by Joyce | Oct 19, 2017 | Haakprojectjes |
Wat fijn om eindelijk nog eens te kunnen schrijven over een van mijn haaksels. Toen een van de meters van Lily-Rose (diegene die bijna in shock verkeerde toen ik haar vroeg om meter te zijn) aankondigde dat ze zwanger was, besloot ik meteen goed mijn best te doen voor haar. Tijdens mijn zwangerschappen kreeg ik ontzettend fijne geschenkjes en na elk van mijn bevallingen stond ze trouw aan mijn ziekenhuisbed, met heuse pakketjes. Ik kreeg een geschenksetje van Rituals, een koffertje met allerlei verschillende hebbedingetjes, mijn baby’s werden in de watten gelegd. Zelfs Klaas kreeg een verfrissende douchegel!
Omdat het budget hier door de bouw al eventjes ‘wat minder’ is, besloot ik om dat toch op andere manieren goed te maken. Voor haar verjaardag gaf ik haar net hetzelfde setje van Rituals en ik probeerde er tijdens haar zwangerschap zo veel mogelijk voor haar te zijn als ze met iets zat. Ik liet haar snuisteren in de babykleertjes van mijn miekes en leende onze FamilyFix uit. En toen haar eigen lieve mieke er dan eindelijk was, ging ik op bezoek met 37 verschillende draagzakken en –doeken, onze wipper, een pakketje kraamkaartjes (goed voor kraamkost, een klein uitstapje, wat hulp in huis), een luisterend oor en een dekentje dat ik haakte met haar mooie Alix in gedachten.
Voor het dekentje gebruikte ik een v-stitch. Het was mijn allereerste keer en zoals dat telkens gaat bij mij, ben ik een paar keer moeten herbeginnen voor ik de techniek goed en wel beet had. Daarna ging het eigenlijk heel vlot en kon ik elke avond lekker doorhaken voor de televisie. Ik wist dat ze voor het kamertje en de andere babyspulletjes van oker hield en felroze past bij elk meisje met pit, vind ik. Als derde kleur koos ik voor wit, fris en neutraal, past sowieso voor een babydekentje én doet de andere kleuren extra mooi uitkomen.
Om het geheel af te werken zette ik er een randje stippels omheen op deze manier. Volgens mij deed ik dat niet geheel volgens de regels van de kunst, mo how, het ziet er goed uit and that’s what matters.
Daarna had ik nog redelijk wat wol over, dus besloot ik 2 uur voor ik op kraambezoek zou gaan nog een pompomslinger te maken.
Nog eens proficiat met jullie prachtige dochter, metie en Faab! :)
by Joyce | Oct 16, 2017 | Lezen |
Wat ben ik slecht bezig geweest de afgelopen maanden. Ik ga sowieso geen 30 boeken gelezen hebben tegen het einde van het jaar, want de teller staat nu nog maar op 12. Na het verliefd worden op Een klein leven en het vliegensvlug uitlezen van 13 reasons why las ik een boek waar ik me heb doorgeworsteld omdat ik moest van mezelf, stootte ik opnieuw op een pareltje, begon ik in een boek waarin ik aan de unief niet door was geraakt en dat nu weer onoverkomelijk lijkt én las ik tussen de soep en de patatten een héél dun boekje.
Wil – Jeroen Olyslaegers
Het is oorlog. Antwerpen wordt bezet door geweld en wantrouwen. Wilfried Wils acht zichzelf een dichter in wording, maar moet tegelijk zien te overleven als hulpagent. De mooie Yvette wordt verliefd op hem en haar broer Lode is een waaghals die zijn nek uitsteekt voor joden.
Wilfrieds artistieke mentor, Nijdig Baardje, wil juist alle joden vernietigen. Onbehaaglijk laverend tussen twee werelden, probeert Wilfried te overleven terwijl de jacht op de joden onverminderd verdergaat. Jaren later vertelt hij zijn verhaal aan een van zijn nakomelingen.
Alom bejubeld, lovende kritieken, 37.000 sterren van jan en alleman. Toen mijn collega er tenslotte ook immens positief over was en mij prompt zijn exemplaar uitleende, sprong ik mee op de bandwagon. Om er vervolgens weer keihard af te donderen. Ik voelde het gewoon niet. Ik heb doorgelezen uit plichtsbesef en omdat ik nooit een boek niét uitlees, maar ervan genieten heb ik niet gedaan. Het verhaal kon me eigenlijk helemaal niet boeien (nochtans speelt het zich af in den oorlog, iets wat ik normaal heel graag lees) en ook het taalgebruik stoorde me enorm. Heel veel ‘gij’ en ‘ge’, dialect en platte conversaties, maar op hetzelfde moment ook een heel bombastische, pompeuze vertelstijl. Ik merk dat dat ontzettend Vlaams taalgebruik mij niet ligt, meer zelfs: dat ik het ambetant om lezen vind. Misschien moet ik concluderen dat de Vlaamsche Roman niet aan mij besteed is? Voor één ding was het wel goed: ik kon er puntje 7, een boek gepubliceerd in 2017, mee afstrepen.
Woesten – Kris Van Steenberge
Woesten brengt ons naar de Vlaamse klei, waar de negentiende eeuw ten einde loopt. In het dorp treedt Elisabeth, dochter van de smid, in de echt met de jonge arts Guillaime Duponselle. Het zal geen gelukkig huwelijk worden. Als Elisabeth acht maanden later van een tweeling bevalt, blijkt de eerstgeborene een prachtige zoon, Valentijn. Het tweede kind is zo mismaakt dat Guillaume weigert hem een naam te geven. Toch blijft Nameloos in leven. Omdat hij vader en dorpelingen doet huiveren, gaat Nameloos gesluierd door het leven.
Dan doet de Eerste Wereldoorlog zijn intrede.
Woesten vertelt het broeierige verhaal vol dorpsgefluister achtereenvolgens vanuit Elisabeth, Guillaume, Valentijn en Nameloos. Voor alle vier pakt de toekomst anders uit dan verwacht.
Deze stond al heel lang op mijn verlanglijstje. In mijn boekenkast lag hij al enkele jaren, maar het was pas door de net opgerichte leesclub van onze plaatselijke Femma dat ik dit boek eindelijk ter hand nam. Toevallig kon het ook dienen voor puntje 10, een boek met een titel die bestaat uit één woord. Het moet lukken dat dit verhaal opnieuw draait rond een tweeling waar iets vreselijks mee gebeurt/aan de hand is. Ik weet toch niet hoe dat komt ze, die boeken vinden mij precies sinds ik bevallen ben van onze miekes. Soit. Mijn moedergevoel vond dat weer een heel zware roman, een tweeling waarvan de ene zo misvormd is dat hij van zijn vader zelfs geen naam krijgt en dus als Nameloos door het leven gaat. In de leesclub trok ik een beetje van leer tegen Elisabeth, de moeder van Nameloos en Valentijn, want wat voor moeder zijt ge als ge niet ingaat tegen uw man en uw zoon (op zijn minst achter ’t gat van vader) tóch een mooie naam geeft? Maar bon, zoals ze in de leesclub al zeiden moeten we dat inderdaad kaderen in de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, ergens aan het begin van de twintigste eeuw. Maar dan nog, jong. Héél graag gelezen, ik zou ‘m aanraden aan anderen.
Waarvan wij droomden – Julie Otsuka
Waarvan wij droomden vertelt het verhaal van een groep jonge vrouwen die bijna een eeuw geleden als picture brides per schip van Japan naar San Francisco werd gebracht.
De slopende boottocht verbindt de vrouwen in zowel ervaring als verwachting. De onzekerheid over hun leven in Amerika geeft hun een collectieve stem, een gezamenlijke identiteit. Vanaf hun aankomst in Californië zullen ze alleen zijn in een totaal vreemde wereld. Daar ontmoeten ze hun mannen, die vreemdelingen voor hen zijn, baren ze kinderen die Amerikaans zullen zijn, en moeten ze zich redden in een taal die ze niet spreken. En juist als ze zich na jaren thuis beginnen te voelen in Amerika volgt de aanval van Japan op Pearl Harbour.
Nog eentje dat ik las voor de leesclub en dat ook paste in de Verbeelding Book Challenge, namelijk punt 2 (een boek met minder dan 200 pagina’s). Over dit boek heb ik gemengde gevoelens en ik weet eigenlijk nog steeds niet goed wat ik er nu precies van vond. Het verhaal dat verteld wordt is een zwarte pagina uit de Amerikaanse geschiedenis en ik wist hélemaal niet dat er ooit hele boten vol Japanse vrouwen onder valse voorwendselen naar Amerika gebracht werden om daar te trouwen en als goedkope werkkracht op de velden gebruikt te worden. En ik wist al zeker niet dat ze na Pearl Harbor allemaal in kampen op Amerikaans grondgebied gestopt werden en velen dat niet overleefden. Qua bewustwording en bijspijkeren van mijn algemene kennis zat dit boek dus zeker snor. Maar wat in het begin voor mij een aangename verandering was, namelijk de collectieve ‘wij’ die steevast gebruikt wordt in plaats van een ik-figuur, werd al snel wat monotoon én zorgde ervoor dat ik persoonlijk weinig verbinding voelde met het lot van de Japanse vrouwen, omdat ik mij niet zomaar één hoofdpersoon kon voorstellen. De vrouwen gaan op in de anonimiteit en worden onzichtbaar gemaakt, zoals dat ook in het echt het geval was. Heel meta dus. Toch veel bewondering voor de literaire technieken in dit dunne boekje, maar of ik het nu zou aanraden aan anderen? Hm, ik weet het niet goed.
Mijn lijstje ziet er ondertussen zo uit:
- Een boek met meer dan 700 pagina’s (ieder jaar een beetje meer) Een klein leven – Hanya Yanagihara
- Een boek met minder dan 200 pagina’s (om het voorgaande puntje te compenseren) Waarvan wij droomden – Julie Otsuka
- Een boek geschreven door meerdere auteurs
- Een boek geschreven door iemand die jonger is dan jou
- Een boek waarvan er wereldwijd minstens 100.000 exemplaren werden verkocht
- Een self published boek (een boek dat niet werd uitgegeven bij een grote uitgeverij, maar zelf door de auteur werd uitgegeven. Ik heb nooit gezegd dat deze challenge makkelijk ging zijn. )
- Een boek gepubliceerd in 2017 Wil – Jeroen Olyslaegers
- Een boek geschreven door een celebrity (filmster, muzikant,…)
- Een boek met een titel die meer dan vier woorden telt (want er gaat niets boven een boek met een lange titel)
- Een boek met een titel die bestaat uit één woord Woesten – Kris Van Steenberge
- Een boek met een kleur in de titel
- Een boek met een nummer in de titel 13 reasons why – Jay Asher
- Een boek met een illustratie op de cover The Miniaturist – Jessie Burton
- Een non-fictie boek Effectief communiceren met kinderen – Adele Faber & Elaine Mazlish
- Een boek over boeken of waarin boeken een belangrijke rol spelen
- Een boek over reizen of waarin een reis een belangrijke rol speelt (roadtrip, wandeltocht,…)
- Een boek over muziek of waarin muziek een belangrijke rol speelt
- Een boek waarin één van de seizoenen centraal staat IJstweeling– S. K. Tremayne
- Een boek waarin meerdere generaties van één familie aan bod komen
- Een boek gepubliceerd voor je geboren werd Pride and Prejudice – Jane Austen
- Een boek dat je al een keertje las
- Een ver-van-je-bed-boek oftewel een boek dat zich aan de andere kant van de wereld afspeelt Ik ontsnapte uit Auschwitz – Rudolf Vrba
- Een boek dat zich afspeelt in een land waar je al een keertje op reis bent geweest
- Een boek uit de bibliotheek
- Een boek dat je leende van een vriend(in) of een mede Verbeelding Book Club lid Het smelt– Lize Spit
- Een boek met een vleugje magie erin (full on fantasy of magisch realisme)
- Een boek dat je ooit op school moest lezen om te zien wat je er nu van denkt of om het eindelijk te lezen omdat je het toen niet las
- Een boek dat iedereen en z’n moeder al heeft gelezen, behalve jij Het meisje in de trein– Paula Hawkins
- Een boek dat ergens ter wereld op de verbannen lijst staat
- Een eerste deel in een reeks
En nu ga ik efkes verder spartelen in het boek dat ik al voor de tweede keer een kans geef.
Weten wat ik eerder dit jaar al las? Hier zijn mijn overzichtjes van februari, maart, april, mei en juni.
by Joyce | Oct 14, 2017 | Feest, Kindjes |
Net zoals we Elliots eerste verjaardag uitgebreid vierden met een groeifeest, zetten we Lily-Rose en Lucy-Mae ook in de bloemetjes toen ze jarig waren. Het concept bleef hetzelfde, een vrijzinnige viering met het huisvandeMens gevolgd door lekkere dessertjes voor onze gasten, maar de uitwerking was deze keer lichtjes anders. Bij Elliot huurden we een cafézaaltje en knutselde ik heel veel dingen zelf, maar voor het groeifeest van de meisjes had ik simpelweg geen tijd om veel te haken aan versieringen. We lieten het feest doorgaan in een hoeve/beleefboerderij zodat we ons qua aankleding geen zorgen moesten maken. De dag zelf ging ik gewoon snel wat honeycombs ophangen. We hadden ongelooflijk veel geluk met het weer, want hoewel het best winderig was, was het wel zonnig en warm. De viering konden we dus buiten laten doorgaan.
De ceremonie was net zoals bij Elliot een viering van/voor onze meisjes, een afronden van hun babytijd en het verwelkomen van wat nog komen zal. En eigenlijk vond ik het stiekem ook wel een beetje een feestje voor óns, omdat we verdikke het eerste jaar met een tweeling hadden overleefd. Applausje voor ons! De moreel consulente van deMens praatte alles mooi aan elkaar en zorgde ervoor dat het geheel niet te lang duurde, een kwartier à twintig minuten. De meisjes hielden zich goed, de kindjes die erbij waren ook.
Bij Elliot werkten we rond de figuur van een boom, deze keer kozen we voor een regenboog. Na regen komt zonneschijn, en misschien ook wel een regenboog. Een levensles die onze meisjes hopelijk altijd zullen meedragen. Ik zou niet zo ver gaan om hun prille babytijd onze ‘regen’ te noemen, maar ergens zat daar toch ook wel een bepaalde symboliek in. De eerste maanden met een tweeling zijn heel bijzonder en zeker ook fijn, maar het is een feit dat het alleen maar beter en makkelijker wordt eens ze wat ouder en zelfstandiger worden. Ik zorgde voor wat korte gedichtjes over regenbogen en zelf hadden Klaas en ik ook een tekstje voorbereid voor onze miekes. Allez. Ik schreef de tekst en Klaas las die voor het allereerst tijdens de viering. Ge weet wel hoe dat gaat met venten, hé?
Dit was ons tekstje:
Gisteren vierden we de eerste verjaardag van Lily-Rose en Lucy-Mae. Dat betekent dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat we stilaan aan het bekomen waren van de geboorte en dat de adrenaline plaats maakte voor blijdschap, maar ook voor twijfel. 1 jaar geleden vroegen we ons af hoe we dat zouden klaarspelen, twéé baby’s verzorgen, voeden, aandacht geven en koesteren.
Hun eerste verjaardag leek een ver verwijderde mijlpaal, een eindpunt waar naartoe gewerkt moest worden, want vanaf dan zou het makkelijker worden. Of dat hielden we onszelf toch voor. En hoewel iedereen met kinderen weet dat het nooit echt gemakkelijker wordt, maar gewoon ánders, moesten we gelukkig niet zo lang wachten. Toen ze ongeveer zes maanden oud waren, merkten we dat het inderdaad stilaan beter begon te gaan. Dat we een ritme vonden, dat de meisjes ietsje zelfstandiger werden, dat we als gezin onze draai gevonden hadden. En vanaf toen was het genieten. Dat betekent uiteraard helemaal niet dat we niet op regelmatige basis zuchten, ons opgejaagd voelen of ons geduld verliezen, maar dat alles wordt verzacht door de liefde die we voelen. Het is hartverwarmend om te zien hoe ze met elkaar omgaan en dat ze, hoewel ze uiterlijk zo erg op elkaar lijken, toch duidelijk hun eigen unieke persoontje zijn. Lily-Rose is ons ‘oudste’ dochtertje. Ze bekijkt de wereld, denkt na over wat ze ziet en zal daarna pas meedoen. Ze is vrolijk, maar op een rustige en ingetogen manier. Ze houdt van knuffelen en dicht bij ons zijn. Lucy-Mae is ons ‘jongste’ dochtertje. Zij duikt in de wereld nog voor ze weet wat er eigenlijk gaande is. Ze is vrolijk, onstuimig en een echte wildebras. Ze houdt van ravotten en van deugnieterij uithalen. We zien ook dat hun grote broer nu al hun grote held is. Wanneer ze vol verwondering en met pretlichtjes in hun ogen naar hem opkijken, wanneer hij spontaan een knuffel komt geven aan zijn ‘miekes’, zoals hij ze zelf ook al noemt… Dan loopt ons kopje over en lijkt het alsof ons hart uit elkaar zou kunnen spatten van geluk.
Wij zijn gelukzakken, en we doen ons best om ons daar elke dag opnieuw bewust van te blijven. Elliot is zo’n fantastisch mannetje dat we met hem al onze beide handjes mochten kussen, maar dat we vorig jaar niet één, maar zelfs twéé geweldige dochters mochten krijgen, dát maakt van ons de rijkste ouders ter wereld. Blijf maar verder groeien zoals jullie bezig zijn, miekes. Jullie doen dat heel goed. <3
Op Elliots groeifeest mochten de aanwezigen op het einde met hun vingerafdruk kleurrijke blaadjes geven aan een kale boom. Voor Lily-Rose en Lucy-Mae maakte ik met waterverf een schilderijtje van een regenboog. Ik knipte 2 vormen uit die een pot moesten voorstellen en die door onze familie en vrienden opgevuld mochten worden met gouden vingerafdrukken/muntstukken. De pot zou ik dan onderaan de regenboog plakken. (Sidenote: ik had 2 schilderijtjes gemaakt, voor elke dochter één, maar op de ochtend van het groeifeest stond ik op en ontdekte ik dat Elliot een van de schilderijtjes én een zwarte stift had gevonden. Zucht. Ik moet, as we speak, dus nog steeds schilderij 2 opnieuw maken.)
En daarna was het tijd voor het feest. Deze keer kozen we niet voor een dessertenbuffet, maar voor 2 taarten en een toog met lekker schepijs. De grote taart bleef in het thema van regenbogen, de andere taart bestond uit witte chocolade, cheesecake en speculaas.
En tussen het eten door kon iedereen vrij rondlopen op de boerderij, de koeien voederen en de speeltuin bezoeken.
Om te voelen dat je samen met je kinderen zo graag gezien wordt, en dat op zo’n mooie dag en op zo’n fijne locatie is hartverwarmend. Echt een topdag. <3
by Joyce | Oct 5, 2017 | Bouw |
Weten wat aan deze post voorafgaat? Lees dan eerst deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4 van onze bouwreeks.
Ik heb dat hier nog niet gezegd, maar sinds deze zomer zijn wij dus verhuisd naar ons nieuw huis, hé. En dat terwijl mijn reeks blogposts over de bouw is blijven steken op het moment dat we de vloerverwarming legden en de chape lieten leveren. Volgens mij komt dat omdat dit mijn volgende post zou zijn, die over de ramen, en we daar zó veel malchance mee hebben gehad dat ik er tegenop zag om erover te moeten schrijven.
Bon, mijn relaas dus. De ramen zouden na de kerstvakantie geleverd worden. Eindelijk, want we hadden ze eigenlijk voor Kerst al willen hebben om winddicht te zitten. We hadden een heel scherpe offerte gekregen, met wat extra promo’s, en ook de kassementen in groene MDF hadden we in de offerte laten opnemen, want het leek ons wel zo handig als alles meteen netjes afgewerkt zou zijn. En toen kwam de dag dat ze de ramen kwamen plaatsen. Ik kreeg telefoon van Klaas, dat een van de ramen niet paste. De ramenfabrikant hield vol dat het onze schuld was omdat wij een verkeerd formaat hadden afgetekend op de ramenlijst. Dat was wel zo, maar zij hadden eenzijdig de afmeting van het raam veranderd en zich niet gehouden aan de lijst met afmetingen die wij van de bouwfirma hadden gekregen en naar hen hadden doorgestuurd. Dit probleem was ‘makkelijk’ op te lossen door de muur ietsje hoger te maken, want het raam paste in de breedte wél. Klaas deed de aanpassingswerken zelf, en daarmee waren we er vanaf. Hoopten we. Want een dag later kreeg ik opnieuw telefoon dat het raam van de dakkapel óók niet paste. Ik vroeg hoe dat in godsnaam kon, want dat raam had zelfs nog niet in productie mogen zijn. Er moest gewacht worden tot de dakkapel zelf uitbekleed was en de definitieve maat opgenomen kon worden. Ook daar wilden ze de handen in onschuld wassen, want ondanks dat wij 5 keer telefonisch en in person hadden benadrukt dat dat raam pas achteraf mocht komen, hadden we het raam wel afgetekend in de ramenlijst. Wisten wij veel dat zij dat dan in productie zouden nemen en ineens zouden doen alsof ze nooit ‘Ok ja, met dat raam wachten we dan nog efkes tot het effectief geproduceerd mag worden’ hadden gezegd tegen ons? Uiteindelijk werd er toch een ander raam afgeleverd en geplaatst, maar dat heeft toch nog tot begin augustus geduurd, bijna 7 maanden na de rest van de ramen dus.
Toen alles geplaatst en betaald was, vroeg ik wanneer we een seintje moesten geven voor het leveren van de kassementen in MDF. En toen vielen ze toch wel uit de lucht, zeker. Die waren niet opgenomen in de offerte, hoor. Ik stuurde schriftelijk bewijs dat dat zeker wel het geval was, want hiér staat het zwart op wit en hiér zie je zelfs welke meerprijs jullie ons daarvoor aangerekend hebben. ‘Ah ja, dat was een fout van de verkoper, daarmee bedoelde hij de multiplex kader waarin de ramen komen te zitten.’ En dat was dat. De multiplex kader waarover nooit gesproken werd en die dus niet in de offerte stond, hebben we blijkbaar wel betaald en werd geplaatst, maar de kassementen waarover we wel meerdere keren spraken en die wél op offerte stonden, daar konden we naar fluiten. Dus nu zitten we hier, met mooie ramen, prachtige venstertabletten (dank u, moeke en vake!) maar met ultralelijke omlijstingen, or should I say, gebrek aan omlijstingen. De architect verzekerde ons dat de verkoper zeker steken heeft laten vallen en dat we, zelfs zonder de kassementen, een superzotte deal hebben gedaan want dat we elders nooit voor die prijs zo veel ramen mét kader hadden gekocht. Maar dan nog, het blijft sucken dat we er niet op gerekend hadden achteraf nog kosten te hebben aan de kassementen, want daar is nu effectief geen budget meer voor.
Ik ga nu geen namen noemen want zie dat ze ons dan nog een proces aan ons been lappen, maar als je wil weten bij welke firma je zeker niét moet zijn in de Vlaamse Ardennen: een mailtje naar joyce@huizekesluizeken.be beantwoordt al je vragen!
Soit, de ramen zitten er nu in, het huis is met 3 maanden vertraging effectief gemetst geraakt, de voordeur is eindelijk correct afgesteld en heeft een cilinderplaatje en het ziet er allemaal heel mooi uit. En da’s wat op het einde van de rit telt, zeker?
Next up: de binnenmuren en plafonds! Spannend en al!
by Joyce | Aug 23, 2017 | Kindjes |
Ken je het cliché dat de tijd vliegt eens je kinderen hebt? Ik vond dat bij Elliot al zo onwezenlijk wáár, maar 2 baby’s erbij krijgen zorgt er echt voor dat je opeens een jaar verder bent als je eens met je ogen knippert. Dat, en ondertussen nog eens bouwen wellicht. Anyhoooo. Mijn baby’s zijn sinds begin juni geen baby’s meer! Hoewel ik ze nog koppig baby’s blijf noemen tot ze stappen, uiteraard. Ik schreef deze post vlak na hun verjaardag, maar de foto werd op de lange baan geschoven en zo bleef ik maar wachten en wachten en wachten. En dan vond ik het toch niet meer kunnen om nu nog een foto te trekken, dus besloot ik er maar gewoon eentje van op hun groeifeest te gebruiken. Waarover ik uiteraard ook nog ga bloggen. Ooit eens, als de rust hier wederkeert. :)
Toen ze nog mini en veel weerlozer waren, keek ik elke dag uit naar hun eerste verjaardag. In mijn hoofd was dat echt een mijlpaal en ik was ervan overtuigd dat het vanaf dan allemaal gemakkelijker zou gaan. In bepaalde opzichten is dat waar (ik ben geen 12 keer per dag meer aan ‘t voeden, ik kan hen op de grond zetten zodat ze wat kunnen spelen,…) maar op bepaalde manieren was het ook veel gemakkelijker toen ze nog maar 3 weken oud waren. Toen sliepen ze bijvoorbeeld nog 22 uur per dag. Wat een zaligheid! Maar ok, hun eerste levensjaar zit er al op en ik kan echt niet geloven dat ik nu gewoon twee dochters van 1 jaar oud heb. Zo gek! Ik blijf hen wel veel meer als baby’s zien dan Elliot toen hij zo oud was. Ik denk dat dat deels ligt aan ‘t feit dat ze er gewoon veel meer ‘baby’ uitzien dan hun broer (met al zijn haar zag die er op 6 maanden oud al bijna als een peuter uit) en deels aan ‘t feit dat ze in vergelijking met Elliot ook gewoon altijd veel kleiner en jonger gaan lijken omdat ze nog niet zo veel kunnen als hij.
Lucy-Mae trekt zich al een hele tijd overal recht, kan zich ook al enkele weken beheerst weer op haar poep laten zakken, kruipt vliegensvlug het huis door en stapt aan de hand. Kort na haar eerste verjaardag begon ze ook vrij vlot aan één hand te stappen en ze staat eigenlijk ook zelfstandig. Mocht ze op het moment dat ze beseft dat ze volledig alleen rechtstaat niet zo hysterisch worden van contentement, ze zou na een paar seconden niet omvervallen. Heerlijke mie. :) ‘t Is echt een hevige meid, soms iets te hevig en dan durft ze ons wel eens pijn doen, of haar broer en zus. Naast fysiek erover gaan, laat ze zich trouwens ook graag horen. Ze heeft recent ontdekt hoe ze moet gillen als een speenvarken dat gekeeld wordt. Heel amusant. Vooral in het nieuwe huis, dat nog niet ingericht is en dus nog lekker galmt. :) Als we haar gaan halen in de opvang, roept ze naar ons en wordt ze keiblij. Ze wijst dan naar ons terwijl ze tegen mijn tante-onthaalmoeder druk tettert dat haar ouders er zijn. Superschattig. <3
Lily-Rose doet het allemaal een beetje kalmer aan. Die is to-taal niet gehaast en laat zich niet opjutten door haar hevige broer en zus. Het is geen meeloperke, ze volgt gewoon op haar eigen tempo. Ze trekt zich ook overal recht, maar zet nog niet echt stapjes (langs de tafel of aan de hand) en kan ook nog niet staan zonder steun. Dan zakt ze geheid weer door haar benen. Dat ligt zeker aan die 200 gram die ze extra meesleurt ten opzichte van haar zus. *grijns* Ze blijft wel het grootste knuffelmieke van de twee. Ze lijkt ook een beetje op de Mona Lisa als ze lacht. Waar Lucy-Mae gewoon met een open mond keismakelijk lacht, houdt Lily-Rose het vaak op een serene glimlach. Die ze dan secondenlang doodserieus volhoudt, zelfs wanneer wij al onder de tafel liggen van ‘t lachen en waardoor we dus nóg harder ons best moeten doen om niet een beetje pipi in onze broek te doen.
We zijn nu ongeveer een maand na hun verjaardag (op het moment dat ik dit post is het al 2,5 maanden, maar whatever!) en nu hebben we ‘t wel lastig. De meisjes zijn regelmatig huilerig en hun pijp is precies redelijk snel uit ‘s avonds. En toch doen ze moeilijk om te gaan slapen, typisch. :) Volgens mij moeten ze een beetje vroeger naar bed, zijn ze oververmoeid enzo. Ik heb ook gemerkt dat er weer tandjes bij zijn gekomen. Lucy-Mae had bovenaan ineens aan elke kant een kies (of ik denk toch dat het kiezen zijn) en nu is er nog een tand aan het doorkomen. Nummer 11 al, als ik juist tel! Elliot had er op zijn 1e verjaardag maar 6, haha. :) Lily-Rose heeft er wat minder. Zij klokt voorlopig af op 9 of 10 tandjes, ik ben het niet zeker. Ik denk dat ze ook wel wat last hebben van de lange dagen. Het blijft lang licht en dan is ‘t minder makkelijk om te gaan slapen. En los daarvan zijn ze overdag ook wel aanhankelijker dan gewoonlijk.
Vanaf nu maar om de 3 maanden meer een update! Tegen dan gaan ze toch al kunnen stappen, hé? Gedaan met sleuren met Maxi Cosi’s. :)
