‘Wat we voor één kind doen, doen we voor onze andere kinderen ook.’ Een opvatting waar ik al jarenlang achter sta, maar die uiteraard niet altijd perfect haalbaar is. Maar als we onze bloedjes hetzelfde kunnen schenken, dan doen we dat graag. Dus kregen onze meisjes eerder deze week ook eindelijk hun cakesmash. Die van Elliot vond ook met een maand vertraging plaats (want naar ‘t schijnt is dat een tof idee om op je eerste verjaardag wakker te worden met de windpokken), de meisjes moesten er 4 maanden op wachten. Mohja, beter laat dan nooit, zeg ik altijd. Daarbij, op hun verjaardag zelf woonden we nog bij mijn ouders en ‘t is eigenlijk pas sinds september dat we in ons nieuw huis enigszins comfortabel kunnen wonen. Dan is dat perfect gerechtvaardigd, hé. Hé? Ja, hé? Ok.
Ik gebruikte enkele honeycombs van hun groeifeest om de ‘set’ een beetje aan te kleden en ging in de Hema nog een gouden slinger halen. Hoera voor kerstversiering in oktober! Hun bloomers kocht ik maanden geleden in de Zeeman en de taarten bestelde ik bij dezelfde mevrouw die ook de mooie taarten voor het groeifeest maakte. En net zoals Elliot durfden onze miekes de taartjes eerst amper aanraken. Vervolgens aten ze 5 minuten lang netjes de bolletjes van de bovenkant, zonder zich ook maar een beetje vuil te maken. Ik heb hen dan maar wat geholpen en wat taart aan hun lijfjes gesmeerd, net zoals bij Elliot indertijd. Na een klein halfuurtje begonnen ze het decor af te breken, tijd om te stoppen dus. Klaas leverde een hele hoop foto’s af, maar ik wist dat te herleiden naar een selectie van 40 foto’s. Da’s eigenlijk nog te veel, maar toen dacht ik: ’40 foto’s, da’s 20 per kind, zoals een normale cakesmash.’ Dus dan is dat ok he, 40 foto’s in 1 blogpost? Ik dacht het ook, ja.
Klaas maakte ook een filmpje, superfijn om terug te bekijken:
Echt, zó waanzinnig blij dat we dit toch nog gedaan hebben. <3
Zoals ik hier al zei, stond er nog een blogpostje over het geboortekaartje en de doopsuiker van onze meisjes op het programma. Klaas maakte gisteren nog een paar laatste foto’s van het geboortekaartje, dus nu kan ik eindelijk alles ook hier delen!
Ik begin tijdens mijn zwangerschappen altijd al heel vroeg na te denken over het geboortekaartje omdat ik dat graag in orde heb mocht de baby te vroeg komen en omdat onze doopsuikers daar qua stijl ook telkens bij aanleunen. Van zodra we wisten dat we deze keer meisjes verwachtten, begon ik Pinterest te checken om te zien of ik daar iets vond dat mij aanstond. Ik vond enkele kaartjes met varens, ik vond er enkele met beertjes, ik vond er in een mooi fris groen en koraal. En toen besloot ik alles te combineren. Gelukkig is mijn broer tegenwoordig een beetje handig met Illustrator en ging hij akkoord om het ontwerp te maken. Hij tekende een beer uit en de vogeltjes voegden we eraan toe voor het speelse effect. Oorspronkelijk was er maar één vogeltje, maar toen bedacht ik dat de beer symbool kon staan voor Elliot en de vogeltjes voor zijn zusjes, dus tekenden we er nog een vogeltje extra bij. Aan het bloemenpatroon is heel lang gesleuteld tot het juist zat, ook qua kleuren. Daarna zocht ik nog wat verschillende lettertypes bij elkaar en zo was ons geboortekaartje geboren. De bloemetjes lopen op de achterkant trouwens gewoon door. De eerste twee foto’s zijn wel van mindere kwaliteit aangezien ik die zelf heb gemaakt met mijn iPhone.
Wat het doopsuiker betreft, had ik nog voor ik zwanger werd al beslist dat ik voor baby 2 eens zakjes wou naaien om daar suikerbonen in te stoppen. Het bloemenpatroon van het kaartje liet ik hier op stof drukken en daarna ging ik bij mijn mémé om samen zakjes te naaien. Ze maakte er een paar als proef en toen we begonnen af te spreken wanneer ik opnieuw langs zou gaan om ze effectief te maken, vroeg ze hoeveel ik er nodig had. Ik zei dat ik er een 70-tal gerekend had en toen zei ze simpelweg: ‘Tegen morgen zullen ze klaar zijn.’ En inderdaad, de dag erna kreeg ik een sms’je dat ze alle 70 klaar waren, compleet met voering en al. Ik moest dan enkel nog de gaatjes maken voor het lintje en het lintje erdoor rijgen. De labeltjes (met op de achterkant nog de namen van onze meisjes) lieten we drukken bij dezelfde drukker die ook het geboortekaartje deed.
Naast suikerbonen hadden we ook nog snoepjes. Bij Elliot kozen we voor badzand, maar deze keer bleven we dus in de categorie ‘eetbaar’. De harde snoepjes lieten we opnieuw in ongeveer dezelfde kleuren maken (op deze foto’s zijn ze iets feller dan in ‘t echt) bij Rocks & Rolls Candy in Sluis. We kozen voor de smaak kers-passievrucht. Suuuuuperlekker! Deze snoepjes stopte ik in mooie glazen potjes die ik bij Action vond. Om de potjes nog wat aan te kleden haakte ik samen met mijn moeder heel fijne ovaaltjes waaraan we 2 labeltjes bevestigden: vooraan de tekening met het beertje, achteraan de namen van de meisjes.
Het geheel presenteerden we op een witte taartschotel die ik nog gebruikt heb voor Elliots groeifeest. Daarop zetten we de potjes met in het midden een wit boompje van de AVA waarin we dan de zakjes hingen.
De kindjes kregen een bellenblaas met gepersonaliseerde wikkel en een ouderwetse lekstok. De staander knutselde mijn moeder zelf in elkaar door het bloemenpatroon enkele keren zelf af te printen en dan van knip- en plakwerk te doen.
Ik ben echt supercontent met hoe alles er uiteindelijk uitzag. Het is al het werk dubbel en dik waard geweest. En ik had natuurlijk ook chance dat de grootmoeder en overgrootmoeder in spé zo blij waren dat er eindelijk een viergeslacht kwam. ;-)
Ken je dat, dat moment van schaamte dat je overvalt als je met 3 volle zakken thuiskomt terwijl je maar een kleine prul ging halen? En de blik van je wederhelft die dan over je aankopen glijdt? I cringe. Echt.
Maar dus. Ik was op zoek naar een gezonder ontbijt dan boterhammen met choco en kreeg van een vriendin de tip om een yoghurtbewaarbeker te gaan halen in de Action. In de beker doe je de yoghurt en in het deksel granola of iets anders. Je kan dat makkelijk ‘s avonds prepareren en de ochtend erna op ‘t werk opeten. Dat leek mij wel iets handigs, ja. Dus ik naar de Action met mijn moeder. Da’s een gevaarlijke combinatie, zij, ik en de Action.
Omdat het zo veel is, heb ik alles wat gegroepeerd in categorieën. Tof, hé?
Buitje!
De eerste categorie is ‘huishouden’. Spanneeuuunnnd! Ik vond vrij snel de yoghurtbeker en stopte er een in mijn mandje. Tot mijn partner in crime zich afvroeg of ik er niet beter 2 kocht, want ja, eentje in de vaatwas en eentje om te gebruiken. Dus ik nam er nog 2 extra mee. Ge weet nooit, hé. Ik kocht ook nog een doosje Colour Catcher. Dat zijn eigenlijk gewoon papiertjes die je in de wasmachine stopt als je een nieuw kledingstuk wast. Zo gaat de kleur niet af op de rest van de was. Ik vond ook nog een maatbeker (seriously, waar gaan die maatbekers altijd naartoe in ons huis?!) en een meetlint. Dat laatste had ik vroeger ook, maar ik moet dat ergens verkeerd gelegd hebben want ik vind dat dus al maanden niet meer terug. Ge zult zien dat ik het volgende week ineens terug ga vinden, hé. En dan nog tandpasta. Dit is ons lievelingsmerk, maar ze verkopen het niet meer in de Colruyt. Als ik het ergens tegenkom, neem ik dus steevast een voorraadje mee.
Categorie 2 is speelgoed. Ik ben traag maar gestaag hier en daar wat dingen aan ‘t kopen voor Sinterklaas. We hebben thuis al wat spelletjes van HABA (voor verschillende leeftijden wel) en onlangs kocht ik ook simpele Play-Doh. Op mijn lijstje staat verder nog Kinetic Sand. Ik denk dat hij dat heel fijn gaat vinden. Dénk ik, hé. Soit. Wat bracht ik nog mee? Gewone potjes speelklei. Heel Play-Doh-achtig, maar dus niet van het echte merk. Ik denk dat hij aan al die attributen nog niks heeft, dus een paar simpele potjes zijn wel goed. Dikke kleurpotloden, want dat heeft hij nog niet. Ik zou hem graag wat meer knutselspullen beginnen kopen. Rond een jaar of 2 begint dat toch stilaan, hé? Ze hadden ook pop-up sprookjes. Supertof! Ik denk dat hij dat ook wel fijn zal vinden. Alhoewel ik hem wel zal moeten tegenhouden, want hij gaat zeker de pop-ups eraf proberen trekken. Ik kocht ook nog wat kleine prullen. Stocking stuffers, zoals ze dat in ‘t Engels zo mooi zeggen: een mini Etch A Sketch, een kleine roze View-Master waarmee hij diertjes kan bekijken en 2 dingskes. Ik weet niet hoe dat heet. Ik noem het klapperventjes. Je moet die ventjes opwinden en dan stappen ze vooruit terwijl hun tanden klapperen. :) Ik ga hem wel nog niet alles geven. Ik denk dat ik de potloodjes en de boekjes bijvoorbeeld nog wat ga sparen. Misschien voor zijn verjaardag.
De derde categorie noemde ik ‘deco’. Snazzy. Ik vond een leuk kadertje voor op mijn bureau op ‘t werk. Ik moet er wel nog een foto van mijn kroost in stoppen. Ik kocht ook een theelichthouder/glas omdat ik dacht dat die zou passen in dat mandje dat ik bij Maisons du Monde kocht. Maar ‘t is dus blijkbaar te groot. Ik ga er nog wel iets mee DIY’en, denk ik. Dat sjabloon is voor later in het bureau van Klaas. ‘Focus on something good’, staat er op de achterkant. Dat past goed voor een fotograaf, hé? Ik nam ook nog een snoer ledlichtjes (altijd leuk voor tijdens de kerstperiode!) en kerstbalhaakjes mee. Die laatste had ik vorige Kerst niet en dat was echt miserie en sukkelen met omgebogen paperclips, jong. #neveragain Mijn duurste aankoop van de dag was de lamp. Ik zocht al even naar nog een extra lampje voor in de living omdat de staande lamp alleen niet genoeg licht geeft om bij te haken of lezen. Klaas wou een echte tafellamp, met een lampenkap, maar ik vond echt mijn goesting niet. Een bureaulamp vond hij niet kunnen in de living. Mannen, hé. Die kennen er toch echt niks van. Maar ik vond dus gewoon wat ik zocht! Voor 19,95 euro. Duur, hé? En dat in de Action, zeg. Ze lijkt ook een beetje op de lamp die effectief op het bureau staat. Oh, en die kaketoe. 1,99 euro. Tja. What can I say? Love at first sight, y’all.
Er is ook een knutselcategorie! Maar dan niet voor Elliot. :) Ik heb een knutsellade waar ik al mijn prutsgerief in bewaar. Als ik washitape zie, moet ik sowieso een paar rolletjes kopen. Hier hadden ze heel brede washitape en ik vond die bruin/zwarte zigzag supertof. Ik kocht ook nog wat stempels (dat hebt ge ook nooit genoeg, zeker niet met een peuter in huis). De penseelstiften zag ik onlangs op een andere blog passeren en die leken me heel leuk. Eigenlijk een stift, maar dan met een penseeltje in plaats van een punt. De spraylijm en glitters (dat potje naast de washitape) nam ik gewoon mee omdat dat ooit nog wel eens van pas kon komen, maar ik denk dat ik deze dus ga gebruiken om die theelichthouder van hierboven een make-over te geven. En inpakpapier. Mja. Dat verzamel ik ook. :) Living on the edge!
Voorlaatste categorie: ontspanning. Kleurboekjes en kleurpotloden voor mij. Soms zit ik in de zetel maar ben ik de televisie niet echt aan ‘t volgen. Soms haak ik dan, maar soms heb ik daar ook geen zin in. Misschien kan ik dan wat kleuren. Soms. :)
En dan de laatste categorie… Wie is er twee weekends geleden niét naar de Aldi getert om de vossendekbedovertrek? Ik alvast wel. En die kleurrijke diertjes vond ik ook tof. (Keislecht fotootje van die overtrekken vind je hier.) We zijn van plan om Elliot binnen dit en 6 maanden naar een peuterbed te verhuizen en daar hoort een eigen dekbed bij. Het zal dan nog koud zijn, dus een flannelleke is dan wel zo gezellig, hé? In de Action vond ik dan nog een katoenen dekbed. Elliot is zot van auto’s, vrachtwagens, randomstoerevoertuigendieveellawaaimaken. En voor 7,49 euro kunt ge toch nie sukkelen, hé?
Met het mooie weer van de afgelopen weken hebben we eindelijk verder kunnen werken in de tuin. Die is er ondertussen met grote sprongen op vooruitgegaan. Eerst zag de tuin er zo uit en daarna werkten we nog wat verder tot hij er zo uitzag. Toen werd het koud en nat en lieten we de boel de boel. Tot nu.
Het achterste deel van de tuin ziet er nu zo uit. Het picket fence is nu effectief een white picket fence geworden, al moet het korte stukje opzij nog geverfd worden (dat staat pas stevig vast sinds vorig weekend) en moeten de boog en het poortje nog een tweede laag krijgen. Het hek op zich zou eigenlijk ook nog eens opnieuw moeten geverfd worden, maar ik denk dat dat een straatje zonder einde wordt. De honden springen er elke keer opnieuw met hun modderpoten tegen als ze een kat over de stenen omheining zien lopen… Maar ja. Laat ik dat zo? Of zoek ik een andere oplossing? Een white picket fence met modderpoten, dat geeft toch ook niet op, hé? Rond de boog komt ook nog kamperfoelie. Dat gaan we planten van zodra de laatste laag verf klaar is. Zoals jullie kunnen zien, beginnen de plantjes in de border ook wat te groeien en zijn er al een paar mooie groene struikjes te zien. De kale plekken in het gras gaan we in het najaar nog eens opnieuw inzaaien.
Uiterst links op de foto hierboven zien jullie ook dit kiwiplantje. Ondertussen is het al verhuisd naar een grotere bloempot en heeft het een (hopelijk) geschikter plekje gekregen.
En dan gaan we nu binnen in de moestuin…
Klaas legde de stoeptegels zelf. Ik vond ze op Freecycle, dus ze waren volledig gratis. Zo moet dat zijn! Toen het terrasje (ik weet niet hoe ik het anders moet noemen eigenlijk…) gelegd was, ben ik meteen stukken mos uit een ander deel van de tuin gaan halen om tussen de voegen te stoppen. Ik dacht dat dat het grote vlak zou breken en romantisch zou ogen. En ik vind dat dat toch wel gelukt is. Nu is ‘t wachten tot het allemaal goed vast zit. Nog een detailfotootje van mijn werk:
In mijn vorige post vertelde ik al dat we kozen voor opgehoogde bedden. Klaas maakte een groot deel ervan al vorig jaar, maar de laatste stuks heeft hij pas dit voorjaar afgewerkt. Het hout op maat gezaagd, alles in elkaar getimmerd en dan een paar lagen beits gegeven om het wat meer weerbestendig te maken. Aan de binnenkant niette hij antiworteldoek zodat er geen aarde door de kieren naar buiten zou sijpelen. We vulden de bakken met aarde die we lieten leveren en de paden bedekten we ook met antiworteldoek en een dikke laag schors. Zacht onder de voetjes en zo moet ik mij geen zorgen maken over onkruid. Op het einde van het pad plantten we een frambozenstruik. Ondertussen hebben we daar ook een houten raster achter gehangen zodat de plant lekker kan woekeren.
Het houten paneel plaatsten we om de composthoop erachter een beetje af te schermen. Dat oogt wat mooier, vind ik persoonlijk, en ik vind het ook veiliger. De composthoop is ingegraven en aangezien er nu nog niet veel in ligt, is er toch een zeker gevaar, vooral aangezien Elliot ook in de moestuin rondloopt.
Nog een paar detailfoto’s. Langs de zijkant is er nog een stuk waar de omheining niet ver genoeg doorloopt. We hebben de nodige platen wel al, maar omdat dat kot er nog staat, kunnen we de platen nog niet zetten. Om de tuin toch af te bakenen stond daar dus een gewone groene Bekaertdraad, maar dat was natuurlijk niet zo mooi. Mijn ouders deden hun rieten matten weg, dus ik heb die vriendelijk opgeëist voor onze moestuin. De stoeltjes hadden we al van op ons vroeger appartement. Ik herontdekte ze in het eerder genoemde kot (ook zichtbaar hieronder) en dat was bijzonder fijn, want anders moest ik er nog gaan kopen. Ik vind dat de gele kleur ook leuk uitkomt in de moestuin.
Mijn gereedschap. Komt uit de IKEA. Heel flimsy, maar ik vond het bijzonder schattig en die ring om alles aan vast te hangen is erg handig. Bovendien ook niet gevaarlijk of zwaar, dus heel geschikt om Elliot te laten “helpen”.
Onze kleine helper:
In de foto hierboven is ons dambordje trouwens nog zichtbaar. Het ziet er nog altijd heel mooi uit, maar het gras dat ik daar vorige herfst zaaide heeft het niet zo goed gedaan. Staat dus nog op ons af te werken lijstje.
Ik heb trouwens ook een paar zonnebloemen gezaaid. Ze schieten al goed omhoog en ik hoop dat ze allemaal een volwaardige zonnebloem worden. Koffiekopjes uit de kringwinkel.
Ondertussen is de moestuin nog verder afgewerkt. De kruidentafel zit in elkaar en is gevuld, er zijn nog wat plantjes op het terrasje bijgekomen om het geheel wat op te vrolijken, we hingen bloembakken en -emmers aan de omheining en het hek (en die moeten allemaal nog gevuld worden met bloemetjes), we hingen twee insectenhotels op en ik zaaide zowat alle groentezaadjes die al mochten gezaaid worden. Hierna volgt normaal gezien dus nog één post, om het volledig afgewerkte geheel te showen. We zijn bijzonder fier. :-) Nu hopen dat er ook effectief iets eetbaars zal groeien, haha!
Oef! Eindelijk. Na een maand uitstel door de windpokken en dan nog een aantal weken wachten omdat de foto’s nog nabewerkt moesten worden en we daarna nog een bedankkaartje voor het groeifeest wilden laten printen, pimpen en opsturen naar de gasten is hier dan toch eindelijk de volledige fotoreeks van Elliots cakesmash. Ik heb geen selectie gemaakt, dus verwacht u hieronder maar aan een heuse photo dump, zoals ze dat in tengels zo schoon zeggen. :)
Elliot wist eerst niet zo goed wat doen met dat taartje, wat ook duidelijk blijkt uit de eerste foto’s. Hij stak zijn vingertje uit, raakte het taartje bij-na aan en trok dan zijn handje terug. Ik heb hem zelf eerst wat moeten besmeuren voor hij besefte dat het ok was om zich helemaal te laten gaan.
We kozen een van die laatste foto’s uit om als bedankje naar onze familie en vrienden te sturen. Nog een stempel en wat washitape op de achterkant en klaar. :)
Mission accomplished!
* Vanaf nu is Cornelisk dus ook beschikbaar voor al uw cakesmashwensen! :) :)
