by Joyce | Sep 12, 2014 | Kindjes |
Sinds vorige vrijdag is mijn (allez goed, onze) kleine, kleine baby 7 maanden. Nog 5 maandjes (da’s 2 maanden minder dan dat hij al bestaat!) en hij is een jaar. EEN JAAR. En dan is mijn baby geen baby meer, maar een peuter. Waar gaat al die tijd heen? *cue the waterworks*
De laatste keer dat de vroedvrouw langskwam, woog Elliot bijna 8,400 kg. Zijn zotte gewichtstoename is een beetje aan ‘t afnemen. Over 2 weken moeten we opnieuw naar Kind & Gezin en ik ben benieuwd hoe groot hij nu al gaat zijn.
Wat kunnen we nog melden?
Elliot zit echt superflink en valt zogoed als niet meer om. Toch vertrouw ik hem nog niet om echt alleen op de grond te zitten. Je weet nooit, hé. Hij trekt zichzelf heel goed recht tot staan aan onze handen en doet ook hetzelfde aan onze kleren als hij op onze schoot zit. Om een of andere reden doet hij dat niet in zijn park. Ik denk dat hij niet beseft dat dat daar ook kan. :-) Hij is ongelofelijk graag buiten en aangezien we de laatste tijd veel in de tuin aan het werken zijn, betekent dat dus dat Elliot heel vaak in zijn relax op het gras naar ons zit te kijken. Hij doet het goed bij de onthaalmoeder en lijkt zich daar wel te amuseren. Hij is héél blij als we hem daar ‘s avonds opnieuw gaan oppikken, zo blij dat als we hem niet binnen de 5 seconden uit de eetstoel/het park halen, hij begint te wenen. :-) Het gebeurt heel vaak dat hij aan iets wil voelen en dan gebruikt hij énkel zijn duimpje waarmee hij dan zo’n beetje aan het voorwerp in kwestie krabbelt. Megacute! Zijn handjes doen nog steeds van “vroem vroem” en steken nog altijd alles dat hij te pakken kan krijgen in zijn mondje. Hij houdt van onze huisdieren en slaapt heel graag. Hij krijgt nog steeds volop borstvoeding (nu overdag dus in flesjes) en eet ook wat meer vaste voeding bij zijn onthaalmoeder. Thuis oefenen we wel verder en sommige dingen beginnen echt al supergoed te gaan. Banaan eet hij al heel flink, telkens een half banaantje in zijn vuistje en dan maar smullen. Tomaat eet hij ook heel graag en komkommer vindt hij ook leuk omdat dat fris is aan zijn “tandjes”. Hij is suuupervrolijk en zaagt eigenlijk alleen als hij moe is. Als hij blij is ons te zien, wipt hij op en neer op onze arm terwijl hij op onze schouders slaat. Hij probeert ook op onze buik en borst omhoog te klimmen en tsjoest graag op ons gezicht. Wat een Zalig Manneke. <3
by Joyce | Aug 26, 2014 | Dagelijks leven |
Alle foto’s in deze blog werden vorige zondag genomen door Joke van South Africa Meets Belgium.
Ik heb het hier nog niet verteld, maar deze maand hoorde ik dat ik geselecteerd ben om deel te nemen aan het Jongerenplan Banksector, een samenwerking tussen Febelfin Academy en VDAB. Dat betekent dat ik gedurende september en oktober lessen en workshops over de banksector zal volgen en dan in november en december een bedrijfsstage mag doen. Dat is natuurlijk een supermooie kans die ik met beide handen wil grijpen. Ik ga er heel veel uit leren en bovendien zal het een mooie aanvulling voor mijn cv zijn.
Maar dat betekent ook dat ik vanaf volgende week mijn kleine mannetje moet achterlaten. En daar heb ik het moeilijk mee. Moeilijker dan verwacht, blijkbaar. Ik moest gisteren naar de Kick-Off meeting van de opleiding en dus ging Elliot een dagje wennen bij de onthaalmoeder. Dat is trouwens ook mijn meter en dat hij dus opgevangen wordt door familie helpt mijn gemoed wel, merk ik. Om 8u10 kon ik hem thuis in bed nog eens aanleggen, waarna ik hem aankleedde en met hem naar de opvang vertrok. Om 8u25 vertrok ik daar weer, om uiteindelijk iets na tweeën terug te zijn. Hij heeft het daar heel goed gedaan. Hij is om half 9 meteen naar bed gegaan en heeft dan geslapen tot half 11. Dan heeft hij een beetje gespeeld en om 11u dronk hij zijn flesje mooi leeg. Om 12u heeft hij dan wat broccoli gegeten en tegen 12u30 was hij alweer moe. Toen ik daar aankwam, lag hij nog te slapen. Hij heeft één keer heel hard gehuild, maar dat was uit sympathie met een ander kindje dat was beginnen wenen. Alles is dus goed verlopen. Ik content.
Tot deze nacht. Eerst droomde ik dat ik ergens op kamp was, zonder Elliot, en dat ik ineens het nieuws kreeg dat hij in zijn slaap gestorven was. In mijn droom begon ik dan alles op te lijsten waar ik spijt van had en wat ik anders zou gedaan hebben als ik terug in de tijd kon gaan. Ik werd wakker en vertelde mijn mamagroepje op Facebook over mijn droom. Dan viel ik weer in slaap. Toen droomde ik dat de wereld ging vergaan en dat ik een oude man aan het helpen was bij het inpakken van zijn spullen. Ineens strompelt die met een huilende Elliot in zijn armen naar buiten en legt Elliot daar in ‘t midden van de straat. Die man begint te huilen en zegt dat Elliot de reden is dat de wereld vergaat, want God vindt dat hij hier niet mag zijn. Ten eerste: wát? En ten tweede: God? What’s that all about? Het lijkt alleszins duidelijk dat mijn onderbewuste er toch ferm mee bezig is en ik het blijkbaar toch niet zo goed zie zitten om Elliot achter te moeten laten.
Maar ik weet dat het moet. We willen Elliot (en latere broer/zus) alles kunnen bieden en hem een betere plek geven om op te groeien, met een eigen kamer en genoeg plaats om te spelen en knutselen. En daar heb je tegenwoordig twee inkomens voor nodig. Pessimisten zullen dan argumenteren dat een kind niets heeft aan veel speelgoed en een mooi huis als zijn ouders er niet zijn voor hem omdat ze drukke jobs hebben. Ik vind echter dat een werkende moeder (en vader) geen probleem hoeft te zijn. We wonen in een land waar kinderen op 2,5 jaar naar school beginnen te gaan. En als je thuisblijfmoeder bent, maar je kind(eren) op school zit(ten), wat doe je dan? Elke dag kuisen? Thanks, but no thanks. Dus ik ga gewoon mijn best doen om de tijd dat we wél allemaal thuis zijn zo leuk mogelijk te maken. Quality above quantity.
Edit: a little birdy is me komen vertellen dat deze laatste paragraaf heel veroordelend en grof is naar thuisblijfmoeders toe. Ik snap zelf niet zo goed waarom, maar soit, een verduidelijking: ik zeg hier niét dat thuisblijven voor niémand werkt. Er zijn zeker gezinnen waar dat wel goed gaat en waar het financieel wel haalbaar is. Wat ik hierboven zeg is dat het voor ons geen haalbare kaart is. We hebben nog een te grote (bouw)droom die 100% zeker géén werkelijkheid kan worden als ik thuisblijfmoeder zou worden. En dan probeer ik mezelf maar wat te troosten met het feit dat Elliot ook niets heeft aan een moeder die misschien wel altijd thuis is voor hem maar die zich constant zorgen moet maken over de financiële situatie van haar gezin.
by Joyce | Aug 24, 2014 | Dagelijks leven |
Vorig weekend zijn we voor ‘t eerst naar de kermis gegaan met Elliot. We hadden op voorhand niet echt plannen gemaakt, maar zaterdagavond vroegen we ons wel ineens af hoe hij het daar zou vinden. ‘t Is ook zo’n beetje jaarlijkse traditie om met mijn ouders oliebollen te gaan eten op de kermis, dus zijn we na het avondeten gewoon vertrokken. En Elliot vond het allemaal best. Zolang hij maar kan rondkijken, is alles goed voor meneer. Op dat vlak is het echt een ongelooflijk makkelijk kind (en op de meeste andere vlakken ook).
We zijn ook naar het meest simpele kraampje gegaan met hem, want je kan toch niet met je kind naar de kermis gaan en hem dan niets laten doen, hé? Dus gingen we naar het touwtrekkraam (heet dat eigenlijk zo?). Je weet wel, allemaal touwtjes die aan het plafond van het kraam hangen en dan mag je aan een bepaald aantal touwtjes trekken.
Het komt erop neer dat ik dat dus in zijn plaats gedaan heb, want Elliot was zo onder de indruk dat hij de touwtjes maar gewoon vastnam, maar er verder niks mee deed.
Hij heeft wel een dolfijn gewonnen. That’s our boy!
En toen we daarna dan oliebollen gingen eten, heeft hij bij Klaas op schoot gezeten, en ook bij zijn omi. En maar kirren en spelen en lief doen. Zucht. :-) Puuuurrrr-fection!
by Joyce | Aug 11, 2014 | Kindjes, Opvoeding, Reizen |
Damn, er is nog nooit een half jaar zo hard voorbijgevlogen als deze eerste 6 maanden met een baby. Ik ging deze update eigenlijk vorige week al posten, maar aangezien we toen op vakantie waren met mijn ouders (meer daarover later!) heb ik een beetje vertraging opgelopen.
Op deze mooie vijfde dag van de achtste maand werd onze kleine man zes maanden oud. En hij zal het geweten hebben. We begonnen de ochtend met een broodkorstje. Hij vond dat heel interessant, hoewel er wel ook veel weer naar buiten kwam. :-) Toen we klaar waren met ontbijten, zijn we met Elliot naar de eendjes gegaan om hen de restjes te voederen. Elliot ziet heel graag beestjes. Behalve paarden. Daar is hij niet zo zot van.
Daarna zijn we naar een mooi plekje aan het meer gegaan waar ik Elliot aan de borst gevoed heb, terwijl Klaas foto’s maakte van ons. Ik wou al heel lang een mooie borstvoedingsfoto, maar in onze living kwam dat er precies niet van. Ik ben dus héél blij met het resultaat. Ze zullen een geweldige herinnering zijn aan deze prachtige periode van het moederschap.
‘s Namiddags at Elliot zijn eerste banaan…
… en gingen we naar het Kasteel van Bouillon (dat van Godfried, hé). De reden dat we naar de Ardennen gekomen waren, was eigenlijk gewoon omdat mijn vader dat kasteel eens wou bezoeken. Anyway, ik heb Elliot daar in de draagzak gestoken omdat dat echt niet te doen was met een buggy. ‘t Was vaak oppassen geblazen, maar het ging goed. Hij legde vaak zijn hoofdje volledig in zijn nek om omhoog en overal rondom zich te kunnen kijken. Er was ook een roofvogelshow en ik denk wel dat Elliot dat tof vond. Allez, hij heeft het toch een paar keer gemerkt toen er een vogel over zijn hoofd vloog. :-)
‘s Avonds zijn we dan aan het restaurantje aan de ingang van het park waar we verbleven iets gaan eten. ‘s Nachts heeft Elliot wel een nachtmerrie gehad. We denken dat er misschien iets te veel indrukken waren geweest tijdens de dag, want hij begon ineens te wenen en blééf maar wenen. Hem vasthouden, wiegen, zachtjes in zijn gezicht blazen, hem toespreken… Niets hielp. Zijn oogjes waren een klein beetje open, maar hij zag ons niet. We denken dus dat hij nog sliep. Na een tijdje ging het over, heeft hij een beetje gedronken en is hij terug in slaap gevallen. Die baby’s toch. :-)
Wat merken we nog aan 6 maanden? Hij zit nu echt heel flink rechtop en zet ook in een reflex zijn handje naast zich als hij merkt dat hij om zou vallen. Hij maakt kuchende geluidjes als hij aandacht wil en moet keihard lachen als we rare geluiden naar hem maken of als Klaas op zijn buikje blaast. Hij gromt (maar echt zoals een hond hé! Heel raar…) en hij trekt nog altijd graag aan mijn haar. Brillen zijn niet meer veilig voor hem. Hij kijkt héél graag in de spiegel omdat daar een kindje in woont dat altijd verlegen naar hem lacht. Hij wil alsmaar staan, trekt zich dan ook recht aan onze vingers en kan al even rechtopstaan in de zetel, met zijn poep tegen de rugleuning. We vinden ook dat zijn gebrabbel meer begint te lijken op echte woordjes. Niet dat hij herkenbare dingen zegt of zo, maar het zijn nu heel andere klanken dan de keelgeluiden die hij tot voor kort maakte. En verder is hij nog altijd zijn Zalige Zelf. :-)
by Joyce | Aug 4, 2014 | Kindjes |
Ik realiseerde me onlangs dat ik nooit geblogd heb over Elliots ontwikkeling sinds de post over zijn eerste 12 weken. Eigenlijk vind ik het wel moeilijk om me te herinneren wat hij wanneer allemaal deed, maar bon, de hoofdpunten zullen jullie hier wel terugvinden!
Elliot werd 4 maanden en kon ineens, dezelfde dag nog, van buik naar rug rollen. Hij heeft dat dan een paar keer gedaan, maar daarna niet meer.
Een goeie 3 weken later rolde hij op een warme avond ook een paar keer van rug naar buik. Daarna was hij precies vergeten dat hij dat kon, maar sinds een paar weken doet hij niets anders meer. Als we hem op zijn rug leggen, ligt hij na 5 seconden al op zijn buik. En dan maar kneuten omdat hij vooruit wil maar te ongeduldig is om deftig zijn best te doen. Die baby’s van tegenwoordig toch!
Halverwege juni zijn we ook begonnen met Elliot mee aan tafel te zetten in zijn eetstoel als wij gaan eten. En op 22 juni werden hij vrolijk wakker na het eerste nachtje in zijn eigen bedje. (Dat natuurlijk nog altijd vlak naast ons bed staat, maar toch. Normaal stond daar de draagmand, maar die was hij ontgroeid.) Deze maand begonnen we ook te merken dat Elliot begon te wenen als we hem “achterlieten”, vooral als hij aan zijn dutjes moest beginnen en wij de kamer uit gingen.
Toen hij 4 maanden was, werd het ook pijnlijk duidelijk dat meneertje een afspraak bij de kapster nodig had.
2 weken voor zijn vijfde vermaanddag ging Klaas mijn ouders helpen bij het plukken van de kersenboom. Hij wou een fotootje trekken van Elliot tussen de kersen en het lukte om hem een paar seconden op zijn eentje te doen zitten.
Rond deze periode kon ik ook vol nostalgie terugdenken aan mijn zwangerschap… Links 20 weken zwanger en rechts 20 weken oud.
En toen werd hij 5 maanden!
Voor deze foto kon hij opnieuw al eventjes zonder steun zitten, maar ik vond dat we het kaartje voor zitten pas mochten gebruiken eens hij 2 minuten zonder steun kon zitten. En een paar dagen later was het zover!
En toen werd het heel warm en had ons baby’tje toch wel last van de hitte. Zolang hij wakker was, viel het nog wel mee, maar dutjes doen of in slaap vallen voor de nacht, was moeilijk.
Halverwege juni, toen hij net 4 maanden was geworden, gingen we voor ‘t laatst naar Kind & Gezin. Zijn afmetingen toen: 67,5 cm en 7,830 kg.
Willekeurige dingen die hij graag doet: krijsen, roepen, rare geluiden maken, wild heen en weer wippen op schoot, op zijn vingers sabbelen en aan ons haar trekken.
Voilà. Dat waren maanden 4 en 5. Morgen al de volgende update! Spannend he. :-)
