Toch nog even terugkomen op de verjaardag van onze miekes. Waar Elliot jarig is in februari en we voor zijn feestjes dus altijd genoodzaakt zijn om binnen te vieren, zijn onze miekes jarig in juni en kunnen we met een beetje geluk buiten. Het bleek een stralende dag te zijn en boy,hebben we daar gebruik van gemaakt. Na de taart kon wie dat wou naar buiten, en met 5 kindjes in huis was dat een schot in de roos. De verjaardagstaarten van onze miekes maakte ik naar jaarlijkse traditie opnieuw zelf, de extra taartjes werden gebakken door mijn mémé. <3
Ze waren zo verlegen toen iedereen voor hen begon te zingen. Het duurde eventjes voor ze ontdooid waren, maar daarna werd er heel veel gespeeld. Hoera voor een een topdag, hoera voor onze miekes! <3
Ik wou hier een postje schrijven over het verjaardagsfeest van onze miekes, maar zag toen dat ik nog niets gepost had over Elliots verjaardag. Met 6 maanden vertraging dus…
Ons oudste gebroed werd in februari 4 jaar. VIER! Allez. Over een jaar is die dus 5. Nog eens zo lang en hij is gewoonweg 10. Dat is toch om van te janken, hé? Zijn verjaardag was meteen het eerste familiefeest in ons nieuwe huis en dat maakte het net dat tikkeltje specialer. Zoals elk jaar maakte ik zelf een taart en schakelde ik mijn mémé in om de overige taarten te bakken. Meestal voorziet zij dan een lekker ouderwetse gâteau, een taart die half flan en half brésilienne is, en nog een ander fruittaartje. Voor Elliots 2e en 3e verjaardag maakte ik een bulldozertaart en een dinocake. Dit jaar vroeg ik hem wat voor taart hij wou en hoewel ik mij aan iets bijzonder moeilijks had verwacht, zei hij: “Euhm, een rode taart!” Na wat nadenken heb ik hem dan zachtjes in de richting van een brandweertaart geduwd (ook rood!) en daar werd hij ontzettend enthousiast over. Ik voegde aan de biscuitmix rode voedingskleurstof toe, deed melkchocolademousse tussen de 2 lagen biscuit en werkte de taart af met melkchocoladeganache. In de Zeeman vond ik een goedkoop setje brandweerfiguurtjes, perfect om bovenop de taart te zetten.
Zoals elk jaar werd Elliot heel verlegen toen iedereen zong voor hem, maar het was het eerste jaar dat hij er niet om begon te huilen. :)
Na het zingen konden we eten…
… en pakjes uitpakken.
Elliot is voorlopig ook het enige mannetje in de familie, hij heeft geen neefjes. Enkel zusjes en een nichtje. Den duts. :)
Dus wil hij zich soms eens in alle rust kunnen terugtrekken om de echte vent uit te hangen. Allez. Zolang zijn omi hem maar duwt, want zie dat zijn benen moe zouden worden, jong. :)
Qua ontwikkeling dan… Eigenlijk moet ik me nu voor de geest proberen te halen hoe Elliot 6 maanden geleden was. Volgens mij lag dat in dezelfde lijn als nu. Hij is nog altijd een heel gevoelig manneke. Zo stoer, met momenten zo bruut, maar met zo’n klein hartje. In een vorige post schreef ik eens dat hij de beste grote broer was die ik maar voor mijn meisjes had kunnen wensen, maar ik durf daar toch een beetje op terugkomen. Hij heeft het vaak niet makkelijk met het feit dat hij de aandacht moet delen met 2 peuters en gaat dus, zoals dat bij de meeste kindjes gaat, op een negatieve manier de aandacht opeisen. Ik denk weleens dat het gemakkelijker zou geweest zijn als de meisjes eerst waren geboren, en dan pas Elliot een jaar of 2 erna. Maar ja, ifs and buts… :) Gelukkig is het ook niet al kommer en kwel, want er zijn effectief momenten dat hij spontaan zijn zussen gaat helpen of voor hen zal zorgen. En broers en zussen maken sowieso ruzie, zeker? De meisjes onderling doen dat ook steeds meer tegenwoordig. En ook typisch: zelf zijn zussen pijnigen en doen wenen, maar als ze dan eens iets doen dat niet mag en wij hen terechtwijzen waardoor ze hartverscheurend beginnen te huilen, dan begint Elliot te krij-sen en hysterisch te wenen want “jij doet DE ZUS WENEN, jij bent STOUT!!!” Zucht. :) En zo is ‘t altijd iets, hé. Haha!
Met zijn 1,10 meter is hij al een grote vent geworden en na de grote vakantie gaat hij dan ook naar de tweede kleuterklas. Volgens zijn juf (waar we nu na 2 jaar afscheid van moeten nemen *snif*) is hij er helemaal klaar voor. Blijkbaar is hij op school een grote plantrekker, heel matuur, heel zelfstandig. ‘t Is dus enkel thuis dat hij ineens niets meer kan en bij alles hulp nodig heeft. :) Hij is wel vaak onzeker en terughoudend in nieuwe situaties, want hem in de paas- en grote vakantie op kamp afzetten was bijvoorbeeld een kleine ramp en ook over de zwemlessen was hij niet bepaald enthousiast. We willen hem daar echter toch in blijven stimuleren, want ik vrees dat hij anders voor steeds minder zal openstaan. En eens hij vertrokken is, amuseert hij zich altijd rot. :)
Waar ik tussen zijn 18 en 24 maanden lichtjes bezorgd was omdat hij nog niet veel sprak, zou ik nu regelmatig willen dat hij eens zweeg. Hij tatert echt de oren van ons hoofd, stelt keiveel vragen, wil altijd “juist even iets vertellen”. Hij had ook een zware iPadverslaving, maar die hebben we in de paasvakantie kunnen afbouwen. Hij kreeg toen een tantrum waarbij hij met een boek het scherm van onze tv kapot gooide. We hebben toen de afspraak gemaakt dat hij helemaal géén schermpjes ging kijken zolang wij geen nieuwe tv hadden en we maakten gelijktijdig ook een weekschema waarop we noteerden dat hij voortaan enkel nog na school een uurtje mocht kijken, en ook op woensdagnamiddag en in ‘t weekend tijdens de dutjes van zijn zussen. De eerste dag heeft hij daar 1 keer over gezaagd, maar daarna legde hij zich er bij neer en nu is hij echt afgekickt. Zo fijn. Nu ik nog, guilty as charged.
Ah, en door naar school te beginnen gaan is er ook eeeeindelijk een einde gekomen aan het eindeloze slaapritueel. We werken nu met een beurtrol. De ene avond maak ik Elliot klaar om te gaan slapen, lees ik zijn verhaal voor en blijf ik bij hem zitten tot hij slaapt. De andere avond doet Klaas dat. Ook dit introduceerden we met een kalendertje waarop ik afwisselend een foto van mij en een foto van Klaas had geplakt. De kalender heeft enkele dagen dienst gedaan en dan was hij het gewoon. En gelukkig duurt het na het verhaaltje nu nog maar hoogstens 5 minuten voor hij in slaap is. Een hele verademing, als je weet dat het vroeger tot anderhalf uur kon duren. Nu Lily-Rose en Lucy-Mae nog. :)
Naar Pasen werd hier thuis niet zo hard uitgekeken als naar Sinterklaas, maar eigenlijk was het even leuk, zo samen paaseitjes zoeken in hun pyjama. Het was de eerste keer dat de meisjes mee konden zoeken, dus het was dit jaar extra speciaal. Elliot hing direct de grote broer uit door zijn miekes te tonen waar ze nog eens moesten kijken en hier en daar wat eitjes voor hen te laten liggen (dat moesten we hem wel influisteren), Lucy-Mae had heel snel door wat er moest gebeuren en Lily-Rose ook, maar die hield het snel voor bekeken om vervolgens meteen te beginnen boefen. Haha!
Oh my god, jong! Deze post stond al weken klaar om te publiceren, maar blijkbaar duwde ik nooit op de knop! Eigenlijk wou ik gewoon een impressie geven van onze eerste Kerst in het nieuwe Huizeke Sluizeken.
Eind november gingen we samen met onze huisfotografe naar een kerstbomenkweker om wat gezinsfoto’s te laten maken. Er zaten enkele pareltjes tussen die ik al eerder op Instagram deelde, maar voor het kaartje beperkte ik me tot de allerbeste. Op de achterkant plaatste ik wel nog een grappige foto met een ludieke uitspraak van Elliot erbij. In de toekomst ga ik dat elke keer doen, denk ik, want eigenlijk wordt dat op die manier een mini-herinnering aan Elliot (of de andere kindjes) als kleuter.
Na al die zalige kerstbomen gezien te hebben en omdat onze oude (nep)boom dringend aan vervanging toe was en we geen 150 EUR aan een nieuwe nepper wilden geven, besloten we dit jaar voor een échte kerstboom te gaan. We gingen hem zelf kiezen in het veld en het hele gebeuren beviel ons zo hard dat we dat volgens mij voortaan elk jaar gaan doen. Maar dan hoop ik er wel eentje met kluit te vinden, want het is wat zonde dat we die vorige week op straat moesten zetten voor de groendiensten… Ik versierde de kerstboom opnieuw met onze vintage versiering en dit jaar hadden we ook voor het eerst een vintage piek.
Samen met mijn Femmavriendinnen pakte ik onze pakjes Pinterestgewijs in. De basis was bruin kraftpapier en dat werkten we af met veertjes, beschreven kerstbollen, touwtjes, retro foto’s en prentjes, glitterblaadjes, kortom: the works. Ik vond dat zo fijn om te doen dat ik volgens mij al mijn pakjes nu zo ga inpakken, maar dan ga ik toch eerst opnieuw mijn voorraadje materiaal moeten inslaan. :)
Omdat wij eigenlijk geen cadeautjes geven met Kerstmis, maar er toch pakjes onder de boom lagen, besloot ik wat spelletjes in te pakken voor de kindjes. Die lagen nog in mijn reservestapel (of al op zolder, wegens te simpel voor Elliot en nu pas geschikt voor de meisjes. Recyclage en al :)) maar kwamen nu goed van pas. De kindjes mochten hun pakje openmaken en daarna deden we ons allereerste minikerstfeestje-onder-ons. We voorzagen geen warm eten (te veel werk), maar maakten allemaal kleine hapjes waarvan we weten dat de kindjes die heel lekker vinden: vleesjes op rolletjes, kaassterretjes, rauwe groentjes met cocktailsaus, ananas en roereitjes. En toen vertelde ik Elliot dat hij de tafel mocht dekken… op de grond. Echt, waanzin alom! Elliot vond dat zó komiek, eten op de grond, stel u voor, seg! De dagen en weken erna heeft hij nog meermaals gevraagd om op de grond te mogen eten, dus een nieuwe traditie is geboren, denk ik. :) We maakten zelfs een heus dessertje (moelleux van de Aldi in de microgolf, maar whatever) dat de kindjes ook erg konden smaken. Dat van mezelf bewaarde ik netjes tot de kinders sliepen, toch efkes extra genieten. :)
En om de kerstperiode af te sluiten deden we opnieuw van metie- en petienieuwjaar en nodigden we alle meties en peties van de kindjes uit om te komen vieren. Vorig jaar deden we dat met gourmet en dat leek iedereen wel goed bevallen te zijn, so why change a winning team?
Ik kijk altijd erg uit naar de feestdagen, geniet er dan ook erg van, maar half januari ben ik ook telkens blij dat het weer achter ons ligt. Maar ik ben niet de enige met dat gevoel, zeker? :)
‘Wat we voor één kind doen, doen we voor onze andere kinderen ook.’ Een opvatting waar ik al jarenlang achter sta, maar die uiteraard niet altijd perfect haalbaar is. Maar als we onze bloedjes hetzelfde kunnen schenken, dan doen we dat graag. Dus kregen onze meisjes eerder deze week ook eindelijk hun cakesmash. Die van Elliot vond ook met een maand vertraging plaats (want naar ‘t schijnt is dat een tof idee om op je eerste verjaardag wakker te worden met de windpokken), de meisjes moesten er 4 maanden op wachten. Mohja, beter laat dan nooit, zeg ik altijd. Daarbij, op hun verjaardag zelf woonden we nog bij mijn ouders en ‘t is eigenlijk pas sinds september dat we in ons nieuw huis enigszins comfortabel kunnen wonen. Dan is dat perfect gerechtvaardigd, hé. Hé? Ja, hé? Ok.
Ik gebruikte enkele honeycombs van hun groeifeest om de ‘set’ een beetje aan te kleden en ging in de Hema nog een gouden slinger halen. Hoera voor kerstversiering in oktober! Hun bloomers kocht ik maanden geleden in de Zeeman en de taarten bestelde ik bij dezelfde mevrouw die ook de mooie taarten voor het groeifeest maakte. En net zoals Elliot durfden onze miekes de taartjes eerst amper aanraken. Vervolgens aten ze 5 minuten lang netjes de bolletjes van de bovenkant, zonder zich ook maar een beetje vuil te maken. Ik heb hen dan maar wat geholpen en wat taart aan hun lijfjes gesmeerd, net zoals bij Elliot indertijd. Na een klein halfuurtje begonnen ze het decor af te breken, tijd om te stoppen dus. Klaas leverde een hele hoop foto’s af, maar ik wist dat te herleiden naar een selectie van 40 foto’s. Da’s eigenlijk nog te veel, maar toen dacht ik: ’40 foto’s, da’s 20 per kind, zoals een normale cakesmash.’ Dus dan is dat ok he, 40 foto’s in 1 blogpost? Ik dacht het ook, ja.
Klaas maakte ook een filmpje, superfijn om terug te bekijken:
Echt, zó waanzinnig blij dat we dit toch nog gedaan hebben. <3
Net zoals we Elliots eerste verjaardag uitgebreid vierden met een groeifeest, zetten we Lily-Rose en Lucy-Mae ook in de bloemetjes toen ze jarig waren. Het concept bleef hetzelfde, een vrijzinnige viering met het huisvandeMens gevolgd door lekkere dessertjes voor onze gasten, maar de uitwerking was deze keer lichtjes anders. Bij Elliot huurden we een cafézaaltje en knutselde ik heel veel dingen zelf, maar voor het groeifeest van de meisjes had ik simpelweg geen tijd om veel te haken aan versieringen. We lieten het feest doorgaan in een hoeve/beleefboerderij zodat we ons qua aankleding geen zorgen moesten maken. De dag zelf ging ik gewoon snel wat honeycombs ophangen. We hadden ongelooflijk veel geluk met het weer, want hoewel het best winderig was, was het wel zonnig en warm. De viering konden we dus buiten laten doorgaan.
De ceremonie was net zoals bij Elliot een viering van/voor onze meisjes, een afronden van hun babytijd en het verwelkomen van wat nog komen zal. En eigenlijk vond ik het stiekem ook wel een beetje een feestje voor óns, omdat we verdikke het eerste jaar met een tweeling hadden overleefd. Applausje voor ons! De moreel consulente van deMens praatte alles mooi aan elkaar en zorgde ervoor dat het geheel niet te lang duurde, een kwartier à twintig minuten. De meisjes hielden zich goed, de kindjes die erbij waren ook.
Bij Elliot werkten we rond de figuur van een boom, deze keer kozen we voor een regenboog. Na regen komt zonneschijn, en misschien ook wel een regenboog. Een levensles die onze meisjes hopelijk altijd zullen meedragen. Ik zou niet zo ver gaan om hun prille babytijd onze ‘regen’ te noemen, maar ergens zat daar toch ook wel een bepaalde symboliek in. De eerste maanden met een tweeling zijn heel bijzonder en zeker ook fijn, maar het is een feit dat het alleen maar beter en makkelijker wordt eens ze wat ouder en zelfstandiger worden. Ik zorgde voor wat korte gedichtjes over regenbogen en zelf hadden Klaas en ik ook een tekstje voorbereid voor onze miekes. Allez. Ik schreef de tekst en Klaas las die voor het allereerst tijdens de viering. Ge weet wel hoe dat gaat met venten, hé?
Dit was ons tekstje:
Gisteren vierden we de eerste verjaardag van Lily-Rose en Lucy-Mae. Dat betekent dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat we stilaan aan het bekomen waren van de geboorte en dat de adrenaline plaats maakte voor blijdschap, maar ook voor twijfel. 1 jaar geleden vroegen we ons af hoe we dat zouden klaarspelen, twéé baby’s verzorgen, voeden, aandacht geven en koesteren.
Hun eerste verjaardag leek een ver verwijderde mijlpaal, een eindpunt waar naartoe gewerkt moest worden, want vanaf dan zou het makkelijker worden. Of dat hielden we onszelf toch voor. En hoewel iedereen met kinderen weet dat het nooit echt gemakkelijker wordt, maar gewoon ánders, moesten we gelukkig niet zo lang wachten. Toen ze ongeveer zes maanden oud waren, merkten we dat het inderdaad stilaan beter begon te gaan. Dat we een ritme vonden, dat de meisjes ietsje zelfstandiger werden, dat we als gezin onze draai gevonden hadden. En vanaf toen was het genieten. Dat betekent uiteraard helemaal niet dat we niet op regelmatige basis zuchten, ons opgejaagd voelen of ons geduld verliezen, maar dat alles wordt verzacht door de liefde die we voelen. Het is hartverwarmend om te zien hoe ze met elkaar omgaan en dat ze, hoewel ze uiterlijk zo erg op elkaar lijken, toch duidelijk hun eigen unieke persoontje zijn. Lily-Rose is ons ‘oudste’ dochtertje. Ze bekijkt de wereld, denkt na over wat ze ziet en zal daarna pas meedoen. Ze is vrolijk, maar op een rustige en ingetogen manier. Ze houdt van knuffelen en dicht bij ons zijn. Lucy-Mae is ons ‘jongste’ dochtertje. Zij duikt in de wereld nog voor ze weet wat er eigenlijk gaande is. Ze is vrolijk, onstuimig en een echte wildebras. Ze houdt van ravotten en van deugnieterij uithalen. We zien ook dat hun grote broer nu al hun grote held is. Wanneer ze vol verwondering en met pretlichtjes in hun ogen naar hem opkijken, wanneer hij spontaan een knuffel komt geven aan zijn ‘miekes’, zoals hij ze zelf ook al noemt… Dan loopt ons kopje over en lijkt het alsof ons hart uit elkaar zou kunnen spatten van geluk.
Wij zijn gelukzakken, en we doen ons best om ons daar elke dag opnieuw bewust van te blijven. Elliot is zo’n fantastisch mannetje dat we met hem al onze beide handjes mochten kussen, maar dat we vorig jaar niet één, maar zelfs twéé geweldige dochters mochten krijgen, dát maakt van ons de rijkste ouders ter wereld. Blijf maar verder groeien zoals jullie bezig zijn, miekes. Jullie doen dat heel goed. <3
Op Elliots groeifeest mochten de aanwezigen op het einde met hun vingerafdruk kleurrijke blaadjes geven aan een kale boom. Voor Lily-Rose en Lucy-Mae maakte ik met waterverf een schilderijtje van een regenboog. Ik knipte 2 vormen uit die een pot moesten voorstellen en die door onze familie en vrienden opgevuld mochten worden met gouden vingerafdrukken/muntstukken. De pot zou ik dan onderaan de regenboog plakken. (Sidenote: ik had 2 schilderijtjes gemaakt, voor elke dochter één, maar op de ochtend van het groeifeest stond ik op en ontdekte ik dat Elliot een van de schilderijtjes én een zwarte stift had gevonden. Zucht. Ik moet, as we speak, dus nog steeds schilderij 2 opnieuw maken.)
En daarna was het tijd voor het feest. Deze keer kozen we niet voor een dessertenbuffet, maar voor 2 taarten en een toog met lekker schepijs. De grote taart bleef in het thema van regenbogen, de andere taart bestond uit witte chocolade, cheesecake en speculaas.
En tussen het eten door kon iedereen vrij rondlopen op de boerderij, de koeien voederen en de speeltuin bezoeken.
Om te voelen dat je samen met je kinderen zo graag gezien wordt, en dat op zo’n mooie dag en op zo’n fijne locatie is hartverwarmend. Echt een topdag. <3
