt ‘bij’. Een van zijn lievelingsprogramma’s is De Bijenkorf en hij zegt dan ook effectief blij ‘bij’ als dat begint. En als hij een Mayawafeltje krijgt bij mijn ouders wijst hij naar Maya en zegt hij het ook. Met een superschattig stemmetje. <3
20 maanden
– Laat het (al eventjes) soms merken als hij een vuile pamper heeft. Dan duwt hij tegen zijn pamper en zegt ‘kak-ka’. ‘t Is wel altijd spannend, want soms zit er dan niks in. Hij heeft mij regelmatig goed liggen, ja.
– Lijkt onderscheid te kunnen maken tussen kaka en pipi. Ik ben daar fier op, ja.
– Danst ongelooflijk graag. Eigenlijk tolt hij dan gewoon huppelend op een been rond zijn as, maar toch. Ik heb nog nooit zoiets schattigs gezien. Zucht.
– Kan redelijk goed verschillende vormpjes in zijn vormenstoof steken. Ik dacht ook dat hij nog geen torens kon bouwen, maar onlangs was hier een universiteitsstudent voor een vervolgonderzoek (ik nam daaraan deel tijdens mijn zwangerschap en ze zijn nog altijd nieuwe zaken aan ‘t onderzoeken) en toen ik hem met een paar blokjes toonde wat de bedoeling was, maakte hij doodleuk een toren van bijna 10 blokjes! Toen vielen ze om en was ik heel benieuwd wat hij ging doen. Daarna maakte hij een supernette toren! Wel een horizontale. Maar toch. :P
– Zegt ‘pij(n)’. Ik had dat al eens gehoord, maar een paar dagen geleden deed ik zijn nieuwe laarsjes uit en nam hij zijn enkel vast terwijl hij ‘pij’ zei. Ik keek en zag een open blaar op zijn enkel. Heel zielig, maar ik was wel echt trots dat hij duidelijk kon maken waar hij pijn had. Ietsje daarna hetzelfde met zijn knie. Hij was een paar uur ervoor gevallen en had blijkbaar zijn knie geschaafd.
– Wuift met zijn handje naar de honden terwijl hij met zijn hoofdje een ‘allez, kom naar hier’-beweging maakt. De honden snappen het niet.
– Heeft ontdekt dat hij in plaats van te huilen ons ook aan onze vinger uit de zetel kan komen sleuren als hij hulp wil.
– Trekt al efkes een stuk toiletpapier van de rol en wil ons dan ‘helpen’. Ik zeg dan: ‘Kuis uw eigen poep maar af!’ Waarna hij door zijn knietjes gaat en met dat toiletpapier tussen zijn benen begint te schrobben. *grijnst* Toiletpapier gaat in het toilet en dan is ‘t zwaaien geblazen als ik doorsjas.
– Doet, als hij denkt dat iemand slaapt of op tv kindjes ziet die naar bed gaan, zijn vinger voor zijn mond, loert samenzweerderig naar ons en zegt héél zachtjes ‘ssshhhh…’ Smelten, dat.
– Zegt, volgens mij, ook ‘pakke’ als hij wil dat we hem iets geven.
Er zijn ongetwijfeld nog superveel dingen die ik vergeet. Het is hier de laatste tijd zeker niet altijd rozengeur en maneschijn, want Elliot lijkt al efkes in een heel lastige sprong te zitten. Veel drama, veel eigenzinnigheid, zijn eigen willetje komt nog meer naar boven dan anders. Ik moet heel vaak efkes een chillpil nemen. Al een geluk dat Patience mijn middle name is. *kuch* Maar bovenal is hij toch echt een heerlijk mannetje. We ontdekken steeds meer van zijn persoonlijkheid en ik herken veel van mezelf in hem.
Ik vraag me af of hij over 3 maanden misschien al kleine tweewoordzinnetjes zal maken. Ik hoop het wel en zou het alleszins heel fijn vinden. Wanneer begonnen jullie kindjes echt te boomen wat woordenschat betreft?
