by Joyce | Jul 14, 2015 | Dagelijks leven |
Toen ik zwanger werd, besloot ik op een forum mee te schrijven in een topic voor mama’s die uitgerekend waren voor dezelfde maand als ik. We waren nog geen 12 weken ver toen we de overstap naar Facebook maakten en ondertussen zijn we al 2 jaar aan ‘t tetteren. Er wordt dagelijks héél veel gepost en dat is echt superfijn. Er is altijd wel iemand die raad kan geven als je met een probleem zit, maar evengoed wordt er over de meest banale dingen eerst gebabbeld. We delen letterlijk lief en leed met elkaar. Ik durf zelfs zeggen dat zij mij, op dit moment in mijn leven, beter kennen dan mijn vriendinnen in het echte leven. Echt, ik had nooit gedacht dat ik online zo’n vriendschappen zou kunnen vinden. Dikke liefde voor alle januarimama’s! Zelfs al ben ik er eigenlijk eentje van februari. :)
Maar dus, de januarimama’s. Om de zoveel maanden (meestal tweemaandelijks) komen we samen. Tot januari waren dat babymeetings, maar nu zijn het uiteraard al peutermeetings. Omdat we zo fel verspreid zitten (er zijn mama’s van de Westhoek, van rond Brussel, uit het verre Limburg en alles daartussen) zorgen we ervoor dat we elke keer een andere locatie kiezen in de hoop het voor iedereen eens mogelijk te maken om langs te komen. Ik denk dat we gewoonlijk met een stuk of 10 samenkomen. Soms meer, soms minder. Dat vind ik al niet slecht, op een totaal van 24 moeders. :) En zaterdag was het weer zover. Ik ben helemaal op mijn eentje (nu ja, ik had wel mijne zoon mee) naar Diepenbeek gereden, jong. Toch wel een beetje fier op mijzelf! En het was het helemaal waard. Het was supermooi weer en er was weer veel lekkers te eten (want iedereen brengt iets mee, van pastasalades over pizza’s naar brownies en koekjes). Onze lieve gastvrouw Marie haalde zowat al haar speelgoed boven en zo konden de kindjes spelen in een springkasteel, zandbak en speelhuisje, konden ze in het zwembad plonzen, hadden ze een tentje om even rustig in te zitten en konden ze naar hartelust van de glijbaan glijden.
Good times!
by Joyce | Mar 16, 2015 | Kindjes |
Toen Elliot vorige maand voor ‘t eerst op z’n eentje stond, zagen we dat hij ook meteen al een aantal pasjes zette. Hij was toen nog tegen de windpokken aan het vechten en ook zijn verkoudheid was nog niet volledig over en dus verloor hij precies even zijn interesse in dat stappen. Hij zette wel regelmatig wat stapjes van Klaas naar mij of omgekeerd, maar heel vaak wou hij ook niet en dan kreeg hij spaghettibeentjes en hadden we precies een lappenpop in onze handen. :)
Maar sinds eergisteren is hij dus écht vertrokken. We merkten een paar dagen geleden al dat hij zich soms ergens aan vasthield en dan losliet om 5 stapjes te zetten in onze richting. En zaterdag was het officieel, vond ik. Hij stapt van hier naar daar zonder dat wij hem daartoe aansporen en hij geniet er zichtbaar van! Hij kruipt nu ook al een tijdje zelf uit de zetel (erin lukt nog nét niet) en in de Poäng is hij ook al op z’n eentje gekropen.
Ik kan haast niet geloven dat hij nog geen jaar geleden nog een klein, hulpeloos mannetje was dat niks anders kon dan slapen, eten en schattig zijn. We zijn belachelijk trots op hem. Eigenlijk is dat toch echt raar hé, dat je over zoiets gewoons trots bent? Ik ben niet fier op mijzelf dat ik kan stappen. Maar dat híj stapt, goh, dat moet heel de wereld weten. :)
Trouwens. Het is echt onmogelijk geworden om hem dat kaartje nog vast te doen houden. Allez, hij houdt het wel vast, maar dan is het onleesbaar omdat hij het ondersteboven of achterstevoren houdt. Dus hebben we het met een lakske aan zijn truitje gehangen. Soms moet ge de omi slim zijn in ‘t leven.
by Joyce | Mar 11, 2015 | Feest, Kindjes |
Waarschuwing: deze post bevat een shitload foto’s. Excuses! Maar als je dat niet interessant vindt, dan scroll je maar verder hé. :)
Oef, zeg. Het is er eindelijk van gekomen om de vele foto’s van het groeifeest eens te sorteren en in een blogje te gieten. We begonnen de dag met het gaan versieren van het zaaltje. Dat was niet ver van mijn ouders, dus hebben we Elliot daar in zijn bedje gelegd zodat ik Klaas en mijn pa een beetje kon commanderen over wat waar moest staan. :-) Ik had een vlaggenlijn gehaakt (en kreeg er nog eentje van mijn ma) en een tijdlijn van polaroids voorzien die Elliots leven het voorbije jaar weergaf. Ik stempelde kaartjes met daarop de verschillende dessertjes en een medemama uit mijn mamagroepje was superlief en maakte voor ons 2 krijtbordjes die we daarna konden afdrukken bij de printshop. Het ene was een welkomstbordje dat ik aan de deur zette, het andere bestond uit Elliots “statistieken”. Ik was wel heel bang dat ik van de zaal geen mooi geheel zou kunnen maken wat de versiering betrof, maar gelukkig vond ik kleine ballonnetjes in de Hema die ik ook zo’n beetje als rode draad kon gebruiken. Ik gebruikte ze als centerpieces op de tafels en bond er een aantal aan de stoelen.
De viering zou om 15u beginnen, dus tegen 14u15 ging ik naar mijn ouders om Elliot uit bed te halen en hem nog eens aan te leggen. Tegen 14u45 was ik met hem in de zaal en kon zijn feestje beginnen. We startten met een viering in samenwerking met het huisvandeMens. We hebben er héél bewust voor gekozen hebben om Elliot niet te dopen, maar dat betekent niet dat wij (of ik, tenminste) niet geloven. Ik geloof in vele dingen en ik sta zeker en vast ook achter de vele basiswaarden die je niet enkel in het christendom terugvindt. Daarom vind ik het ook belangrijk dat Elliot zingeving in zijn leven heeft, met een aantal rituelen die daarbij horen. Voor mij begon dat met zijn groeifeest, een afsluiting van zijn babyperiode en een viering van zijn groeien het voorbije jaar. We kozen een aantal teksten en liedjes uit, vroegen enkele belangrijke mensen in Elliots leven om voor te lezen en dachten zelf ook na over wat wij hem wilden zeggen. Toen Klaas en ik 5 jaar samen waren, maakte ik voor hem een boekje met daarin 100 redenen waarom ik van hem hou. Voor Elliot bedachten we dus ook een hele resem redenen waarom we hem graag zien:
… omdat je het knapste manneke ter wereld bent.
… omdat je altijd zo hevig bent.
… omdat je zo zalig kan schaterlachen als we op je buik blazen.
… omdat je bijna altijd supervrolijk bent.
… omdat je zo stoer kan grommen.
… omdat je het meest geweldige eerste kindje bent dat ouders zich kunnen wensen.
… omdat we zelfs na een jaar nog talloze mooie momentjes hebben wanneer je bij mij komt drinken.
… omdat je soms ons gezicht probeert op te eten.
… omdat je zo zot bent van beestjes.
… omdat je zo graag in het grote bed slaapt.
… omdat je zweetpateekes de beste van de wereld zijn.
… omdat je meestal maar één kous aan hebt.
… omdat je zo blij en trots bent als je iets nieuws hebt geleerd.
… omdat je wapperende handjes ondertussen je handelsmerk geworden zijn.
… omdat je altijd maar vooruit wil en meer wil kunnen.
… omdat het zo’n zalig zicht is als je danst en headbangt.
… omdat je hoofdje zo heerlijk heen en weer wiebelt als je ’t aan ’t uitleggen bent.
… omdat je stiekem af en toe toch wel graag knuffelt.
… omdat je mondje alsmaar wijder open gaat naarmate je enthousiasme groter wordt.
… omdat je zo’n geweldig onderwerp bent om te fotograferen.
… omdat je zo’n zalig zoete babyadem hebt.
… omdat je zo graag kiekeboe speelt.
… omdat je net als ik zo veel van Fisher Price houdt.
… omdat je je duimpje gebruikt om overal aan te voelen.
… omdat jouw blij snoetje altijd onze dag opvrolijkt.
… omdat rondkruipen quasi altijd gepaard moet gaan met zo veel mogelijk lawaai.
… omdat het zo schattig is als je je hoofdje op onze schouder of borst komt leggen.
… omdat je zo graag wilde spelletjes speelt.
… en tot slot, omdat we nu door jou beseffen wat onvoorwaardelijke liefde is
en hoe belachelijk graag onze ouders ons wel niet moeten zien.
Mijn broer had ook zijn tekentalenten eens bovengehaald om een mooie boom te tekenen. Die knipte hij uit om vervolgens weer op een ander blad te plakken. Supertof, want dat zorgt voor extra dimensie. Op het einde van de viering mocht elke aanwezige dan met verf zijn vingerafdruk zetten om zo de boom leven en kleur te geven. Ik ben er echt verliefd op. Ik zoek nog een mooie kader om de tekening in te stoppen en dan krijgt ze voorlopig een veilig plaatsje tot Elliot een eigen kamer heeft waar we ze op kunnen hangen.
Na de viering kon iedereen genieten van de vele dessertjes. We hebben daarvoor hulp gekregen van heel veel superlieve mensen. Nog eens bedankt aan iedereen die zo gekokkereld heeft voor ons! :) We hadden nog heel veel over, dus we hebben nog veel meegegeven aan de gasten en de dagen erna konden we zelf ook nog veel snoepen. :) Op de taart was ik trouwens ook verliefd. Hoe mooi is die geworden, zeg?!
En natuurlijk mocht Elliot zijn eerste kaarsje uitblazen, met wat hulp van zijn papa! Eerst hebben we gezongen voor hem en toen wist hij zich echt geen houding te geven. Hij was heel erg onder de indruk. :)
En na het smikkelen mocht Elliot zijn cadeautjes openen! Hij kreeg heel wat leuks! Van de auto is hij grote fan omdat die stoere, brommende geluiden maakt, en in het ballenbad kruipt hij graag gillend rond terwijl hij de ballen voor zich uit duwt. Grote, kleine man van me! <3
We hebben echt genoten van de dag. Het was heel leuk om onze families nog eens samen te hebben en we waren vooral echt geraakt door het feit dat bijna iedere genodigde ook effectief mee is komen vieren. Het deed deugd te merken dat iedereen met Elliot mee wou vieren en we voelden ons heel geliefd. Bedankt!
by Joyce | Mar 9, 2015 | Kindjes |
Eergisteren konden we éindelijk Elliots cake smash doen! Normaal gingen we dat de dag na zijn groeifeest doen (over dat groeifeest komt er morgen trouwens tóch nog een post aan!) maar met die windpokken was dat natuurlijk geen zicht… We besloten dus een maandje te wachten en daar zijn we blij om. Elliot is eindelijk weer volledig in orde: zijn windpokken bijna volledig genezen en eindelijk snot- en hoestvrij. En daardoor is hij nu dus ook weer veel vrolijker dan hij een maand geleden was. Hout vasthouden dat het zo blijft!
Klaas selecteerde de best gelukte foto’s al, maar ze moeten nog nabewerkt worden. Hier zijn wel twee fotootjes achter de schermen!
En zondagnamiddag was het dan zo zonnig en (relatief) warm dat we in plaats van met de auto gewoon te voet naar mijn ouders gingen. Allez, wij te voet en Elliot op zijn fietsje. Vond hij zálig!
De afgewerkte foto’s van de cake smash volgen later!
by Joyce | Feb 13, 2015 | Kindjes |
Op de foto’s van het groeifeest is het nog even wachten, maar ondertussen is er alweer een nieuwe mijlpaal in het leven van onze kleine man: hij staat alleen!
Hij doet het nog niet vaak uit zichzelf, maar ondertussen kunnen we hem vlotjes voor ons rechtop doen staan waarna hij heel stevig en keistoer gewoon blijft staan. Ik merkte dat voor het eerst gisteren op. Heel gek, want zelfs de dag ervoor was er nog paniek als hij merkte dat ik hem losliet en grabbelde hij mij keisnel vast. Hij moet zijn angst dus ineens overwonnen hebben, want nu staat hij daar gewoon, met een brede smile en zo fier als ne gieter. :) Echt gek hoe dat zo van de ene dag op de andere omslaat.
En meteen na dat staan, toonde hij ook dat hij zich zelfzeker genoeg voelt om zijn eerste stapjes te beginnen zetten! Voorlopig stapt hij enkel van Klaas naar mij, of omgekeerd, maar toch! Het stapkaartje gaan we wel bewaren voor wanneer hij zelf het initiatief neemt. Als hij nu pakweg aan de salontafel staat en ik roep op hem, dan gaat hij toch nog eerst op zijn knietjes zitten zodat hij tot bij mij kan kruipen. Als hij begint met dan ook gewoon te stappen, halen we zijn kaartje boven. Benieuwd of dat nog lang gaat duren!
