Voor ik deze update begon te schrijven, ben ik eerst eens gaan lezen wat ik de vorige keer te vertellen had. Dat is ondertussen zo’n 2 maanden geleden en ik merk dat er qua ontwikkeling eigenlijk nog niet zo bijster veel veranderd is. Wat ik wel gek vond om terug te lezen was de paragraaf over onze routine en over hoe het jongleren met baby’s was. Maar daar vertel ik straks iets meer over.

Uiterlijk vind ik dat ze er nog steeds ongeveer hetzelfde uitzien als 3 maanden geleden: Lily-Rose heeft een ronder gezichtje, Lucy-Mae heeft minder haar. Ik ben wel héél content dat die haartjes tegenwoordig zo goed aan het groeien zijn. Bij Lucy worden ze alsmaar langer en bij Lily kan ik er in principe zelfs al met gemak speldjes in steken. Als haar haartjes nat zijn, zit er trouwens redelijk wat krul in, dus ik ben benieuwd hoe het eruit zal zien als het echt lang is.

Zoals ik hier al schreef kregen ze allebei tandjes en op die dikke maand tijd is de stand 3,5-2 voor Lucy-Mae. Ze hebben allebei 2 tandjes onderaan, maar Lucy heeft er dus bovenaan ook al eentje en een tweede die zit te duwen om door te breken. Begin januari zijn we heel stilletjes gestart met vaste voeding, maar daar blog ik later nog eens over. We zijn recent ook naar K&G gegaan (toen waren ze de 7 maanden wel al net voorbij, maar soit) waar ze eindelijk nog eens gemeten en gewogen werden. Lily-Rose weegt 7,510 kg en is 69 cm groot, terwijl Lucy-Mae iets lichter en groter is: 7,270 kg en 69,5 cm. Ik heb het eens gecheckt en op die leeftijd was Elliot ongeveer even groot, maar woog hij wel een dikke kilo meer. :)

Zoals ik aan het begin van mijn post al zei, zijn er geen grote ontwikkelingssprongen gebeurd. Ze zitten ietsje steviger rechtop, maar nog steeds niet zelfstandig. Ik denk niet dat het bij Lucy-Mae nog lang zal duren, maar de rugspieren van Lily-Rose zijn duidelijk iets minder ontwikkeld. Ik steek het op het feit dat zij in mijn buik 9 (allez, 8) maanden in een bolletje gerold in mijn bekken heeft gelegen terwijl haar zus bovenop haar acrobatentoeren afwerkte en keiveel beweging had. :) Ze spelen nog steeds graag met verschillende speelgoedjes maar vinden het nog het leukst van al als we zelf actief met en tegen hen bezig zijn. Als Elliot thuis is, hebben we meestal niet veel werk aan hen, want dan zijn ze perfect content om toe te kijken hoe hij speelt. Vaak gaat hij dan expres gekke stoten uithalen en sinds ongeveer een maand hoor je dan 2 baby’s kirren en schaterlachen. <3

Dat is dan ook meteen wat mij in deze fase van hun leventje het meest opvalt: het feit dat ze ongelooflijk vaak echt heel goedgezind zijn. Ze halen voor het minste hun mooiste glimlach boven en er wordt gegiecheld en gegrijnsd. Ze grabbelen ook iedereen vast en proberen dan steevast het gezicht op te eten van de persoon die ze in hun scherpe babyklauwtjes hebben: mij en Klaas, maar ook Elliot en elkaar. Hoe ze zich tegenwoordig zo naar elkaar richten en elkaar ontdekken, da’s echt wonderlijk om te zien en doet mijn hart meerdere keren per dag smelten.

Daar komt dan nog eens bij dat het precies allemaal een stuk gemakkelijker is geworden sinds hun zesde vermaanddag. Tijdens de eerste zes maanden van hun leven vond ik het allemaal heel zwaar. Een tweelingmama die ik volg op Instagram zei het onlangs eens zo: ‘De tweelingwolk is hier niet roze, zeker niet, eerder grijs. (…) Veel frustraties en kilo’s geduld vliegen de deur uit! Maaaaar net als 1 klein lachje doet een badje wonderen. Bestaat er zoiets als een grijze wolk met veel blinkertjes?’ En eigenlijk was dat het exact: mijn wolk was niet roze. Echt grijs zou ik ze ook niet genoemd hebben. Maar het was zo verdomd zwaar en zulk hard werk met zo’n constante verantwoordelijkheid dat het toch eerder grijs dan roze was. Maar er waren ook elke dag kleine geluksmomentjes, de blinkertjes in de grijze wolken. En ineens, zo ongeveer 2-3 weken nadat ze 6 maanden geworden waren, viel mijn euro. Dat ik mij niet meer kon herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat ik had gedacht ‘dat er 1 baby te veel was, waaaaarommmm moesten die nu met 2 zijn, dat is toch onmenselijk, dat is niet natuurlijk, dit is veel te moeilijk!’ Echt, de laatste keer dat ik dat toen had gedacht was al zo lang geleden dat ik het mij niet meer voor de geest kon halen. En onmiddellijk realiseerde ik mij ook dat irrationele gedachtes à la ‘Hoe zou dat eigenlijk werken, zo’n vondelingenschuif? Zou er daar een leeftijdslimiet op staan? En hoe zou ik dan moeten kiezen welke van de twee ik daar in leg? Dat zou nu toch keizielig zijn? Misschien kan ik ze dan elk de helft van een medaillon geven zodat ze elkaar later kunnen terugvinden…’ (waar ik mij uiteraard meteen na het vormen in mijn hoofd al schuldig over voelde) a thing of the past waren. En dat zijn ze gelukkig ook gebleven. And then it hit me: we hadden ons eerste half jaar als tweelingouders overleefd. En toen werd het overleven vervangen door simpelweg leven en genieten. <3