by Joyce | Jun 7, 2016 | Zwangerschap |
Blijkbaar heb ik veel mensen versteld doen staan door het al zo lang te trekken. Geen idee waarom, want ik ben toch echt een badass als ‘t gaat over baby’s in mijn buik houden, haha!
Al van toen we ontdekten dat we twee kindjes verwachtten, heb ik mezelf vooropgesteld om de 37 weken te halen. Ik ‘wil’ baby’s met zo mooi mogelijke gewichtjes, zodat ze niet in de couveuse moeten en zeker zelfstandig kunnen ademen enzo. Bovendien las ik tijdens mijn vorige zwangerschap al dat de zuigreflex pas vanaf 37 weken ontwikkelt. Met het oog op de borstvoeding vind ik dat dus wel een heel belangrijk argument. Ik ben héél blij dat de gynaecoloog ons daarin volgt, want als ik zo wat lees op internet en in Facebookgroepjes zijn er veel tweelingmama’s die standaard op 36 weken ingeleid worden omdat de risico’s vanaf dat moment groter worden. Zeker bij eeneiige tweelingen is dat het geval, omdat de placenta eigenlijk al die maanden dubbel zo hard heeft moeten werken. Maar kweenie, mijn gynaecoloog maakte het heel duidelijk dat die placenta nu echt veel groter is dan bij een eenling, dus dan lijkt het mij logisch dat die het ook langer kan volhouden. Maar bon, what do I know? Ik vond het gewoon altijd onzinnig om baby’s geboren te laten worden op een termijn die technisch gezien nog prematuur is en op een moment dat ze het allebei nog steeds heel goed doen daarbinnen. :) Ze zeggen ook dat 37 weken bij een tweeling eigenlijk voldragen is, hetzelfde als 40 weken bij een eenling, maar dat vind ik een raar gegeven. Die kindjes zijn toch niet vroeger rijp dan een kindje dat alleen in de buik zit? Integendeel: waar een eenling in de laatste weken nog keiveel bijkomt, stagneert dat bij veel tweelingkindjes. Dus ja.
Maar bon, over onze baby’s dus. Vrijdag gingen we op controle bij de gynaecoloog. Een opluchting, want het was al 3 weken geleden en ik voelde de tijd dringen precies. Op de kindjes viel niks aan te merken, ze hebben allebei nog steeds veel vruchtwater en qua groei zitten ze nog altijd perfect op hetzelfde schema als een eenling. De gyn vond dat zelf ook straf. Ze werden allebei iets meer dan 2,8 kg geschat, maar net zoals grote broer hebben ze lange benen wat betekent dat het gewicht wellicht een beetje overschat werd. Volgens de gynaecoloog zitten ze nu allebei wel al zeker boven de 2,5 kg. Goed nieuws, want ik denk dat dat puur wat gewicht betreft zo’n beetje de grens is die bepaalt of het couveuse wordt of niet. Het stomme is wel dat de bovenste baby OPNIEUW gedraaid is. Seriously, what is wrong with that child?! Daar gaan we nog ons peren mee zien, denk ik. Die baby ligt nu dus opnieuw volledig dwars. Dat maakt de bevalling wel spannender, want als het kindje zo blijft liggen nadat nummer 1 geboren is, dan moet de gynaecoloog het inwendig keren. Juist, ja. Tot aan haar elleboog in mijn… Allez ja. You get the picture. Om die reden zou de gyn ook echt een epidurale aanbevelen en ik voel me daar wat ambetant bij want ik sta daar eigenlijk zelf echt niet achter. Dus ik denk dat ik maar gewoon afwacht in welke positie het kindje uiteindelijk gaat liggen als ik in arbeid ben. En dan beslis ik op dat moment wel wat we ermee doen… Nog een verrassing: blijkbaar is mijn baarmoederhals nog slechts 1 cm en ik heb al een ruime 3 cm ontsluiting. Toen ik dat hoorde, geraakte ik een beetje in paniek want toen ik van Elliot 3 cm ontsluiting had, schoot het diezelfde avond in gang. Dat is gelukkig niet gebeurd en ik loop hier nu nog steeds, dus so far so good. Vorige week heb ik gedurende 3 ochtenden heel pijnlijke voorweeën gehad, dus mijn theorie is dat ik 1 cm per ochtend gewonnen heb, haha! Ik neem nu wel mijn voorzorgen:
De laatste voorbereidingen zijn ook officieel afgerond, driewerf hoera! Klaas drukte de enveloppen (ik moet enkel nog postzegels kleven en er ons adres op stempelen) en we hebben EINDELIJK de labels voor de doopsuiker. Mijn ma is die nu as we speak aan het afwerken zodat ik verder kan haken aan de dekentjes. Deken 1 is klaar sinds zondag, dus ben ik gisteren begonnen aan het dekentje voor baby 2. Ah, en mijn valies staat ook klaar. Ik kan me voorstellen dat veel mensen daar opgelucht over zijn, want ik kreeg er al gezaag over. :)
Duimen jullie mee dat ik zondag nog haal? Dan ben ik 37 weken ver en mogen ze voor mijn part komen. :)
Benieuwd naar week 36 van Elliot?
by Joyce | Jun 1, 2016 | Zwangerschap |
Zucht ende puf.
Sinds exact 35 weken gaat het mij niet meer af. Ik wil echt niks meer doen, alleen nog in de zetel hangen. Zondag had ik ook opnieuw wat menstruatiekrampen, maar die gingen over in een warm badje, gelukkig. Maar bon, eerder deze week ging het dus wel nog, ik heb nog een aantal dingen van mijn lijstje kunnen strepen en ook voor de bouw zijn er nog wat knopen doorgehakt. Ik waste nog wat laatste kleertjes, zette het lijstje van wat er allemaal in mijn valies moet in orde en werkte de adressenlijst af. Ook het documentje waarin ik alle rompslomp verzameld heb voor na de bevalling (waar je met de geboorteattesten heen moet enzo) herbekeek ik eens, want daar moesten een aantal dingen aan veranderd worden sinds vorige keer. En ik begon te haken aan het eerste babydekentje! Het wordt een gewoon lappendekentje, een granny square, en sinds gisterenavond zijn alle vierkantjes af. Die moeten nu enkel nog aan elkaar gezet worden. En dan krijgen ze nog een mooi randje. Sowieso klaar tegen eind deze week, maar hopelijk toch nog wat vroeger. Dan zie ik goed hoeveel haakgaren ik nog over heb van elke kleur en kan ik naar de Veritas om nog wat bolletjes bij te kopen voor het tweede dekentje.
Benieuwd naar week 35 van Elliot?
by Joyce | May 25, 2016 | Zwangerschap |
Mijlpaaltje!
Welke mijlpaal? Awel, ik hoorde altijd dat er vanaf 34 weken niet meer ingegrepen wordt als ‘het’ in gang schiet. Tijdens mijn vorige controle heb ik daar eens naar gevraagd en toen zei de vervangende gynaecoloog iets van dat het eigenlijk 34 weken en 4 dagen is. Ze zouden dan weeënremmers geven en ook longrijping. Dat laatste moet 48u inwerken en volgens mij bouwen ze dan de weeënremmers af. En als het dan toch doorzet, is het ok als de baby’s komen. Hopelijk blijven ze toch nog even zitten, want het zou wel nog altijd couveuse worden, wellicht ook afkolven, en dat zie ik uiteraard niet zitten. Pal op 34 weken was het wel een beetje lastig, veel harde buiken die oncomfortabel aanvoelden (die buik is dan echt steenhard tot tegen mijn beha, ik moet daar geen tekeningske bij maken, zeker?) en zelfs wat menstruatiekrampen precies. Ik heb al heel de zwangerschap (veel) harde buiken, maar dat laatste was toch iets nieuws… Het zorgde ook wel voor wat stress, want 34 weken zien staan op de lightbox is wel een wake-up call, hoor. Bij een normale zwangerschap verwacht je dan over 6-7 weken te bevallen, maar nu ga ik al content mogen zijn als we het met ons drietjes nog 3 weekjes uithouden. Ik merk dat Klaas en ik wat cold feet beginnen te krijgen, maar volgens mij hadden we dat bij Elliot ook wel, omdat we niet goed wisten waar we ons aan moesten verwachten. En dat is nu niet anders, hé? :)
Deze week konden we opnieuw wat babyvoorbereidingen van ons lijstje schrappen. Het heeft lang aangesleept, maar ik ben blij dat er nu toch schot in de zaak komt. We keurden de proefdruk van het geboortekaartje goed, een van de belangrijkste dingen die nog op mijn lijstje stonden. De drukker moest wachten op de levering van het papier en blijkbaar zat daar wat vertraging op. De labels voor de doopsuiker waren niet in orde, dus daarop zijn we nu nog aan het wachten. Alle doopsuikertjes zijn wel zo goed als in orde, dus eigenlijk zijn het enkel nog de labels die eraan bevestigd moeten worden.
Deze week waste ik ook alle babykleertjes en herschikte ik de verzorgingskast een beetje. Elliots kleren namen 2 volledige lades in beslag, maar door zijn winterkleren weg te stoppen in verhuisdozen heb ik zijn kleerkast kunnen herleiden naar 1 lade. De andere lade is voor de baby’s. De rest van de kast moet ik wel nog eens reorganiseren, maar da’s niet dringend. Ik waste ook de hoes van het borstvoedingskussen en dat ligt nu veilig weg in het park dat sinds gisteren eindelijk opnieuw in elkaar zit. Het matrasje ligt erin, er ontbreekt alleen nog een parklegger (heb ik nog wel op reserve) en parkomranding, maar dat staat nog op de geboortelijst. Die geboortelijst zit volgens mij trouwens wel snor. Ik blijf maar het gevoel hebben dat ik daar nog allerlei kleine dingen aan moet aanpassen, maar ik zou honestly niet weten wat ik nog zou kunnen vergeten zijn. Er kan eventueel nog wat deco voor de kamertjes aan toegevoegd worden, maar dat is niet per se nodig en ik vind het ook moeilijk om stukken uit te kiezen als er nog geen kamer is. :) Zaterdag ging ik ook met mijn ma naar de AVA om plastic glazen voor in het ziekenhuis en enveloppen voor de geboortekaartjes.
Voor deze week staan er nog twee belangrijke zaken op mijn lijstje: mijn valies voor het ziekenhuis maken en de labels voor de doopsuikers ophalen bij de drukker zodat alles definitief afgewerkt kan worden. En dan ga ik eindelijk eens beginnen aan het haken van de babydekentjes. Verder moet het babybedje nog omgebouwd worden tot een co-sleeper en de enveloppen van de geboortekaartjes gedrukt worden, maar dat zijn éindelijk eens twee babytaakjes die ik kan uitbesteden aan Klaas. :)
Benieuwd naar week 34 van Elliot?
by Joyce | May 17, 2016 | Zwangerschap |
Deze week stond in het teken van mijn voeten. Man, PIJN. Echt. Ik heb de voeten en enkels van een oud meetje nu. Het is ook een heel griezelig zicht. Als ik met mijn vinger op mijn voet duw, blijft er bijna tien seconden lang een putje ter grootte van mijn vingertop in mijn voet staan. Klaas zag dat en was echt gedegouteerd. Tijdens de bevalling blijft hij beter opnieuw aan mijn hoofd staan, denk ik. :) Bon, die voeten deden dus enkel pijn als ik eraan kwam, maar sinds dit weekend (ik was zondag 33 weken, dus ik mag dit kwaaltje nog vernoemen als horende bij die week) heb ik ook echt pijn in mijn gewrichten. Mijn enkels voelen hetzelfde aan als toen ik vorige zomer de 30 day shred deed en mijn gewrichten eigenlijk volledig overbelast heb. Ik heb dit weekend wel wat te veel gewandeld, dus ik wacht nog even af of de pijn door het wandelen komt of gewoon een nieuw zwangerschapskwaaltje is. De bekkeninstabiliteit is ook elke week nog een tikkeltje erger aan ‘t worden, maar ik vind het wat dwaas om dat elke week te blijven vermelden, haha. Ik hoop maar dat mijn bekken de bevalling nog aan zal kunnen. Dat zal toch wel niet kapot gaan, hé? Zou dat kunnen? Nee toch, hé?
De baby’s doen het nog altijd supergoed. Donderdag moesten we op controle bij de gynaecoloog en toen werd de rechtse baby op 1990 gram en de linkse baby op 2045 gram geschat. Daarmee zitten ze nog steeds perfect op schema en groeien ze ook nog steeds netjes gelijk met elkaar. De linkse baby lag opnieuw in hoofdligging, wat een wriemelkont. Ik hoop dat dat nu zo blijft, maar we zullen zien. :) Mijn eigen gyn was niet beschikbaar, dus moest ik naar een vervanger die blijkbaar standaard eens een 3D-beeld toont ook. Dit is opnieuw de bovenste/linkse baby. De andere ligt te laag om het gezichtje goed te kunnen zien.
Zondag zijn we trouwens ook nog naar Sluis gegaan om de doopsuikersnoepjes op te halen. Zoooo lekker. Samen met mijn ma heb ik dezelfde namiddag meteen die helft van de doopsuikers afgewerkt. Soms vielen er een paar snoepjes op de grond. Dat kunt ge dan niet meer aan de mensen geven, maar hey, five second rule voor mijzelf, hé?
Benieuwd naar week 33 van Elliot?
by Joyce | May 11, 2016 | Zwangerschap |
Dayum, in een kleed ziet die buik er toch altijd nóg eens zo gigantisch uit!
Deze week begon een beetje paniekerig omdat ik maandag opstond en merkte dat ik opeens geen enkels meer had. Mijn voeten waren van de ene dag op de andere dus keihard gezwollen, zo hard zelfs dat ik eigenlijk in geen enkel paar schoenen meer paste. Ik mailde de gynaecoloog en die zei dat het toch beter was om eens op controle te komen om een bloeddrukmeting te doen en een urinestaal te testen, om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. De rest van de dag (ik mocht pas in de late namiddag op controle) zat ik met de piepers. Dat was wel goed, want het zorgde ervoor dat ik de laatste doopsuikerzakjes afwerkte, iets dat ik op de lange baan had geschoven. Gelukkig bleek alles bij de gynaecoloog in orde en is het gewoon door de plotse warme temperaturen dat ik extra veel vocht begin vast te houden. De linkse baby was trouwens opnieuw in stuit gedraaid, zeg. Met dat kind gaan we nog werk hebben, denk ik! Ik heb wel een donkerbruin vermoeden dat dat kindje al opnieuw in hoofdligging gedraaid is, want tegenwoordig voel ik de linkse bewegingen weer meer bovenaan mijn buik. ‘t Zijn ook niet echt schopjes meer, maar meer de baby’s zelf die ik heen en weer voel bewegen en draaien. Tegenwoordig gebeurt het meerdere keren per dag ik ineens iets voel uitsteken (Een knie? Een elleboog? Wie zal het zeggen?) en dat, wanneer ik daar mijn hand op leg en heel zachtjes duw, ik de baby zich voel herpositioneren. Zo speciaal. <3
De rest van de week was vrij chill, dus ik heb echt genoten van de vrije dagen. Klaas en ik planden wat bouwgerelateerde uitstapjes en we haalden Elliots watertafel uit de garage. Ik zou dat wel gewoon kunnen worden, mijn venten die altijd bij mij zijn. <3 Zaterdag ben ik dan wel schoenen gaan shoppen, want ik kon het in mijn stoffen Vans echt niet meer uithouden van de pijn. En ik zeg wel ‘schoenen’, maar eigenlijk zijn het echt gewoon sletsen. Dus ja, zo loop ik nu buiten rond op fake Birkenstocks enzo, maar ik denk dat dat wel gepermitteerd is als ge in mei/juni hoogzwanger zijt van een tweeling.
Zaterdag ben ik het borstvoedingskussen gaan ophalen dat ik tweedehands op de kop kon tikken en eerder in de week werd ook éin-de-lijk onze Multimac geleverd. Da’s zo’n beetje een alternatieve achterbank bestaande uit 3 volwaardige (kinder)zitplaatsen. Begin 2013 kozen we voor een break omdat we dachten dat dat dé gezinswagen bij uitstek was en dat je daar zeker voldoende plaats in had voor al je kinders. Niet dus. Drie autostoeltjes op onze achterbank waren geen optie. En omdat we heel blij zijn met onze auto en Klaas niet in een quote ‘vagina on wheels’ (om het even welke monovolumewagen) wil rijden, beslisten we geen andere auto te kopen. Gelukkig herinnerde ik mij dat ik ooit eens een systeem was tegengekomen waarmee je wél voldoende kinderzitjes in je auto kon doen passen. We plaatsten onze bestelling toen ik 16 weken ver was, ruim op tijd want volgens de website was er een levertermijn van 7 à 8 weken. Blijkbaar zat er toch nog meer vertraging op de levering van enkele onderdelen, want na héél veel bange telefoontjes en mailtjes kregen we op 31 weken toch eindelijk het nieuws dat onze levering vertrokken was. 15 weken in plaats van 7 à 8 dus. Ziedewel dat goed voorbereid zijn altijd een goed idee is! Stel je voor dat we pas op 22 weken of zo besteld hadden.
De beste vriend van Klaas (en peter van onze toekomstige laatstgeborene) kwam donderdag op bezoek en hielp Klaas om het hele gevaarte te installeren. We waren een beetje bang dat Elliot er een drama van zou maken, want dat manneke heeft het toch altijd zo moeilijk met verandering, maar hij vindt het dus meeeegastoer! En zo in ‘t midden kan hij natuurlijk goed zien, hé. :)
Benieuwd naar week 32 van Elliot?
