by Joyce | Nov 11, 2014 | Dagelijks leven |
Zoals ik in mijn vorig postje al schreef, mochten we 3 dagen na de vorige mijlpaal (9 maanden) al een volgend kaartje uit de kast halen: onze kleine man kruipt. Ik herinner me dat ik in deze post schreef dat hij aanstalten maakte om te kruipen, en dat ik me afvroeg of hij het tegen zijn volgende vermaanddag zou kunnen. Blijkbaar was dat nog ietsje te vroeg, maar hij heeft heel de maand druk geoefend. Toen zijn negende vermaanddag dan in zicht kwam, begon het een kléin beetje in de juiste richting te gaan, maar zijn knietjes schoven nog vaak weg en dan belandde hij altijd opnieuw op zijn buik.
Tot het moment dat ik hem een jeanske aan deed. Ik dacht altijd dat ik hem beter een soepel, stoffen broekje kon aandoen omdat hij daarin veel bewegingsvrijheid had. Blijkt nu dat die gewoon te sleer waren en hij met een jeanske meer grip op de vloer leek te hebben! Hij is als een gek beginnen kruipen en hij moest helemaal niet oefenen op snelheid. Hij ging er als een speer vandoor! Ondertussen kan hij wel weer zijn zalig comfy broekjes en leggingskes (de Zara is daar zaaaaalig voor!) aandoen, want nu weet hij hoe het moet he. :)
Staan doet hij tegenwoordig ook veel en graag.
Oh, en het is megagrappig om zijn achterkant te zien als hij kruipt. Dat kontje wiebelt echt van links naar rechts, precies een eendje. Mijn kleine patat. <3
by Joyce | Oct 26, 2014 | Dagelijks leven |
Hier in ‘t dorp (hoe landelijk van mij!) is er elk jaar een Halloweenwandeling. Klaas en ik doen normaal niet gauw mee aan zulke dingen, maar dit is wel altijd leuk. Een wandeling van een uur of 2 en onderweg 4 kraampjes waar je in ruil voor bonnetjes iets te drinken en te snoepen krijgt. What’s not to love?! We doen al jaren mee en zelfs vorig jaar heb ik de wandeling volledig gedaan. Toch wel een beetje trots, want 7 kilometer is misschien niet zo ver, maar met een buik van 27 weken (of ietsje meer zelfs) en een pijnlijk bekken kan dat wel al eens tellen…
Dit jaar moést Elliot dus gewoon mee. We dachten hem eerst in de Mei Tai mee te nemen, maar voor zo’n lange afstand zag ik dat niet zitten en Klaas was nog herstellende van een buikgriep, dus werd het de buggy. Ik had vorig weekend een superwarme voetenzak voor erin gekocht, eentje met fleece, en dat in combinatie met een dikke jas (ook met fleece gevoerd), wollige wantjes en een suuuuperzalige fluffy konijnenmuts zorgde ervoor dat onze kleine man lekker zat te bakken in zijn buggy. Daar hebben we geen foto’s van, maar ik wou jullie zijn eerste outfit voor Halloween niet onthouden…
Hoe zalig is dat? We kregen dit pakje van mijn ouders. Klaas en ik zijn opgegroeid met Toy Story en toen de derde film uitkwam, zijn we die natuurlijk ook gaan bekijken in de cinema. En Tom Hanks is mijn held, dus dit pakje was echt ideaal. Anyway, Elliot was suuupermoe, maar bleef de eerste helft van de wandeling toch dapper wakker. Daarna is hij in slaap gevallen en was hij met geen stokken meer wakker te krijgen. Die Scandinaviërs zullen misschien dus toch gelijk hebben… Die leggen hun baby’s ook buiten te slapen, hé. ;-)
En nu hopen dat er op Halloween zelf wat griezelige films op tv zijn! ‘t Is de laatste jaren maar povertjes, heb ik de indruk.
by Joyce | Oct 18, 2014 | Dagelijks leven |
Een Facebookpagina waar ik de laatste tijd veel op snuister is die van Freecycle. Eigenlijk is het een heel simpel concept: in plaats van nog bruikbare spullen/meubels/eender wat in de vuilbak te gooien, zet je die op de Facebookpagina van Freecycle in de hoop dat je er nog iemand anders gelukkig mee kan maken. En alles is volledig gratis. Ik heb er zelf ooit ook eens een hele zak oude dvd’s en een paar boeken op gezet en letterlijk binnen de 2 uur waren die hier thuis opgehaald. Hoe gemakkelijk is dat? Zeker en vast beter dan ze zelf naar de kringloopwinkel te moeten brengen, want die twee boeken hadden hier letterlijk bijna een jaar op de kast gelegen, “om dan eens binnen te steken in de kringloop”. Het is ook daar dat ik zomaar eventjes bijna 100 oude stoeptegels vond voor ons dambordje en “terrasje” in en rond de moestuin (foto’s volgen nog!) en dat ik iemand vond bij wie we een miniserretje mochten gaan afhalen.
Onlangs zag ik op Freecycle iemand posten over 8 kerkstoelen die hij te geef had. Ik vond dat wel heel tof, misschien voor later in onze inkom, maar ik kon me niet zo meteen een beeld vormen van hoe ik die stoelen dan zou kunnen “heropdoen”. Tot iemand onder die foto een commentaar plaatste met daarin een fotootje van de etalage van onze lokale kringloopwinkel. Blijkbaar hebben die daar een of ander project lopen waarbij ze oude meubels een nieuw leven geven, waaronder ook kerkstoelen. Daar maken ze dan kinderstoeltjes van. Suuuperschattig! Maar blijkbaar vragen ze er een aardige duit voor. Helaas waren alle kerkstoelen al gereserveerd, dus so be it.
Tot een paar dagen geleden. Diezelfde persoon postte dat de laatste persoon zijn afspraak niet was nagekomen en dat er nu nog 2 stoelen over waren. I swooped in and claimed those babies in a hot second! Dus daarnet is Klaas ze gaan ophalen, aangezien Elliot sliep.
Ze gaan nog efkes logeren op zolder bij mijn ouders, tot ik tijd en gelegenheid heb om ze te DIY’en. Ik wil in elke kinderkamer zo eentje zetten, maar ze moeten dan wel een beetje passen binnen het kleurenschema van de kamers. En aangezien we in dit huis nooit kinderkamers gaan inrichten, wordt het dus nog even wachten op een nieuw huis. Can’t wait!
by Joyce | Oct 13, 2014 | Dagelijks leven |
In mijn vorige post over ons tuinwerk vertelde ik uitgebreid (té uitgebreid?) over de border die we aan de achterkant van onze tuin maakten. Toen was die nog niet af omdat er nog struikjes moesten geleverd worden, dus een echte after-foto kon ik jullie niet tonen. Tot vandaag! (Efkes vermelden dat alle foto’s in deze post met mijn iPhone genomen zijn en de kwaliteit allesbehalve denderend is. Maar eens alles écht af is, komen er échte foto’s! Spannend!)
De plantjes werden vorige week dinsdag geleverd. Maar natuurlijk was er hier uitgerekend dan niemand thuis, dus moesten we op woensdagavond nog naar het postkantoor om de pakken op te halen. Ik was donderdag een hele dag thuis en Elliot moest uitzonderlijk niet naar de onthaalmoeder, dus Klaas nam zijn laatste vrije dag op zodat we met z’n drietjes thuis waren. Gezellig! Tijdens Elliots ochtenddutje plantten we de resterende 9 struikjes en zetten we ook rond die plantjes een stuk Bekaertdraad. Je weet maar nooit, met onze twee wervelwinden van honden.
‘s Namiddags zijn we dan met z’n drietjes naar de Gamma gereden om hout te kopen voor onze bedden. Voor in de moestuin hé. We gaan werken met opgehoogde bedden en na lang wikken en wegen hebben we toch gekozen voor houten bedden. Dat kostte behoorlijk wat, maar ik had natuurlijk wel een bonneke van 21% korting. Volgend weekend gaan we nog eens terug om beits te kopen met een bonneke dat pas vanaf halverwege deze week geldig is. Wie niet rijk is, moet slim zijn hé! Klaas is dan begonnen met zagen (‘t was eens niet ik!) en lijmen en hameren. Naar ‘t schijnt was het begin moeilijk, maar tegen eind dit weekend waren 2 van de 7 bedden toch al klaar én zaten alle korte zijkanten voor de bedden ook al in elkaar. Nu enkel nog de lange kanten en dan alles aan elkaar zetten. En de hele boel beitsen. En dan alles in de moestuin plaatsen en dat hoekje van de tuin verder netjes afwerken.
Dit weekend ging hij er normaal aan verder doen, maar aangezien het mooi weer was, heeft hij zich wat beziggehouden met de hekjes. Die hingen al (tijdelijk) op zodat de honden niet zouden graven in de moestuin én omdat het anders moeilijker was om te bepalen op welke hoogte de steunpalen voor het hek moesten komen. Anyway. Die hekjes zagen er zo uit…
… maar na dit weekend zien ze er zo uit:
Het lukte dan nog niet om het met de verstekzaag te doen, dus heeft die arme Klaas aaaaaalll die punten met de hand moeten zagen! Nu ziet het er nog niet zo mooi uit, want alles moet nog in het wit geverfd worden. Hopelijk lukt dat ons nog in de komende weken.
Terwijl Klaas daarmee bezig was, heb ik opnieuw gras gezaaid. Dat moest sowieso nog gebeuren in ons dambordje (het stukje voor het hek, hier twee foto’s boven) en ik heb de rest van het gazon dan maar meteen meegenomen. We zijn van plan om dat vanaf nu zeker jaarlijks (en als ‘t efkes kan halfjaarlijks) te doen, omdat je gras dan mooier blijft.
Er is licht aan het einde van de tunnel!
by Joyce | Oct 4, 2014 | Dagelijks leven |
Een regelrechte schande. Er waren geen andere woorden voor hoe ons huis er hier de afgelopen weken bij heeft gelegen. Gedurende weken werd hier enkel opgeruimd en werden de vaatwasser, wasmachine en droogkast aan het werk gezet. Maar verder niks. De stofzuiger mocht zich niet amuseren. De dweil bleef in de hoek. En dat met een baby in huis. Kind & Gezin moest het eens weten. :-)
Klaas is nog steeds druk bezig in de tuin en dat naast elke dag gaan werken, dus ik had er alle begrip voor dat hij het niet zag zitten om mij ook nog eens te helpen. En ik, tja. Ik had in principe wel tijd om te poetsen. Maar zin? Niet echt. Nu ik bezig ben met die opleiding en meer wel dan niet weg ben, heb ik het echt lastig om mezelf te motiveren om hier wat kuiswerk te doen. Alle andere huishoudelijke klusjes zijn geen probleem, maar ik haaaat stofzuigen en dweilen. En zeker als ik het alleen moet doen. En op de dagen dat ik dan vrij was, wou ik ook gewoon wat in de zetel hangen en Netflix wat verder verkennen.
Maar vandaag kon het dus echt niet meer zijn. Klaas zou vandaag een hele dag af en aan weg zijn met mijn pa omdat we grond moeten aanvoeren om onze moestuin op te hogen. (Daar lag eerst beton en die heeft Klaas uitgekapt, met een diepe put van verschillende vierkante meters groot tot gevolg.) Ik had niet echt iets te doen vandaag, dus tijdens Elliots dutjes heb ik gekuist. Netjes hé?
Ik vind het echt frustrerend dat ik me na het poetsen zó voldaan voel en dat ik mijzelf toch elke week opnieuw zo hard in gang moet sleuren om eraan te beginnen. Maar bon, het is nu proper, dus ik ben content. De wasmachine staat wel nog vollenbak te draaien, dus morgen wordt een strijkdagje. Maar dat is niet zo erg. :-) Nu mijn taken voor vandaag afgewerkt zijn, mag ik als beloning vanavond op bezoek gaan bij Sophie!
by Joyce | Sep 24, 2014 | Dagelijks leven |
Echt. De eeuwige student. I think that’s me. Na elke studie zeg ik: “En nu nooit meer! Ik ben klaaaaar met blokken!” En het jaar erna zit ik weer met mijn neus tussen de boeken. Ik vertelde hier een tijdje geleden al dat ik gestart was met een opleiding in de banksector. Die begon met twee cursussen, introductie tot de financiële wereld en de Wet Willems, waar dan ook telkens een examen bij hoorde. Die eerste cursus was 4 dagen intensieve e-learning, thuis aan de eettafel. Op de vijfde dag vond het examen plaats en haalde ik 100%. Go me. :-)
Daarna begon de zelfstudie van de Wet Willems. Ik vond het heel interessant om die cursus mee te kunnen pikken. Blijkbaar wordt die kennis sowieso van jou als werknemer verwacht als je in ‘t om ‘t even wat voor financiële sector in contact komt met klanten. Dus niet enkel bij de bank, maar ook in een notariskantoor, bij de mutualiteit, bij de post,… Als ik dat certificaat al kan voorleggen en een plekje op mijn cv kan geven, vormt dat naar ‘t schijnt een enorme meerwaarde. En laat ons natuurlijk ook niet vergeten dat die cursus normaal een paar duizenden euro’s kost en ik hem door deze opleiding gratis en voor niets kon volgen. Anyway. 2 weken zelfstudie voor 5 modules, 3 dagen coaching door de voormalige hoofdeconoom van Fortis en afgelopen maandag examen. Ik was voor alle modules geslaagd. Een vereiste, want de gebuisde modules moest je opnieuw doen.
Fotootje van de Wet Willems. Beetje wazig, maar ‘t was donker en het moest met mijn iPhone.
Ik ben dus héél content. Nu is het gedaan met studeren en moet ik enkel nog workshops volgen. Vorige vrijdag en gisteren heb ik er al twee gehad: time management en interne en externe klantgerichtheid. Time management was natuurlijk een fluitje van een cent, want I’m nothing if not an excellent organizer. :-) Overmorgen heb ik een halve dag Frans en dan volgen er doorheen de maand oktober nog 6 halve dagen Frans, 2 extra workshops, een halve dag coaching ‘attitude op de werkvloer’ (de andere halve dag is eind november) en 2 dagen bureautica. Door die halve dagen zit de maand oktober alleszins mooi vol, want ik moet elke week 2 à 3 dagen weg voor mijn opleiding en los daarvan heb ik ook nog een aantal sollicitaties waarvoor ik naar Brussel en Gent moet. En begin november start ik dan met de stage. Spannend! Ik ben heel nieuwsgierig naar welk bankkantoor ze gaan uitkiezen voor mij.
En na dit? Dan ga ik opnieuw iets studeren. Ik weet zelfs al wat. Nothing major, maar toch iets dat mij aanspreekt en waarmee ik later hopelijk nog iets kan doen. Nu zijn jullie allemaal curieus, hé?
