by Joyce | Mar 8, 2016 | Zwangerschap |
Een kort postje deze week.
Fysiek eigenlijk niets te melden dat er vorige week ook al niet was. ‘t Is echt superhard genieten van al die schopjes en duwtjes. Soms moet ik wel echt languit in de zetel gaan liggen met mijn rechterarm boven mijn hoofd, want mijn rechtse ribben zijn precies het geliefkoosde plekje van een van de baby’s om te gaan chillen. Da’s wel vrij oncomfortabel, maar niets dat een couch potato pose niet oplost. ^^
Ik las nog eens mijn blogpost van toen ik 23 weken ver was van Elliot en toen had ik blijkbaar al keihard gewerkt aan de geboortelijst, zeg. Ik heb wel al een heel algemeen idee van wat er nu zeker op moet, dus een dezer dagen ga ik eens een belletje doen naar de winkel waar we de lijst willen leggen. Dan kunnen we een afspraak maken voor wat meer uitleg en kunnen we al meteen het grootste deel van de spullen aan de lijst toevoegen. Spannend!
Benieuwd naar week 23 van Elliot?
by Joyce | Mar 3, 2016 | Zwangerschap |
Ahhh, week 22. De week waarin ik het rustiger aan mag beginnen doen. :)
Vorige zaterdag was het nog eens tijd voor een bezoekje aan de gynaecoloog. De baby’tjes werden op 494 en 497 gram geschat en doen het nog steeds super. Allebei even veel vruchtwater, goede bloeddoorstroming in de hersenen, navelstrengen en hartjes, alles ziet er goed uit en ze zijn heel levendig. Mijn baarmoederhals werd opnieuw gemeten en waar die tijdens de vorige controle nog 4,8 cm was, was dat nu ietsje verlengd tot 5,2 cm. Zo badass van mij! De gyn zei dat dat op zich niet zo raar was, want dat de baarmoederhals eigenlijk gewoon een spier is die van dag tot dag een beetje korter of een beetje langer kan zijn. Als ik me niet vergis zei ze dat er pas vanaf 2,5 cm een risico op vroeggeboorte is, dus voorlopig zitten we nog héél safe. De linkse/bovenste baby heeft zich wel opnieuw gedraaid en ligt nu dus weer met de voetjes naar beneden. Dat komt omdat die het meeste plaats heeft. De rechtse/onderste baby blijft consequent met het hoofdje naar beneden liggen en aangezien we bij het meten van de baarmoederhals dat hoofdje er telkens vlak naast zien liggen, heb ik goede hoop dat het ook dat baby’tje zal zijn dat het eerst geboren zal worden. Een natuurlijke bevalling zou dan mogelijk moeten zijn, zelfs als de bovenste baby in stuit zou blijven liggen.
Ik voel nu echt heel veel beweging, zowat overal in mijn buik. De gynaecoloog vroeg of ik de baby’s al kon onderscheiden van elkaar, maar dat lukte me niet omdat ik door de eerdere controle nog dacht dat ze allebei met hun hoofdje naar beneden lagen. Ondertussen weet ik dat dat niet meer zo is, dus nu weet ik telkens heel goed wat er gaande is daarbinnen: ik voel vooral schopjes bovenaan rechts, in mijn ribben (da’s de baby die met het hoofdje naar beneden ligt die met de voetjes schopt), en onderaan/opzij links (da’s dan de andere baby, die met de voetjes naar beneden ligt). Ik merk ook regelmatig dat als de ene begint te bewegen, de andere wakker wordt en begint mee te doen. Dat belooft. :) Klaas heeft voorlopig nog niets gevoeld, maar da’s omdat het er eigenlijk nog niet van gekomen is om hem eens snel snel bij mij te roepen als ik ze bezig voel. Ze hebben net als grote broer een beetje plankenkoorts, want als ik de bewegingen probeer te filmen vallen ze ineens stil. :)
Het geboortekaartje is zogoed als af en nu mijn zwangerschapsverlof afgelopen maandag officieel gestart is, ga ik stilaan eens werk maken van de doopsuikers. Ik weet al exact wat het moet worden, ‘t is de uitwerking die een beetje op zich liet wachten. Ook aan de geboortelijst is nog veel werk, maar dat komt allemaal wel in orde. Ik merk wel dat het klopt dat je bij een tweede (en derde) alles meer op ‘t gemak doet. Nu ja, bij Elliot was ik al van in ‘t begin thuis, dus ik had wel een grote voorsprong toen, maar toch…
Benieuwd naar week 22 van Elliot?
by Joyce | Feb 29, 2016 | Zwangerschap |
Amai, ik ben nog nooit zo hard in retard geweest met een foto als deze week. Maar daar had ik een goede reden voor. Vorige zondag (dus niet gisteren, maar de week ervoor) voel ik me nog heel slapjes na een keifelle buikgriep op vrijdag. Ik kon niks binnenhouden, had last van mijn darmen. Klaas kwam die vrijdag ook ziek thuis van ‘t werk en Elliot had vrijdagavond een nieuw setje kleren aan toen hij thuiskwam van de opvang… Allez ja, it wasn’t pretty. Een foto maken is op maandag dan wel gelukt, maar erover bloggen niet. Klaas kwam er door de drukte ‘s avonds niet aan toe om de foto te bewerken en het feit dat Elliot besloot om zijn fase van ik-wil-niet-alleen-gaan-slapen nog een versnelling hoger te schakelen, hielp daar ook niet bij. Maar bon, de foto is er nu, hé. En overmorgen of zo mogen jullie dan al de 22-wekenfoto verwachten die we gisteren maakten. :)
Voor week 21 valt er dus meteen ook niet zo heel veel te vertellen, los van ‘t feit dat ik die vrijdag zo ziek ben geweest. Ik was nog gaan werken maar ben na een paar uurtjes alweer moeten vertrekken, want het ging echt niet. Gelukkig had ik wel een relatief rustige week gehad met 2 werkdagen en 2 opleidingsdagen. En nog gelukkiger viel het weekend meteen na mijn sick day want zo kon ik nog een beetje recupereren en rusten om aan mijn laatste werkweek te beginnen…
Benieuwd naar week 21 van Elliot?
by Joyce | Feb 17, 2016 | Zwangerschap |
TWINTIG! Halverwege! Allez ja, dat is sowieso al verder dan halverwege, deze keer. Dat doet toch iets met een mens…
Zoals ik vorige week zei, heb ik deze week eens hetzelfde kleedje aangedaan als toen ik 20 weken ver was van Elliot…
Ik vind het echt suuuuperzot, maar ondertussen zagen al meer mensen de foto en zeggen ze allemaal dat het eigenlijk nog goed meevalt, wetende dat er nu twee kindjes in zitten én het mijn tweede zwangerschap is. De gyn zei dat ook al, dus ik zal iedereen dan maar geloven en content zijn. :) Om de vergelijking compleet te maken heb ik deze weekfoto ook eens naast de 30-wekenbuik van Elliot gezet… De kwaliteit van de foto’s was toen nog niet echt wat ze moest zijn, maar you get the picture… Quasi identiek, me dunkt. :)
Ik stelde mij dit weekend nog eens op mijn weegschaal en die gaf aan dat ik nu 3,5 kilo ben bijgekomen. Minder dan bij Elliot, dacht ik, maar ‘t is blijkbaar toch wat meer (toen nog maar 800 gram op ongeveer dezelfde termijn). Dat boezemt mij wel wat angst in, maar ik zal me erbij moeten neerleggen dat ik deze keer op ‘t einde heel wat extra kilo’s zal meesleuren in vergelijking met twee jaar geleden.
Vorige week gingen we op controle bij de gynaecoloog en daar werden de baby’s eens heel uitgebreid gecheckt. Sowieso wordt alles nu netjes gewogen en gemeten, maar deze keer werd ook de bloeddoorstroming in de hersenen en hartjes gecheckt. Blijkbaar doen ze dat niet standaard, maar omdat ik tijdens een vorige afspraak aangaf dat toch wel eens te willen laten bekijken, heeft ze dat nu wel gedaan. Alles was zoals het zou moeten zijn, dus was deze momma bear weer gerustgesteld. Ik hoop echt dat alles tot op het einde goed zal mogen blijven gaan. Na elke controle voel ik mij alsof we de grootste gelukzakken ter wereld zijn, dat tijdens de zwangerschap alles met Elliot altijd zo perfect in orde was en dat dat nu opnieuw zo is, zelfs al zijn er nu toch een pak meer risico’s aan de zwangerschap verbonden en is de kans op complicaties een stuk groter. Hout vasthouden! De baby’s wogen vorige week trouwens 314 en 340 gram en lagen allebei met hun hoofdje naar beneden. De rugjes lagen naar de zijkant zodat ze elkaar aankeken. Hopelijk blijft dat zo, want twee kindjes in hoofdligging geeft toch al een veel grotere kans op een natuurlijke bevalling.
De gyn dacht blijkbaar ook dat ik al in zwangerschapsrust was. Ik mocht vorige week dus al stoppen met werken maar heb ervoor gekozen om nog tot het einde van de maand verder te doen. Deze en volgende week moet ik ook nog een opleiding volgen met daaraan een examen gekoppeld, dus ‘t is wel fijn dat ik dat nog kan afwerken voor ik voor een heel lange tijd thuis zal moeten blijven. Mijn gynaecoloog zet haar aanstaande tweelingmama’s naar eigen zeggen standaard thuis vanaf 20 weken en ik weet dat ze dat heus niet zomaar doet en dat dat ook wel een van de redenen zal zijn dat zowat al haar tweelingen een mooie termijn halen en een goede start maken. Maar toch hé, dat schuldgevoel tegenover je werk en collega’s blijft knagen, merk ik. Zeker aangezien ik er nog niet zo lang werk. Dan moet ik mezelf eventjes herinneren aan het feit dat het toch wel heel belangrijk is dat ik voldoende rust kan nemen zodat de baby’tjes zeker tot 34 weken (en liefst nog tot 37) blijven zitten.
Benieuwd naar week 20 van Elliot?
by Joyce | Feb 9, 2016 | Zwangerschap |
Deze week is de week dat ik opnieuw met het borstvoedingskussen ben beginnen slapen. Eigenlijk een verbetering ten opzichte van vorige keer, want toen ik zwanger was van Elliot was ik volgens mij nog geen 12 weken ver toen ik dat kussen kocht. Toen had ik al veel eerder last van mijn bekken, maar nu is het toch weer onmiskenbaar: de bekkeninstabiliteit is terug. Iets dat deze keer wel veel vroeger begonnen is: het feit dat ik ‘s nachts elke keer wakker word als ik mij op mijn andere zij wil draaien. Dat gaat blijkbaar niet meer in mijn slaap. Deels door mijn bekken maar vooral door de dikke buik. Ik wil mijn buikspieren ook niet te hard belasten (de huisarts zei dat ik daarmee moest opletten omdat ik toch wat van een diastase heb) dus omdraaien is tegenwoordig een actiever gebeuren. :)
Ik voel de baby’s nu elke dag bewegen, maar heb wel het gevoel dat het subtieler is dan bij Elliot. Ofwel vergelijk ik onbewust met de gigastampen en duwen die ik naar ‘t einde toe kreeg, dat kan ook. :) Hoe het ook zij: ik ben er content mee, met die geruststelling meerdere keren per dag.
Trouwens. Ik heb niks van rare goestingskes en eet/snoep eigenlijk ook niet meer dan anders. Maar man, ik heb zo hard zin in préparé. Ik moet mijzelf echt bedwingen en word soms echt kregelig van ‘t feit dat ik daar zo veel zin in heb maar het niet mag eten. Het broodje-préparé-na-de-bevalling is al lang besteld, maar ik herinner mij van vorige keer dat dat mij toen toch niet zo heel hard smaakte, na 36u wakker zijn en keihard afgezien te hebben. Maar nu gaat het anders zijn, ik voel het. Deze keer ga ik er wel belachelijk hard van genieten.
Iets dat ik mij nu trouwens dagelijks afvraag is hoe ver mensen die mij totaal niet kennen denken dat ik ben. Dus zonder dat ze weten dat er twee baby’s in mijn buik zitten. Toch zeker al een week of 32, hé? Ik vind dat echt nog steeds een supermaf idee. :) Volgende week ga ik voor de buikfoto eens hetzelfde kleedje aandoen dat ik droeg toen ik 20 weken ver was van Elliot. Dat wordt nog… euh… interessant. :)
Benieuwd naar week 19 van Elliot?
