Fieuw, amai. Ik ben hier nog eens geraakt. Er zaten hier vieze microben in huis waardoor ik enkel dinsdag ben gaan werken. Die ochtend dacht ik dat het wel alweer zou lukken, maar dat bleek dus niet zo te zijn. En wie ziek is, kan niet bloggen, hé.

Het laatste thema van #boostyourpositivity gaat over kindjes, en dan vooral over quality time. Toch fijner om over te schrijven dan over een ontbijt, vind ik stiekem. Ik moet zeggen dat ik die quality time een pak trickier vind sinds ik ga werken. Toen ik nog thuis was met hem, was elke dag quality time. Als Klaas dan thuiskwam van het werk, was het zijn moment en deed ik wat grotere huishoudelijke taken waar ik overdag niet aan toe was gekomen. Toen ik nog thuis was, maar Elliot al naar de opvang ging, was het ook nog simpel. Dan kwam hij tegen 16u30 aan en speelde ik met hem terwijl Klaas (of wij samen, met Elliot dan) aan het eten begon. Maar nu…

Elliot lookalike

Ik stond er nooit echt bij stil, maar eigenlijk pakte ik het de afgelopen maand compleet verkeerd aan. We waren weliswaar alle drie thuis tegen 17u, maar dat betekende dan meestal dat Elliot op zijn eentje begon te spelen of wat tv keek terwijl ik de luiertas en -emmer leegde, opruimde, de was deed, Klaas aan het eten begon, enzovoort. Tegen dat het tijd was om aan tafel te gaan, was Elliot compleet onhandelbaar. Huilen, krijsen, zich op zijn buik op de grond gooien. Ik verstond er niks van. Tot ik de situatie voorlegde in de Facebookgroep van Natuurlijk Ouderschap en ik mij door de reacties realiseerde dat Elliot simpelweg gewoon niet genoeg positieve aandacht kreeg. Hij had ons al een hele dag moeten missen en dan kwam hij thuis met ons en moest hij ons weer missen. Ik heb toen het roer omgegooid en vanaf nu hou ik mij bij thuiskomst minstens een halfuur, en vaak langer, met hem bezig. We spelen met zijn auto’s, bouwen torens met de Duplo, lezen boekjes, kijken samen een beetje tv. Of ik vraag hem om te helpen met de was, of om zijn brooddoos naar de keuken te brengen. Dat vindt hij ook fijn, en da’s ook quality time hé, elkaar helpen. Dan eten we samen en ook daarna blijf ik erover waken dat we responsiever zijn. Als hij aandacht wil, krijgt hij die. En als ik merk dat hij al efkes op zijn eentje aan ‘t spelen is, zet ik mij bij hem en doe ik wat mee. En wonder boven wonder: sindsdien zijn er quasi geen temper tantrums meer voor het eten. Of hoe simpel het soms toch kan zijn…

elliot choco

elliot leest

Hoe gaat dat bij jullie? Zaten jullie ook ooit al met de handen in het haar om dan ineens tot het besef te komen dat de oplossing eigenlijk overduidelijk was?