De binnenmuren dus. Allez, eigenlijk is het ruimer dan dat, want ook de plafonds moesten nog afgewerkt worden. Omdat we alle technieken zelf deden, bleven die na de ruwbouwfase immers bloot zodat alle leidingen nog konden getrokken worden. Wanneer dat gebeurd was, moesten de plafonds nog afgewerkt worden met gyproc. Dat deed Klaas zelf, met véél hulp van mijn vader en schoonvader. Gelukkig, want wat.een.stom.werk. Ik wil nooit in mijn leven nog gyproc zien, en dan heb ik het nog niet eens zelf moeten doen, seg. Normaal was dit trouwens een werkje dat pas uitgevoerd zou worden nadat er overal chape over de vloerverwarming was gegoten, maar door de vertraging die we daar opliepen konden we de plafonds al wat vroeger beginnen afwerken. Als er één ding is dat ik achter bekeken zou uitbesteed hebben als we er genoeg geld voor hadden gehad, dan was het het plaatsen van de gyproc geweest. Daar leek maar geen einde aan te komen! Maar bon, ‘t was dan ook een grote oppervlakte en na 3 weken konden we ook deze taak van onze to do list afvinken.
Die gyproc van de binnenmuren én de plafonds moest natuurlijk ook nog opgestopt worden. Dat betekent gewoon dat enkel de naden en vijsgaten toegestreken werden met plamuursel want een volledige laag is bij gyproc niet nodig. Gelukkig maar, want zo konden we deze taak net betaalbaar genoeg houden om uit te besteden. Hoe lang het ophangen van de gyproc ook had geduurd, de opstop zelf doen zou nog eens minstens zo lang geduurd hebben, zéker omdat alles daarna nog moest afgeschuurd worden. Nu kwam er gewoon een werkman of 3 en op letterlijk 4 dagen was ons hele huis van onder tot boven, 585 m², opgestopt én afgeschuurd. Klaar om te verven dus!
Omdat er na afronding van de opstop nog stééds geen chape was op de benedenverdieping, leek het Klaas logischer om eerst te primeren en te verven en pas daarna te beginnen vloeren. We bestelden online primer en verf van Sikkens en gedurende ongeveer een week stopte Klaas de eerste verdieping volledig in een wit jasje. RAL 9010 uiteraard, of wat had ge gedacht? Volgens het label zou 1 laag primer en 1 laag verf volstaan, maar uiteindelijk werden het toch 2 laagjes verf. Ik had het kunnen peizen, hé! Toen hij op de eerste verdieping klaar was met verven, was er beneden NOG ALTIJD GEEN PUR. Dus heeft Klaas boven lekker verder gewerkt en onze laminaat gelegd. Die konden we zelf gaan afhalen hier op ‘t einde van de straat.
Daarbij kreeg hij gelukkig opnieuw nog hulp van mijn vader waardoor onze eerste verdieping (op de badkamer die een tegelvloer kreeg na) op een dikke 4 dagen volledig voorzien was van laminaat. En toen geschiedde er een wonder en konden we éindelijk beneden verderdoen aan de vloeropbouw (zie vorige post) waarna we dan ook konden primeren en verven. Daar heb ik precies geen foto’s van, maar onze maagdelijk witte muren zien jullie later dan wel eens wanneer ik interieurfoto’s post. ^^
Voor mijn volgende post gaan we eens naar buiten, want dan toon ik jullie het resultaat van de metselwerken.
Oh my god, jong! Deze post stond al weken klaar om te publiceren, maar blijkbaar duwde ik nooit op de knop! Eigenlijk wou ik gewoon een impressie geven van onze eerste Kerst in het nieuwe Huizeke Sluizeken.
Eind november gingen we samen met onze huisfotografe naar een kerstbomenkweker om wat gezinsfoto’s te laten maken. Er zaten enkele pareltjes tussen die ik al eerder op Instagram deelde, maar voor het kaartje beperkte ik me tot de allerbeste. Op de achterkant plaatste ik wel nog een grappige foto met een ludieke uitspraak van Elliot erbij. In de toekomst ga ik dat elke keer doen, denk ik, want eigenlijk wordt dat op die manier een mini-herinnering aan Elliot (of de andere kindjes) als kleuter.
Na al die zalige kerstbomen gezien te hebben en omdat onze oude (nep)boom dringend aan vervanging toe was en we geen 150 EUR aan een nieuwe nepper wilden geven, besloten we dit jaar voor een échte kerstboom te gaan. We gingen hem zelf kiezen in het veld en het hele gebeuren beviel ons zo hard dat we dat volgens mij voortaan elk jaar gaan doen. Maar dan hoop ik er wel eentje met kluit te vinden, want het is wat zonde dat we die vorige week op straat moesten zetten voor de groendiensten… Ik versierde de kerstboom opnieuw met onze vintage versiering en dit jaar hadden we ook voor het eerst een vintage piek.
Samen met mijn Femmavriendinnen pakte ik onze pakjes Pinterestgewijs in. De basis was bruin kraftpapier en dat werkten we af met veertjes, beschreven kerstbollen, touwtjes, retro foto’s en prentjes, glitterblaadjes, kortom: the works. Ik vond dat zo fijn om te doen dat ik volgens mij al mijn pakjes nu zo ga inpakken, maar dan ga ik toch eerst opnieuw mijn voorraadje materiaal moeten inslaan. :)
Omdat wij eigenlijk geen cadeautjes geven met Kerstmis, maar er toch pakjes onder de boom lagen, besloot ik wat spelletjes in te pakken voor de kindjes. Die lagen nog in mijn reservestapel (of al op zolder, wegens te simpel voor Elliot en nu pas geschikt voor de meisjes. Recyclage en al :)) maar kwamen nu goed van pas. De kindjes mochten hun pakje openmaken en daarna deden we ons allereerste minikerstfeestje-onder-ons. We voorzagen geen warm eten (te veel werk), maar maakten allemaal kleine hapjes waarvan we weten dat de kindjes die heel lekker vinden: vleesjes op rolletjes, kaassterretjes, rauwe groentjes met cocktailsaus, ananas en roereitjes. En toen vertelde ik Elliot dat hij de tafel mocht dekken… op de grond. Echt, waanzin alom! Elliot vond dat zó komiek, eten op de grond, stel u voor, seg! De dagen en weken erna heeft hij nog meermaals gevraagd om op de grond te mogen eten, dus een nieuwe traditie is geboren, denk ik. :) We maakten zelfs een heus dessertje (moelleux van de Aldi in de microgolf, maar whatever) dat de kindjes ook erg konden smaken. Dat van mezelf bewaarde ik netjes tot de kinders sliepen, toch efkes extra genieten. :)
En om de kerstperiode af te sluiten deden we opnieuw van metie- en petienieuwjaar en nodigden we alle meties en peties van de kindjes uit om te komen vieren. Vorig jaar deden we dat met gourmet en dat leek iedereen wel goed bevallen te zijn, so why change a winning team?
Ik kijk altijd erg uit naar de feestdagen, geniet er dan ook erg van, maar half januari ben ik ook telkens blij dat het weer achter ons ligt. Maar ik ben niet de enige met dat gevoel, zeker? :)
Soms vraag ik me af wie hier het hardst uitkijkt naar Sinterklaas, ik of onze kinderen. Ik denk dat het dit jaar de eerste keer was dat Elliot er ook echt enthousiast over was en wist wat er stond te gebeuren. Hij had wel wat zenuwen, want hoewel wij de Sint nooit linken aan braaf/stout zijn, bleek Elliot dus toch schrik te hebben.
Net zoals vorig jaar zorgde de Sint voor een mengelmoes van cadeautjes. Om te beginnen is er altijd een stuk ‘gewoon’ speelgoed. Dit jaar bleef Elliot maar doorbomen over de ‘pizzaria’ van Duplo. Daarnaast zit er ook altijd een puzzel en een boek in de zak van Sinterklaas. De puzzel van Crocodile Creek vond Sinterklaas tweedehands in goede staat, het geluidenboek Piratenmaal is wel nieuw omdat ik niet wou riskeren dat het al niet meer zou marcheren tegen dat het hier arriveerde. De smart game Castle Logix was ook een tweedehandsje omdat we niet zeker waren of Elliot dat wel tof zou vinden. Misschien ook maar best, want hij heeft er nog niet veel mee gespeeld. Misschien is hij er nog ietsje te klein voor, dus we wachten nog even af. Voor Lily-Rose en Lucy-Mae bracht Sinterklaas 2 Wheely Bugs (tweedehands zijn die even goed als splinternieuw!), houten puzzeltjes van de Lidl, flapboekjes van Ingela P. Arrhenius (schooooon!) en een geluidenboek. De bouwplaat van Duplo en de extra doos Duploblokken stond aan hun kant van het tafeltje maar is eigenlijk voor alle kindjes. Ze kregen ook nog dit insteekspel van Haba, maar dat was de Sint nog op de zolder vergeten…
Het zotste stuk was het keukentje. Samen spelen is samen delen en al. We kozen voor dat van de IKEA en pimpten het met een extra lik verf, een werkblad en spatwand in marmerfolie en goudkleurige handvaten, spoelbak en fornuis. Dat goud is al keihard aan ‘t afbladderen, dus ik moet nog eens denken wat ik daar juist mee ga doen. Houten groentjes, fruit en vlees/vis vonden we bij Kruidvat en Lidl, het supermooie serviesje komt van Zsa-Zsa Webshop.
Zoals de vorige foto bewijst was Elliot superblij, de meisjes konden het ook wel pruimen en met het keukentje is (gelukkig!) al dagelijks gespeeld. Eigenlijk nog het meest van al door onze miekes. <3
De afgelopen twee maanden las ik opnieuw vier boeken. Ondertussen blijkt dat ik dus mag zeggen dat 2 stuks mijn maandgemiddelde is.Hoewel ik een van die vier al sinds juli aan het lezen was (of eigenlijk eerder sinds 2007, maar kom) ben ik daar toch best tevreden mee.
The God of Small Things – Arundhati Roy
Estha en zijn tweelingzus Rahel komen ter wereld in het Zuid-Indiase Kerala. Ze groeien op in het ouderlijk huis van hun mooie en mysterieuze moeder Ammu, dat zij delen met hun gedesillusioneerde grootvader, hun eigenzinnige grootmoeder, een oudtante die rouwt om haar verloren liefde, en hun veelbelovende oom Chacko. De familie is ondernemend en welvarend, en de tweeling groeit voorspoedig op. Maar dan is er de Verschrikking, het rampzalige voorval waardoor Estha en Rahel, nauwelijks zeven jaar oud, in een noodlottige stroomversnelling terechtkomen en elkaar voor jaren uit het oog verliezen. Het is deze tragedie die de familie als een lange slagschaduw blijft achtervolgen.
Punt 27 van de Verbeelding Book Challenge is ‘een boek dat je ooit op school moest lezen om te zien wat je er nu van denkt of om het eindelijk te lezen omdat je het toen niet las’. Ik moest even nadenken, want tijdens mijn jaren in Gent heb ik veel boeken moeten lezen maar er ook zeer veel niét gelezen, of maar bepaalde stukjes. Eentje dat me altijd is bijgebleven is The God of Small Things van Arundhati Roy. Als ik me niet vergis stond dat op de leeslijst in mijn eerste bachelor en hoewel ik mijn best heb gedaan, geraakte ik niet voorbij de eerste 100 pagina’s, en ik denk dat dat al ruim gerekend is. Enkele jaren later gaf ik het nog een kans, maar weer mislukte het. Voor de VBC besloot ik nog een effortke te doen en het is mij gelukt! 9,5 jaar na datum (faaaak, ik word oud!) is hij eindelijk uit.
… maar opnieuw heb ik het dus niet graag gelezen. Niet graag is misschien veel gezegd, maar ik heb mezelf toch echt moeten dwingen om door te zetten. Nochtans heeft het verhaal alles waar ik van hou: een familieverhaal gesitueerd in een andere cultuur met kinderen als centrale figuur en een groot, schokkend geheim of mysterie dat onthuld moet worden. Roy hanteert ook een heel kleurrijk, beeldend taalgebruik waardoor je je zó in India waant. Je voelt de drukkende warmte aan je lijf plakken en je ruikt de specerijen die zo typerend zijn voor het land én het verhaal. Ik leefde mee met de personages, zeker wanneer hun wereld ontspoorde en vond het lot van de tweeling hartverscheurend. En toch moest ik worstelen en spartelen om het boek door te komen en was ik opgelucht toen het eindelijk uit was. Ik kan niet zeggen waaraan het lag. Misschien werd het allemaal te lang uitgesponnen? Ik denk dat het boek gerust 100 pagina’s korter had kunnen zijn. Volgens mij is dit zo’n roman die ik over 10 jaar nog eens zal moeten herlezen, om het dan hopelijk ten volle te appreciëren. Drie sterren!
Oorsprong – Dan Brown
Robert Langdon, hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek, is te gast in het hypermoderne Guggenheim-museum in Bilbao, voor de presentatie van een onthulling die de wetenschap voor altijd zal veranderen. Maar de zorgvuldig georkestreerde avond barst plotseling uit in chaos, waardoor de waardevolle ontdekking van miljardair en futuroloog Edmond Kirsch voorgoed dreigt te verdwijnen. Duizelig en geconfronteerd met een directe dreiging ontsnapt Langdon uit Bilbao, samen met de elegante museumdirecteur Ambra Vidal.
Ze vluchten naar Barcelona, gehaast op zoek naar een wachtwoord dat Kirsch’ geheim kan ontsluiten. Langdon en Vidal zoeken hun weg door de donkere gangen van verborgen geschiedenissen en extreme religies, moderne kunst en raadselachtige symbolen, terwijl ze een gekwelde vijand moeten ontwijken die zijn alwetende macht rechtstreeks aan het Spaanse Koninklijk Huis lijkt te onttrekken – en die voor niets zal terugdeinzen om Edmond Kirsch tot zwijgen te brengen …
Robert Langdon wordt geconfronteerd met de vragen die de mensheid al eeuwen bezighouden: waar komen wij vandaan en waar gaan wij naartoe? ‘Oorsprong’ is een adembenemend avontuur vol moderne kunst, innovatieve technologie, codes, religie, geschiedenis en architectuur.
Toen de hype rond De Da Vinci Code losbarstte, deed ik vrolijk mee en las ik ook nog de andere 3 romans die Dan Brown toen al geschreven had (Het Bernini Mysterie, Het Juvenalis Dilemma en De Delta Deceptie). Over ‘t algemeen lees ik niet vaak soortgelijke bestsellers (ik vergelijk die precies een beetje met Aspe of zo, of standaard whodunits) maar Dan Brown veroverde mijn tienerhartje. Hij veroverde het hárd. En ge weet hoe dat gaat met tienerliefdes, dat blijft, hé? Zelfs al schaam je je daar dan een beetje voor, je blijft trouw aan je guilty pleasures. Zo gaat dat met mij en den Dan dus ook. Schrijft hij weer een nieuwe pageturner, dan loop ik als een giechelende bakvis naar de boekenwinkel om zo snel mogelijk te kunnen beginnen lezen. Eigenlijk heb ik enkel Het Verloren Symbool minder graag gelezen. En dat de boeken over Robert Langdon dan nog verfilmd worden met Tom Hánks, tja… Dat is het helemaal, hé. Hoe kan ik dan nog weerstaan? Niet, zeg ik u.
Deze Oorsprong vond ik weer zalig. Heel spannend, heel beeldend, razendsnel en boordevol weetjes waarvan je tijdens het lezen twijfelt of dat nu echt of toch verzonnen is. De opbouw naar dé grote onthulling, het antwoord op de vragen waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan, wordt bijna pijnlijk lang uitgesponnen. Je wil zó graag weten wat de futuroloog Kirsch nu eindelijk ontdekt heeft dat je bijna diagonaal zou beginnen lezen om het toch maar zo snel mogelijk te ontdekken. Maar toen deed hij eindelijk zijn ontdekking uit de doeken en was het zo’n beetje van womp womp womp. Zo jammer vond ik dat. De antwoorden waren weinig spectaculair, maar de uiteindelijke slechterik zorgde wel voor een klein WTF-momentje. Fijn dat dat er toch nog was. 4 sterren!
Ik kon dat boek trouwens voor geen enkel puntje doen passen, dus ik was héél content dat er amper een dikke week na de Nederlandstalige publicatie wereldwijd al ruim 100.000 exemplaren verkocht bleken te zijn. Puntje 5 dus!
Liefde kent veertig regels – Elif Shafak
Ella Rubenstein is veertig jaar oud en niet gelukkig getrouwd, als ze een baan als proeflezer aanneemt voor een literair agentschap. Opeens staat haar leven op z’n kop. Haar eerste opdracht is het lezen van een manuscript over de oude, beroemde en mystieke soefi Rumi, gepassioneerd dichter en advocaat van de liefde.
Langzaamaan realiseert ze zich dat dit dertiende-eeuwse levensverhaal haar eigen verhaal weerspiegelt. Ze stelt zich open voor nieuwe mogelijkheden en omarmt zo de tijdloze boodschap van deze spirituele dichter.
Door mijn leesclub lees ik nu regelmatig weer boeken van de bib. Ik heb dat heel lang niet meer gedaan, kocht al mijn boeken zelf omdat ik het fijn vond om ze na het lezen in mijn kast te kunnen zetten. Maar nu met de leesclub begin ik dus al eens vaker aan een verhaal waarvan ik niet weet of ik het eigenlijk wel mooi zal vinden. Nu we ons hier ten Huizeke Sluizeken aan een strakker budget moeten houden, betekent dat dan ook dat ik de geneugten van beduimelde boeken en uitleentermijnen aan het herontdekken ben. Liefde kent veertig regels las ik dus voor de leesclub én voor punt 24 van de VBC.
Wat dit boek mij pijnlijk duidelijk maakte is dat ik echt niets weet over de islam of het soefisme. Op zich was dat misschien niet echt nodig omdat het boek vooral over (naasten)liefde gaat, maar wat meer culturele bagage was wel aangenaam geweest. Ik denk dat ik veel lagen en betekenissen gemist heb. Ik vond het boek best fijn om te lezen, zeker de hoofdstukken over de randfiguren. Je komt meer te weten over het leven van een prostituee en een dronkaard in het Turkije van de 13e eeuw. Op zich al superinteressant dus. De eigenlijke hoofdstukken over Roemi en Sjams spraken me het minst aan omdat die met momenten enorm esoterisch waren. Dan las ik gewoon wat vlugger door zonder echt stil te staan bij de boodschap van het verhaal. Eigenlijk vond ik de verhaallijn van Ella nog het tofst om te lezen, maar uitgerekend die plot was het minst uitgewerkt. Ik was niet echt onder de indruk toen het boek uit was, maar de nabespreking met de leesclub van Femma heeft toch gezorgd voor een positiever gevoel nu! Vast en zeker omdat Tineke zo’n zotte voorbereiding mee had en ons ontzettend veel heeft bijgeleerd over de islam, het soefisme en de politieke en culturele geschiedenis van Turkije. Drie sterren voor Liefde kent veertig regels, 5 sterren voor Tineke! :)
Wat jij niet ziet – Sarah Pinborough
Louise is een alleenstaande moeder. Tijdens een zeldzaam avondje uit ontmoet ze een man en valt als een blok voor hem. De maandag erop ontmoet ze haar nieuwe baas, David. De man uit het café, die getrouwd blijkt te zijn, en die zegt een fout te hebben begaan. Dan ontmoet Louise Adele, de vrouw van David. De twee raken bevriend en Louise leert een heel andere kant van David kennen. Er lijkt iets goed mis in hun huwelijk. Louise wil weten wat…
Alweer een aanrader van mijn collega. Volgens mij past dit boek in de omschrijving van punt 23, een boek dat zich afspeelt in een land waar je al een keertje op reis bent geweest. Als ik me niet vergis speelt het verhaal zich af in Groot-Brittannië. Weinig exotisch binnen dit thema, maar soit. Wat jij niet ziet begint met een heuse geheimhoudingsverklaring waarmee je als lezer akkoord dient te gaan. Over de ontknoping hoor je in verhullende termen te spreken en daartoe werd ook #WTFthatending in het leven geroepen. En bij de laatste hoofdstukken dacht ik ook effectief ‘WTFFFFF?!’ Tot twee keer toe! Ik had het totaal niet zien aankomen. Het is onmogelijk om meer te vertellen dan wat ik hierboven al kopieerde van de flaptekst, want dan verklap ik meteen een groot deel van de onthulling, maar ik vond het heel erg spannend én onvoorspelbaar. Een minpuntje voor mij was het hoofdpersonage, Louise. Ze deed me ontzettend hard denken aan Rachel uit Het meisje in de trein, want die wou ik ook regelmatig eens door elkaar schudden en aanmanen om eens logisch na te denken en geen stomme beslissingen te nemen. Vier sterren!
Het mag duidelijk zijn dat ik nooit 30 boeken uit zal hebben tegen het einde van deze maand, maar al bij al ben ik wel al tevreden over mijn leesgedrag dit jaar. Ik heb meer gelezen dan toen ik nog studeerde en dat terwijl ik toen geen werk, geen kinderen en geen bouw had. Speekselmedaille voor mezelf! Ik droom stiekem van een jaartje waarin Kathleen geen Verbeelding Book Challenge opstelt. Dan kan ik dat jaar gebruiken om volledig bij te benen, haha!
Mijn lijstje ziet er ondertussen zo uit:
Een boek met meer dan 700 pagina’s (ieder jaar een beetje meer)Een klein leven – Hanya Yanagihara
Een boek met minder dan 200 pagina’s (om het voorgaande puntje te compenseren)Waarvan wij droomden – Julie Otsuka
Een boek geschreven door meerdere auteurs
Een boek geschreven door iemand die jonger is dan jou
Een boek waarvan er wereldwijd minstens 100.000 exemplaren werden verkocht Oorsprong – Dan Brown
Een self published boek (een boek dat niet werd uitgegeven bij een grote uitgeverij, maar zelf door de auteur werd uitgegeven. Ik heb nooit gezegd dat deze challenge makkelijk ging zijn. )
Een boek gepubliceerd in 2017 Wil – Jeroen Olyslaegers
Een boek geschreven door een celebrity (filmster, muzikant,…)
Een boek met een titel die meer dan vier woorden telt (want er gaat niets boven een boek met een lange titel)
Een boek met een titel die bestaat uit één woord Woesten – Kris Van Steenberge
Een boek met een kleur in de titel
Een boek met een nummer in de titel13 reasons why – Jay Asher
Een boek met een illustratie op de coverThe Miniaturist – Jessie Burton
Een non-fictie boek Effectief communiceren met kinderen – Adele Faber & Elaine Mazlish
Een boek over boeken of waarin boeken een belangrijke rol spelen
Een boek over reizen of waarin een reis een belangrijke rol speelt (roadtrip, wandeltocht,…)
Een boek over muziek of waarin muziek een belangrijke rol speelt
Een boek waarin één van de seizoenen centraal staatIJstweeling – S. K. Tremayne
Een boek waarin meerdere generaties van één familie aan bod komen
Een boek gepubliceerd voor je geboren werdPride and Prejudice – Jane Austen
Een boek dat je al een keertje las
Een ver-van-je-bed-boek oftewel een boek dat zich aan de andere kant van de wereld afspeeltIk ontsnapte uit Auschwitz – Rudolf Vrba
Een boek dat zich afspeelt in een land waar je al een keertje op reis bent geweest Wat jij niet ziet – Sarah Pinborough
Een boek uit de bibliotheek Liefde kent veertig regels – Elif Shafak
Een boek dat je leende van een vriend(in) of een mede Verbeelding Book Club lidHet smelt – Lize Spit
Een boek met een vleugje magie erin (full on fantasy of magisch realisme)
Een boek dat je ooit op school moest lezen om te zien wat je er nu van denkt of om het eindelijk te lezen omdat je het toen niet las The God of Small Things – Arundhati Roy
Een boek dat iedereen en z’n moeder al heeft gelezen, behalve jijHet meisje in de trein – Paula Hawkins
Een boek dat ergens ter wereld op de verbannen lijst staat
‘Wat we voor één kind doen, doen we voor onze andere kinderen ook.’ Een opvatting waar ik al jarenlang achter sta, maar die uiteraard niet altijd perfect haalbaar is. Maar als we onze bloedjes hetzelfde kunnen schenken, dan doen we dat graag. Dus kregen onze meisjes eerder deze week ook eindelijk hun cakesmash. Die van Elliot vond ook met een maand vertraging plaats (want naar ‘t schijnt is dat een tof idee om op je eerste verjaardag wakker te worden met de windpokken), de meisjes moesten er 4 maanden op wachten. Mohja, beter laat dan nooit, zeg ik altijd. Daarbij, op hun verjaardag zelf woonden we nog bij mijn ouders en ‘t is eigenlijk pas sinds september dat we in ons nieuw huis enigszins comfortabel kunnen wonen. Dan is dat perfect gerechtvaardigd, hé. Hé? Ja, hé? Ok.
Ik gebruikte enkele honeycombs van hun groeifeest om de ‘set’ een beetje aan te kleden en ging in de Hema nog een gouden slinger halen. Hoera voor kerstversiering in oktober! Hun bloomers kocht ik maanden geleden in de Zeeman en de taarten bestelde ik bij dezelfde mevrouw die ook de mooie taarten voor het groeifeest maakte. En net zoals Elliot durfden onze miekes de taartjes eerst amper aanraken. Vervolgens aten ze 5 minuten lang netjes de bolletjes van de bovenkant, zonder zich ook maar een beetje vuil te maken. Ik heb hen dan maar wat geholpen en wat taart aan hun lijfjes gesmeerd, net zoals bij Elliot indertijd. Na een klein halfuurtje begonnen ze het decor af te breken, tijd om te stoppen dus. Klaas leverde een hele hoop foto’s af, maar ik wist dat te herleiden naar een selectie van 40 foto’s. Da’s eigenlijk nog te veel, maar toen dacht ik: ’40 foto’s, da’s 20 per kind, zoals een normale cakesmash.’ Dus dan is dat ok he, 40 foto’s in 1 blogpost? Ik dacht het ook, ja.
Klaas maakte ook een filmpje, superfijn om terug te bekijken:
Echt, zó waanzinnig blij dat we dit toch nog gedaan hebben. <3
