Combineer een moeder die haar blog in ‘t slop laat geraken en kinderen-die-niet-de-eerstgeborenen zijn en je krijgt een leeftijdsupdate die pas 4 maanden na de feiten geschreven wordt en waarbij dus ook veel gokwerk aan te pas komt…
In het concept voor deze blogpost stond er dat het meest opvallende was dat ze ‘nu’ (dat was begin oktober 2017…) begonnen te praten. Ik schreef toen dat ik nog eens precies moest opzoeken wanneer Lily-Rose en Lucy-Mae hun eerste woordjes spraken en wat die ook alweer waren. Natuurlijk weet ik niet meer wanneer ze juist begonnen te praten, maar vermoedelijk zal het dus ergens in augustus/september 2017 geweest zijn, ongeveer gelijktijdig met het moment waarop ze begonnen te stappen. Lucy startte daarmee op 12 maanden, in juni, en Lily in september, op 15 maanden. Daarmee was ze het traagste stappertje van al mijn kinderen, wat ook haar heerlijk rustige en alles-op-zijn-tijd-karaktertje weerspiegelt. Lucy, tja, die is zoals Elliot wat meer gehaast en onstuimig. Dat was al zo als baby en ik vermoed dat het niet meer zal veranderen. :) Maar die woordjes dus, ik weet niet meer wat die precies waren! Wel dat ze veel gewoner waren dan die van Elliot, want zijn eerste woordje was echtigentechtigwaar ‘buiten’. De miekes hielden het volgens mij op dingen als bal en poes. In februari (21 maanden oud) begon Lucy-Mae ook echt met tweewoordzinnen zoals ‘haarke mooi’ (als ze haar haartjes kamde) en ‘moeke ish weg’ (toen Lily triest was omdat ik naar mijn werk vertrok). Op 23 maanden was dat al goed geëvolueerd, want nadat ze aan de borst gedronken had, zei ze toen: ‘Toe doen! Anne kant dinken.’ Haha! Ik heb dus een hashtag op IG voor haar uitspraken, maar voor Lily blijkbaar niet. Zij doet het nog altijd wat meer op ‘t gemak dan Lucy, ze komt enkele dagen tot een maand ‘achter’. :) Ondertussen voeren ze heuse gesprekjes en staan we elke dag versteld van wat die al allemaal zeggen. Ter vergelijking: toen Elliot pas naar school ging (dus ruim 2 maanden ouder dan onze miekes nu zijn) zat hij op het niveau van ‘Bel gaat. Kindjes spelen.’ Die fase zijn de miekes al efkes gepasseerd.
Ze spelen graag met Elliots autootjes en ander speelgoed, maar wat nieuw is in ons huishouden is dat ze ook graag kleuren en schrijven! Vooral Lily oefent heel graag met een echte balpen, dan tekent ze ‘bollekes’ (rondjes) en is ze zo fier als ne gieter en zegt ze dat ze het gekund heeft. Lucy maakt strepen en krabbels en gaat dan weer met iets anders spelen. Hun popjes vinden ze ook erg lief. Die worden in bed gestopt, krijgen de borst en worden getroost. Zulke lieve poppenmoedertjes, die miekes van ons. Maar dat zijn dus eigenlijk ontwikkelingen van na hun tweede verjaardag. :)
Ze krijgen nog steeds borstvoeding, al heb ik sinds een aantal weken (rond 2 jaar en 4 maanden) wel de laatavond- en nachtvoeding afgebouwd. De eerste nacht was er veel geween, hoewel ik goed mijn best had gedaan om ze erop voor te bereiden. Lily was het meest verknocht aan de borst en hoewel we bij haar dus de grootste moeite voorspelden, was het Lucy-Mae die het meeste drama maakte. Mijn Roosje was gewoon verdrietig, maar kwam al gauw bij mij liggen zodat ik haar kon troosten, maar Lucy was echt kwáád! Ze wou niet neerliggen naast mij en ik mocht haar niet aanraken. En toen zei ze met ontzettend boze stem “Stommerik!” Zo aandoenlijk, mieke toch. <3 Want oh ja, ze zijn ontzettend mondig, spreken zoals hierboven gezegd al supergoed, en nemen dus ook vrolijk alles over dat Elliot meebrengt van school. :) Ik merk wel dat ze het nu, met hun verkoudheid, ‘s nachts weer lastiger hebben en toch weer zouden willen drinken. Ze zijn trouwens zot van chocolade, vooral Lily-Rose. Zij noemt het ook met een verliefde blik in haar ogen “locolaatjes”.
Wat school betreft: ze stappen in januari in, maar volgens mij (en volgens mijn tante/meter/onthaalmoeder) konden ze eigenlijk in september al gestart zijn. Eigenlijk zijn ze schoolrijp en ze lijken mij er even klaar voor als Elliot indertijd was. Ik ben heel benieuwd of ze elk hun eigen vriendjes zullen hebben of dat ze gewoon samen in een kliekje terecht zullen komen. Wat andere, oudere kindjes om van te leren is misschien niet zo slecht, want ze kunnen ook ontzettend goed ruzie maken. Dingen afpakken, aan elkaars haren trekken, krabben in het gezicht, elkaar op de grond duwen. Ze kunnen niet zonder elkaar (en zijn dat ook zelden) maar op momenten dat ze wel eens alleen zijn, omdat de ene bijvoorbeeld ziek thuisblijft van de opvang, merk je dat ze precies wel herleven en het er extra van nemen om moeke en/of papa eens voor zichzelf te hebben. And who could blame them? :)
En dan, sinds hun 2e verjaardag (of eigenlijk al van een stukje ervoor) hangen ze keeeeiiihard de grote kleuter uit. Kleuren en schrijven, tellen, kleuren benoemen, liedjes meezingen en dansen (dat deed Elliot nooit!), genieten als we verhaaltjes voorlezen. Zalige miekes. Ze slapen nu trouwens ook weer samen, dat hebben we geïntroduceerd op reis en heeft ons leven opnieuw een heel stuk gemakkelijker gemaakt. Het fotootje hieronder maakte ik op hun 2e verjaardag en weerspiegelt perfect hun karakters: Lucy als wild zwijntje en Lily als stille genieter. <3
En omdat het zo’n zalige foto is en ze er op 2 jaar en 1 week oud ineens zó groot uitzagen:
Heel mijn leven heb ik verlangd naar een dochter, en dat doet niets af aan hoe graag ik mijn zoon zie. Elliot zal altijd mijn enige manneke zijn, mijn oudste kind, degene die van mij een moeke maakte. Toen mensen mij tijdens al dat dochterverlangen probeerden te temperen door te zeggen dat een dochter misschien wel zou tegenvallen of dat het zou kunnen dat het tussen ons niet zou klikken, kreeg ik ergens toch schrik. Ik ben zó blij dat daar niks van aan is. Meer zelfs, dat ik kan zeggen dat het volledig is wat ik had verwacht en gewenst. Maar dan in ‘t dubbel. Niks dan liefde.
Toch nog even terugkomen op de verjaardag van onze miekes. Waar Elliot jarig is in februari en we voor zijn feestjes dus altijd genoodzaakt zijn om binnen te vieren, zijn onze miekes jarig in juni en kunnen we met een beetje geluk buiten. Het bleek een stralende dag te zijn en boy,hebben we daar gebruik van gemaakt. Na de taart kon wie dat wou naar buiten, en met 5 kindjes in huis was dat een schot in de roos. De verjaardagstaarten van onze miekes maakte ik naar jaarlijkse traditie opnieuw zelf, de extra taartjes werden gebakken door mijn mémé. <3
Ze waren zo verlegen toen iedereen voor hen begon te zingen. Het duurde eventjes voor ze ontdooid waren, maar daarna werd er heel veel gespeeld. Hoera voor een een topdag, hoera voor onze miekes! <3
Ik wou hier een postje schrijven over het verjaardagsfeest van onze miekes, maar zag toen dat ik nog niets gepost had over Elliots verjaardag. Met 6 maanden vertraging dus…
Ons oudste gebroed werd in februari 4 jaar. VIER! Allez. Over een jaar is die dus 5. Nog eens zo lang en hij is gewoonweg 10. Dat is toch om van te janken, hé? Zijn verjaardag was meteen het eerste familiefeest in ons nieuwe huis en dat maakte het net dat tikkeltje specialer. Zoals elk jaar maakte ik zelf een taart en schakelde ik mijn mémé in om de overige taarten te bakken. Meestal voorziet zij dan een lekker ouderwetse gâteau, een taart die half flan en half brésilienne is, en nog een ander fruittaartje. Voor Elliots 2e en 3e verjaardag maakte ik een bulldozertaart en een dinocake. Dit jaar vroeg ik hem wat voor taart hij wou en hoewel ik mij aan iets bijzonder moeilijks had verwacht, zei hij: “Euhm, een rode taart!” Na wat nadenken heb ik hem dan zachtjes in de richting van een brandweertaart geduwd (ook rood!) en daar werd hij ontzettend enthousiast over. Ik voegde aan de biscuitmix rode voedingskleurstof toe, deed melkchocolademousse tussen de 2 lagen biscuit en werkte de taart af met melkchocoladeganache. In de Zeeman vond ik een goedkoop setje brandweerfiguurtjes, perfect om bovenop de taart te zetten.
Zoals elk jaar werd Elliot heel verlegen toen iedereen zong voor hem, maar het was het eerste jaar dat hij er niet om begon te huilen. :)
Na het zingen konden we eten…
… en pakjes uitpakken.
Elliot is voorlopig ook het enige mannetje in de familie, hij heeft geen neefjes. Enkel zusjes en een nichtje. Den duts. :)
Dus wil hij zich soms eens in alle rust kunnen terugtrekken om de echte vent uit te hangen. Allez. Zolang zijn omi hem maar duwt, want zie dat zijn benen moe zouden worden, jong. :)
Qua ontwikkeling dan… Eigenlijk moet ik me nu voor de geest proberen te halen hoe Elliot 6 maanden geleden was. Volgens mij lag dat in dezelfde lijn als nu. Hij is nog altijd een heel gevoelig manneke. Zo stoer, met momenten zo bruut, maar met zo’n klein hartje. In een vorige post schreef ik eens dat hij de beste grote broer was die ik maar voor mijn meisjes had kunnen wensen, maar ik durf daar toch een beetje op terugkomen. Hij heeft het vaak niet makkelijk met het feit dat hij de aandacht moet delen met 2 peuters en gaat dus, zoals dat bij de meeste kindjes gaat, op een negatieve manier de aandacht opeisen. Ik denk weleens dat het gemakkelijker zou geweest zijn als de meisjes eerst waren geboren, en dan pas Elliot een jaar of 2 erna. Maar ja, ifs and buts… :) Gelukkig is het ook niet al kommer en kwel, want er zijn effectief momenten dat hij spontaan zijn zussen gaat helpen of voor hen zal zorgen. En broers en zussen maken sowieso ruzie, zeker? De meisjes onderling doen dat ook steeds meer tegenwoordig. En ook typisch: zelf zijn zussen pijnigen en doen wenen, maar als ze dan eens iets doen dat niet mag en wij hen terechtwijzen waardoor ze hartverscheurend beginnen te huilen, dan begint Elliot te krij-sen en hysterisch te wenen want “jij doet DE ZUS WENEN, jij bent STOUT!!!” Zucht. :) En zo is ‘t altijd iets, hé. Haha!
Met zijn 1,10 meter is hij al een grote vent geworden en na de grote vakantie gaat hij dan ook naar de tweede kleuterklas. Volgens zijn juf (waar we nu na 2 jaar afscheid van moeten nemen *snif*) is hij er helemaal klaar voor. Blijkbaar is hij op school een grote plantrekker, heel matuur, heel zelfstandig. ‘t Is dus enkel thuis dat hij ineens niets meer kan en bij alles hulp nodig heeft. :) Hij is wel vaak onzeker en terughoudend in nieuwe situaties, want hem in de paas- en grote vakantie op kamp afzetten was bijvoorbeeld een kleine ramp en ook over de zwemlessen was hij niet bepaald enthousiast. We willen hem daar echter toch in blijven stimuleren, want ik vrees dat hij anders voor steeds minder zal openstaan. En eens hij vertrokken is, amuseert hij zich altijd rot. :)
Waar ik tussen zijn 18 en 24 maanden lichtjes bezorgd was omdat hij nog niet veel sprak, zou ik nu regelmatig willen dat hij eens zweeg. Hij tatert echt de oren van ons hoofd, stelt keiveel vragen, wil altijd “juist even iets vertellen”. Hij had ook een zware iPadverslaving, maar die hebben we in de paasvakantie kunnen afbouwen. Hij kreeg toen een tantrum waarbij hij met een boek het scherm van onze tv kapot gooide. We hebben toen de afspraak gemaakt dat hij helemaal géén schermpjes ging kijken zolang wij geen nieuwe tv hadden en we maakten gelijktijdig ook een weekschema waarop we noteerden dat hij voortaan enkel nog na school een uurtje mocht kijken, en ook op woensdagnamiddag en in ‘t weekend tijdens de dutjes van zijn zussen. De eerste dag heeft hij daar 1 keer over gezaagd, maar daarna legde hij zich er bij neer en nu is hij echt afgekickt. Zo fijn. Nu ik nog, guilty as charged.
Ah, en door naar school te beginnen gaan is er ook eeeeindelijk een einde gekomen aan het eindeloze slaapritueel. We werken nu met een beurtrol. De ene avond maak ik Elliot klaar om te gaan slapen, lees ik zijn verhaal voor en blijf ik bij hem zitten tot hij slaapt. De andere avond doet Klaas dat. Ook dit introduceerden we met een kalendertje waarop ik afwisselend een foto van mij en een foto van Klaas had geplakt. De kalender heeft enkele dagen dienst gedaan en dan was hij het gewoon. En gelukkig duurt het na het verhaaltje nu nog maar hoogstens 5 minuten voor hij in slaap is. Een hele verademing, als je weet dat het vroeger tot anderhalf uur kon duren. Nu Lily-Rose en Lucy-Mae nog. :)
Naar Pasen werd hier thuis niet zo hard uitgekeken als naar Sinterklaas, maar eigenlijk was het even leuk, zo samen paaseitjes zoeken in hun pyjama. Het was de eerste keer dat de meisjes mee konden zoeken, dus het was dit jaar extra speciaal. Elliot hing direct de grote broer uit door zijn miekes te tonen waar ze nog eens moesten kijken en hier en daar wat eitjes voor hen te laten liggen (dat moesten we hem wel influisteren), Lucy-Mae had heel snel door wat er moest gebeuren en Lily-Rose ook, maar die hield het snel voor bekeken om vervolgens meteen te beginnen boefen. Haha!
Soms vraag ik me af wie hier het hardst uitkijkt naar Sinterklaas, ik of onze kinderen. Ik denk dat het dit jaar de eerste keer was dat Elliot er ook echt enthousiast over was en wist wat er stond te gebeuren. Hij had wel wat zenuwen, want hoewel wij de Sint nooit linken aan braaf/stout zijn, bleek Elliot dus toch schrik te hebben.
Net zoals vorig jaar zorgde de Sint voor een mengelmoes van cadeautjes. Om te beginnen is er altijd een stuk ‘gewoon’ speelgoed. Dit jaar bleef Elliot maar doorbomen over de ‘pizzaria’ van Duplo. Daarnaast zit er ook altijd een puzzel en een boek in de zak van Sinterklaas. De puzzel van Crocodile Creek vond Sinterklaas tweedehands in goede staat, het geluidenboek Piratenmaal is wel nieuw omdat ik niet wou riskeren dat het al niet meer zou marcheren tegen dat het hier arriveerde. De smart game Castle Logix was ook een tweedehandsje omdat we niet zeker waren of Elliot dat wel tof zou vinden. Misschien ook maar best, want hij heeft er nog niet veel mee gespeeld. Misschien is hij er nog ietsje te klein voor, dus we wachten nog even af. Voor Lily-Rose en Lucy-Mae bracht Sinterklaas 2 Wheely Bugs (tweedehands zijn die even goed als splinternieuw!), houten puzzeltjes van de Lidl, flapboekjes van Ingela P. Arrhenius (schooooon!) en een geluidenboek. De bouwplaat van Duplo en de extra doos Duploblokken stond aan hun kant van het tafeltje maar is eigenlijk voor alle kindjes. Ze kregen ook nog dit insteekspel van Haba, maar dat was de Sint nog op de zolder vergeten…
Het zotste stuk was het keukentje. Samen spelen is samen delen en al. We kozen voor dat van de IKEA en pimpten het met een extra lik verf, een werkblad en spatwand in marmerfolie en goudkleurige handvaten, spoelbak en fornuis. Dat goud is al keihard aan ‘t afbladderen, dus ik moet nog eens denken wat ik daar juist mee ga doen. Houten groentjes, fruit en vlees/vis vonden we bij Kruidvat en Lidl, het supermooie serviesje komt van Zsa-Zsa Webshop.
Zoals de vorige foto bewijst was Elliot superblij, de meisjes konden het ook wel pruimen en met het keukentje is (gelukkig!) al dagelijks gespeeld. Eigenlijk nog het meest van al door onze miekes. <3
‘Wat we voor één kind doen, doen we voor onze andere kinderen ook.’ Een opvatting waar ik al jarenlang achter sta, maar die uiteraard niet altijd perfect haalbaar is. Maar als we onze bloedjes hetzelfde kunnen schenken, dan doen we dat graag. Dus kregen onze meisjes eerder deze week ook eindelijk hun cakesmash. Die van Elliot vond ook met een maand vertraging plaats (want naar ‘t schijnt is dat een tof idee om op je eerste verjaardag wakker te worden met de windpokken), de meisjes moesten er 4 maanden op wachten. Mohja, beter laat dan nooit, zeg ik altijd. Daarbij, op hun verjaardag zelf woonden we nog bij mijn ouders en ‘t is eigenlijk pas sinds september dat we in ons nieuw huis enigszins comfortabel kunnen wonen. Dan is dat perfect gerechtvaardigd, hé. Hé? Ja, hé? Ok.
Ik gebruikte enkele honeycombs van hun groeifeest om de ‘set’ een beetje aan te kleden en ging in de Hema nog een gouden slinger halen. Hoera voor kerstversiering in oktober! Hun bloomers kocht ik maanden geleden in de Zeeman en de taarten bestelde ik bij dezelfde mevrouw die ook de mooie taarten voor het groeifeest maakte. En net zoals Elliot durfden onze miekes de taartjes eerst amper aanraken. Vervolgens aten ze 5 minuten lang netjes de bolletjes van de bovenkant, zonder zich ook maar een beetje vuil te maken. Ik heb hen dan maar wat geholpen en wat taart aan hun lijfjes gesmeerd, net zoals bij Elliot indertijd. Na een klein halfuurtje begonnen ze het decor af te breken, tijd om te stoppen dus. Klaas leverde een hele hoop foto’s af, maar ik wist dat te herleiden naar een selectie van 40 foto’s. Da’s eigenlijk nog te veel, maar toen dacht ik: ’40 foto’s, da’s 20 per kind, zoals een normale cakesmash.’ Dus dan is dat ok he, 40 foto’s in 1 blogpost? Ik dacht het ook, ja.
Klaas maakte ook een filmpje, superfijn om terug te bekijken:
Echt, zó waanzinnig blij dat we dit toch nog gedaan hebben. <3
