by Joyce | Mar 11, 2015 | Feest, Kindjes |
Waarschuwing: deze post bevat een shitload foto’s. Excuses! Maar als je dat niet interessant vindt, dan scroll je maar verder hé. :)
Oef, zeg. Het is er eindelijk van gekomen om de vele foto’s van het groeifeest eens te sorteren en in een blogje te gieten. We begonnen de dag met het gaan versieren van het zaaltje. Dat was niet ver van mijn ouders, dus hebben we Elliot daar in zijn bedje gelegd zodat ik Klaas en mijn pa een beetje kon commanderen over wat waar moest staan. :-) Ik had een vlaggenlijn gehaakt (en kreeg er nog eentje van mijn ma) en een tijdlijn van polaroids voorzien die Elliots leven het voorbije jaar weergaf. Ik stempelde kaartjes met daarop de verschillende dessertjes en een medemama uit mijn mamagroepje was superlief en maakte voor ons 2 krijtbordjes die we daarna konden afdrukken bij de printshop. Het ene was een welkomstbordje dat ik aan de deur zette, het andere bestond uit Elliots “statistieken”. Ik was wel heel bang dat ik van de zaal geen mooi geheel zou kunnen maken wat de versiering betrof, maar gelukkig vond ik kleine ballonnetjes in de Hema die ik ook zo’n beetje als rode draad kon gebruiken. Ik gebruikte ze als centerpieces op de tafels en bond er een aantal aan de stoelen.
De viering zou om 15u beginnen, dus tegen 14u15 ging ik naar mijn ouders om Elliot uit bed te halen en hem nog eens aan te leggen. Tegen 14u45 was ik met hem in de zaal en kon zijn feestje beginnen. We startten met een viering in samenwerking met het huisvandeMens. We hebben er héél bewust voor gekozen hebben om Elliot niet te dopen, maar dat betekent niet dat wij (of ik, tenminste) niet geloven. Ik geloof in vele dingen en ik sta zeker en vast ook achter de vele basiswaarden die je niet enkel in het christendom terugvindt. Daarom vind ik het ook belangrijk dat Elliot zingeving in zijn leven heeft, met een aantal rituelen die daarbij horen. Voor mij begon dat met zijn groeifeest, een afsluiting van zijn babyperiode en een viering van zijn groeien het voorbije jaar. We kozen een aantal teksten en liedjes uit, vroegen enkele belangrijke mensen in Elliots leven om voor te lezen en dachten zelf ook na over wat wij hem wilden zeggen. Toen Klaas en ik 5 jaar samen waren, maakte ik voor hem een boekje met daarin 100 redenen waarom ik van hem hou. Voor Elliot bedachten we dus ook een hele resem redenen waarom we hem graag zien:
… omdat je het knapste manneke ter wereld bent.
… omdat je altijd zo hevig bent.
… omdat je zo zalig kan schaterlachen als we op je buik blazen.
… omdat je bijna altijd supervrolijk bent.
… omdat je zo stoer kan grommen.
… omdat je het meest geweldige eerste kindje bent dat ouders zich kunnen wensen.
… omdat we zelfs na een jaar nog talloze mooie momentjes hebben wanneer je bij mij komt drinken.
… omdat je soms ons gezicht probeert op te eten.
… omdat je zo zot bent van beestjes.
… omdat je zo graag in het grote bed slaapt.
… omdat je zweetpateekes de beste van de wereld zijn.
… omdat je meestal maar één kous aan hebt.
… omdat je zo blij en trots bent als je iets nieuws hebt geleerd.
… omdat je wapperende handjes ondertussen je handelsmerk geworden zijn.
… omdat je altijd maar vooruit wil en meer wil kunnen.
… omdat het zo’n zalig zicht is als je danst en headbangt.
… omdat je hoofdje zo heerlijk heen en weer wiebelt als je ’t aan ’t uitleggen bent.
… omdat je stiekem af en toe toch wel graag knuffelt.
… omdat je mondje alsmaar wijder open gaat naarmate je enthousiasme groter wordt.
… omdat je zo’n geweldig onderwerp bent om te fotograferen.
… omdat je zo’n zalig zoete babyadem hebt.
… omdat je zo graag kiekeboe speelt.
… omdat je net als ik zo veel van Fisher Price houdt.
… omdat je je duimpje gebruikt om overal aan te voelen.
… omdat jouw blij snoetje altijd onze dag opvrolijkt.
… omdat rondkruipen quasi altijd gepaard moet gaan met zo veel mogelijk lawaai.
… omdat het zo schattig is als je je hoofdje op onze schouder of borst komt leggen.
… omdat je zo graag wilde spelletjes speelt.
… en tot slot, omdat we nu door jou beseffen wat onvoorwaardelijke liefde is
en hoe belachelijk graag onze ouders ons wel niet moeten zien.
Mijn broer had ook zijn tekentalenten eens bovengehaald om een mooie boom te tekenen. Die knipte hij uit om vervolgens weer op een ander blad te plakken. Supertof, want dat zorgt voor extra dimensie. Op het einde van de viering mocht elke aanwezige dan met verf zijn vingerafdruk zetten om zo de boom leven en kleur te geven. Ik ben er echt verliefd op. Ik zoek nog een mooie kader om de tekening in te stoppen en dan krijgt ze voorlopig een veilig plaatsje tot Elliot een eigen kamer heeft waar we ze op kunnen hangen.
Na de viering kon iedereen genieten van de vele dessertjes. We hebben daarvoor hulp gekregen van heel veel superlieve mensen. Nog eens bedankt aan iedereen die zo gekokkereld heeft voor ons! :) We hadden nog heel veel over, dus we hebben nog veel meegegeven aan de gasten en de dagen erna konden we zelf ook nog veel snoepen. :) Op de taart was ik trouwens ook verliefd. Hoe mooi is die geworden, zeg?!
En natuurlijk mocht Elliot zijn eerste kaarsje uitblazen, met wat hulp van zijn papa! Eerst hebben we gezongen voor hem en toen wist hij zich echt geen houding te geven. Hij was heel erg onder de indruk. :)
En na het smikkelen mocht Elliot zijn cadeautjes openen! Hij kreeg heel wat leuks! Van de auto is hij grote fan omdat die stoere, brommende geluiden maakt, en in het ballenbad kruipt hij graag gillend rond terwijl hij de ballen voor zich uit duwt. Grote, kleine man van me! <3
We hebben echt genoten van de dag. Het was heel leuk om onze families nog eens samen te hebben en we waren vooral echt geraakt door het feit dat bijna iedere genodigde ook effectief mee is komen vieren. Het deed deugd te merken dat iedereen met Elliot mee wou vieren en we voelden ons heel geliefd. Bedankt!
by Joyce | Jan 30, 2015 | Feest, Kindjes |
Het is vandaag een jaar geleden dat ik 41 weken ver was. (Dat doet er mij aan denken dat ik hier misschien eens Elliots geboorteverhaal moet posten. Puur voor de nostalgie, hé? Dat heb ik op mijn vorige blog ook gedaan, maar dan in ‘t Engels.) Ik kan maar moeilijk geloven dat de tijd zo voorbijgevlogen is. Komende donderdag wordt Elliot 1 jaar, zeg. Dat is nu toch niet meer serieus, hé? Maar bon, donderdag vind ik maar een triestige dag om jarig te zijn eigenlijk, zo doordeweeks, maar dat is niet erg. Zaterdag zetten we hem uitgebreid in de bloemetjes op zijn groeifeest! Zoals ik al eerder postte, wou ik een vlaggenlijn haken om als decoratie te gebruiken op het feest. Ik had er twee nodig omdat ik ze ook als achtergrond wil gebruiken voor zijn cakesmash, maar twee lijnen was toch een beetje te veel van het goede. Gelukkig kon ik omi-hulp inschakelen en moest ik er zelf maar eentje haken. Het heeft lang geduurd eer ik mij er vollenbak aan heb gezet, maar dat was omdat ik constant de mist in ging. Eens ik snapte hoe het moest, heb ik als een zot gehaakt en was ze op een dag of 3 klaar. :) Gisterennamiddag zijn we dan naar mijn ouders gegaan zodat ik daar aan zijn gehaakte verjaardagskroon kon beginnen, voor in ‘t geval dat ik hulp zou nodig gehad hebben. Ik ben twee keer moeten herbeginnen, maar uiteindelijk zat het na drie uur al in elkaar. Goed hé? En ‘t is mooi gepast, da’s ook belangrijk! En dan zijn er nog wat andere dingetjes die ik wou maken, zoals kaartjes om bij de dessertjes te zetten, faux-krijtbordjes en een tijdlijn van polaroids. Een sneak peek!
De krijtbordjes wou ik eerst effectief op een krijtbord maken, maar ik wist al op voorhand dat ik dat niet zo mooi zou vinden als een gephotoshopte versie. Dus zei ik tegen Klaas dat het mij met een goede tutorial wel zelf zou lukken om dat met Photoshop te doen, but who are we kidding? Ik ben er nog altijd niet aan begonnen en ik ben écht niet computerslim genoeg om dat op een paar dagen onder de knie te krijgen. Anyway, ik heb nog een paar dagen tijd, dus het komt wel in orde…
by Joyce | Oct 18, 2014 | Dagelijks leven |
Een Facebookpagina waar ik de laatste tijd veel op snuister is die van Freecycle. Eigenlijk is het een heel simpel concept: in plaats van nog bruikbare spullen/meubels/eender wat in de vuilbak te gooien, zet je die op de Facebookpagina van Freecycle in de hoop dat je er nog iemand anders gelukkig mee kan maken. En alles is volledig gratis. Ik heb er zelf ooit ook eens een hele zak oude dvd’s en een paar boeken op gezet en letterlijk binnen de 2 uur waren die hier thuis opgehaald. Hoe gemakkelijk is dat? Zeker en vast beter dan ze zelf naar de kringloopwinkel te moeten brengen, want die twee boeken hadden hier letterlijk bijna een jaar op de kast gelegen, “om dan eens binnen te steken in de kringloop”. Het is ook daar dat ik zomaar eventjes bijna 100 oude stoeptegels vond voor ons dambordje en “terrasje” in en rond de moestuin (foto’s volgen nog!) en dat ik iemand vond bij wie we een miniserretje mochten gaan afhalen.
Onlangs zag ik op Freecycle iemand posten over 8 kerkstoelen die hij te geef had. Ik vond dat wel heel tof, misschien voor later in onze inkom, maar ik kon me niet zo meteen een beeld vormen van hoe ik die stoelen dan zou kunnen “heropdoen”. Tot iemand onder die foto een commentaar plaatste met daarin een fotootje van de etalage van onze lokale kringloopwinkel. Blijkbaar hebben die daar een of ander project lopen waarbij ze oude meubels een nieuw leven geven, waaronder ook kerkstoelen. Daar maken ze dan kinderstoeltjes van. Suuuperschattig! Maar blijkbaar vragen ze er een aardige duit voor. Helaas waren alle kerkstoelen al gereserveerd, dus so be it.
Tot een paar dagen geleden. Diezelfde persoon postte dat de laatste persoon zijn afspraak niet was nagekomen en dat er nu nog 2 stoelen over waren. I swooped in and claimed those babies in a hot second! Dus daarnet is Klaas ze gaan ophalen, aangezien Elliot sliep.
Ze gaan nog efkes logeren op zolder bij mijn ouders, tot ik tijd en gelegenheid heb om ze te DIY’en. Ik wil in elke kinderkamer zo eentje zetten, maar ze moeten dan wel een beetje passen binnen het kleurenschema van de kamers. En aangezien we in dit huis nooit kinderkamers gaan inrichten, wordt het dus nog even wachten op een nieuw huis. Can’t wait!
by Joyce | Oct 13, 2014 | Dagelijks leven |
In mijn vorige post over ons tuinwerk vertelde ik uitgebreid (té uitgebreid?) over de border die we aan de achterkant van onze tuin maakten. Toen was die nog niet af omdat er nog struikjes moesten geleverd worden, dus een echte after-foto kon ik jullie niet tonen. Tot vandaag! (Efkes vermelden dat alle foto’s in deze post met mijn iPhone genomen zijn en de kwaliteit allesbehalve denderend is. Maar eens alles écht af is, komen er échte foto’s! Spannend!)
De plantjes werden vorige week dinsdag geleverd. Maar natuurlijk was er hier uitgerekend dan niemand thuis, dus moesten we op woensdagavond nog naar het postkantoor om de pakken op te halen. Ik was donderdag een hele dag thuis en Elliot moest uitzonderlijk niet naar de onthaalmoeder, dus Klaas nam zijn laatste vrije dag op zodat we met z’n drietjes thuis waren. Gezellig! Tijdens Elliots ochtenddutje plantten we de resterende 9 struikjes en zetten we ook rond die plantjes een stuk Bekaertdraad. Je weet maar nooit, met onze twee wervelwinden van honden.
‘s Namiddags zijn we dan met z’n drietjes naar de Gamma gereden om hout te kopen voor onze bedden. Voor in de moestuin hé. We gaan werken met opgehoogde bedden en na lang wikken en wegen hebben we toch gekozen voor houten bedden. Dat kostte behoorlijk wat, maar ik had natuurlijk wel een bonneke van 21% korting. Volgend weekend gaan we nog eens terug om beits te kopen met een bonneke dat pas vanaf halverwege deze week geldig is. Wie niet rijk is, moet slim zijn hé! Klaas is dan begonnen met zagen (‘t was eens niet ik!) en lijmen en hameren. Naar ‘t schijnt was het begin moeilijk, maar tegen eind dit weekend waren 2 van de 7 bedden toch al klaar én zaten alle korte zijkanten voor de bedden ook al in elkaar. Nu enkel nog de lange kanten en dan alles aan elkaar zetten. En de hele boel beitsen. En dan alles in de moestuin plaatsen en dat hoekje van de tuin verder netjes afwerken.
Dit weekend ging hij er normaal aan verder doen, maar aangezien het mooi weer was, heeft hij zich wat beziggehouden met de hekjes. Die hingen al (tijdelijk) op zodat de honden niet zouden graven in de moestuin én omdat het anders moeilijker was om te bepalen op welke hoogte de steunpalen voor het hek moesten komen. Anyway. Die hekjes zagen er zo uit…
… maar na dit weekend zien ze er zo uit:
Het lukte dan nog niet om het met de verstekzaag te doen, dus heeft die arme Klaas aaaaaalll die punten met de hand moeten zagen! Nu ziet het er nog niet zo mooi uit, want alles moet nog in het wit geverfd worden. Hopelijk lukt dat ons nog in de komende weken.
Terwijl Klaas daarmee bezig was, heb ik opnieuw gras gezaaid. Dat moest sowieso nog gebeuren in ons dambordje (het stukje voor het hek, hier twee foto’s boven) en ik heb de rest van het gazon dan maar meteen meegenomen. We zijn van plan om dat vanaf nu zeker jaarlijks (en als ‘t efkes kan halfjaarlijks) te doen, omdat je gras dan mooier blijft.
Er is licht aan het einde van de tunnel!
by Joyce | Sep 15, 2014 | Dagelijks leven |
Ah, tuinwerk. Toch een beetje een haat-liefdeverhouding. Ik heb altijd zo veel ideeën, maar als het over tuinwerk gaat, duren die klusjes toch altijd zo lang. Toch zeker omdat het dan eerder over de aanleg van onze tuin gaat en niet gewoon over gras maaien of een haag snoeien. En trouwens, ik heb zó veel chance met Klaas. Ik zeg al heel mijn leven dat “ik” later een huis wil bouwen in plaats van kopen en dat “ik” ga zorgen dat er veel uitgespaard wordt door veel “zelf” te doen. Dat ik zelf eigenlijk niets kan, dat vergat ik altijd. Gelukkig is Klaas méér dan een handige harry. Op dat vlak vullen we elkaar perfect aan. Ik commandeer, hij voert uit. :-)
Maar dus. De aanleg van onze tuin. Toen we ons huis kochten, was er aan de achterkant van onze tuin gewoon zo’n mooie, stijlvolle Bekaertdraad. Daarachter staat een schuur van een van de buren. Naarmate de tijd verstreek, kwam daar steeds meer brol te staan. Serieus. Betonmolens, bidons, een remorque, bakstenen, dakpannen. In die schuur stond blijkbaar ook een wc waarvan je de afvoer naar buiten zag komen in een geïmproviseerde septische put. You name it, he had it. En we konden dat echt niet meer ZIEN, hé. Dus besloten we een omheining te plaatsen. We hielden wel van het uitzicht van een houten afsluiting, maar zagen het niet zitten om die elk jaar te moeten verven én we wilden ook niet riskeren dat die na 5 jaar vermolmd zou zijn. Dus gingen we in de richting van een betonnen afsluiting met een houtlook. We dachten die eerst te laten plaatsen, maar de offerte wees uit dat dat meer dan dubbel zo duur zou zijn als dan wanneer we het zelf deden. En aangezien wij ons geld toch liever aan andere dingen hangen (ik was volgens mij toen nét zwanger), besloten we dat maar te doen.
Er kwam heel wat voorbereidend werk aan te pas, want toen de vorige eigenaars van ons huis hun omheining plaatsten, deden ze dat blijkbaar met de bedoeling die daar voor eeuwig te laten staan.
Toen de omheining er eindelijk volledig uit lag, konden de palen geplaatst worden.
En op 15 augustus (de Hoogdag, ja!) kregen we versterking van mijn pa, de stiefpa van Klaas en van Klaas zijn beste vriend om te helpen om de betonnen platen in de palen te schuiven.
We plantten voor de omheining nog wat struikjes (geen foto van) en toen was de zomer zowat gedaan en vielen we stil. Dit was dan het eindresultaat:
En hier een voor en na:
Al gauw bleek dat we dat hele struiken-planten-gedoe niet zo slim hadden aangepakt, want het gras groeide gewoon verder en de honden liepen de struiken kapot omdat we die niet afgeschermd hadden. Dit jaar wilden we het dus nog eens proberen. We wilden een netjes afgebakende border om onze struiken in te zetten en wilden meteen zeker zijn dat er gras- en onkruidgewijs geen problemen meer zouden zijn. Vooral deze Pinterestfoto gaf mij inspiratie.
Klaas begon met het graven van een sleuf voor de boordstenen…
… en plaatste dan de boordstenen met hulp van mijn pa.
Toen dat klaar was, legde Klaas de grond achter de border gelijk, legden we samen de worteldoek (vaarwel, onkruid!) en bedekte IK (that’s right, ik deed dat helemaal alleen!) die met een dikke laag schors.
Terwijl ik bezig was met de schors vulde Klaas de rest van de sleuf aan de voorkant verder aan met een dubbele rij klinkers. Op die manier kunnen we (who are we kidding, kan Klaas) het gras volledig afrijden omdat hij aan de ene kant over de klinkers kan rijden.
De rest van de sleuf vooraan de klinkers moest dan nog verder opgevuld worden met aarde. Het gras aan de linkerkant van onze tuin werd nog wat afgeschept omdat onze tuin niet mooi gelijk ligt en de klinkers aan die kant dus eigenlijk onder het niveau van het gras lagen. Ondertussen is dat stuk grond ook aangevuld met graszoden (die komen van elders in de tuin, waar het gras weg moest…) maar daar hebben we geen foto meer van.
Daarna konden we de struikjes herplanten die de honden én de winter overleefd hadden. Daar hebben we voor de zekerheid ook maar een schone draad rond gezet en voorlopig (we zijn nu toch al enkele dagen verder) is er nog geen hondenschade aangericht. Nu is ‘t enkel nog wachten op onze bestelling. De plantjes die kapot zijn gegaan hebben we opnieuw besteld, maar die worden pas begin oktober geleverd. Blijkbaar hebben we ook geen detailfoto van de geplante struikjes, maar hieronder zien jullie wel een panoramafoto van hoe het er momenteel uitziet.
Wat denken jullie? Ziet er toch schoon uit, hé? We zijn nog steeds volop bezig want rechts van de border komt nog een moestuin. Daar is Klaas nu elke dag na zijn werk in bezig en we hopen die “winterklaar” te hebben tegen eind oktober. En dan volgt er nog een update hé.
