De nieuwe challenges voor #boostyourpositivity waren een foto van je gezonde lunch en van je bureau posten. In die gezonde maaltijden ben ik niet zo hard geslaagd. Op woensdag ging ik lunchen met een vriendin. Maakt dat van mij nu officieel een Volwassene? Ze is wel oorspronkelijk een internetvriendin. Ben ik dan nog altijd Volwassen? Anyway. We gingen burgers eten. Ik houuuu van burgers. Give me all the burgers. Yum. Maar niet zo gezond dus.
Ik heb ook de indruk dat het eten op ‘t werk niet héél gezond is. Allez, niet dat het keivettige brol is en dat er niets ongezonder bestaat of zo, hé. Maar gewoon. Niet zo veel groentjes, maar wel veel pasta/rijst/puree en altijd met saus. Mij hoor je niet klagen, want ik ben verlekkerd op dat alles, maar mijn lijn doet het natuurlijk geen deugd. Maar zoals mijn moeder altijd zegt: ‘Een ronde lijn is ook een lijn.’ Dus ja.
In deze post vroeg ik jullie naar tips voor een gezond ontbijt en op dat vlak heb ik toch al vooruitgang geboekt, vind ik. Ik eet nu yoghurt met granola, uit mijn speciale beker van de Action. Sinds vrijdag ben ik overgeschakeld op magere ipv volle yoghurt en da’s toch weer even aanpassen. Maar niets dat een goede kwak honing niet oplost, me dunkt.
Van mijn bureau wou ik ook geen foto maken. Ten eerste weet ik eigenlijk niet of dat ‘done’ is, zo als ambtenaar. Ten tweede is het niet speciaals, ik heb er zelfs nog geen foto van mijn kroost. Het kadertje heb ik wel al. Goede voornemens enzo.
Hoe gaat dat nu feitelijk op het werk, vraagt ge u af? Wel ja, de hele voorgeschiedenis deed ik hier al uit de doeken en op mijn huidig werk ben ik volgens mij nog niet lang genoeg om al grote toekomstuitspraken te doen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik er graag ben. De materie interesseert me en de collega’s zijn tof. Ik kijk uit naar alles dat ik er nog ga leren en ik hoop mij nog een beetje op te kunnen werken. Toen ik werkloos was, wou ik nog liefst van al in een wereld leven waarin je van één inkomen rond kon komen en dat denk ik soms wel nog. Stiekem zou ik wel graag thuisblijfmoeder zijn, toch tot alle kindjes naar school gaan, maar ik zie ook in dat dat financieel nu eenmaal niet haalbaar is als we nog een beetje vooruit willen gaan in het leven. Vandaar dat ik ook heel gelukkig ben dat ik mijn job niet gewoon verdraag maar hem effectief graag doe. Ik dacht op voorhand ook dat een voltijdse job mij te zwaar zou vallen in combinatie met een gezin, maar eigenlijk valt dat heel goed mee. Ik ben natuurlijk nog maar een maand bezig, maar ik hoor altijd dat de eerste maanden het zwaarst zijn, ook qua vermoeidheid… Eigenlijk ben ik niet vermoeider dan toen ik werkloos was en ik heb ook niet het gevoel dat mijn gezinsleven lijdt onder het feit dat ik nu ga werken. Volgens mij is dat voor een groot stuk te wijten aan mijn werkuren: ik begin weliswaar heel vroeg (om 6u50 neem ik de trein om nog geen uur later te beginnen werken), maar dat betekent ook dat ik netjes om 16u45 opnieuw aankom in het station waar mijn vent en peuter al op mij staan te wachten. Het is nog geen 17u als we allemaal weer samen thuis zijn. En doordat Klaas en ik warm eten op het werk (en Elliot in de opvang) hoeft er ‘s avonds niets meer gekookt te worden. Daar sparen we ook weer tijd mee uit.
Ik hoop echt dat ik zo positief ga blijven over mijn job, want voorlopig ben ik een happy camper!
Onlangs kwam ik op de blog van Marjolein kwam ik onlangs deze leuke post tegen. Zij haalde blijkbaar hier de boter en inspireerde op haar beurt ook mij. Het project ‘Geld Maakt Niet Gelukkig’ bevat een aantal kleine, heel simpele opdrachtjes die een lichtpuntje zouden moeten vormen tijdens de dag van iemand die je niet kent. Vooral opdracht 1 leek me heel tof: op willekeurige plaatsen kaartjes achterlaten met daarin een leuke boodschap voor de vinder.
Vandaag liet ik mijn eerste kaartje achter op de trein naar het werk! Ik ben wel benieuwd of iemand het gevonden en gelezen heeft. Onderaan mijn boodschap zette ik de hashtag #GMNG (met de extra JHS die specifiek naar mij en mijn blog verwijst), maar dat is natuurlijk nog geen garantie dat ik er ooit nog iets van hoor. Hoe het ook zij: ik vond het echt leuk om te doen, en stiekem een beetje spannend ook wel. I don’t know about you, maar ik zou het bijzonder fijn vinden om zelf eens op zoiets te stoten wanneer ik het niet verwacht.
De komende tijd ga ik nog wat andere kaartjes achterlaten, op de trein en in het station. Of misschien wel in de winkel! Ik dacht er ook aan om er eentje op mijn werk te leggen, maar ik twijfel toch nog wat… Hopelijk hoor ik ooit nog eens iets van een van de vinders!
Zoals ik hier al vertelde, gebruik ik tegenwoordig de Verbeelding Book Challenge om op een andere manier nieuw leesmateriaal te kiezen. We zijn nu 9 dagen verder en ik ben klaar met The Book Thief, heb dan een ander boek gelezen en ben nu alweer bezig in het volgende. Ik ben vast de enige Vlaming die graag pendelt.
Ik vind het heerlijk als mijn boeken er beduimeld uitzien, met omgekrulde hoekjes, een gekraakte rug en pagina’s die wat bol staan. Geweldig symbolisch voor het volle leven dat ze geleid hebben terwijl ik ze las. Poëtisch van mij, hé? Anyway. The Book Thief dus. Wat een magnifiek boek. Het duurde eventjes voor ik goed en wel op gang was omdat het begin nogal bevreemdend is. De verteller is de dood zelf en dat kom je toch niet vaak tegen. Het boek gaat over een (als ik me niet vergis) 9-jarig Duits meisje tijdens de Tweede Wereldoorlog. Liesel komt in een pleeggezin terecht en ontpopt zich tot heuse boekendief. Het boek vertelt het verhaal van een gewoon gezin tijdens de oorlog, al hebben ze ook een groot geheim. We lachen met haar mama, we koesteren haar papa. We leren Liesels buren kennen en vooral Rudy is een belangrijke figuur. Oh, Rudy. Tegen het einde van het boek werd het zo erg dat ik op de trein bijna gebleit heb. Een boek dat onder je huid kruipt en dat ik op Goodreads een welverdiende maximumscore van 5 sterren gaf. Ik wil sowieso ook nog de film zien, al zal die hoogstwaarschijnlijk niet kunnen tippen aan het boek.
Ik las The Book Thief ‘s avonds uit, in de zetel, omdat ik niet meer kon wachten tot de volgende dag om te weten hoe het verhaal afliep. De ochtend erna was ik heel gehaast om te vertrekken (ik miste zelfs mijn trein) en vergat ik dus ook een nieuw boek uit onze bibliotheek (dat klinkt toch indrukwekkender dan ‘boekenkast’, hé?) te halen. Het was dus een saai treinritje naar het werk, waardoor ik dus natuuuurlijk mijn beklag moest doen tegen mijn collega. Hij bood mij prompt een van zijn bibliotheekboeken aan en dat kwam zowaar goed van pas! Ik herinnerde mij plots dat een van de puntjes van de Verbeelding Book Challenge een thriller was, exact wat ik net had voorgeschoteld gekregen. Illusies van Thomas Erikson is een typische Scandinavische thriller. Tot mijn grote schaamte las ik nog nooit iets van dat genre. Veel kan ik dus ook niet vertellen zonder de clou prijs te geven en ik veronderstel dat Scandinavische thrillers allemaal een beetje hetzelfde stramien volgen. Hoofdpersonage van dienst is Alex King, een gedragspsycholoog die gebruik maakt van Jungs kleurrijke persoonstypes. Wanneer een steenrijke Zweed geëxecuteerd wordt, wordt Kings expertise gevraagd om getuigen te verhoren en een inzicht te proberen krijgen in het profiel van de dader. Bovendien worden nog meer rijke stinkers vermoord én verdwijnt een volledig gezin.
Ik vond het van in het begin suuuperspannend en heb besloten om eens wat vaker een thriller uit onze boekenkast te halen. Het toppunt van diep in een verhaal verzonken zijn, maakte ik trouwens mee toen ik aan de ontknoping van dit boek was gekomen. Ik zat op de trein naar huis te lezen en merkte dat we eindelijk vertrokken vanuit het station. Ik keek op mijn gsm en zag dat het al 16u33 was terwijl mijn trein om 16u11 had moeten vertrekken. Ik was volledig in paniek, merkte dat de trein meteen na het verlaten van het station een rare bocht maakte die ik niet herkende en was ervan overtuigd dat ik op de verkeerde trein zat. Ik besloot het eerstvolgende station af te wachten om te zien waar ik zat, en had al visioenen van Klaas die mij ergens in the middle of nowhere zou moeten komen oppikken om 18u. Na 10 minuten kwamen we eindelijk in het eerstvolgende station aan… dat mijn eindbestemming bleek te zijn. Seriously. Zó hard aan ‘t lezen dat ik niet had gemerkt dat we netjes op tijd uit mijn vertrekstation vertrokken waren, dat we bijna een halfuur gespoord hadden en dat we aangekomen waren in het tussenstation.
Hoe ziet mijn lijstje er nu uit?
Een boek van 500 pagina’s of meerThe Book Thief – Markus Zusak
Een boek gepubliceerd in je geboortejaar
Een non-fictie boek
Een fantasy boek
Een sci-fi boek
Een graphic novel
Een mystery of thriller boekIllusies – Thomas Erikson
Een romance of chicklit
Een boek dat gericht is op kinderen onder de 12
Een boek gebaseerd op waargebeurde feiten
Een historische roman
Een boek met prentjes
Een boek dat een prijs heeft gewoon (Pulitzer, Man Booker, Nobel, Gouden Uil,…)
Een boek dat iemand je heeft aangeraden
Een boek dat voor 1900 werd gepubliceerd
Een reeks (mag een reeks zijn die je al begonnen bent)
Een boek waar je gek van was als kind
Een boek dat je ooit begonnen bent maar nooit hebt uitgelezen
Een boek met een 65+ hoofdpersonage
Een boek dat je kan uitlezen op een dag
Een boek dat verfilmd werd
Een boek waar een televisie reeks werd op gebaseerd
Een boek dat al zeer zeer zeer lang op je te lezen lijst staat
Een boek dat zich afspeelt in Azië
Een boek dat zich afspeelt in Afrika
Een boek dat zich afspeelt in Latijns-Amerika
Een boek dat zich afspeelt in Oceanië
Een boek in een andere taal dan dat je anders leest
Een bundel kortverhalen
Een poëzie bundel
Op dit moment ben ik 12 Years a Slave van Solomon Northup aan het lezen. Ik had die eerst gekozen als boek dat voor 1900 werd gepubliceerd (punt 15), maar besloot dat ik voor die categorie beter een echte klassieker à la Jane Austen lees. Gelukkig kon ik het relaas van Solomon Northup ook onderbrengen onder de derde categorie, want het verhaal is gebaseerd op feiten. Ik vond de film alleszins fantastisch (mede door die megahete Chiwetel), dus ik verwacht van het boek minstens even veel!
Ergens in de post over onze woonkamerupdate zei ik dat ik nog een bijzettafeltje wilde voor tussen de twee zetels. Ik wist al vrij snel dat het een typisch Scandinavisch tafeltje moest worden, ge kent dat wel, een wit blad met wijd uitstaande poten eronder. Een rond blad vond ik ook minder mooi dan een asymmetrisch, dus dat verkleinde het aantal kanshebbers al een beetje. Na verloop van tijd leek het mij wel beter om dat tafeltje tussen de grote zetel en de deur te zetten omdat je het tussen de twee zetels toch niet zou zien staan. Voor tussen de zetels ga ik op zoek naar een heel ouderwets tijdschriftenrekje dat ik dan in een hip kleurtje kan verven. Vorig weekend ging ik op pad om zo eentje te vinden en dat bracht mij onder andere in de kringloopwinkel. Daar vond ik niet wat ik zocht, maar wel dit glazen theelichthoudertje. Hoe zalig is da? En voor nen euro kunde nie sukkelen, hé?
Anyway. Dat bijzettafeltje dus. Ik dacht eerst voor dit tafeltje uit de Casa te gaan, maar vond uiteindelijk nog iets veel beters! Voor 5 euro meer kon ik gisteren in de Aldi een setje van 2 tafeltjes aanschaffen. Ka-ching! En ze zijn echt niet minder mooi, integendeel. Ik vind vooral de vorm van het blad prachtig, eerder driehoekig met afgeronde hoeken. Er lagen trouwens maar drie pakken meer, waarvan twee met een gewoon houten blad en één met een wit. Wat een chance!
Eindelijk een plaatsje voor onze nieuwe lamp uit de Action dus. Het vaasje is al meer dan 3 jaar oud en komt nog uit de Casa. Het oker bloempotje vond ik in de Eurotuin, alsook het plantje erin. Het hoesje voor rond de papieren zakdoekjes naaide ik zelf, maar ik vergeet er altijd eens een blogpostje aan te wijden. De twee dvd-kastjes moeten wel nog verhuizen naar de slaapkamer of dressing, want die nemen in de living toch alleen maar plaats in beslag.
Week 2 van de #boostyourpositivity-campagne! Vorige week konden we schrijven over onze ochtendroutine, maar dat had ik de week ervoor al gedaan. Deze week is de opdracht de volgende: ‘What’s your perfect morning song? Van welk nummer worden jullie vrolijk? Staan jullie gezwind op? Welke tune tovert spontaan een glimlach op je gezicht? Deel jouw #myperfectmorningsong’ Daar moest ik toch even over nadenken.
Want ik heb eigenlijk geen ochtendliedje. Wat een rare opdracht ook eigenlijk. :) Ik bedacht echter wel al gauw dat ik het over een ietwat andere boeg kon gooien. Ik ontbijt op het werk en mijn collega’s zetten de radio aan van zodra ze op het werk aankomen. Altijd Studio Brussel, dus ik ben ineens weer mee met alle nieuwe liedjes. En blijkbaar zijn er toch twee die ik best kan pruimen en ondertussen met mijn ochtenden associeer.
Låpsley – Hurt me
Coasts – Oceans
Dat lied van Coasts doet mij trouwens denken aan Dance The Way I Feel van Ou Est Le Swimming Pool. En dus krijg ik daar een heel raar gevoel van, want als ik Dance The Way I Feel hoor, moet ik altijd denken aan de zanger ervan die zelfmoord pleegde op Pukkelpop. Soms heb ik wel morbide gedachten. Heel soms. Zo vroeg op de ochtend. Tja. Wadoedederaaneh?
Maar sowieso zijn er nog, hé. Ik was van plan om vandaag aandachtig te luisteren, maar die radio is echt achtergrondgeluid precies. De dag was al bijna om toen ik eraan dacht en op dat moment was het allemaal boenkeboenkemuziek. En laat dat nu niet echt mijn ding zijn. :)
Oh! Nog vergeten. Mijn favoriete groep, Bloc Party, brengt binnenkort een nieuwe cd uit (of is hij al uit? Ik weet het niet, schaam op mij…) en nu hoor ik zowat elke dag Two More Years. Ik vind dat best raar, want volgens mij is dat eigenlijk niet eens zo’n bekend lied. Ze mogen ook eens hun andere liedjes draaien, hoor. :)
