‘Wat we voor één kind doen, doen we voor onze andere kinderen ook.’ Een opvatting waar ik al jarenlang achter sta, maar die uiteraard niet altijd perfect haalbaar is. Maar als we onze bloedjes hetzelfde kunnen schenken, dan doen we dat graag. Dus kregen onze meisjes eerder deze week ook eindelijk hun cakesmash. Die van Elliot vond ook met een maand vertraging plaats (want naar ‘t schijnt is dat een tof idee om op je eerste verjaardag wakker te worden met de windpokken), de meisjes moesten er 4 maanden op wachten. Mohja, beter laat dan nooit, zeg ik altijd. Daarbij, op hun verjaardag zelf woonden we nog bij mijn ouders en ‘t is eigenlijk pas sinds september dat we in ons nieuw huis enigszins comfortabel kunnen wonen. Dan is dat perfect gerechtvaardigd, hé. Hé? Ja, hé? Ok.

Ik gebruikte enkele honeycombs van hun groeifeest om de ‘set’ een beetje aan te kleden en ging in de Hema nog een gouden slinger halen. Hoera voor kerstversiering in oktober! Hun bloomers kocht ik maanden geleden in de Zeeman en de taarten bestelde ik bij dezelfde mevrouw die ook de mooie taarten voor het groeifeest maakte. En net zoals Elliot durfden onze miekes de taartjes eerst amper aanraken. Vervolgens aten ze 5 minuten lang netjes de bolletjes van de bovenkant, zonder zich ook maar een beetje vuil te maken. Ik heb hen dan maar wat geholpen en wat taart aan hun lijfjes gesmeerd, net zoals bij Elliot indertijd. Na een klein halfuurtje begonnen ze het decor af te breken, tijd om te stoppen dus. Klaas leverde een hele hoop foto’s af, maar ik wist dat te herleiden naar een selectie van 40 foto’s. Da’s eigenlijk nog te veel, maar toen dacht ik: ’40 foto’s, da’s 20 per kind, zoals een normale cakesmash.’ Dus dan is dat ok he, 40 foto’s in 1 blogpost? Ik dacht het ook, ja.

Klaas maakte ook een filmpje, superfijn om terug te bekijken:

Echt, zó waanzinnig blij dat we dit toch nog gedaan hebben. <3