by Joyce | May 5, 2015 | Kindjes |
Vandaag werd Elliot 15 maanden. Nu we alle Milestone Cards op twee na gebruikt hebben (daarover hieronder meer) is het heel gemakkelijk om een regelmatige foto met update te vergeten. Ik denk dat ik nu om de 3 maanden een post ga schrijven. Maandelijks zou wat overkill zijn hé?
Voor wie zich afvraagt wat er op de foto hierboven juist te zien is: ‘t is Elliot in zijn ballenbad, gezien door het open “dak”. :)
Sinds zijn verjaardag hebben we hier nog efkes gesukkeld met constante snotneuzen en keelpijn (wij alle drie dus) maar ik denk dat we erdoor zijn. Misschien doordat het opnieuw mooier weer wordt? Het mag in ieder geval zo blijven, want wat een verademing om niet meer overal volgesnotterde zakdoekjes mee te moeten zeulen.
Elliot stapt ondertussen vol vertrouwen rond en begint regelmatig een versnelling hoger te schakelen. Op sommige momenten is hij meer aan het lopen dan aan het stappen. Hij vindt het hilarisch als we hem gaan “pakken” en stormt dan schaterlachend weg. Drempels beginnen ook steeds vlotter te gaan, maar hij is wel nog heel voorzichtig.
In de keukenkast herontdekten we twee speelgoedvarkentjes van Flo en Juul. We hebben ze hen opnieuw gegeven en nu vindt Elliot het súperleuk om zo’n varken weg te gooien (lees: 1 meter voor zijn voeten te laten landen :)) en dan te zien hoe de honden zich erop gooien. De laatste dagen is hij trouwens verschillende lachjes aan het uitproberen. De geluiden die soms uit dat klein manneke komen… Onvoorstelbaar.
2 weken geleden ben ik gestopt met kolven. Dat was toch wel een mijlpaal, om verschillende redenen. Enerzijds is het weer een beetje loslaten, weer een teken dat mijn mannetje groter en zelfstandiger wordt en mij minder nodig heeft. Dat stoppen met kolven was uiteraard mijn eigen beslissing (als ik hopelijk binnenkort kan starten met werken ga ik daar ook niet meer kolven, dus ik wou dat nu alvast afbouwen) en niet die van Elliot. Maar hij maakt er dus geen enkel probleem van, wat pakweg 6 maanden geleden volgens mij wel het geval zou geweest zijn. Anderzijds betekent dat dat Elliot overdag in de opvang nu geen moedermelk meer drinkt. ‘s Ochtends eet hij daar nu een boterham (en néé, daar drinkt hij geen melk bij ze, wat denkt ge nu, water is beter! :)) en ‘s namiddags drinkt hij een flesje amandelmelk. Ik merk wel dat dat hem minder vult, want hij eet vlak na dat flesje ook al goed fruit terwijl hij vroeger nog eventjes wou wachten. En nu het dan toch over eten gaat: die jongen eet zooo graag en zooo veel. Als hij thuiskomt van de opvang wil hij eerst een beetje spelen, maar tegen dat Klaas begint te koken begint meneertje lastig te worden. Als het dan wat te lang duurt eer het eten op tafel staat, is het jammeren en zagen. Dan gaat hij aan zijn eetstoel staan en heft hij zijn ene beentje op, alsof hij in zijn stoel zou willen klimmen. In ‘t weekend staat een van ons twee ook op met hem (want tegenwoordig is het om 8 uur wel tijd om op te staan, hoor, los van ‘t feit dat hij in de opvang tot 9u30 slaapt…) en dan ontbijt hij meteen. Als de andere ouder dan opstaat en anderhalf uur later ook begint te ontbijten, dan neemt Elliot gewoon zijn tweede ontbijt. Echt. Wat een fretzak. :) Maar ‘t is echt zalig om hem bezig te zien, zijn smakgeluidjes te horen, zijn gezichtje te zien als hij nieuwe dingen proeft en ontdekt. En tegenwoordig lukt het met bestek ook al heel goed!
Spreken doet hij nog altijd niet (mama en papa zeggen zijn dus de enige twee Milestone Cards die we nog niet gebruikt hebben), maar we merken wel dat hij ongelooflijk veel begrijpt en heel goed duidelijk kan maken wat hij wil. Als we hem iets opdragen doet hij ook effectief wat we vragen, hij neemt de telefoon op als we “tring tring” zeggen, hij stopt de afstandsbediening in onze handen als hij tv wil kijken, hij wijst naar ALLES, en nog zo veel meer. Onlangs vond ik in de living een stukje van een autootje, maar de rest ervan was nergens te bespeuren. Elliot was in de slaapkamer, dus ik ga bij hem en vraag hem waar de rest van dat autootje was, waarop ik hem het stukje toon. Hij kijkt naar mij, ik zié hem nadenken, en ineens loopt hij mij voorbij. Terwijl ik denk “gaat die nu effectief weten wat ik hem vraag? Gaat hij nog wéten waar hij dat autootje gelaten heeft?” loopt hij uit de slaapkamer de gang in, door de keuken, de living in… en récht naar de bijplaats waar dat autootje lag. Hij raapt het op en brengt het mij. Echt. Zoiets belachelijk simpel, maar mijn moederhartje smolt en ik kon niet trotser zijn. :)
Tegenwoordig wil hij ook met alles helpen. Als hij zin heeft, tenminste. Maar hij helpt dus met speelgoed opruimen, hij komt mij helpen om die loodzware (*ahum*) deur van de vaatwasser te sluiten, hij gooit zijn vuile was in de wasmand, hij helpt mij de wasmachine en droogkast insteken en aanzetten (en weet zelf al héél goed op welke knopjes hij moet duwen),… In alle eerlijkheid moet ik wel toegeven dat het hele wasgebeuren niet altijd even vlot verloopt. Hij lijkt nog altijd te denken dat hij eerst iets uit de wasmand/wasmachine moet halen voor hij er iets in kan steken. Maar bon, het manneke is nog maar 15 maanden, hij zal het nog wel leren, zeker? :)
En dan nog iets dat we de laatste weken heel erg gemerkt hebben: die jongen wil niet meer binnen zijn. Echt. Hij heeft “Buiten” ontdekt. En omdat hij niet zo graag in het gras stapt (vol met putten en niveauverschillen) kruipt hij buiten vooral rond. Dus ik draai heel veel waskes hé. Buiten zit hij dan met ons in de moestuin, hij speelt in de hoop aarde die we nog liggen hebben, hij gaat in het kot van de honden kijken… Eeeeennnn hij ontdekte het hekje naar de oprit en het feit dat hij langs daar in de garage binnen kan. De supermysterieuze garage waar papa allerlei stoere papadingen doet. De oprit is echter niet afgesloten dus mag Elliot daar niet op z’n eentje rondlopen en datzelfde geldt voor de garage, want daar ligt heel veel oud, versleten, vuil gereedschap en materiaal. Niet echt veilig voor een peuter dus. Maar daar heeft Elliot geen oren naar. Dat resulteert dan in de volgende fotoreeks, die perfect weergeeft hoe Elliots Leven Buiten er tegenwoordig uitziet.
Toch wel een béétje grappig hé?
by Joyce | Apr 1, 2015 | Feest, Kindjes |
Oef! Eindelijk. Na een maand uitstel door de windpokken en dan nog een aantal weken wachten omdat de foto’s nog nabewerkt moesten worden en we daarna nog een bedankkaartje voor het groeifeest wilden laten printen, pimpen en opsturen naar de gasten is hier dan toch eindelijk de volledige fotoreeks van Elliots cakesmash. Ik heb geen selectie gemaakt, dus verwacht u hieronder maar aan een heuse photo dump, zoals ze dat in tengels zo schoon zeggen. :)
Elliot wist eerst niet zo goed wat doen met dat taartje, wat ook duidelijk blijkt uit de eerste foto’s. Hij stak zijn vingertje uit, raakte het taartje bij-na aan en trok dan zijn handje terug. Ik heb hem zelf eerst wat moeten besmeuren voor hij besefte dat het ok was om zich helemaal te laten gaan.
We kozen een van die laatste foto’s uit om als bedankje naar onze familie en vrienden te sturen. Nog een stempel en wat washitape op de achterkant en klaar. :)
Mission accomplished!
* Vanaf nu is Cornelisk dus ook beschikbaar voor al uw cakesmashwensen! :) :)
by Joyce | Mar 16, 2015 | Kindjes |
Toen Elliot vorige maand voor ‘t eerst op z’n eentje stond, zagen we dat hij ook meteen al een aantal pasjes zette. Hij was toen nog tegen de windpokken aan het vechten en ook zijn verkoudheid was nog niet volledig over en dus verloor hij precies even zijn interesse in dat stappen. Hij zette wel regelmatig wat stapjes van Klaas naar mij of omgekeerd, maar heel vaak wou hij ook niet en dan kreeg hij spaghettibeentjes en hadden we precies een lappenpop in onze handen. :)
Maar sinds eergisteren is hij dus écht vertrokken. We merkten een paar dagen geleden al dat hij zich soms ergens aan vasthield en dan losliet om 5 stapjes te zetten in onze richting. En zaterdag was het officieel, vond ik. Hij stapt van hier naar daar zonder dat wij hem daartoe aansporen en hij geniet er zichtbaar van! Hij kruipt nu ook al een tijdje zelf uit de zetel (erin lukt nog nét niet) en in de Poäng is hij ook al op z’n eentje gekropen.
Ik kan haast niet geloven dat hij nog geen jaar geleden nog een klein, hulpeloos mannetje was dat niks anders kon dan slapen, eten en schattig zijn. We zijn belachelijk trots op hem. Eigenlijk is dat toch echt raar hé, dat je over zoiets gewoons trots bent? Ik ben niet fier op mijzelf dat ik kan stappen. Maar dat híj stapt, goh, dat moet heel de wereld weten. :)
Trouwens. Het is echt onmogelijk geworden om hem dat kaartje nog vast te doen houden. Allez, hij houdt het wel vast, maar dan is het onleesbaar omdat hij het ondersteboven of achterstevoren houdt. Dus hebben we het met een lakske aan zijn truitje gehangen. Soms moet ge de omi slim zijn in ‘t leven.
by Joyce | Mar 11, 2015 | Feest, Kindjes |
Waarschuwing: deze post bevat een shitload foto’s. Excuses! Maar als je dat niet interessant vindt, dan scroll je maar verder hé. :)
Oef, zeg. Het is er eindelijk van gekomen om de vele foto’s van het groeifeest eens te sorteren en in een blogje te gieten. We begonnen de dag met het gaan versieren van het zaaltje. Dat was niet ver van mijn ouders, dus hebben we Elliot daar in zijn bedje gelegd zodat ik Klaas en mijn pa een beetje kon commanderen over wat waar moest staan. :-) Ik had een vlaggenlijn gehaakt (en kreeg er nog eentje van mijn ma) en een tijdlijn van polaroids voorzien die Elliots leven het voorbije jaar weergaf. Ik stempelde kaartjes met daarop de verschillende dessertjes en een medemama uit mijn mamagroepje was superlief en maakte voor ons 2 krijtbordjes die we daarna konden afdrukken bij de printshop. Het ene was een welkomstbordje dat ik aan de deur zette, het andere bestond uit Elliots “statistieken”. Ik was wel heel bang dat ik van de zaal geen mooi geheel zou kunnen maken wat de versiering betrof, maar gelukkig vond ik kleine ballonnetjes in de Hema die ik ook zo’n beetje als rode draad kon gebruiken. Ik gebruikte ze als centerpieces op de tafels en bond er een aantal aan de stoelen.
De viering zou om 15u beginnen, dus tegen 14u15 ging ik naar mijn ouders om Elliot uit bed te halen en hem nog eens aan te leggen. Tegen 14u45 was ik met hem in de zaal en kon zijn feestje beginnen. We startten met een viering in samenwerking met het huisvandeMens. We hebben er héél bewust voor gekozen hebben om Elliot niet te dopen, maar dat betekent niet dat wij (of ik, tenminste) niet geloven. Ik geloof in vele dingen en ik sta zeker en vast ook achter de vele basiswaarden die je niet enkel in het christendom terugvindt. Daarom vind ik het ook belangrijk dat Elliot zingeving in zijn leven heeft, met een aantal rituelen die daarbij horen. Voor mij begon dat met zijn groeifeest, een afsluiting van zijn babyperiode en een viering van zijn groeien het voorbije jaar. We kozen een aantal teksten en liedjes uit, vroegen enkele belangrijke mensen in Elliots leven om voor te lezen en dachten zelf ook na over wat wij hem wilden zeggen. Toen Klaas en ik 5 jaar samen waren, maakte ik voor hem een boekje met daarin 100 redenen waarom ik van hem hou. Voor Elliot bedachten we dus ook een hele resem redenen waarom we hem graag zien:
… omdat je het knapste manneke ter wereld bent.
… omdat je altijd zo hevig bent.
… omdat je zo zalig kan schaterlachen als we op je buik blazen.
… omdat je bijna altijd supervrolijk bent.
… omdat je zo stoer kan grommen.
… omdat je het meest geweldige eerste kindje bent dat ouders zich kunnen wensen.
… omdat we zelfs na een jaar nog talloze mooie momentjes hebben wanneer je bij mij komt drinken.
… omdat je soms ons gezicht probeert op te eten.
… omdat je zo zot bent van beestjes.
… omdat je zo graag in het grote bed slaapt.
… omdat je zweetpateekes de beste van de wereld zijn.
… omdat je meestal maar één kous aan hebt.
… omdat je zo blij en trots bent als je iets nieuws hebt geleerd.
… omdat je wapperende handjes ondertussen je handelsmerk geworden zijn.
… omdat je altijd maar vooruit wil en meer wil kunnen.
… omdat het zo’n zalig zicht is als je danst en headbangt.
… omdat je hoofdje zo heerlijk heen en weer wiebelt als je ’t aan ’t uitleggen bent.
… omdat je stiekem af en toe toch wel graag knuffelt.
… omdat je mondje alsmaar wijder open gaat naarmate je enthousiasme groter wordt.
… omdat je zo’n geweldig onderwerp bent om te fotograferen.
… omdat je zo’n zalig zoete babyadem hebt.
… omdat je zo graag kiekeboe speelt.
… omdat je net als ik zo veel van Fisher Price houdt.
… omdat je je duimpje gebruikt om overal aan te voelen.
… omdat jouw blij snoetje altijd onze dag opvrolijkt.
… omdat rondkruipen quasi altijd gepaard moet gaan met zo veel mogelijk lawaai.
… omdat het zo schattig is als je je hoofdje op onze schouder of borst komt leggen.
… omdat je zo graag wilde spelletjes speelt.
… en tot slot, omdat we nu door jou beseffen wat onvoorwaardelijke liefde is
en hoe belachelijk graag onze ouders ons wel niet moeten zien.
Mijn broer had ook zijn tekentalenten eens bovengehaald om een mooie boom te tekenen. Die knipte hij uit om vervolgens weer op een ander blad te plakken. Supertof, want dat zorgt voor extra dimensie. Op het einde van de viering mocht elke aanwezige dan met verf zijn vingerafdruk zetten om zo de boom leven en kleur te geven. Ik ben er echt verliefd op. Ik zoek nog een mooie kader om de tekening in te stoppen en dan krijgt ze voorlopig een veilig plaatsje tot Elliot een eigen kamer heeft waar we ze op kunnen hangen.
Na de viering kon iedereen genieten van de vele dessertjes. We hebben daarvoor hulp gekregen van heel veel superlieve mensen. Nog eens bedankt aan iedereen die zo gekokkereld heeft voor ons! :) We hadden nog heel veel over, dus we hebben nog veel meegegeven aan de gasten en de dagen erna konden we zelf ook nog veel snoepen. :) Op de taart was ik trouwens ook verliefd. Hoe mooi is die geworden, zeg?!
En natuurlijk mocht Elliot zijn eerste kaarsje uitblazen, met wat hulp van zijn papa! Eerst hebben we gezongen voor hem en toen wist hij zich echt geen houding te geven. Hij was heel erg onder de indruk. :)
En na het smikkelen mocht Elliot zijn cadeautjes openen! Hij kreeg heel wat leuks! Van de auto is hij grote fan omdat die stoere, brommende geluiden maakt, en in het ballenbad kruipt hij graag gillend rond terwijl hij de ballen voor zich uit duwt. Grote, kleine man van me! <3
We hebben echt genoten van de dag. Het was heel leuk om onze families nog eens samen te hebben en we waren vooral echt geraakt door het feit dat bijna iedere genodigde ook effectief mee is komen vieren. Het deed deugd te merken dat iedereen met Elliot mee wou vieren en we voelden ons heel geliefd. Bedankt!
by Joyce | Mar 9, 2015 | Kindjes |
Eergisteren konden we éindelijk Elliots cake smash doen! Normaal gingen we dat de dag na zijn groeifeest doen (over dat groeifeest komt er morgen trouwens tóch nog een post aan!) maar met die windpokken was dat natuurlijk geen zicht… We besloten dus een maandje te wachten en daar zijn we blij om. Elliot is eindelijk weer volledig in orde: zijn windpokken bijna volledig genezen en eindelijk snot- en hoestvrij. En daardoor is hij nu dus ook weer veel vrolijker dan hij een maand geleden was. Hout vasthouden dat het zo blijft!
Klaas selecteerde de best gelukte foto’s al, maar ze moeten nog nabewerkt worden. Hier zijn wel twee fotootjes achter de schermen!
En zondagnamiddag was het dan zo zonnig en (relatief) warm dat we in plaats van met de auto gewoon te voet naar mijn ouders gingen. Allez, wij te voet en Elliot op zijn fietsje. Vond hij zálig!
De afgewerkte foto’s van de cake smash volgen later!
by Joyce | Feb 13, 2015 | Kindjes |
Op de foto’s van het groeifeest is het nog even wachten, maar ondertussen is er alweer een nieuwe mijlpaal in het leven van onze kleine man: hij staat alleen!
Hij doet het nog niet vaak uit zichzelf, maar ondertussen kunnen we hem vlotjes voor ons rechtop doen staan waarna hij heel stevig en keistoer gewoon blijft staan. Ik merkte dat voor het eerst gisteren op. Heel gek, want zelfs de dag ervoor was er nog paniek als hij merkte dat ik hem losliet en grabbelde hij mij keisnel vast. Hij moet zijn angst dus ineens overwonnen hebben, want nu staat hij daar gewoon, met een brede smile en zo fier als ne gieter. :) Echt gek hoe dat zo van de ene dag op de andere omslaat.
En meteen na dat staan, toonde hij ook dat hij zich zelfzeker genoeg voelt om zijn eerste stapjes te beginnen zetten! Voorlopig stapt hij enkel van Klaas naar mij, of omgekeerd, maar toch! Het stapkaartje gaan we wel bewaren voor wanneer hij zelf het initiatief neemt. Als hij nu pakweg aan de salontafel staat en ik roep op hem, dan gaat hij toch nog eerst op zijn knietjes zitten zodat hij tot bij mij kan kruipen. Als hij begint met dan ook gewoon te stappen, halen we zijn kaartje boven. Benieuwd of dat nog lang gaat duren!
