by Joyce | Sep 15, 2014 | Dagelijks leven |
Ah, tuinwerk. Toch een beetje een haat-liefdeverhouding. Ik heb altijd zo veel ideeën, maar als het over tuinwerk gaat, duren die klusjes toch altijd zo lang. Toch zeker omdat het dan eerder over de aanleg van onze tuin gaat en niet gewoon over gras maaien of een haag snoeien. En trouwens, ik heb zó veel chance met Klaas. Ik zeg al heel mijn leven dat “ik” later een huis wil bouwen in plaats van kopen en dat “ik” ga zorgen dat er veel uitgespaard wordt door veel “zelf” te doen. Dat ik zelf eigenlijk niets kan, dat vergat ik altijd. Gelukkig is Klaas méér dan een handige harry. Op dat vlak vullen we elkaar perfect aan. Ik commandeer, hij voert uit. :-)
Maar dus. De aanleg van onze tuin. Toen we ons huis kochten, was er aan de achterkant van onze tuin gewoon zo’n mooie, stijlvolle Bekaertdraad. Daarachter staat een schuur van een van de buren. Naarmate de tijd verstreek, kwam daar steeds meer brol te staan. Serieus. Betonmolens, bidons, een remorque, bakstenen, dakpannen. In die schuur stond blijkbaar ook een wc waarvan je de afvoer naar buiten zag komen in een geïmproviseerde septische put. You name it, he had it. En we konden dat echt niet meer ZIEN, hé. Dus besloten we een omheining te plaatsen. We hielden wel van het uitzicht van een houten afsluiting, maar zagen het niet zitten om die elk jaar te moeten verven én we wilden ook niet riskeren dat die na 5 jaar vermolmd zou zijn. Dus gingen we in de richting van een betonnen afsluiting met een houtlook. We dachten die eerst te laten plaatsen, maar de offerte wees uit dat dat meer dan dubbel zo duur zou zijn als dan wanneer we het zelf deden. En aangezien wij ons geld toch liever aan andere dingen hangen (ik was volgens mij toen nét zwanger), besloten we dat maar te doen.
Er kwam heel wat voorbereidend werk aan te pas, want toen de vorige eigenaars van ons huis hun omheining plaatsten, deden ze dat blijkbaar met de bedoeling die daar voor eeuwig te laten staan.
Toen de omheining er eindelijk volledig uit lag, konden de palen geplaatst worden.
En op 15 augustus (de Hoogdag, ja!) kregen we versterking van mijn pa, de stiefpa van Klaas en van Klaas zijn beste vriend om te helpen om de betonnen platen in de palen te schuiven.
We plantten voor de omheining nog wat struikjes (geen foto van) en toen was de zomer zowat gedaan en vielen we stil. Dit was dan het eindresultaat:
En hier een voor en na:
Al gauw bleek dat we dat hele struiken-planten-gedoe niet zo slim hadden aangepakt, want het gras groeide gewoon verder en de honden liepen de struiken kapot omdat we die niet afgeschermd hadden. Dit jaar wilden we het dus nog eens proberen. We wilden een netjes afgebakende border om onze struiken in te zetten en wilden meteen zeker zijn dat er gras- en onkruidgewijs geen problemen meer zouden zijn. Vooral deze Pinterestfoto gaf mij inspiratie.
Klaas begon met het graven van een sleuf voor de boordstenen…
… en plaatste dan de boordstenen met hulp van mijn pa.
Toen dat klaar was, legde Klaas de grond achter de border gelijk, legden we samen de worteldoek (vaarwel, onkruid!) en bedekte IK (that’s right, ik deed dat helemaal alleen!) die met een dikke laag schors.
Terwijl ik bezig was met de schors vulde Klaas de rest van de sleuf aan de voorkant verder aan met een dubbele rij klinkers. Op die manier kunnen we (who are we kidding, kan Klaas) het gras volledig afrijden omdat hij aan de ene kant over de klinkers kan rijden.
De rest van de sleuf vooraan de klinkers moest dan nog verder opgevuld worden met aarde. Het gras aan de linkerkant van onze tuin werd nog wat afgeschept omdat onze tuin niet mooi gelijk ligt en de klinkers aan die kant dus eigenlijk onder het niveau van het gras lagen. Ondertussen is dat stuk grond ook aangevuld met graszoden (die komen van elders in de tuin, waar het gras weg moest…) maar daar hebben we geen foto meer van.
Daarna konden we de struikjes herplanten die de honden én de winter overleefd hadden. Daar hebben we voor de zekerheid ook maar een schone draad rond gezet en voorlopig (we zijn nu toch al enkele dagen verder) is er nog geen hondenschade aangericht. Nu is ‘t enkel nog wachten op onze bestelling. De plantjes die kapot zijn gegaan hebben we opnieuw besteld, maar die worden pas begin oktober geleverd. Blijkbaar hebben we ook geen detailfoto van de geplante struikjes, maar hieronder zien jullie wel een panoramafoto van hoe het er momenteel uitziet.
Wat denken jullie? Ziet er toch schoon uit, hé? We zijn nog steeds volop bezig want rechts van de border komt nog een moestuin. Daar is Klaas nu elke dag na zijn werk in bezig en we hopen die “winterklaar” te hebben tegen eind oktober. En dan volgt er nog een update hé.
by Joyce | Aug 29, 2014 | Dagelijks leven |
Hoe cute is Elliot als kabouter? :-)
Iedereen die mij kent, weet dat ik al van jongs af aan droomde van een eigen gezinnetje. Een man, een paar kindjes, een vrolijke beestenboel. Zalig leek (en lijkt) me dat. Hoewel er veel aan te merken valt op ons huis, ben ik hier toch gelukkig. Volgens mij komt dat omdat dit ons eerste échte eigen huis is. De plek waar we voor het eerst met opvoedkundige projectjes (onze honden) startten, waar we besloten te trouwen, waar we aan kinderen begonnen. En dus ook Elliots eerste thuis. Maar we zijn hier nog lang niet klaar. Dus werd het blijkbaar nog eens tijd voor gezinsuitbreiding!
Hoooooooo, nu had ik jullie allemaal goed liggen, hé? Haha. Deze twee cuties verschenen eergisteren op de Facebookpagina van onze dierenartsenpraktijk. Ik zuchtte eens, toonde het aan Klaas en hij sprak zijn veto uit. Gisterenmiddag kreeg ik dan opeens een berichtje van hem, waarin datzelfde Facebookbericht nog eens stond, en de melding dat ik zijn zegen had. ‘s Avonds zijn we dan bij de voorlopige eigenaars van de katjes langsgegaan en we konden ze onmiddellijk meenemen. We waren niet 100% zeker of het jongens of meisjes waren en ze waren ook nog niet gevaccineerd, dus gingen we vanavond eerst en vooral naar de dierenarts om alles in orde te brengen. Het bleken dus effectief twee kattinnetjes te zijn (Klaas is een klein beetje teleurgesteld – als het jongens waren geweest, hadden ze Robin en William geheten). Het katje aan de linkerkant is Mrs. Euphegenia Doubtfire en het katje aan de rechterkant is Zelda. Welkom!
by Joyce | Aug 26, 2014 | Dagelijks leven |
Alle foto’s in deze blog werden vorige zondag genomen door Joke van South Africa Meets Belgium.
Ik heb het hier nog niet verteld, maar deze maand hoorde ik dat ik geselecteerd ben om deel te nemen aan het Jongerenplan Banksector, een samenwerking tussen Febelfin Academy en VDAB. Dat betekent dat ik gedurende september en oktober lessen en workshops over de banksector zal volgen en dan in november en december een bedrijfsstage mag doen. Dat is natuurlijk een supermooie kans die ik met beide handen wil grijpen. Ik ga er heel veel uit leren en bovendien zal het een mooie aanvulling voor mijn cv zijn.
Maar dat betekent ook dat ik vanaf volgende week mijn kleine mannetje moet achterlaten. En daar heb ik het moeilijk mee. Moeilijker dan verwacht, blijkbaar. Ik moest gisteren naar de Kick-Off meeting van de opleiding en dus ging Elliot een dagje wennen bij de onthaalmoeder. Dat is trouwens ook mijn meter en dat hij dus opgevangen wordt door familie helpt mijn gemoed wel, merk ik. Om 8u10 kon ik hem thuis in bed nog eens aanleggen, waarna ik hem aankleedde en met hem naar de opvang vertrok. Om 8u25 vertrok ik daar weer, om uiteindelijk iets na tweeën terug te zijn. Hij heeft het daar heel goed gedaan. Hij is om half 9 meteen naar bed gegaan en heeft dan geslapen tot half 11. Dan heeft hij een beetje gespeeld en om 11u dronk hij zijn flesje mooi leeg. Om 12u heeft hij dan wat broccoli gegeten en tegen 12u30 was hij alweer moe. Toen ik daar aankwam, lag hij nog te slapen. Hij heeft één keer heel hard gehuild, maar dat was uit sympathie met een ander kindje dat was beginnen wenen. Alles is dus goed verlopen. Ik content.
Tot deze nacht. Eerst droomde ik dat ik ergens op kamp was, zonder Elliot, en dat ik ineens het nieuws kreeg dat hij in zijn slaap gestorven was. In mijn droom begon ik dan alles op te lijsten waar ik spijt van had en wat ik anders zou gedaan hebben als ik terug in de tijd kon gaan. Ik werd wakker en vertelde mijn mamagroepje op Facebook over mijn droom. Dan viel ik weer in slaap. Toen droomde ik dat de wereld ging vergaan en dat ik een oude man aan het helpen was bij het inpakken van zijn spullen. Ineens strompelt die met een huilende Elliot in zijn armen naar buiten en legt Elliot daar in ‘t midden van de straat. Die man begint te huilen en zegt dat Elliot de reden is dat de wereld vergaat, want God vindt dat hij hier niet mag zijn. Ten eerste: wát? En ten tweede: God? What’s that all about? Het lijkt alleszins duidelijk dat mijn onderbewuste er toch ferm mee bezig is en ik het blijkbaar toch niet zo goed zie zitten om Elliot achter te moeten laten.
Maar ik weet dat het moet. We willen Elliot (en latere broer/zus) alles kunnen bieden en hem een betere plek geven om op te groeien, met een eigen kamer en genoeg plaats om te spelen en knutselen. En daar heb je tegenwoordig twee inkomens voor nodig. Pessimisten zullen dan argumenteren dat een kind niets heeft aan veel speelgoed en een mooi huis als zijn ouders er niet zijn voor hem omdat ze drukke jobs hebben. Ik vind echter dat een werkende moeder (en vader) geen probleem hoeft te zijn. We wonen in een land waar kinderen op 2,5 jaar naar school beginnen te gaan. En als je thuisblijfmoeder bent, maar je kind(eren) op school zit(ten), wat doe je dan? Elke dag kuisen? Thanks, but no thanks. Dus ik ga gewoon mijn best doen om de tijd dat we wél allemaal thuis zijn zo leuk mogelijk te maken. Quality above quantity.
Edit: a little birdy is me komen vertellen dat deze laatste paragraaf heel veroordelend en grof is naar thuisblijfmoeders toe. Ik snap zelf niet zo goed waarom, maar soit, een verduidelijking: ik zeg hier niét dat thuisblijven voor niémand werkt. Er zijn zeker gezinnen waar dat wel goed gaat en waar het financieel wel haalbaar is. Wat ik hierboven zeg is dat het voor ons geen haalbare kaart is. We hebben nog een te grote (bouw)droom die 100% zeker géén werkelijkheid kan worden als ik thuisblijfmoeder zou worden. En dan probeer ik mezelf maar wat te troosten met het feit dat Elliot ook niets heeft aan een moeder die misschien wel altijd thuis is voor hem maar die zich constant zorgen moet maken over de financiële situatie van haar gezin.
by Joyce | Aug 24, 2014 | Dagelijks leven |
Vorig weekend zijn we voor ‘t eerst naar de kermis gegaan met Elliot. We hadden op voorhand niet echt plannen gemaakt, maar zaterdagavond vroegen we ons wel ineens af hoe hij het daar zou vinden. ‘t Is ook zo’n beetje jaarlijkse traditie om met mijn ouders oliebollen te gaan eten op de kermis, dus zijn we na het avondeten gewoon vertrokken. En Elliot vond het allemaal best. Zolang hij maar kan rondkijken, is alles goed voor meneer. Op dat vlak is het echt een ongelooflijk makkelijk kind (en op de meeste andere vlakken ook).
We zijn ook naar het meest simpele kraampje gegaan met hem, want je kan toch niet met je kind naar de kermis gaan en hem dan niets laten doen, hé? Dus gingen we naar het touwtrekkraam (heet dat eigenlijk zo?). Je weet wel, allemaal touwtjes die aan het plafond van het kraam hangen en dan mag je aan een bepaald aantal touwtjes trekken.
Het komt erop neer dat ik dat dus in zijn plaats gedaan heb, want Elliot was zo onder de indruk dat hij de touwtjes maar gewoon vastnam, maar er verder niks mee deed.
Hij heeft wel een dolfijn gewonnen. That’s our boy!
En toen we daarna dan oliebollen gingen eten, heeft hij bij Klaas op schoot gezeten, en ook bij zijn omi. En maar kirren en spelen en lief doen. Zucht. :-) Puuuurrrr-fection!
by Joyce | Aug 22, 2014 | Dagelijks leven |
Meer dan een jaar geleden ging ik eens op zoek naar gezonde receptjes. Op een of andere manier ben ik op dit recept uitgekomen. Of het heel gezond is, betwijfel ik en waarom ze het een macaronislaatje noemen, weet ik ook niet goed. Maar lekker is het wel! Ik heb er wat dingen aan aangepast en zo kwam ik tot het volgende.
Wat heb je nodig?
2 cups gnocchi (dat zijn die schelpjes)
1/4 cup rode ui (in kleine vierkantjes – dat heeft zeker een speciale keukenbenaming? Ik doe daar niet aan mee. In kleine vierkantjes dus.)
1 cup kerstomaten (ook in kleine stukjes)
1 pakje hamblokjes (van die die je per 3 koopt bij Jef)
1/2 cup mayonaise
3/4 theelepel mosterd
1 1/2 theelepel kristalsuiker
1 1/2 eetlepel wittewijnazijn
3 eetlepels zure room
1/2 theelepel zout
Hoe maak je het?
Gooi eerst de pasta, ui, tomaten en hamblokjes in een grote kom. (Je kan uiteraard het recept houden zoals in de link of zelf extra dingen toevoegen, zoals ik deed met de hamblokjes.) Daarna doe je de overige ingrediënten samen in een kleiner potje om zo het sausje te maken. Doe het sausje over de pasta. Et voilà!
Smakelijk!
by Joyce | Jul 21, 2014 | Dagelijks leven, Recepten |
Aaahhh, de meest gevreesde vraag in ons huishouden. En nooit hebben we een deftig antwoord. Meestal is het zo dat diegene die de vraag stelt, vrijgesteld wordt van het beslissen. Degene die de vraag krijgt, is dus de grote sukkelaar. Het is, met andere woorden, elke dag een wedstrijdje “wie-stelt-de-vraag-het-eerst”. Omdat we daardoor zo vaak vervallen in ongezonde gerechten of het gaan afhalen van eten, heb ik besloten om te starten met een meal plan. Zoals een echte Amerikaanse housewife. Ik denk dat dat ook Elliot ten goede zal komen wanneer hij binnenkort mag beginnen met vaste voeding. Op die manier weten we elke dag perfect wat we gaan eten en moet er niet op het moment zelf nog naar de winkel getrot worden. En als het op voorhand vaststaat dat we iets écht gaan koken, met échte groentjes, dan gaan we dat ook gewoon doen. En dan krijgt dat klein manneke ook deftig eten. :-)
Wat is een meal plan, vraagt u? Eigenlijk legt het woord zichzelf uit: het is een plannetje waarin je oplijst wat je elke dag zal eten. Sommigen doen dat zelfs voor hun ontbijt of lunch, maar wij beperken ons tot het avondmaal. Op internet vond ik deze pdf’s (bedankt, Lien!) en in plaats van week per week te plannen zoals ik oorspronkelijk wou doen, ga ik de maandelijkse toer op. Het zal wat langer duren, maar ik moet er dan wel maar 1 keer per maand in plaats van wekelijks aan denken. Bij het weekplan krijg je ook een handig boodschappenlijstje. Klaas wil dat nu wel niet meenemen naar de winkel omdat het mooi roze en paars is, maar bon. Hij moet er maar een fotootje van trekken. :-)
Verder heb ik ook een blog gelezen van iemand die een heuse map heeft om aan meal planning te doen. Die mevrouw had aan elke dag van de week een thema gegeven en per thema zaten dan achteraan haar receptjes zodat ze maar gewoon een keuze moest maken uit de lijst. Dat leek mij nu eens zó handig dat ik besloot dat ook te doen! Vooral omdat ik van Elliots meter (een van mijn beste vriendinnen) een schemaatje heb gekregen dat me moet helpen om gezondere eetkeuzes te maken. Volgens dat plannetje mag ik bijvoorbeeld maar 1 keer per week pasta of 1 keer per week rijst eten, dus dat heb ik ook een beetje proberen inplannen. Zo heb ik dan de volgende indeling gemaakt: maandag – boerenkost, dinsdag – quick & easy, woensdag – boerenkost/paneermeel, donderdag – pizza/pasta, vrijdag – boerenkost/meeneem – zaterdag – rijst, zondag – boerenkost. Met boerenkost bedoel ik gewoon alles dat “gewoon” is, patatje met groenten en vlees. :-) Boerenkost/paneermeel is de dag waarop ons vlees een bereiding mag zijn. En de quick & easy op dinsdag is logischerwijs omdat we dan snel eten moeten hebben.
Oh, en het strafste van al? Klaas vond dat allemaal ok! Normaal is hij héél erg tegen al mijn geplan en georganiseer, maar ik denk dat hij ook wel inzag dat er iets moest veranderen.
Dus, wat staat er voor de rest van de maand op het menu?
Vandaag eten we aardappelen met gestoofde worteltjes en kotelet. De rest van de week eten we: croque monsieur met ananas en rauwkost/spinaziepatatjes met fishsticks/lasagne verde/frietjes voor Klaas en een broodje préparé voor mij/couscous met gekruide balletjes/patatjes met broccolimix en biefstuk.
Volgende week maken we dit: preistoemp met kotelet/roerei met hamblokjes en veel rauwkost/patatjes met appelmoes en cordon bleu/pizza/geen idee (we moeten naar het verjaardagsfeestje van mijn nichtje)/rijst en kip met currysaus.
Ik begin al te watertanden als ik al die gerechtjes zie staan. Dat komt goed! Hoop ik.
