by Joyce | Dec 27, 2015 | Persoonlijk |
Ik wou hier al 3 maanden geleden over schrijven. Ik deed dat ook, maar publiceerde het niet omdat iedereen dan zou weten dat we voor een tweede kindje gingen. Nu we opnieuw dat kritieke eerste trimester voorbij zijn, is de tijd aangebroken om te delen wat al van in september door mijn hoofd spookt.
18/09/2015 – Mijn rationele kant speelt tikkertje met mijn emotionele kant. Ik zie ook wel in dat het beter is dat het in een vroeg stadium fout gaat dan dat je vol verwachting uitkijkt naar de echo op 12 weken en dan te horen krijgt dat je kindje een ernstige afwijking zal hebben. Maar toch ben ik triest, voel ik me alsof ik een groot verlies heb geleden. Het heeft een hele tijd geduurd voor ik opnieuw zwanger kon worden, want blijkbaar hoor ik bij the lucky few (en eigenlijk is dat echt zo, hé, want simpelweg geen cyclus hebben is nog altijd de handigste anticonceptie als je (nog) niet zwanger wil worden) die geen cyclus krijgen zolang ze nog regelmatig borstvoeding geven. Ik was al bijna 4 maanden gestopt met de pil en al een dikke maand aan het afbouwen toen ik vlak voor Elliots 17e vermaanddag merkte dat mijn lijf opnieuw ‘werkte’. Supergelukkig was ik. Opnieuw zwanger kunnen worden én ik had er niet eens volledig voor moeten afbouwen. Het heeft 5 maanden geduurd voor ik zwanger was van Elliot, maar ik hoopte dat het nu op 3 maanden zou lukken. We stonden versteld toen het al in de tweede ronde raak was. Op 14 september had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Helaas was ons geluk van korte duur.
Want gisteren verloor ik ons kindje. Een vruchtje eigenlijk, nog geen echt kindje. Maar toch voelt het aan als een echt verlies, een falen. Ik wist nog maar 3 dagen dat ik zwanger was, was net de 4 weken voorbij. Maar toch was ik al voorzichtig enthousiast. Op de onthaaldag van mijn nieuwe job was ik exact 4 weken ver. De dag erna, mijn eerste echte werkdag op mijn eigen kantoor, begon ik ‘s namiddags te bloeden. De zwangerschapstest die ik meteen deed toen ik thuiskwam was plots negatief. Ook de bloedtest van de dag ervoor, waarvan ik pas diezelfde avond de resultaten zou krijgen, bracht geen goed nieuws. Ongeveer een uur later verloor ik het vruchtje.
Nooit gedacht dat mij dat zou overkomen. En toch had ik de week ervoor, nog voor ik zelfs maar een vermoeden had dat ik zwanger zou kunnen zijn, nog gezegd tegen een van de januarimama’s dat ik precies het gevoel had dat ik eerst nog een miskraam zou ‘moeten’ krijgen voor het een plakkertje zou zijn. Heel vreemd. Ik had ook geen enkele reden om dat te denken, want ik was er nog nooit mee geconfronteerd geweest. Elliot was er ineens gewoon. Zonder eerst een miskraam te hebben. Ik vraag mij ook af of ons volgende geboren kindje zal aanvoelen als ons derde kind. Want nu voel ik me wel alsof ik ons tweede kindje verloren ben, zelfs al was het nog niet meer dan een klompje celletjes…
In mijn groepje zitten een aantal mama’s die ook ooit al een miskraam te verwerken kregen, en ook in mijn dichte familie zijn er geweest. Maar voor mij persoonlijk was het een ver-van-mijn-bedshow. En ‘t is pas eens het je zelf overkomt en je het schoorvoetend vertelt aan andere vrouwen dat de verhalen komen. Dat ze het ook al hebben meegemaakt. En hun moeders, grootmoeders, tantes, vriendinnen ook. Dat het bij minstens 1 op 10 zwangerschappen, gemerkt of ongemerkt, fout gaat.
En toch is dat precies een taboe. Toch wordt het onderwerp een beetje doodgezwegen, omdat het pijnlijk is voor zij die het verlies moeten dragen. En misschien ook omdat hun omgeving gewoon niet weet hoe er gereageerd moet worden. Vandaar dus dit blogbericht.
Ik verloor een kindje. Net zoals zo veel andere vrouwen. En ik heb verdriet. Net zoals zo veel andere vrouwen. En dat is ok.
De nieuwe zwangerschap heeft ervoor gezorgd dat ik mijn miskraam veel meer in perspectief heb kunnen plaatsen. De kindjes die nu onderweg zijn voelen gewoon aan als nummer 2 en 3 in plaats van 3 en 4. Achteraf bekeken, maar da’s natuurlijk persoonlijk, was het volgens mij niet zozeer het gevoel dat ik een kindje verloren had, maar wel de verwachting en het verlangen ernaar. Ik word niet meer emotioneel of down als ik eraan denk, maar dat betekent niet dat er nog steeds geen dag voorbijgaat dat dat klein sterretje mijn gedachten kruist…
Ik hou telkens kleine aandenkens bij doorheen de zwangerschap die ik dan verzamel in een herinneringenkoffertje. Dat begint standaard met mijn laatste pilstrip en mijn positieve zwangerschapstesten. Omdat het fout aanvoelde om die zomaar weg te gooien, heb ik een klein kistje gekocht en het geverfd en versierd met een sterretje. Heel eenvoudig, maar zo heb ik toch een plekje om die paar kleine dingetjes van ons sterretje bij te houden. Ik ga er nog een afdruk van deze blog en mijn eerste en enige buikfoto van die zwangerschap bij stoppen. Closure, zonder te vergeten.
by Joyce | Dec 25, 2015 | Persoonlijk, Zwangerschap |
Geen idee of jullie het gemerkt hebben, maar het is hier de laatste weken stiller geweest dan anders. Dat had een goede reden.
Elliot heeft namelijk iets te vertellen!
Meer info volgt!
by Joyce | Dec 13, 2015 | Persoonlijk |
Gisteren vierden Klaas en ik onze derde huwelijksverjaardag. Ik vind dat eigenlijk wel zot. Enerzijds klinkt drie jaar superkort en voelt het aan alsof we al veel langer getrouwd zijn. Misschien is dat omdat we pas na 5 jaar trouwden. Maar bon, anderzijds kan ik amper geloven dat het al 3 jaar geleden is dat ik mijn mooi kleed mocht dragen en we met onze familie en vrienden een feestje bouwden.
Je moet ons niet heel goed kennen om te weten hoe we onze huwelijksverjaardag gevierd hebben. We gingen eerst lekker eten bij de Griek en daarna pikten we een filmpje mee. Normaal nemen we bij de Griek altijd hetzelfde, een plateau met verschillende vleesjes op, rijst, patatjes en groenten, maar we hadden zin om eens zot te doen, deze keer. We hadden ook veel honger én we waren nog niet gaan eten om mijn nieuwe job te vieren. Dus bestelden we deze keer ook een voorgerecht. Dat was zo veel en zo lekker dat we tegen het hoofdgerecht eigenlijk al geen honger meer hadden. Het voorgerecht bestaat blijkbaar ook in hoofdgerechtportie (is dat een woord?), dus misschien dat we dat volgende keer wel gewoon zo bestellen!
We begonnen met meze en omigaaaawd, dat was megalekker. Inktvisringen, scampi (Wist ge dat ‘scampi’s’ niet bestaat? Scampi is het meervoud van scampo. Zot, hé? Gewoon efkes een wistjedatje), burgertjes van lamsvlees en een lekker slaatje. En dan stokbroodjes om heerlijk te doppen in tzatziki, tarama en een of ander visslamengseltje dat keiiilekker is. Echt, man. Smullen.
Ons hoofdgerecht was de plateau du chef. Rijst, gebakken aardappelpartjes, verschillende vleesjes en opnieuw een heerlijk slaatje.
Voor wie ook eens wil gaan proeven: Zorba in Gent. Echt. Ga proeven. ‘t Is belachelijk lekker. :)
We konden gezellig lang tafelen, want de film begon pas om 20u45. Wij kozen voor Bridge of Spies. Allez, ik twijfelde tussen die en In the Heart of the Sea, maar Klaas zei dat ik moest kiezen. Dus ja. Dan kies ik voor Tom Hanks, hé. :) We vonden het wel een goeie film, maar ‘t was echt een praatfilm, hé. Ik heb eigenlijk liever wat meer actie. Misschien was die andere dan wel een betere keuze geweest.
Kennen jullie nog lekkere adresjes in Gent? Wij staan open voor suggesties!
by Joyce | Dec 10, 2015 | Dagelijks leven, Feest |
Amai, wat heb ik uitgekeken naar Sinterklaas! Veel meer dan mijne zoon zelf. Nu is dat nog zo, hé? Elliot besefte het toch nog niet. :)
We hadden een heel druk weekend, vol met Sinterklaascadeautjes. Het begon al vrijdagavond, want toen was de Sint al bij mijn ouders geweest. Die had gehoord dat opi het hele weekend weg was en heeft slim geredeneerd dat opi wellicht wou zien hoe blij zijn kleinkind was met zijn cadeautjes. Wat een slimme Sint! We hadden Elliot verteld dat Sinterklaas bij omi en opi op bezoek was geweest en dat hij cadeautjes had gebracht, ‘misschien zelfs autootjes! Goh goh!’ Toen we binnenkwamen, bleef hij stokstijf staan en durfde hij de eerste 5 minuten niet bewegen of rechtstreeks naar het speelgoed kijken. Haha, wat een raar manneke is dat toch soms. Nadien kwam hij wel los en heeft hij keiveel gespeeld. :)
De ochtend erna kwam hij bij ons thuis! Er waren wat verschillende dingen, zodat er wat variatie was. Het grootste stuk was een houten autobaan. Naar ‘t schijnt komen er nog uitbreidingen, zei de Sint mij. :) De autobaan was een groot succes, maar ook Visjes Vangen van HABA wordt al regelmatig gespeeld. Ben ik toch wel blij om, want ik wist eerst niet goed of een gezelschapsspelletje al wel zou lukken. Elliot kreeg ook de film van de Minions. Hij vindt die supergrappig in Despicable Me 2, dus een film met énkel Minions leek een potentieel schot in de roos. :)
Elliot kon een hele dag spelen met al het nieuwe speelgoed en hij heeft ook keeeeiiiveel gesnoept. :) De volgende ochtend waren we uitgenodigd in de opvang voor het Sinterklaasontbijt. Altijd heel lekker en er is ook altijd een pakje van de Sint met snoep en boekjes enzo. Er waren ook nieuwe auto’s voor in de opvang en die had Elliot natuurlijk meteen gezien. Klein drama omdat hij er nog niet mee mocht spelen. Typisch. :)
‘s Namiddags hadden we dan eindelijk een echte afspraak met de Sint, in het parochiecentrum hier in ‘t dorp. Dat was écht geen succes. Elliot bekeek alles van een afstandje, grabbelde vrolijk in de snoepmand van Zwarte Piet terwijl ik had gedacht dat hij bang zou geweest zijn en gedroeg zich normaal. Tot we bij de Sint mochten gaan… We kwamen een beetje te dicht en toen klampte hij zich ineens keihard vast aan mij, begon superhard te wenen en krijsen en maakte een groot drama. Echt, ‘t was precies alsof ik had verteld dat de Sint hem mee zou nemen en pas volgend jaar terug zou brengen bij ons. Hij was zo kwaad dat hij zelfs het loopfietsje dat hij kreeg weg sloeg, terug in de richting van de Sint. Jawadde.
Daarna moest hij een kwartier bekomen en lag hij volledig tegen mij na te snikken. Gelukkig kreeg hij toen een lolly en kwam Zwarte Piet nog eens langs met zijn mandje snoep. :)
Toch een geslaagd weekend, vond ik, al was het wel héél druk. Ik ben extra benieuwd naar volgend jaar. Volgens mij gaat hij dan écht beseffen wat er te gebeuren staat. Nog een extra hoopje magie erbij. :)
by Joyce | Dec 5, 2015 | Persoonlijk |
Amai. Nadat ik vorige week op ‘publish’ drukte, was ik toch een beetje zenuwachtig. Ging er wel iemand een vraag stellen? Wat voor vraag zou het zijn? Zou ik erop kunnen/durven/willen antwoorden? Mobaja! Jullie zijn redelijk proper gebleven, haha! Benieuwd naar mijn antwoorden? Ik zou dat ook zijn in uw plaats!
Hoe zie je je leven binnen 10 jaar? Hoeveel kids lopen er dan rond, mss verhuisd,… En dan nog eentje om na te denken. Als je de lotto nu zou winnen wat zou je doen met dat geld?
– Debora
Mijn leven over 10 jaar. Goh. Ik denk dat ons gezin tegen dan wel voltallig zal zijn. Klaas en ik zeiden altijd dat twee kindjes meer dan genoeg zouden zijn. (Dat Klaas in ‘t prille begin van onze relatie, toen hij nog jong en onbezonnen was, zei dat hij vier kinderen wou, een jongen, een meisjestweeling en nog een jongen, laat ik efkes terzijde…) Maar sinds Elliot er is, lijkt drie ons misschien ook wel leuk. Het is nog geen done deal, want vooral Klaas verandert nog vaak van gedacht. Mijn hart zegt op dit moment wel drie en ik denk wel dat Klaas mij daar op termijn in zal volgen. ‘t Is nen brave jongen. Over 10 jaar gaan we hopelijk ook verhuisd zijn, want met maar één echte slaapkamer is dit huis écht te klein voor meer dan twee kindjes. Achter onze slaapkamer zit wel een soort dressing, maar die voelt zo vochtig aan dat ik daar echt geen kind zou willen te slapen leggen. Het plan is om ons huidig huis zowat volledig af te breken (de living zou mogen blijven staan en zou dan een garage worden) om dan op dit stuk grond een nieuwbouw te zetten. We zijn volop bezig met het verzamelen van offertes, maar bouwen is duur, hé. We hopen wel dat het gaat lukken, maar we houden ook onze opties open en blijven Immoweb in de gaten houden. Al is ‘t hier in de buurt niet veel soeps, hebben we de indruk.
En wat ik zou doen als ik de Lotto won? Ik beeld mij voor ‘t gemak efkes in dat het echt over waanzinnig veel geld gaat, een bedrag dat we nooit van ons leven op krijgen. Ik zou dan in eerste instantie een zot huis bouwen, volledig naar onze goesting. Misschien wel op een ander, groter, groener stuk grond. Daarna zou ik een deel van het geld uitdelen aan familie en een goed doel zoeken om te steunen. En ik zou héél veel reizen. Voor mij is dat trouwens de ultieme rijkdom, als ik mij onze toekomst voorstel: in een huis wonen waar we echt blij mee zijn, ons gezin vlot kunnen onderhouden, dagdagelijks comfortabel leven en toch nog op reis kunnen gaan. Allez, op materieel vlak, hé. Geluk en gezondheid enzo. Ge kent dat wel.
Als je een animagus was, in welk dier zou je dan veranderen?
Wat is je favoriete muziek?
– Charlotte
In een kat! Lijkt me zalig, gewoon doen waar ik zin in heb en slapen wanneer ik wil. :) Ofwel in een vlieg. Gesprekken gaan afluisteren. Ja, dat lijkt wel iets voor mij, haha!
Mijn favoriete muziek is indie rock. Bloc Party (voor ze gek werden en keirare muziek begonnen te maken), Arctic Monkeys, The Maccabees. Die dingen. Maar ik heb een redelijk brede interesse, denk ik. Alleen boenkeboenkemuziek is niet aan mij besteed. En schlagers. *rilt*
Hebben jullie Elliot bewust niet gedoopt? Of zijn jullie zelf ook niet gedoopt? Wat met schoolkeuze? Of zoiets…
– Inge
Elliot is inderdaad bewust niet gedoopt. In deze post heb ik daar al wat over geschreven. Voor Klaas hoefde het tout court niet, maar ik wou wel iets van zingeving in zijn leven. Vandaar dat we kozen voor de viering met het huisvandeMens op zijn groeifeest. Ik ben gedoopt en deed beide communies (ik wou dat toen zelf), bij Klaas stopte het al na zijn doopsel. Eigenlijk komt het er gewoon op neer dat we wel achter vele basiswaarden staan en die willen meegeven aan Elliot, maar dat die voor ons niet specifiek bij een of andere godsdienst horen. Wij kunnen ook totaal niet achter de Kerk als instituut staan (niet door de duizenden jaren geschiedenis en niet door de meer recente ontwikkelingen) en dus leek het mij compleet onzinnig om mijn kind daar lid van te maken en hen op die manier te steunen. Wij zijn ook zeer bewust enkel voor de wet getrouwd, dus ik zou het hypocriet gevonden hebben om Elliot dan wel te laten dopen. We hebben genoeg andere tradities die al generaties lang meegaan en die er ook voor zorgen dat we onze kroost een warm nest kunnen bieden. :) Hiermee wil ik uiteraard niemand viseren, hé. Ik geef gewoon een eerlijk antwoord op de mij gestelde vraag. :)
Wat schoolkeuze betreft: dat maakte het inderdaad een beetje moeilijker. Nu, als er in de wijde omtrek enkel katholieke schooltjes zouden geweest zijn, dan had ik mij daar gewoon bij neergelegd. Maar gelukkig is dat niet het geval. Begin volgend jaar gaan we eens kijken in een schooltje in het centrum dat voor ons heel goed aanvoelt. Allez, voor mij voelt het goed aan, het spreekt voor zich dat Klaas daar hoegenaamd niet mee bezig is en ervan overtuigd is dat zijn vrouw weet waarmee ze bezig is en wel de juiste keuze zal maken. Dat moet eigenlijk toch wel gemakkelijk zijn, hé, vent-zijn? Anyway, dat schooltje voelt voor mij dus goed aan, ja. Wat de levensbeschouwelijke vakken betreft is er vrije keuze, dus wij zouden voor zedenleer gaan. Het is er ook heel kleinschalig, met allemaal graadsklasjes. Ik denk in totaal een 80 leerlingen (kleuter en lager samen) en ik hoorde onlangs dat de peuterklas samen met de eerste kleuterklas slechts 7 leerlingen telt. Zalig vind ik dat. Bovendien zet de school vanaf dit jaar meer en actiever in op ervaringsgericht onderwijs. Het staat dus nog in zijn kinderschoenen, maar het kan alleen maar groeien, hé? Ik ben alleszins héél enthousiast!
Met wie zou je – moest Klaas het je toelaten – wel eens van onenightstandje willen doen? En met welke BV (auteur, politieker, whatever) zou je graag een ganse avond op café gaan? Waarom? Waar zouden jullie het over hebben?
– Annick
Hoho. Om op de eerste vraag te antwoorden: ik denk dat Alexander Skarsgård met stip op nummer 1 staat. Maar Milo Ventimiglia zou ook wel eens mogen komen aanbellen. BV’s vind ik moeilijker. Ik heb het niet zo voor volk van eigen bodem precies. Misschien met Otto-Jan Ham. Alhoewel ik met hem niet echt zou praten, maar gewoon zenuwachtig zou zitten giechelen. Ik zou wel eens aan zijn haar willen voelen. Of de Homo Turisticus! Ik zou hem vragen hoe ik Klaas kan overtuigen om ook eens een pornosnor te laten groeien. Ik wil gewoon zien hoe dat er zou uitzien, jong!
Awel, ik vond het leuk! Jullie hopelijk ook. Over een paar maanden nog eens, me dunkt! Als jullie tussentijds nog vragen hebben: laat maar komen!
