by Joyce | Sep 12, 2016 | Kindjes |
De laatste van de ‘week’-kaartjes zit erop! Vanaf nu is er maar elke maand een officiële foto meer. Goed, want na snel eens doorgenomen te hebben wat ik voor de vorige update schreef, merk ik dat er eigenlijk niet zo heel veel veranderd is op die 2 weekjes tijd.
Overdag gaat alles zijn gangetje en krijg ik het redelijk goed rond met de twee. Soms zit er wel eens eentje te jammeren in de relax omdat ze wat ongeduldig is terwijl ik haar zus aan het voeden ben, maar het komt niet gauw tot echt hartverscheurend huilen. Gelukkig is er ook meestal iemand anders in huis om even te gaan troosten. ‘s Avonds hebben ze nog steeds een lastig blokje van 19u tot 21u ongeveer. We moeten dus zien dat we op tijd gegeten hebben, want anders zitten we elk met een jammerend kind op schoot. Ze willen dan een paar keer kort op elkaar drinken om uiteindelijk tussen 20u en 21u in slaap te vallen. Eigenlijk nog precies hetzelfde als in mijn vorige update dus.
Ze zijn ook veel socialer dan Elliot op die leeftijd was, vind ik. Die was tegen 3 maanden echt al ‘vreemd’ en aanvaardde nog maar 3 personen: ik, Klaas en omi. De meisjes brabbelen en lachen daarentegen naar iedereen. Het is echt hartverwarmend om te zien hoe hun gezichtje opklaart en ze meteen een guitig snoetje trekken vanaf het moment dat ik tegen hen begin te babbelen. Ze beginnen ook te kirren en gilletjes te slaken. <3
We zijn er trouwens eindelijk toe gekomen om foto’s te maken met het eerstelachkaartje. Wat de data betreft heb ik wel een beetje valsgespeeld omdat ik niet precies wist op welke dag ze officieel voor ‘t eerst lachten, maar bon. Da’s het lot van een tweede (en volgende) kind, zeker? :)
Ik ga eens vragen aan Klaas om van achter mijn rug foto’s of een filmpje te maken als ik tegen hen praat. Alhoewel deze foto’s toch ook wel zalig zijn:
Tot volgende maand!
by Joyce | Mar 16, 2015 | Kindjes |
Toen Elliot vorige maand voor ‘t eerst op z’n eentje stond, zagen we dat hij ook meteen al een aantal pasjes zette. Hij was toen nog tegen de windpokken aan het vechten en ook zijn verkoudheid was nog niet volledig over en dus verloor hij precies even zijn interesse in dat stappen. Hij zette wel regelmatig wat stapjes van Klaas naar mij of omgekeerd, maar heel vaak wou hij ook niet en dan kreeg hij spaghettibeentjes en hadden we precies een lappenpop in onze handen. :)
Maar sinds eergisteren is hij dus écht vertrokken. We merkten een paar dagen geleden al dat hij zich soms ergens aan vasthield en dan losliet om 5 stapjes te zetten in onze richting. En zaterdag was het officieel, vond ik. Hij stapt van hier naar daar zonder dat wij hem daartoe aansporen en hij geniet er zichtbaar van! Hij kruipt nu ook al een tijdje zelf uit de zetel (erin lukt nog nét niet) en in de Poäng is hij ook al op z’n eentje gekropen.
Ik kan haast niet geloven dat hij nog geen jaar geleden nog een klein, hulpeloos mannetje was dat niks anders kon dan slapen, eten en schattig zijn. We zijn belachelijk trots op hem. Eigenlijk is dat toch echt raar hé, dat je over zoiets gewoons trots bent? Ik ben niet fier op mijzelf dat ik kan stappen. Maar dat híj stapt, goh, dat moet heel de wereld weten. :)
Trouwens. Het is echt onmogelijk geworden om hem dat kaartje nog vast te doen houden. Allez, hij houdt het wel vast, maar dan is het onleesbaar omdat hij het ondersteboven of achterstevoren houdt. Dus hebben we het met een lakske aan zijn truitje gehangen. Soms moet ge de omi slim zijn in ‘t leven.
by Joyce | Feb 13, 2015 | Kindjes |
Op de foto’s van het groeifeest is het nog even wachten, maar ondertussen is er alweer een nieuwe mijlpaal in het leven van onze kleine man: hij staat alleen!
Hij doet het nog niet vaak uit zichzelf, maar ondertussen kunnen we hem vlotjes voor ons rechtop doen staan waarna hij heel stevig en keistoer gewoon blijft staan. Ik merkte dat voor het eerst gisteren op. Heel gek, want zelfs de dag ervoor was er nog paniek als hij merkte dat ik hem losliet en grabbelde hij mij keisnel vast. Hij moet zijn angst dus ineens overwonnen hebben, want nu staat hij daar gewoon, met een brede smile en zo fier als ne gieter. :) Echt gek hoe dat zo van de ene dag op de andere omslaat.
En meteen na dat staan, toonde hij ook dat hij zich zelfzeker genoeg voelt om zijn eerste stapjes te beginnen zetten! Voorlopig stapt hij enkel van Klaas naar mij, of omgekeerd, maar toch! Het stapkaartje gaan we wel bewaren voor wanneer hij zelf het initiatief neemt. Als hij nu pakweg aan de salontafel staat en ik roep op hem, dan gaat hij toch nog eerst op zijn knietjes zitten zodat hij tot bij mij kan kruipen. Als hij begint met dan ook gewoon te stappen, halen we zijn kaartje boven. Benieuwd of dat nog lang gaat duren!
by Joyce | Feb 8, 2015 | Kindjes |
Geen maanden meer, nee, een jaar! Cuh-ray-zay. Het verwondert mij dat ik niet geweend heb. :) Dit postje komt met een paar dagen vertraging omdat we er donderdag een familiedagje van gemaakt hebben. Elliot was thuis en Klaas had een dagje verlof. Elliot werd wakker om 9u en dan zijn we samen opgestaan en hebben we samen ontbeten. Allez ja, wij ontbeten en Elliot gooide zijn boterham op de grond omdat hij de honden zo graag ziet eten. :) Daarna speelde hij, kleedde ik hem aan en maakten we zijn laatste leeftijdmijlpaalfoto’s (wat een woord!).
Daarna was hij weer moe, dus tegen 11u ging hij opnieuw slapen. Ondertussen ging ik naar de printshop om de gephotoshopte krijtbordjes voor zijn groeifeest (dank u, Sarah!) te laten drukken. Ik pakte ook zijn cadeautje in, want daar was ik de dag ervoor niet meer aan toe gekomen.
Toen hij wakker werd, heeft hij eerst bij mij gedronken (Woohoo, 1 jaar borstvoeding! Nooit gedacht dat we dat zouden gedaan hebben. :)) en dan was het tijd om zijn pakje te openen.
Hij kreeg zes zakjes met plastic dieren. Echt heel veel beestjes, maar ze kwamen uit de Action en voor nog geen 3 euro voor een zakske kundetochniesukkelenhé? Als deze een succes blijken, kunnen we op termijn misschien investeren in Schleich. Zou wel tof zijn! Ik was trouwens ook bijna vergeten om hem zijn verjaardagskroon op te zetten! Hij vond het héél amusant om die binnen de kortste keren van zijn hoofd te trekken, maar het is toch gelukt om het vast te leggen op de gevoelige plaat. :)
Dju, dat is toch een schoon kind. :)
Na een beetje gespeeld te hebben, at hij nog wat fruit en dan was het tijd om te vertrekken! We wilden graag een uitstapje maken op Elliots verjaardag en ons eerste idee was het zwembad. Maar toen kwamen we erachter dat je in geen enkel zwembad in de buurt nog een zwemshort mag dragen, en Klaas is geen Speedo-man. Dus moesten we iets anders bedenken. Ik herinnerde me dan ineens de Brielmeersen in Deinze. Een mooi park, naar ‘t schijnt, en veel beestjes om naar te kijken, en een speeltuin. Dus wij daar naartoe. We waren er zogoed als alleen (want ja, het was megamegakoud en het sneeuwde!) en dat was wel bijzonder. Elliot zat gelukkig lekker ingeduffeld in zijn fleece voetenzak. Moeke en papa hadden het wat kouder, want die waren hun handschoenen vergeten. :)
Soms zijn mijn ogen al eens toe op een foto, ja.
Elliot vond de geitjes megazalig en nu is het hier ten Huizeke Sluizeken dus officieel 2 tegen 1: wij willen een geitje!
Elliot zat ook nog eventjes op de schommel en hij vond dat tof, tot hij het na een halve minuut beu was en begon te jammeren. Baby’s, excuseer, peuters hé!
Daarna konden we het echt niet meer uithouden en zijn we terug naar huis gekeerd. Nog eventjes de Colruyt binnengesprongen (ook dat vindt Elliot superleuk, want in ‘t karreke krijgt hij dan altijd een broodkorstje om te smikkelen) en daarna zijn we naar mijn ouders gegaan om samen te eten. Voor ons was ‘t frituur, voor Elliot een groentebakje. Dat is ook altijd feest voor hem, want hij eet graag groentjes en in die bakjes zitten keiveel verschillende dingen, tot maïs, prinsessenboontjes en rode kool toe! Daarna gingen we naar huis en ging Elliot (héél) moe maar ongetwijfeld voldaan slapen. :)
En gisterenochtend… werd hij wakker met de windpokken. Perfecte timing, mijn lieve zoon, want vandaag vierden we zijn groeifeest! Later meer daarover!
by Joyce | Jan 5, 2015 | Kindjes |
Miljaar, zeg. De allerlaatste vermaanddag van onze kleine baby. Bittersweet indeed.
We hebben een lastig maandje achter de rug. We waren met z’n drietjes één voor één ziek en tegen dat de laatste genezen was, had hij de eerste alweer aangestoken. Elliot had een dubbele oorontsteking en was not amused. Arm mannetje. Maar ondertussen zijn we allemaal van onze microben verlost (*hout vasthouden*), dus we starten 2015 lekker gezond!
Toen Elliot stilaan aan ‘t genezen was, heb ik zijn loopkarretje uit de kelder gehaald. Dat had hij eerder al gekregen van Klaas zijn pa, maar hij was er nog niet klaar voor. Blijkt dat ik het juist op tijd boven heb gehaald, want hij sjeesde er meteen het hele huis mee door. Allez, van de ene kant naar de andere kant. En dan botste hij tegen een kast en begon hij hysterisch op en neer te wippen tot we hem kwamen redden en zijn karretje in de andere richting draaiden. Waar hij dan weer tegen de tafel reed en het voorgaande scenario zich herhaalde. En zo gaat dat nu dus nog altijd. Hij is dus heel erg bezig met stappen, maar kruipt ook nog altijd heel vaak. We hebben hem af en toe al eens een paar seconden op z’n eentje zonder steun zien staan, maar hij heeft precies nog wat te veel schrik om er echt volledig voor te gaan. Op een gegeven moment beseft hij dat hij alleen staat en dan laat hij zich weer zakken. Gelukkig is er toch al fotografisch bewijs!
Ik denk dat het deze maand was dat hij ook nog een vierde tandje kreeg. De eerste twee waren de middelste onderaan, maar de twee volgende (die hij bovenaan kreeg) zijn volgens mij dus hoektanden! Hoe raar is dat? ‘t Zouden ook de tandjes naast zijn voorste tanden kunnen zijn, ik ben het niet zeker, maar ‘t is alleszins een raar zicht… Sinds hij genezen is, is hij ook voor dood aan ‘t eten. Echt, boefkicks in da house! Hij at altijd al wel mee met ons à la Rapley, maar sinds twee weken is hij precies echt vertrokken. We’re talking eerst drinken aan de borst en dan nog 2,5 mandarijnen opeten! Echt zalig om hem zo bezig te zien. :-)
Verder heeft hij nu ook een nieuw “ding”. Hij brengt zijn kinnetje naar zijn borstkas, begint dan zijn hoofd heen en weer te wiebelen en verontwaardigd uit te leggen. Echt supergrappig! Ik probeerde er al ontelbare keren een filmpje van te maken, maar zoals dat gaat met baby’s stopt hij natuurlijk vanaf het moment dat ik mijn gsm bovenhaal. Klaas begint zich wel wat zorgen te maken dat het niet normaal is en eerder een symptoom is van een of andere rare aandoening, haha.
De kerstboom heeft hij grotendeels gerust gelaten en zijn nieuw favoriet speelgoed is een oud, versleten schooltje van Fisher Price met wat oude beestjes en poppetjes in. Verder hebben we ook eindelijk een aantal boekjes onderaan in de boekenkast gelegd zodat hij zichzelf kan “bedienen”. Ik moet wel beginnen met daar samen met hem tijd voor te maken, want tegenwoordig is “boeken lezen” voor hem gelijk aan alle boeken uit de kast smijten en dan weg kruipen.
Zucht. Vorig jaar deze tijd was ik mij aan het afvragen of ik nog die maand zou bevallen. Maar ik voelde al aan dat het februari zou worden. Oerinstinct! Bij mijn volgende Milestonepost ga ik gewoonweg niet meer de moeder van een baby zijn, zeg. Ik pink alvast een traantje weg.
