by Joyce | Apr 25, 2015 | Dagelijks leven |
Naar jaarlijkse traditie vertrokken we vorige zaterdag naar de Ardennen voor een weekendje met de kant van de familie van Klaas zijn papa. We bleven tot maandag en hebben ontzettend veel chance gehad met het weer. We logeerden in een ruim huis met een heel grote tuin en deden twee keer een barbecue. Elliot overwon eindelijk zijn vrees voor gras, ‘t is te zeggen: hij durft er nu in stappen en rondkruipen. :) Hier thuis wou hij dat niet. Op zondag gingen we naar een wildpark en maandag konden we eindelijk onze nieuwe Tula Toddler uittesten tijdens een lange wandeling. Ik had die de dag ervoor ook al gebruikt om Elliot op mijn buik te dragen in het wildpark toen hij de buggy beu was, maar maandag was dus rugdraagdag. :) Ik ben er wel heel tevreden van, want zelfs met de Mei Tai kreeg ik na 5 minuten rugpijn als ik Elliot op mijn buik droeg. Met de Tula was dat helemaal niet het geval. Trouwens, in dat wildpark zijn we een stukje verloren gelopen want ineens liepen we effectief tussen de herten in plaats van op de afgebakende paadjes errond. Living on the edge!
En nog twee foto’s die ik zelf nam (dat ziet ge wel aan het hip filterke hé?), mijn grote man die met zijn camera op de zonsondergang wachtte en mijn kleine man moe maar voldaan op de terugweg naar huis:
Tot volgend jaar, Ardennen!
by Joyce | Apr 15, 2015 | Haakprojectjes |
Nadat mijn haakseltjes voor Elliots feestje af waren, besloot ik dat ik eens iets anders wou proberen. Mijn schoonzus was toen al ruim halverwege haar zwangerschap, dus dacht ik dat een babydekentje misschien wel een tof idee was. Ik zocht nog eens op hoe je ook alweer een granny square maakt en kocht, geïnspireerd door een medejanuarimama, 11 kleuren wol om één gigantisch vierkant voor Elliots toekomstige nichtje te maken. Gisterenavond werd Norah geboren en vanavond gingen we op kraambezoek, dus kan ik nu eindelijk mijn laatste nieuwe haaksel showen. :-)
Ik ben er toch wel eventjes aan bezig geweest, maar ik haakte er ook niet elke dag aan verder. De eerste helft, dus tot alle kleuren een keer gebruikt waren, ging supersnel. Daarna duurde het langer voor elke toer af was omdat de toeren natuurlijk ook steeds langer worden.
En het duurde ook best lang omdat ik er niet aan verder kon werken wanneer Elliot wakker was. Die vindt het blijkbaar ook een mooi dekentje, en vooral die gaatjes vindt hij heel interessant, want hij kon er dus niet afblijven.
Ik dacht dat het een neutraal dekentje zou worden, want een regenboog leek mij zowel bij een meisje als bij een jongen te passen, maar nu het af is, vind ik het toch eerder girly. Misschien omdat er “veel” roze en lila in zit en omdat het heel vrolijk is? Of misschien gewoon omdat ik weet dat ik het haakte voor een meisje?
Of het nu een meisjes- of jongensdeken is: dat maakt voor Elliot blijkbaar niet uit. Ik vond het een beetje jammer dat ik het weg “moest” geven en ben er nu nog eentje aan ‘t haken voor onze kleine man. :-)
Eens het af was, zocht ik een leuke geschenkverpakking. Ik wou eigenlijk een stijlvolle doos met deksel, maar dat heb ik nergens in het juiste formaat (size XL) gevonden, dus werd het deze kartonnen vouwdoos. Ik deed nog een zijdepapiertje rond het dekentje, gewoon voor de show. :-) En omdat een rode doos toch maar gewoon een rode doos is, besloot ik ze nog wat verder te personaliseren door er met washitape de naam van Elliots kersverse nichtje op te plakken.
Hip hip hoera voor Norah!
by Joyce | Apr 6, 2015 | Dagelijks leven |
Het was misschien niet Elliots eerste Pasen, maar het was wél de eerste Pasen waarop hij zelf paaseitjes kon rapen! Ik had niet verwacht dat hij er nu al iets aan zou gehad hebben, maar hij zit nu toevallig in de fase van “ik ruim keigraag op!” Dus eitjes oprapen en in een zakje gooien, dat was dolle pret!
Hier thuis bracht de paashaas vooral chocolade, maar ook een speelset van Haba. En voor de aandachtige lezers/kijkers: ja, dat is een hechtstrip naast Elliots oogje. Blijkbaar heeft hij dan toch iets van zijn petie geërfd, want zaterdag viel hij voor ‘t eerst een gat in zijn hoofd. Foei, salontafel! Gelukkig was het helemaal niet zo erg, maar het bloedde toch ferm. En ik was dan nog alleen met hem ook. Mijn moederhartje! Maar bon, ik vind dat het hem wel héél bad ass maakt. Niet? :)
Daarna gingen we naar mijn ouders, want daar waren de paasklokken ook voorbijgevlogen! Die hadden precies wel wat meer hun best gedaan dan de paashaas… Veel chocolade, maar ook mooie houten blokken, een dekbedovertrek en ondergoed van Transformers (weer petie-invloed :)) eeeennnnn vier kuikentjes! Die waren zo belachelijk schattig, zeg. De rest van de dag was één grote tweestrijd voor mij, want ik wou ze keigraag vastpakken, maar ik ben er toch ook bang van. Dus heb ik ze maar mooi in hun kooitje gelaten. Ik wou ze wel echt mee naar huis nemen, maar zolang wij nog niet gebouwd hebben, is er hier nog geen mooi plekje om hen in de tuin te laten lopen. Dus mogen ze bij mijn ouders blijven.
Daarna aten we taart en ‘s avonds broodjes. Elliot heeft veel gespeeld en ik heb nog wat gehaakt. De perfecte paaszondag, vond ik!
by Joyce | Apr 1, 2015 | Feest, Kindjes |
Oef! Eindelijk. Na een maand uitstel door de windpokken en dan nog een aantal weken wachten omdat de foto’s nog nabewerkt moesten worden en we daarna nog een bedankkaartje voor het groeifeest wilden laten printen, pimpen en opsturen naar de gasten is hier dan toch eindelijk de volledige fotoreeks van Elliots cakesmash. Ik heb geen selectie gemaakt, dus verwacht u hieronder maar aan een heuse photo dump, zoals ze dat in tengels zo schoon zeggen. :)
Elliot wist eerst niet zo goed wat doen met dat taartje, wat ook duidelijk blijkt uit de eerste foto’s. Hij stak zijn vingertje uit, raakte het taartje bij-na aan en trok dan zijn handje terug. Ik heb hem zelf eerst wat moeten besmeuren voor hij besefte dat het ok was om zich helemaal te laten gaan.
We kozen een van die laatste foto’s uit om als bedankje naar onze familie en vrienden te sturen. Nog een stempel en wat washitape op de achterkant en klaar. :)
Mission accomplished!
* Vanaf nu is Cornelisk dus ook beschikbaar voor al uw cakesmashwensen! :) :)
by Joyce | Mar 16, 2015 | Kindjes |
Toen Elliot vorige maand voor ‘t eerst op z’n eentje stond, zagen we dat hij ook meteen al een aantal pasjes zette. Hij was toen nog tegen de windpokken aan het vechten en ook zijn verkoudheid was nog niet volledig over en dus verloor hij precies even zijn interesse in dat stappen. Hij zette wel regelmatig wat stapjes van Klaas naar mij of omgekeerd, maar heel vaak wou hij ook niet en dan kreeg hij spaghettibeentjes en hadden we precies een lappenpop in onze handen. :)
Maar sinds eergisteren is hij dus écht vertrokken. We merkten een paar dagen geleden al dat hij zich soms ergens aan vasthield en dan losliet om 5 stapjes te zetten in onze richting. En zaterdag was het officieel, vond ik. Hij stapt van hier naar daar zonder dat wij hem daartoe aansporen en hij geniet er zichtbaar van! Hij kruipt nu ook al een tijdje zelf uit de zetel (erin lukt nog nét niet) en in de Poäng is hij ook al op z’n eentje gekropen.
Ik kan haast niet geloven dat hij nog geen jaar geleden nog een klein, hulpeloos mannetje was dat niks anders kon dan slapen, eten en schattig zijn. We zijn belachelijk trots op hem. Eigenlijk is dat toch echt raar hé, dat je over zoiets gewoons trots bent? Ik ben niet fier op mijzelf dat ik kan stappen. Maar dat híj stapt, goh, dat moet heel de wereld weten. :)
Trouwens. Het is echt onmogelijk geworden om hem dat kaartje nog vast te doen houden. Allez, hij houdt het wel vast, maar dan is het onleesbaar omdat hij het ondersteboven of achterstevoren houdt. Dus hebben we het met een lakske aan zijn truitje gehangen. Soms moet ge de omi slim zijn in ‘t leven.
