Ken je het cliché dat de tijd vliegt eens je kinderen hebt? Ik vond dat bij Elliot al zo onwezenlijk wáár, maar 2 baby’s erbij krijgen zorgt er echt voor dat je opeens een jaar verder bent als je eens met je ogen knippert. Dat, en ondertussen nog eens bouwen wellicht. Anyhoooo. Mijn baby’s zijn sinds begin juni geen baby’s meer! Hoewel ik ze nog koppig baby’s blijf noemen tot ze stappen, uiteraard. Ik schreef deze post vlak na hun verjaardag, maar de foto werd op de lange baan geschoven en zo bleef ik maar wachten en wachten en wachten. En dan vond ik het toch niet meer kunnen om nu nog een foto te trekken, dus besloot ik er maar gewoon eentje van op hun groeifeest te gebruiken. Waarover ik uiteraard ook nog ga bloggen. Ooit eens, als de rust hier wederkeert. :)

Toen ze nog mini en veel weerlozer waren, keek ik elke dag uit naar hun eerste verjaardag. In mijn hoofd was dat echt een mijlpaal en ik was ervan overtuigd dat het vanaf dan allemaal gemakkelijker zou gaan. In bepaalde opzichten is dat waar (ik ben geen 12 keer per dag meer aan ‘t voeden, ik kan hen op de grond zetten zodat ze wat kunnen spelen,…) maar op bepaalde manieren was het ook veel gemakkelijker toen ze nog maar 3 weken oud waren. Toen sliepen ze bijvoorbeeld nog 22 uur per dag. Wat een zaligheid! Maar ok, hun eerste levensjaar zit er al op en ik kan echt niet geloven dat ik nu gewoon twee dochters van 1 jaar oud heb. Zo gek! Ik blijf hen wel veel meer als baby’s zien dan Elliot toen hij zo oud was. Ik denk dat dat deels ligt aan ‘t feit dat ze er gewoon veel meer ‘baby’ uitzien dan hun broer (met al zijn haar zag die er op 6 maanden oud al bijna als een peuter uit)  en deels aan ‘t feit dat ze in vergelijking met Elliot ook gewoon altijd veel kleiner en jonger gaan lijken omdat ze nog niet zo veel kunnen als hij.

Lucy-Mae trekt zich al een hele tijd overal recht, kan zich ook al enkele weken beheerst weer op haar poep laten zakken, kruipt vliegensvlug het huis door en stapt aan de hand. Kort na haar eerste verjaardag begon ze ook vrij vlot aan één hand te stappen en ze staat eigenlijk ook zelfstandig. Mocht ze op het moment dat ze beseft dat ze volledig alleen rechtstaat niet zo hysterisch worden van contentement, ze zou na een paar seconden niet omvervallen. Heerlijke mie. :) ‘t Is echt een hevige meid, soms iets te hevig en dan durft ze ons wel eens pijn doen, of haar broer en zus. Naast fysiek erover gaan, laat ze zich trouwens ook graag horen. Ze heeft recent ontdekt hoe ze moet gillen als een speenvarken dat gekeeld wordt. Heel amusant. Vooral in het nieuwe huis, dat nog niet ingericht is en dus nog lekker galmt. :) Als we haar gaan halen in de opvang, roept ze naar ons en wordt ze keiblij. Ze wijst dan naar ons terwijl ze tegen mijn tante-onthaalmoeder druk tettert dat haar ouders er zijn. Superschattig. <3

Lily-Rose doet het allemaal een beetje kalmer aan. Die is to-taal niet gehaast en laat zich niet opjutten door haar hevige broer en zus. Het is geen meeloperke, ze volgt gewoon op haar eigen tempo. Ze trekt zich ook overal recht, maar zet nog niet echt stapjes (langs de tafel of aan de hand) en kan ook nog niet staan zonder steun. Dan zakt ze geheid weer door haar benen. Dat ligt zeker aan die 200 gram die ze extra meesleurt ten opzichte van haar zus. *grijns* Ze blijft wel het grootste knuffelmieke van de twee. Ze lijkt ook een beetje op de Mona Lisa als ze lacht. Waar Lucy-Mae gewoon met een open mond keismakelijk lacht, houdt Lily-Rose het vaak op een serene glimlach. Die ze dan secondenlang doodserieus volhoudt, zelfs wanneer wij al onder de tafel liggen van ‘t lachen en waardoor we dus nóg harder ons best moeten doen om niet een beetje pipi in onze broek te doen.

We zijn nu ongeveer een maand na hun verjaardag (op het moment dat ik dit post is het al 2,5 maanden, maar whatever!) en nu hebben we ‘t wel lastig. De meisjes zijn regelmatig huilerig en hun pijp is precies redelijk snel uit ‘s avonds. En toch doen ze moeilijk om te gaan slapen, typisch. :) Volgens mij moeten ze een beetje vroeger naar bed, zijn ze oververmoeid enzo. Ik heb ook gemerkt dat er weer tandjes bij zijn gekomen. Lucy-Mae had bovenaan ineens aan elke kant een kies (of ik denk toch dat het kiezen zijn) en nu is er nog een tand aan het doorkomen. Nummer 11 al, als ik juist tel! Elliot had er op zijn 1e verjaardag maar 6, haha. :) Lily-Rose heeft er wat minder. Zij klokt voorlopig af op 9 of 10 tandjes, ik ben het niet zeker. Ik denk dat ze ook wel wat last hebben van de lange dagen. Het blijft lang licht en dan is ‘t minder makkelijk om te gaan slapen. En los daarvan zijn ze overdag ook wel aanhankelijker dan gewoonlijk.

Vanaf nu maar om de 3 maanden meer een update! Tegen dan gaan ze toch al kunnen stappen, hé? Gedaan met sleuren met Maxi Cosi’s. :)