by Joyce | Nov 7, 2018 | Kindjes |
Combineer een moeder die haar blog in ‘t slop laat geraken en kinderen-die-niet-de-eerstgeborenen zijn en je krijgt een leeftijdsupdate die pas 4 maanden na de feiten geschreven wordt en waarbij dus ook veel gokwerk aan te pas komt…
In het concept voor deze blogpost stond er dat het meest opvallende was dat ze ‘nu’ (dat was begin oktober 2017…) begonnen te praten. Ik schreef toen dat ik nog eens precies moest opzoeken wanneer Lily-Rose en Lucy-Mae hun eerste woordjes spraken en wat die ook alweer waren. Natuurlijk weet ik niet meer wanneer ze juist begonnen te praten, maar vermoedelijk zal het dus ergens in augustus/september 2017 geweest zijn, ongeveer gelijktijdig met het moment waarop ze begonnen te stappen. Lucy startte daarmee op 12 maanden, in juni, en Lily in september, op 15 maanden. Daarmee was ze het traagste stappertje van al mijn kinderen, wat ook haar heerlijk rustige en alles-op-zijn-tijd-karaktertje weerspiegelt. Lucy, tja, die is zoals Elliot wat meer gehaast en onstuimig. Dat was al zo als baby en ik vermoed dat het niet meer zal veranderen. :) Maar die woordjes dus, ik weet niet meer wat die precies waren! Wel dat ze veel gewoner waren dan die van Elliot, want zijn eerste woordje was echtigentechtigwaar ‘buiten’. De miekes hielden het volgens mij op dingen als bal en poes. In februari (21 maanden oud) begon Lucy-Mae ook echt met tweewoordzinnen zoals ‘haarke mooi’ (als ze haar haartjes kamde) en ‘moeke ish weg’ (toen Lily triest was omdat ik naar mijn werk vertrok). Op 23 maanden was dat al goed geëvolueerd, want nadat ze aan de borst gedronken had, zei ze toen: ‘Toe doen! Anne kant dinken.’ Haha! Ik heb dus een hashtag op IG voor haar uitspraken, maar voor Lily blijkbaar niet. Zij doet het nog altijd wat meer op ‘t gemak dan Lucy, ze komt enkele dagen tot een maand ‘achter’. :) Ondertussen voeren ze heuse gesprekjes en staan we elke dag versteld van wat die al allemaal zeggen. Ter vergelijking: toen Elliot pas naar school ging (dus ruim 2 maanden ouder dan onze miekes nu zijn) zat hij op het niveau van ‘Bel gaat. Kindjes spelen.’ Die fase zijn de miekes al efkes gepasseerd.
Ze spelen graag met Elliots autootjes en ander speelgoed, maar wat nieuw is in ons huishouden is dat ze ook graag kleuren en schrijven! Vooral Lily oefent heel graag met een echte balpen, dan tekent ze ‘bollekes’ (rondjes) en is ze zo fier als ne gieter en zegt ze dat ze het gekund heeft. Lucy maakt strepen en krabbels en gaat dan weer met iets anders spelen. Hun popjes vinden ze ook erg lief. Die worden in bed gestopt, krijgen de borst en worden getroost. Zulke lieve poppenmoedertjes, die miekes van ons. Maar dat zijn dus eigenlijk ontwikkelingen van na hun tweede verjaardag. :)
Ze krijgen nog steeds borstvoeding, al heb ik sinds een aantal weken (rond 2 jaar en 4 maanden) wel de laatavond- en nachtvoeding afgebouwd. De eerste nacht was er veel geween, hoewel ik goed mijn best had gedaan om ze erop voor te bereiden. Lily was het meest verknocht aan de borst en hoewel we bij haar dus de grootste moeite voorspelden, was het Lucy-Mae die het meeste drama maakte. Mijn Roosje was gewoon verdrietig, maar kwam al gauw bij mij liggen zodat ik haar kon troosten, maar Lucy was echt kwáád! Ze wou niet neerliggen naast mij en ik mocht haar niet aanraken. En toen zei ze met ontzettend boze stem “Stommerik!” Zo aandoenlijk, mieke toch. <3 Want oh ja, ze zijn ontzettend mondig, spreken zoals hierboven gezegd al supergoed, en nemen dus ook vrolijk alles over dat Elliot meebrengt van school. :) Ik merk wel dat ze het nu, met hun verkoudheid, ‘s nachts weer lastiger hebben en toch weer zouden willen drinken. Ze zijn trouwens zot van chocolade, vooral Lily-Rose. Zij noemt het ook met een verliefde blik in haar ogen “locolaatjes”.
Wat school betreft: ze stappen in januari in, maar volgens mij (en volgens mijn tante/meter/onthaalmoeder) konden ze eigenlijk in september al gestart zijn. Eigenlijk zijn ze schoolrijp en ze lijken mij er even klaar voor als Elliot indertijd was. Ik ben heel benieuwd of ze elk hun eigen vriendjes zullen hebben of dat ze gewoon samen in een kliekje terecht zullen komen. Wat andere, oudere kindjes om van te leren is misschien niet zo slecht, want ze kunnen ook ontzettend goed ruzie maken. Dingen afpakken, aan elkaars haren trekken, krabben in het gezicht, elkaar op de grond duwen. Ze kunnen niet zonder elkaar (en zijn dat ook zelden) maar op momenten dat ze wel eens alleen zijn, omdat de ene bijvoorbeeld ziek thuisblijft van de opvang, merk je dat ze precies wel herleven en het er extra van nemen om moeke en/of papa eens voor zichzelf te hebben. And who could blame them? :)
En dan, sinds hun 2e verjaardag (of eigenlijk al van een stukje ervoor) hangen ze keeeeiiihard de grote kleuter uit. Kleuren en schrijven, tellen, kleuren benoemen, liedjes meezingen en dansen (dat deed Elliot nooit!), genieten als we verhaaltjes voorlezen. Zalige miekes. Ze slapen nu trouwens ook weer samen, dat hebben we geïntroduceerd op reis en heeft ons leven opnieuw een heel stuk gemakkelijker gemaakt. Het fotootje hieronder maakte ik op hun 2e verjaardag en weerspiegelt perfect hun karakters: Lucy als wild zwijntje en Lily als stille genieter. <3
En omdat het zo’n zalige foto is en ze er op 2 jaar en 1 week oud ineens zó groot uitzagen:
Heel mijn leven heb ik verlangd naar een dochter, en dat doet niets af aan hoe graag ik mijn zoon zie. Elliot zal altijd mijn enige manneke zijn, mijn oudste kind, degene die van mij een moeke maakte. Toen mensen mij tijdens al dat dochterverlangen probeerden te temperen door te zeggen dat een dochter misschien wel zou tegenvallen of dat het zou kunnen dat het tussen ons niet zou klikken, kreeg ik ergens toch schrik. Ik ben zó blij dat daar niks van aan is. Meer zelfs, dat ik kan zeggen dat het volledig is wat ik had verwacht en gewenst. Maar dan in ‘t dubbel. Niks dan liefde.
by Joyce | Aug 23, 2017 | Kindjes |
Ken je het cliché dat de tijd vliegt eens je kinderen hebt? Ik vond dat bij Elliot al zo onwezenlijk wáár, maar 2 baby’s erbij krijgen zorgt er echt voor dat je opeens een jaar verder bent als je eens met je ogen knippert. Dat, en ondertussen nog eens bouwen wellicht. Anyhoooo. Mijn baby’s zijn sinds begin juni geen baby’s meer! Hoewel ik ze nog koppig baby’s blijf noemen tot ze stappen, uiteraard. Ik schreef deze post vlak na hun verjaardag, maar de foto werd op de lange baan geschoven en zo bleef ik maar wachten en wachten en wachten. En dan vond ik het toch niet meer kunnen om nu nog een foto te trekken, dus besloot ik er maar gewoon eentje van op hun groeifeest te gebruiken. Waarover ik uiteraard ook nog ga bloggen. Ooit eens, als de rust hier wederkeert. :)
Toen ze nog mini en veel weerlozer waren, keek ik elke dag uit naar hun eerste verjaardag. In mijn hoofd was dat echt een mijlpaal en ik was ervan overtuigd dat het vanaf dan allemaal gemakkelijker zou gaan. In bepaalde opzichten is dat waar (ik ben geen 12 keer per dag meer aan ‘t voeden, ik kan hen op de grond zetten zodat ze wat kunnen spelen,…) maar op bepaalde manieren was het ook veel gemakkelijker toen ze nog maar 3 weken oud waren. Toen sliepen ze bijvoorbeeld nog 22 uur per dag. Wat een zaligheid! Maar ok, hun eerste levensjaar zit er al op en ik kan echt niet geloven dat ik nu gewoon twee dochters van 1 jaar oud heb. Zo gek! Ik blijf hen wel veel meer als baby’s zien dan Elliot toen hij zo oud was. Ik denk dat dat deels ligt aan ‘t feit dat ze er gewoon veel meer ‘baby’ uitzien dan hun broer (met al zijn haar zag die er op 6 maanden oud al bijna als een peuter uit) en deels aan ‘t feit dat ze in vergelijking met Elliot ook gewoon altijd veel kleiner en jonger gaan lijken omdat ze nog niet zo veel kunnen als hij.
Lucy-Mae trekt zich al een hele tijd overal recht, kan zich ook al enkele weken beheerst weer op haar poep laten zakken, kruipt vliegensvlug het huis door en stapt aan de hand. Kort na haar eerste verjaardag begon ze ook vrij vlot aan één hand te stappen en ze staat eigenlijk ook zelfstandig. Mocht ze op het moment dat ze beseft dat ze volledig alleen rechtstaat niet zo hysterisch worden van contentement, ze zou na een paar seconden niet omvervallen. Heerlijke mie. :) ‘t Is echt een hevige meid, soms iets te hevig en dan durft ze ons wel eens pijn doen, of haar broer en zus. Naast fysiek erover gaan, laat ze zich trouwens ook graag horen. Ze heeft recent ontdekt hoe ze moet gillen als een speenvarken dat gekeeld wordt. Heel amusant. Vooral in het nieuwe huis, dat nog niet ingericht is en dus nog lekker galmt. :) Als we haar gaan halen in de opvang, roept ze naar ons en wordt ze keiblij. Ze wijst dan naar ons terwijl ze tegen mijn tante-onthaalmoeder druk tettert dat haar ouders er zijn. Superschattig. <3
Lily-Rose doet het allemaal een beetje kalmer aan. Die is to-taal niet gehaast en laat zich niet opjutten door haar hevige broer en zus. Het is geen meeloperke, ze volgt gewoon op haar eigen tempo. Ze trekt zich ook overal recht, maar zet nog niet echt stapjes (langs de tafel of aan de hand) en kan ook nog niet staan zonder steun. Dan zakt ze geheid weer door haar benen. Dat ligt zeker aan die 200 gram die ze extra meesleurt ten opzichte van haar zus. *grijns* Ze blijft wel het grootste knuffelmieke van de twee. Ze lijkt ook een beetje op de Mona Lisa als ze lacht. Waar Lucy-Mae gewoon met een open mond keismakelijk lacht, houdt Lily-Rose het vaak op een serene glimlach. Die ze dan secondenlang doodserieus volhoudt, zelfs wanneer wij al onder de tafel liggen van ‘t lachen en waardoor we dus nóg harder ons best moeten doen om niet een beetje pipi in onze broek te doen.
We zijn nu ongeveer een maand na hun verjaardag (op het moment dat ik dit post is het al 2,5 maanden, maar whatever!) en nu hebben we ‘t wel lastig. De meisjes zijn regelmatig huilerig en hun pijp is precies redelijk snel uit ‘s avonds. En toch doen ze moeilijk om te gaan slapen, typisch. :) Volgens mij moeten ze een beetje vroeger naar bed, zijn ze oververmoeid enzo. Ik heb ook gemerkt dat er weer tandjes bij zijn gekomen. Lucy-Mae had bovenaan ineens aan elke kant een kies (of ik denk toch dat het kiezen zijn) en nu is er nog een tand aan het doorkomen. Nummer 11 al, als ik juist tel! Elliot had er op zijn 1e verjaardag maar 6, haha. :) Lily-Rose heeft er wat minder. Zij klokt voorlopig af op 9 of 10 tandjes, ik ben het niet zeker. Ik denk dat ze ook wel wat last hebben van de lange dagen. Het blijft lang licht en dan is ‘t minder makkelijk om te gaan slapen. En los daarvan zijn ze overdag ook wel aanhankelijker dan gewoonlijk.
Vanaf nu maar om de 3 maanden meer een update! Tegen dan gaan ze toch al kunnen stappen, hé? Gedaan met sleuren met Maxi Cosi’s. :)
by Joyce | May 25, 2017 | Kindjes |
De laatste maaaaand! *snif ende snotter* (Eigenlijk is ‘t ondertussen nog maar een dikke 2 weken, maar shhhtt.) Ik ben zo keihard niét klaar voor de eerste verjaardag van mijn baby’s. Nog nooit is een jaar zo snel gegaan. Op de buitenfoto’s hieronder draagt Lily-Rose het kleedje met bloemetjes en Lucy-Mae het jeansjurkje.
Eind april was Lily-Rose koortsig, maar Lucy-Mae was/is gelukkig supervrolijk. Een hele dag lang lacht ze, speelt ze op de speelmat en hangt ze het klein spook uit door ineens op een andere plaats te zitten dan waar we haar 2 minuten ervoor hebben neergezet. Echt een blij meisje. <3
Maar ons Roosje was dus ziek waardoor zij iets minder blij was. Ze was wat zeurderig, maar los van het koalaatje uithangen viel het nog mee, zeker niet te vergelijken met de maand ervoor. Maar ‘t is natuurlijk niet simpel om een aanhankelijk baby’tje te combineren met nog 2 andere kindjes die ook aandacht willen (I’m looking at you, Elliot!). Een tijdje geleden kwam Elliot met haar spelen, nam haar handje vast, trok dan zijn hand supersnel terug terwijl ik ‘auwch!’ zei en dat vond ze suuuupergrappig. Ze heeft echt zalig luidop gelachen. <3 De meisjes maken vaak luide, blije geluiden, maar echt luidop lachen of grinniken doen ze eigenlijk niet vaak. Maar als ze het doen, dan komt het door Elliot. <3 Zo mooi om te zien.
Lily-Rose begon trouwens kort voor hun elfde vermaanddag ook aanstalten te maken om te kruipen. Eindelijk, zeg. Ik blogde er nog niet over, maar Lucy-Mae kroop dus op 10 maanden en Lily-Rose op 11 maanden. Respectievelijk op 17 april en op 17 mei. Precies een maand verschil dus. Zotte miekes. :)
Wat een zalige pose op die laatste foto, niet? Haha!
by Joyce | May 2, 2017 | Kindjes |
Grandioos overtijd, want over 8 dagen worden ze al 11 maanden, maar beter laat dan nooit, hé?
Onze miekes zitten allebei officieel supergoed. Ze vallen quasi niet meer om, want ze leerden hun handje opzij zetten als ze voelen dat ze beginnen te wankelen. Ze gaan ook alle twee vlotjes van liggen naar zitten. Dat maakt hen direct een stuk zelfstandiger en we merken ook dat ze nu een stukje minder gefrustreerd zijn. Ze schuiven ook allebei op hun buik achteruit en Lucy-Mae maakt aanstalten om te kruipen. Bij haar zal het wel niet lang meer duren voor ze de woonkamer onveilig maakt, denk ik. :) Hieronder Lily-Rose.
Ze spelen ook graag kiekeboe en lokken dat vaak zelf uit. Ze verstoppen zich dan bijvoorbeeld achter een fles die op tafel staat, zoeken oogcontact met de persoon die aan de overkant van de tafel, achter de fles, zit en bewegen dan hun hoofd van links naar rechts. Hilarisch, en súperschattig! <3 Ze schudden ook graag nee met hun hoofdjes, vooral Lucy-Mae dan. Dat betekent trouwens niks, uiteraard, het is enkel een uiting van het feit dat ze soms wilde zwijntjes zijn. :) Lily-Rose is de prater van de twee. Zij brabbelt heel veel (nvdr. ik schrijf dit een maand na datum en ondertussen is Lucy ook beginnen roépen) terwijl Lucy-Mae eerder fysiek is. We zeggen nu al vaak tegen elkaar dat Lily het brein is en Lucy de spieren. :) Lily is ook een iets groter knuffelbeest. ‘t Is echt bijzonder om te zien hoe 2 meisjes die zo hard op elkaar lijken toch zo’n verschillend karakter kunnen hebben. Hieronder Lucy-Mae.
Cijfertjes: ze dragen maatje 74-80, 80 vooral in kleedjes. Lily-Rose heeft 6 tandjes, Lucy-Mae heeft er 8. Elliot had er op zijn eerste verjaardag nog maar 6, zeg!
Oh, en vorige maand was er dus die pittige ontwikkelingssprong (9 maanden), maar nu zijn ze heel vrolijk, vooral Lucy. Lily is ook content, hoor, maar het valt meer op bij Lucy. Lily is immers meer gereserveerd, terwijl Lucy uitbundiger is. Ik vind dat soms wel jammer, dat anderen Lucy-Mae omschrijven als de blije en de vrolijke van de twee, want het is enkel door haar extraverte karaktertje dat dat meer tot uiting komt. Oh well, stille waters… :)
by Joyce | Apr 5, 2017 | Kindjes |
Dat onze meisjes al 9 maanden zijn, zeg. Ik kan er niet van over. Nog 2,5 korte maandjes en we ‘moeten’ al hun eerste verjaardag vieren. Ik merk dat dat mij meer raakt dan toen Elliots eerste verjaardag naderde. Toen was dat ook wel emo, maar ‘t ging me toen toch meer om Elliot zelf. Mijn eerste kindje dat geen baby meer zou zijn enzo. Maar nu… Het voelt heel raar aan om te bedenken dat mijn wellicht laatste kindjes ooit binnenkort baby af zijn. Ik ben daar nog niet klaar voor. :)
Schone foto hierboven, hé? Maar ‘t is niet altijd rozengeur en maneschijn. De foto hieronder is een behind the scenes… Lily-Rose vindt het waanzinnig grappig als Elliot of Lucy-Mae hard moeten huilen. *hihi*
Wat deze maand nog duidelijker werd dan tevoren is dat Lucy-Mae qua gedragingen het meest op Elliot lijkt. We noemen haar vaak ‘het manneke’ van de twee, omdat ze zo hevig is, net zoals baby Elliot dat was. Ze was ook de eerste die flesjes begon te drinken (Lily-Rose heeft het flesweigeren wat langer volgehouden toen ze naar de opvang begonnen te gaan) en ze maakt krak dezelfde draaiende bewegingen met haar handjes, alsof ze op een denkbeeldig brommerke zit. Dat was zo typisch Elliot, maar kijk, zijn kleinste zusje doet dat ook. :) We merken ook al maanden dat Elliot precies een iets hechtere band heeft met Lucy-Mae dan met Lily-Rose. Het was haar naam die hij als eerste zei en als hij een zusje komt knuffelen is het 9/10 keer Lucy. Geen idee of dat bewust is, want hij kan hen alleszins nog niet echt uit elkaar houden, denken we. Misschien is het iets gevoelsmatig?
Kort na hun achtste vermaanddag zijn ze gestart in de opvang en ze hebben het toch wel wat moeilijker gehad dan Elliot om het daar gewoon te worden. Ze gaan 4 dagen per week (Elliot ging voltijds), op woensdag zijn ze thuis bij mij. In het begin weigerden ze dus flesjes te drinken, maar ondertussen gaat dat eigenlijk goed. Gelukkig, want veel vaste voeding eten ze nog niet. Patatjes beginnen wel goed te lukken, maar fruitpap is geen succes. Dat spuwen ze altijd weer uit, om een of andere reden. Dat ze ineens meer vaste voeding aten dan ze gewoon waren zorgde tijdens de eerste weken net zoals bij Elliot wel voor heel veel krampjes en constipatie. Echt zielig. :( Vooral Lily-Rose had veel pijn, haar moesten we vaak een beetje helpen. Ze zijn ook altijd heel blij als we hen gaan ophalen. Vooral bij Lily valt dat op. Zij is mijn eerste (en enige) baby die mij echt vastklampt als ze mij terugziet aan het einde van de dag. Dan klemt ze haar armpjes in een death grip rond mijn nek en wil ze minutenlang tegen mijn borst liggen. Echt efkes komen bijtanken dus. <3 Lucy is chiller, net zoals Elliot. Die gaf gewoon een kus en een knuffel en dan ging hij spelen. :) Hieronder Lucy.
Ze zitten ondertussen heel goed zelfstandig, ze beginnen zichzelf ook een beetje te corrigeren als ze omver dreigen te vallen. Ze zitten nu vaak mee op het speeltapijt als Elliot ‘s avonds aan het spelen is. We leggen er meestal wel nog kussens rond, want ge weet toch nooit, hé. :) Ze beginnen ook zelf van zit naar lig en omgekeerd te gaan. Zich rechttrekken zie ik nog niet meteen gebeuren… Daarin zijn ze toch beduidend later dan Elliot. Benieuwd of dat ook betekent dat ze veel later gaan stappen… De meisjes zijn deze maand ook 2 keer samen in bad gegaan met mij. Het water stond redelijk hoog en ze vonden het superleuk om rechtop in bad te zitten, met hun handjes te spatten, met de bootjes te spelen. Echt heel fijn. <3
Verder zijn ze heel regelmatig ziek geweest. Elliot bracht snottebellen mee van school en Lucy-Mae kreeg er dan ook nog eens een dubbele oorontsteking en twee geperforeerde trommelvliezen bovenop. Gelukkig is de lente in ‘t land. Ze hebben wel nog altijd een loopneusje, maar ik ben stilaan aan ‘t hopen dat we Joop de Microob (zo leert Elliot dat op school, haha!) achterwege gaan kunnen laten. Over ‘t algemeen zijn ze vrolijk en tevreden zolang ze niet ziek zijn, maar ik merk toch dat de 9-maandensprong een heel pittige is. Veel verlatingsangst, immens veel aandacht vragen en heel snel malcontent zijn. Eigenlijk moeten we er zowat constant mee bezig zijn. Gelukkig vinden ze ‘t ook fijn om bij wijze van afwisseling hun broer gade te slaan. :) Hieronder Lily.
Oh, en waar ze ook duchtig mee verderdoen én meer last van lijken te hebben dan Elliot: tandjes! Ze laten niet zo goed in hun mondjes kijken, maar ik dénk dat Lily-Rose er nu 4 heeft (met nog 1 of 2 doorkomende tandjes) en Lucy-Mae 5 (met nog 3 doorkomende tandjes). Je zou voor minder ambetant doen, denk ik dan. :)
We gingen trouwens ook nog naar Kind & Gezin deze maand. Op 9 maanden waren Lily en Lucy respectievelijk 8,080 kg en 72 cm en 7,720 kg en 71 cm.
Zo veel rijkdom. <3
