Tuinwerk: deel 3

Met het mooie weer van de afgelopen weken hebben we eindelijk verder kunnen werken in de tuin. Die is er ondertussen met grote sprongen op vooruitgegaan. Eerst zag de tuin er zo uit en daarna werkten we nog wat verder tot hij er zo uitzag. Toen werd het koud en nat en lieten we de boel de boel. Tot nu.

Het achterste deel van de tuin ziet er nu zo uit. Het picket fence is nu effectief een white picket fence geworden, al moet het korte stukje opzij nog geverfd worden (dat staat pas stevig vast sinds vorig weekend) en moeten de boog en het poortje nog een tweede laag krijgen. Het hek op zich zou eigenlijk ook nog eens opnieuw moeten geverfd worden, maar ik denk dat dat een straatje zonder einde wordt. De honden springen er elke keer opnieuw met hun modderpoten tegen als ze een kat over de stenen omheining zien lopen… Maar ja. Laat ik dat zo? Of zoek ik een andere oplossing? Een white picket fence met modderpoten, dat geeft toch ook niet op, hé? Rond de boog komt ook nog kamperfoelie. Dat gaan we planten van zodra de laatste laag verf klaar is. Zoals jullie kunnen zien, beginnen de plantjes in de border ook wat te groeien en zijn er al een paar mooie groene struikjes te zien. De kale plekken in het gras gaan we in het najaar nog eens opnieuw inzaaien.

Klaas - Tuin-111

Klaas - Tuin-112

Uiterst links op de foto hierboven zien jullie ook dit kiwiplantje. Ondertussen is het al verhuisd naar een grotere bloempot en heeft het een (hopelijk) geschikter plekje gekregen.

Klaas - Tuin-113

En dan gaan we nu binnen in de moestuin…

Klaas - Tuin-119

Klaas legde de stoeptegels zelf. Ik vond ze op Freecycle, dus ze waren volledig gratis. Zo moet dat zijn! Toen het terrasje (ik weet niet hoe ik het anders moet noemen eigenlijk…) gelegd was, ben ik meteen stukken mos uit een ander deel van de tuin gaan halen om tussen de voegen te stoppen. Ik dacht dat dat het grote vlak zou breken en romantisch zou ogen. En ik vind dat dat toch wel gelukt is. Nu is ‘t wachten tot het allemaal goed vast zit. Nog een detailfotootje van mijn werk:

Klaas - Tuin-123

In mijn vorige post vertelde ik al dat we kozen voor opgehoogde bedden. Klaas maakte een groot deel ervan al vorig jaar, maar de laatste stuks heeft hij pas dit voorjaar afgewerkt. Het hout op maat gezaagd, alles in elkaar getimmerd en dan een paar lagen beits gegeven om het wat meer weerbestendig te maken. Aan de binnenkant niette hij antiworteldoek zodat er geen aarde door de kieren naar buiten zou sijpelen. We vulden de bakken met aarde die we lieten leveren en de paden bedekten we ook met antiworteldoek en een dikke laag schors. Zacht onder de voetjes en zo moet ik mij geen zorgen maken over onkruid. Op het einde van het pad plantten we een frambozenstruik. Ondertussen hebben we daar ook een houten raster achter gehangen zodat de plant lekker kan woekeren.

Klaas - Tuin-118

Klaas - Tuin-120

Het houten paneel plaatsten we om de composthoop erachter een beetje af te schermen. Dat oogt wat mooier, vind ik persoonlijk, en ik vind het ook veiliger. De composthoop is ingegraven en aangezien er nu nog niet veel in ligt, is er toch een zeker gevaar, vooral aangezien Elliot ook in de moestuin rondloopt.

Klaas - Tuin-121

Klaas - Tuin-122

Nog een paar detailfoto’s. Langs de zijkant is er nog een stuk waar de omheining niet ver genoeg doorloopt. We hebben de nodige platen wel al, maar omdat dat kot er nog staat, kunnen we de platen nog niet zetten. Om de tuin toch af te bakenen stond daar dus een gewone groene Bekaertdraad, maar dat was natuurlijk niet zo mooi. Mijn ouders deden hun rieten matten weg, dus ik heb die vriendelijk opgeëist voor onze moestuin. De stoeltjes hadden we al van op ons vroeger appartement. Ik herontdekte ze in het eerder genoemde kot (ook zichtbaar hieronder) en dat was bijzonder fijn, want anders moest ik er nog gaan kopen. Ik vind dat de gele kleur ook leuk uitkomt in de moestuin.

Klaas - Tuin-124

Mijn gereedschap. Komt uit de IKEA. Heel flimsy, maar ik vond het bijzonder schattig en die ring om alles aan vast te hangen is erg handig. Bovendien ook niet gevaarlijk of zwaar, dus heel geschikt om Elliot te laten “helpen”.

Klaas - Tuin-125

Onze kleine helper:

Klaas - Tuin-115

Klaas - Tuin-116

Klaas - Tuin-117

In de foto hierboven is ons dambordje trouwens nog zichtbaar. Het ziet er nog altijd heel mooi uit, maar het gras dat ik daar vorige herfst zaaide heeft het niet zo goed gedaan. Staat dus nog op ons af te werken lijstje.

Ik heb trouwens ook een paar zonnebloemen gezaaid. Ze schieten al goed omhoog en ik hoop dat ze allemaal een volwaardige zonnebloem worden. Koffiekopjes uit de kringwinkel.

Klaas - Tuin-126

Klaas - Tuin-127

Ondertussen is de moestuin nog verder afgewerkt. De kruidentafel zit in elkaar en is gevuld, er zijn nog wat plantjes op het terrasje bijgekomen om het geheel wat op te vrolijken, we hingen bloembakken en -emmers aan de omheining en het hek (en die moeten allemaal nog gevuld worden met bloemetjes), we hingen twee insectenhotels op en ik zaaide zowat alle groentezaadjes die al mochten gezaaid worden. Hierna volgt normaal gezien dus nog één post, om het volledig afgewerkte geheel te showen. We zijn bijzonder fier. :-) Nu hopen dat er ook effectief iets eetbaars zal groeien, haha!

 

Een weekendje Ardennen

Naar jaarlijkse traditie vertrokken we vorige zaterdag naar de Ardennen voor een weekendje met de kant van de familie van Klaas zijn papa. We bleven tot maandag en hebben ontzettend veel chance gehad met het weer. We logeerden in een ruim huis met een heel grote tuin en deden twee keer een barbecue. Elliot overwon eindelijk zijn vrees voor gras, ‘t is te zeggen: hij durft er nu in stappen en rondkruipen. :) Hier thuis wou hij dat niet. Op zondag gingen we naar een wildpark en maandag konden we eindelijk onze nieuwe Tula Toddler uittesten tijdens een lange wandeling. Ik had die de dag ervoor ook al gebruikt om Elliot op mijn buik te dragen in het wildpark toen hij de buggy beu was, maar maandag was dus rugdraagdag. :) Ik ben er wel heel tevreden van, want zelfs met de Mei Tai kreeg ik na 5 minuten rugpijn als ik Elliot op mijn buik droeg. Met de Tula was dat helemaal niet het geval. Trouwens, in dat wildpark zijn we een stukje verloren gelopen want ineens liepen we effectief tussen de herten in plaats van op de afgebakende paadjes errond. Living on the edge!

Ardennen-111

Ardennen-112

Ardennen-113

Ardennen-114

Ardennen-115

Ardennen-116

Ardennen-117

Ardennen-118

Ardennen-119

Ardennen-120

Ardennen-121

Ardennen-122

Ardennen-123

Ardennen-124

Ardennen-125

Ardennen-126

Ardennen-127

Ardennen-128

Ardennen-129

En nog twee foto’s die ik zelf nam (dat ziet ge wel aan het hip filterke hé?), mijn grote man die met zijn camera op de zonsondergang wachtte en mijn kleine man moe maar voldaan op de terugweg naar huis:

klaas ardennen

elliot slaapt

Tot volgend jaar, Ardennen!

Paaseieren rapen

Het was misschien niet Elliots eerste Pasen, maar het was wél de eerste Pasen waarop hij zelf paaseitjes kon rapen! Ik had niet verwacht dat hij er nu al iets aan zou gehad hebben, maar hij zit nu toevallig in de fase van “ik ruim keigraag op!” Dus eitjes oprapen en in een zakje gooien, dat was dolle pret!

Hier thuis bracht de paashaas vooral chocolade, maar ook een speelset van Haba. En voor de aandachtige lezers/kijkers: ja, dat is een hechtstrip naast Elliots oogje. Blijkbaar heeft hij dan toch iets van zijn petie geërfd, want zaterdag viel hij voor ‘t eerst een gat in zijn hoofd. Foei, salontafel! Gelukkig was het helemaal niet zo erg, maar het bloedde toch ferm. En ik was dan nog alleen met hem ook. Mijn moederhartje! Maar bon, ik vind dat het hem wel héél bad ass maakt. Niet? :)

Pasen-111

Pasen-112

Pasen-113

Pasen-114

Pasen-115

Pasen-116

Pasen-117

Pasen-118

Pasen-119

Pasen-120

Pasen-121

Daarna gingen we naar mijn ouders, want daar waren de paasklokken ook voorbijgevlogen! Die hadden precies wel wat meer hun best gedaan dan de paashaas… Veel chocolade, maar ook mooie houten blokken, een dekbedovertrek en ondergoed van Transformers (weer petie-invloed :)) eeeennnnn vier kuikentjes! Die waren zo belachelijk schattig, zeg. De rest van de dag was één grote tweestrijd voor mij, want ik wou ze keigraag vastpakken, maar ik ben er toch ook bang van. Dus heb ik ze maar mooi in hun kooitje gelaten. Ik wou ze wel echt mee naar huis nemen, maar zolang wij nog niet gebouwd hebben, is er hier nog geen mooi plekje om hen in de tuin te laten lopen. Dus mogen ze bij mijn ouders blijven.

Pasen-122

Pasen-123

Pasen-124

Pasen-125

Pasen-126

Pasen-127

Pasen-128

Pasen-129

Pasen-130

Pasen-131

Pasen-132

Pasen-133

Pasen-134

Pasen-135

Pasen-136

Pasen-137

Pasen-138

Pasen-139

Pasen-140

Pasen-141

Daarna aten we taart en ‘s avonds broodjes. Elliot heeft veel gespeeld en ik heb nog wat gehaakt. De perfecte paaszondag, vond ik!

Throwback Thursday

Klaas ging onlangs door zijn foto’s en toen merkten we dat hij nooit de foto’s van Elliot in de sneeuw bewerkt had! Toen het onlangs sneeuwde, zijn we natuurlijk met onze kleine man naar buiten gegaan. Warm ingeduffeld en met zijn stoere Batmanbotten aan.

sneeuw 1

Hij vond het suuuperleuk, maar dat lag eerder aan het feit dat we met de honden speelden en die hun rubberen varken achterna zaten alsof hun leven ervan afhing.

sneeuw 2

sneeuw 3

Ik denk dat we alles samen maar zo’n 10 minuutjes buiten zijn geweest. Op die tijd was Elliot al minstens 6 keer zijn botten verloren (misschien toch nog een beetje te groot dus?). En toen ik, even behendig als mijn moeder, Juuls varkentje weggooide en dat op het hoofd van Klaas landde, waarna hij met camera en al omvergelopen werd door Juul, was het officieel tijd om weer naar binnen te gaan. Hoera voor ons stoofke!

Een zondagsuitje naar de Ecoshop

Ik had deze post ook een andere titel kunnen geven, namelijk: “Die keer dat ik op zondag besliste om in de Ecoshop een taartplateau te gaan zoeken en met iets geheel anders naar huis kwam.”

zetel

Want ja, voor Elliots groeifeest ben ik eigenlijk op zoek naar een heel grote plateau om zijn taart op uit te stallen. Ik denk niet dat ik er eentje ga vinden die groot genoeg is. Normaal zou er hier vorige zondag om de hoek een rommelmarkt geweest zijn. Wegens een technisch probleem werd die afgeschaft, maar ik wou toch een uitstapje maken om te zien of ik geen plateau vond. Dus sms’te ik mijn vaste gaan-we-ne-keer-daar-of-daar-naartoe-maatje (mijn moeder) en ‘t was al snel in de sjakos. De Ecoshop zou het worden. We kwamen binnen, keken rond en vonden een heel oude, robuuste schommelstoel. Mijn ma verloor er haar hart aan, dus lieten we een medewerker een grote rode V van Verkocht op het etiketje schrijven. We stapten verder en ohmijngodjes! Daar stond hij! De Poäng! Toen ik 39 weken ver was, moesten we nog bij de pa van Klaas gaan Nieuwjaar vieren. Heel mijn zwangerschap lang heb ik last gehad van mijn bekken en die laatste maanden werd het er niet bepaald beter op. Die Poäng was de enige zetel waar ik een uur of 2 zonder pijn in heb kunnen zitten. Zalig. Ik verkondigde diezelfde avond nog aan Klaas dat ik zeker zo’n stoel moest hebben als ik de volgende keer zwanger zou zijn. Sindsdien heb ik dat aan nog meer mensen verteld. Te veel. Zodanig veel dat ik besefte dat de mensen direct iets zouden vermoeden als ik ooit op Facebook zou stoefen met een nieuwe Poäng. Dus eigenlijk komt dit nog goed uit, hé? Als er nu iemand denkt dat ik stiekem zwanger ben, dan zullen ze over een maand of 3 merken dat dat niet het geval is. 1-0 voor mij!

Eigenlijk hoefde ik er geen voetenbankje bij, maar nu ik mij er eens in geïnstalleerd heb, vind ik dat toch wel zalig. De zetel en het bankje zijn nog in supergoeie staat, geen krasjes of niks. Alleen in het voetenbankje ontbreekt een vijs. Ik kon de twee samen voor 35 euro op de kop tikken. Daarkundenievoorsukkelenhé? Toen ik thuiskwam, checkte ik de site van IKEA en nieuw zou het mij in totaal 80 euro gekost hebben.

in de zetel

Ik vind IKEA echt een zalige winkel. Ik vind er zogoed als altijd mijn goesting en meestal valt de prijs ook goed mee. Maar tegelijkertijd vind ik het toch een beetje jammer wanneer we weer eens daar belanden voor een nieuw meubel. Want je wéét gewoon dat je buurman datzelfde meubel ook heeft staan, hé? Vandaar dat ik de kussens van de zetel en het bankje nog opnieuw ga (laten) overtrekken. Als ik alles nieuw had gekocht in de IKEA zou ik tot groot jolijt van Klaas (*sarcasmebordje*) voor dit kussen gekozen hebben, maar dan is het nog iets dat veel mensen hebben, natuurlijk. Dus ik ga binnenkort op zoek naar een mooi stofje zodat ik dan eens lief in de ogen van mijn mémé kan gaan kijken. :-)

En nog een fotootje, omdat hij zelfs als hij verkouden is (ja, ‘t is weer van dat) nog altijd ongelooflijk knap is:

elliot

Voornemens voor 2015

(Waarschuwing: deze post bevat héél veel woorden en héél weinig foto’s. Veel succes!)

De voorbije dagen heb ik heel wat mooie posts gelezen op andere blogs waarin nagegaan werd hoe het jaar geweest was. Ik had deze keer echt geen zin om dat te doen, ook al omdat mijn jaar maar om één zaak heeft gedraaid en ik dus snel uitverteld zou zijn:

gezin

Bovendien had ik voor 2014 ook geen goede voornemens gemaakt. Deels omdat ik er gewoon niet bij stil heb gestaan, maar ook omdat ik onbewust niet te veel plannen wou maken. Wie weet wat het moederschap mij zou brengen en hoe ik dat zou ervaren. Ik wou mezelf dus niet te veel doelstellingen opleggen. If anything was mijn enige goede voornemen gewoon: “Zo goed mogelijk mijn best doen”.

Mijn Kerst- en Nieuwjaarscadeautjes hebben er nu wel voor gezorgd dat ik voor het nieuwe jaar heb nagedacht over voornemens. Dit is mijn buit na Kerst bij de familie van Klaas en Nieuwjaar bij die van mij:

boeken

De twee boeken bovenaan, van Ellis en Mulisch, waren Secret Santa-cadeautjes voor Klaas. Hij leest graag, maar maakt er tegenwoordig geen tijd meer voor. Al zijn vrije tijd gaat nu naar zijn fotografie en dat begrijp ik ook wel. Het zijn wel twee romans waar ik zelf in geïnteresseerd ben. De Figuranten is het vervolg op Less Than Zero, een boek dat ik ooit eens ben beginnen lezen maar om een of andere reden nooit heb afgemaakt. Ik lees een boek wel liever in de originele taal (allez, voor zover ik die taal machtig ben, hé), maar ik maak wel al eens een uitzondering. Van Siegfried had ik nog nooit gehoord, maar de achterflap is veelbelovend. Het gaat blijkbaar over een schrijver die een groot geheim over Hitler ontdekt. Ik ben al benieuwd!

Mijn eigen Secret Santa gaf mij een boekenbon van Standaard Boekhandel. Voor mij is dat zowat het beste cadeau dat ik me kan inbeelden. Boeken zijn zo persoonlijk dat ik het bijvoorbeeld heel moeilijk vind om zelf een boek uit te gaan kiezen voor mijn beste vriendin. Laat staan dat ik dat zou kunnen voor iemand die ik niet echt goed ken. Dan is een bon het ideale cadeau. Ik begon meteen online een lijstje op te stellen, en zoals dat altijd gaat bij mij heb ik toch nog 20 euro extra moeten betalen, want eens ik mijn winkelmandje begin vol te laden, kan ik moeilijk stoppen. Ik kocht dus ook nog 12 Years A Slave van Solomon Northup, Het Diner van Herman Koch, The Book Thief van Markus Zusak, Woesten van Kris Van Steenberge en De engelenmaker van Stefan Brijs. Van 12 Years A Slave zag ik eerder dit jaar de film en ik was compleet verkocht. Slavernij is ook een thema dat mij nogal aanspreekt, dus ik kijk ernaar uit dit boek te lezen. Over Het diner en Woesten heb ik al veel goeds gehoord en ook de achterflap intrigeert mij. In Het diner gaan twee koppels op restaurant om over alles behalve hun twee zoons te praten. Die hebben blijkbaar iets uitgespookt waardoor ze in “Opsporing verzocht” zijn gekomen. Woesten is een roman over het begin van de twintigste eeuw en vertelt het verhaal van een tweeling waarvan de ene broer een wel heel triest leven leidt. Ik lees supergraag familieromans, romans die het verhaal van een familie over de generaties heen beschrijven. Tijdens mijn studies ontdekte ik er zo een paar (van Jonathan Safran Foer, Nicole Krauss, Judy Budnitz en Jeffrey Eugenides) en ze konden me stuk voor stuk boeien van begin tot einde. Ik heb het idee dat Woesten deze sfeer een beetje gaat benaderen, maar ben het niet zeker. Ik hoop alleszins van wel! Over The Book Thief en De engelenmaker heb ik nog geen recensies gelezen, maar de eerste gaat over een meisje dat tijdens WOII boeken steelt. Ik lees heel graag over WOII en de Holocaust. De engelenmaker kwam ik per toeval tegen toen ik boeken zocht en de samenvatting sprak me meteen aan. In dit boek keert een geheimzinnige dokter na 20 jaar terug naar zijn geboortedorp met drie ernstig zieke kinderen. Veel gefluister en geheimdoenerij precies. Dat maakt mij altijd zó nieuwsgierig hé!

De onderste twee boeken kreeg ik van mijn ouders. In Haken en Kleur: Feest van Claire Boeter & Saskia Laan staan een aantal leuke haakprojectjes. Ik koos het boekje uit omdat er een patroon voor een vlaggenlijn in staat. Die wil ik haken om te gebruiken als decoratie op Elliots groeifeest en tijdens zijn cake smash. Veilig bevallen van Beatrijs Smulders werd mij aangeraden door mijn medejanuarimama’s. Néé, opnieuw bevallen is nog lang niet aan de orde, maar ooit willen we wel een broertje of zusje voor Elliot en dan wil ik de bevalling van hem liefst niet opnieuw meemaken. Het lijkt me een heel interessant boek, erg van toepassing op mensen die graag natuurlijk ouderschap verkennen en toepassen.

Na deze héél lange uitleg over mijn nieuwe vondsten kom ik nu dus aan het uiteindelijke onderwerp van mijn blog: mijn voornemens.

1. Meer lezen. Ik hou zó hard van lezen, maar om een of andere reden komt het er nooit meer van om daar ook effectief tijd voor te maken. Vroeger las ik in bed, maar tegenwoordig ga ik maar op het laatste nippertje slapen, en als je naast een slapende baby ligt, wil je ook niet te veel licht en ritselende bladen… Toen ik zwanger was, lag ik uren in bad te weken met een boek. Na mijn bevalling was in bad gaan ten eerste niet heel aangenaam meer en ten tweede het uitgelezen moment voor die baby om luidkeels om zijn moeder te beginnen blèren. Ergens in de eerste weken van Elliots leven ben ik dus van lange badjes overgestapt naar snelle douches. Dus vanaf nu ga ik weer meer in bad gaan ook, leesgelegenheid opzoeken! Ik zit ook op Goodreads, een app waar je leestips van je vrienden kan terugvinden en je eigen leesgedrag kan bijhouden, en die doen elk jaar een challenge. Je bepaalt zelf hoeveel boeken je het komende jaar wil lezen en dat spel houdt dat dan bij voor jou. Ik heb mijn teller dit jaar, net zoals vorig jaar, op 12 gezet. Heel weinig in vergelijking met de meesten, maar met een baby in huis lijkt 1 uitgelezen boek per maand mij al heel mooi. Op Pinterest vond ik ook deze challenge die mij héél cool lijkt. Ik denk dat ik dit lijstje gewoon in mijn achterhoofd ga houden en op ‘t gemakske ga afwerken. Soms weet ik niet goed welk boek ik zou kiezen en dan is het misschien tof als ik eens een andere manier heb om een keuze te maken. Ik ga trouwens ook eens een mooi schriftje kopen in de Hema om daarin een lijstje bij te houden van welke boeken ik nog wil kopen. Op Goodreads hou ik mijn gelezen boeken wel bij, maar niet wat ik nog wil lezen. Ik ben me nu ook aan ‘t afvragen of ik telkens een postje zou schrijven over het boek dat ik net gelezen heb, maar iets houdt mij precies nog tegen. We zien wel.

2. Werk maken van onze moestuin. Sinds mijn laatste posts over onze tuin hebben we nog een klein beetje verdergewerkt, maar op het moment dat we misschien nog een paar weken werk zouden gehad hebben, besloot onze waterpomp weer voor problemen te zorgen. Klaas is zich daar dan bezig mee beginnen houden en de tuin werd op de lange baan geschoven. Wat moeten we nog doen? Het hek en de boog verven (heeft wel al een laag gekregen), nog een paar groentebedden in elkaar steken en beitsen, de bedden vullen met goede grond/compost, rondom de bedden worteldoek + schors leggen, en het tuinpaadje verder aanleggen (dat is wel al voor een groot stuk klaar en zal normaal nog maar een extra dagje duren). Dus zolang het nu nog koud is buiten, ga ik me efkes een beetje bezighouden met uitdokteren wat we juist willen zaaien/planten en hoe ik dat dan juist moet doen. Eens het een beetje warmer en droger wordt, kunnen we de moestuin verder in orde brengen, zodat we aan de start van het moestuinseizoen klaar voor actie zijn.

3. Deftig leren haken. Ik ga er meteen in vliegen, want als ik tegen Elliots groeifeest een vlaggenlijn én een kroon wil haken, zal ik mij mogen haasten. Over 1 maand en 4 dagen is het al zover!

4. Nog meer geduld en begrip leren hebben. Vooral wat Elliot betreft, maar ook in mijn relaties met anderen. Ik zeg vaak te snel wat ik vind en niet iedereen neemt mij dat in dank af. Soms is ‘t beter om gewoon te zwijgen in plaats van altijd in discussie te willen gaan. Pick your battles.

5. Tot een betere verstandhouding komen met mijn eigen moeder. Een kind krijgen heeft veel van onze gelijkenissen aangetoond (je baby niet laten huilen, snel troosten, overall gewoon een liefdevolle ouder zijn en je kind op de eerste plaats zetten) maar heeft ook veel verschilpunten blootgelegd. Als er één karaktertrek is die ik van mijn moeder heb geërfd, dan is het wel het feit dat ik vind dat ik altijd gelijk heb. Ook als ik ongelijk heb hé. Dan heb ik nog gelijk. Da’s echt, hoor. Maar dat zorgt er dus wel voor dat we allebei heel koppig zijn en altijd het laatste woord willen hebben. Als ik dan andere keuzes maak dan zij indertijd, zorgt dat vaak voor wrijving. De laatste tijd gaat het wel al veel beter, maar toch is het een issue dat regelmatig komt bovendrijven. Dus, aan mijn eigen moeder: ik besef dat het mogelijk is dat je mij dit misschien niet in dank gaat afnemen, dat ik dit hier zo openbaar post, maar het is een onderwerp dat mij al maanden bezighoudt en waar ik héél erg mee zit. Voornemen Vijf is er dus eentje waar ik samen met jou aan wil werken, moeke. Meer rust, een betere verstandhouding en meer begrip voor elkaar. Moeder en grootmoeder worden moet ons nóg dichter bij elkaar brengen, niet uit elkaar drijven. :-)

6. Uitstapjes maken met Klaas en Elliot. Deze zomer zou ik toch graag eens met Elliot naar de zee gaan, maar ook de Brielmeersen in Deinze wil ik eens bezoeken. Het is daar naar ‘t schijnt echt de moeite, dus ik wil dat wel eens zelf gaan uitchecken. Pairi Daiza zou ik ook graag nog eens doen. Ik hoop dat Elliot er dit jaar meer aan zal hebben dan vorig jaar.

Voilà. Mijn zes voornemens voor 2015. Ik denk dat ze perfect haalbaar zijn, dus ik zie het volledig zitten!