by Joyce | Apr 30, 2015 | Dagelijks leven |
Met het mooie weer van de afgelopen weken hebben we eindelijk verder kunnen werken in de tuin. Die is er ondertussen met grote sprongen op vooruitgegaan. Eerst zag de tuin er zo uit en daarna werkten we nog wat verder tot hij er zo uitzag. Toen werd het koud en nat en lieten we de boel de boel. Tot nu.
Het achterste deel van de tuin ziet er nu zo uit. Het picket fence is nu effectief een white picket fence geworden, al moet het korte stukje opzij nog geverfd worden (dat staat pas stevig vast sinds vorig weekend) en moeten de boog en het poortje nog een tweede laag krijgen. Het hek op zich zou eigenlijk ook nog eens opnieuw moeten geverfd worden, maar ik denk dat dat een straatje zonder einde wordt. De honden springen er elke keer opnieuw met hun modderpoten tegen als ze een kat over de stenen omheining zien lopen… Maar ja. Laat ik dat zo? Of zoek ik een andere oplossing? Een white picket fence met modderpoten, dat geeft toch ook niet op, hé? Rond de boog komt ook nog kamperfoelie. Dat gaan we planten van zodra de laatste laag verf klaar is. Zoals jullie kunnen zien, beginnen de plantjes in de border ook wat te groeien en zijn er al een paar mooie groene struikjes te zien. De kale plekken in het gras gaan we in het najaar nog eens opnieuw inzaaien.
Uiterst links op de foto hierboven zien jullie ook dit kiwiplantje. Ondertussen is het al verhuisd naar een grotere bloempot en heeft het een (hopelijk) geschikter plekje gekregen.
En dan gaan we nu binnen in de moestuin…
Klaas legde de stoeptegels zelf. Ik vond ze op Freecycle, dus ze waren volledig gratis. Zo moet dat zijn! Toen het terrasje (ik weet niet hoe ik het anders moet noemen eigenlijk…) gelegd was, ben ik meteen stukken mos uit een ander deel van de tuin gaan halen om tussen de voegen te stoppen. Ik dacht dat dat het grote vlak zou breken en romantisch zou ogen. En ik vind dat dat toch wel gelukt is. Nu is ‘t wachten tot het allemaal goed vast zit. Nog een detailfotootje van mijn werk:
In mijn vorige post vertelde ik al dat we kozen voor opgehoogde bedden. Klaas maakte een groot deel ervan al vorig jaar, maar de laatste stuks heeft hij pas dit voorjaar afgewerkt. Het hout op maat gezaagd, alles in elkaar getimmerd en dan een paar lagen beits gegeven om het wat meer weerbestendig te maken. Aan de binnenkant niette hij antiworteldoek zodat er geen aarde door de kieren naar buiten zou sijpelen. We vulden de bakken met aarde die we lieten leveren en de paden bedekten we ook met antiworteldoek en een dikke laag schors. Zacht onder de voetjes en zo moet ik mij geen zorgen maken over onkruid. Op het einde van het pad plantten we een frambozenstruik. Ondertussen hebben we daar ook een houten raster achter gehangen zodat de plant lekker kan woekeren.
Het houten paneel plaatsten we om de composthoop erachter een beetje af te schermen. Dat oogt wat mooier, vind ik persoonlijk, en ik vind het ook veiliger. De composthoop is ingegraven en aangezien er nu nog niet veel in ligt, is er toch een zeker gevaar, vooral aangezien Elliot ook in de moestuin rondloopt.
Nog een paar detailfoto’s. Langs de zijkant is er nog een stuk waar de omheining niet ver genoeg doorloopt. We hebben de nodige platen wel al, maar omdat dat kot er nog staat, kunnen we de platen nog niet zetten. Om de tuin toch af te bakenen stond daar dus een gewone groene Bekaertdraad, maar dat was natuurlijk niet zo mooi. Mijn ouders deden hun rieten matten weg, dus ik heb die vriendelijk opgeëist voor onze moestuin. De stoeltjes hadden we al van op ons vroeger appartement. Ik herontdekte ze in het eerder genoemde kot (ook zichtbaar hieronder) en dat was bijzonder fijn, want anders moest ik er nog gaan kopen. Ik vind dat de gele kleur ook leuk uitkomt in de moestuin.
Mijn gereedschap. Komt uit de IKEA. Heel flimsy, maar ik vond het bijzonder schattig en die ring om alles aan vast te hangen is erg handig. Bovendien ook niet gevaarlijk of zwaar, dus heel geschikt om Elliot te laten “helpen”.
Onze kleine helper:
In de foto hierboven is ons dambordje trouwens nog zichtbaar. Het ziet er nog altijd heel mooi uit, maar het gras dat ik daar vorige herfst zaaide heeft het niet zo goed gedaan. Staat dus nog op ons af te werken lijstje.
Ik heb trouwens ook een paar zonnebloemen gezaaid. Ze schieten al goed omhoog en ik hoop dat ze allemaal een volwaardige zonnebloem worden. Koffiekopjes uit de kringwinkel.
Ondertussen is de moestuin nog verder afgewerkt. De kruidentafel zit in elkaar en is gevuld, er zijn nog wat plantjes op het terrasje bijgekomen om het geheel wat op te vrolijken, we hingen bloembakken en -emmers aan de omheining en het hek (en die moeten allemaal nog gevuld worden met bloemetjes), we hingen twee insectenhotels op en ik zaaide zowat alle groentezaadjes die al mochten gezaaid worden. Hierna volgt normaal gezien dus nog één post, om het volledig afgewerkte geheel te showen. We zijn bijzonder fier. :-) Nu hopen dat er ook effectief iets eetbaars zal groeien, haha!
by Joyce | Jan 5, 2015 | Kindjes |
Miljaar, zeg. De allerlaatste vermaanddag van onze kleine baby. Bittersweet indeed.
We hebben een lastig maandje achter de rug. We waren met z’n drietjes één voor één ziek en tegen dat de laatste genezen was, had hij de eerste alweer aangestoken. Elliot had een dubbele oorontsteking en was not amused. Arm mannetje. Maar ondertussen zijn we allemaal van onze microben verlost (*hout vasthouden*), dus we starten 2015 lekker gezond!
Toen Elliot stilaan aan ‘t genezen was, heb ik zijn loopkarretje uit de kelder gehaald. Dat had hij eerder al gekregen van Klaas zijn pa, maar hij was er nog niet klaar voor. Blijkt dat ik het juist op tijd boven heb gehaald, want hij sjeesde er meteen het hele huis mee door. Allez, van de ene kant naar de andere kant. En dan botste hij tegen een kast en begon hij hysterisch op en neer te wippen tot we hem kwamen redden en zijn karretje in de andere richting draaiden. Waar hij dan weer tegen de tafel reed en het voorgaande scenario zich herhaalde. En zo gaat dat nu dus nog altijd. Hij is dus heel erg bezig met stappen, maar kruipt ook nog altijd heel vaak. We hebben hem af en toe al eens een paar seconden op z’n eentje zonder steun zien staan, maar hij heeft precies nog wat te veel schrik om er echt volledig voor te gaan. Op een gegeven moment beseft hij dat hij alleen staat en dan laat hij zich weer zakken. Gelukkig is er toch al fotografisch bewijs!
Ik denk dat het deze maand was dat hij ook nog een vierde tandje kreeg. De eerste twee waren de middelste onderaan, maar de twee volgende (die hij bovenaan kreeg) zijn volgens mij dus hoektanden! Hoe raar is dat? ‘t Zouden ook de tandjes naast zijn voorste tanden kunnen zijn, ik ben het niet zeker, maar ‘t is alleszins een raar zicht… Sinds hij genezen is, is hij ook voor dood aan ‘t eten. Echt, boefkicks in da house! Hij at altijd al wel mee met ons à la Rapley, maar sinds twee weken is hij precies echt vertrokken. We’re talking eerst drinken aan de borst en dan nog 2,5 mandarijnen opeten! Echt zalig om hem zo bezig te zien. :-)
Verder heeft hij nu ook een nieuw “ding”. Hij brengt zijn kinnetje naar zijn borstkas, begint dan zijn hoofd heen en weer te wiebelen en verontwaardigd uit te leggen. Echt supergrappig! Ik probeerde er al ontelbare keren een filmpje van te maken, maar zoals dat gaat met baby’s stopt hij natuurlijk vanaf het moment dat ik mijn gsm bovenhaal. Klaas begint zich wel wat zorgen te maken dat het niet normaal is en eerder een symptoom is van een of andere rare aandoening, haha.
De kerstboom heeft hij grotendeels gerust gelaten en zijn nieuw favoriet speelgoed is een oud, versleten schooltje van Fisher Price met wat oude beestjes en poppetjes in. Verder hebben we ook eindelijk een aantal boekjes onderaan in de boekenkast gelegd zodat hij zichzelf kan “bedienen”. Ik moet wel beginnen met daar samen met hem tijd voor te maken, want tegenwoordig is “boeken lezen” voor hem gelijk aan alle boeken uit de kast smijten en dan weg kruipen.
Zucht. Vorig jaar deze tijd was ik mij aan het afvragen of ik nog die maand zou bevallen. Maar ik voelde al aan dat het februari zou worden. Oerinstinct! Bij mijn volgende Milestonepost ga ik gewoonweg niet meer de moeder van een baby zijn, zeg. Ik pink alvast een traantje weg.
by Joyce | Oct 18, 2014 | Dagelijks leven |
Een Facebookpagina waar ik de laatste tijd veel op snuister is die van Freecycle. Eigenlijk is het een heel simpel concept: in plaats van nog bruikbare spullen/meubels/eender wat in de vuilbak te gooien, zet je die op de Facebookpagina van Freecycle in de hoop dat je er nog iemand anders gelukkig mee kan maken. En alles is volledig gratis. Ik heb er zelf ooit ook eens een hele zak oude dvd’s en een paar boeken op gezet en letterlijk binnen de 2 uur waren die hier thuis opgehaald. Hoe gemakkelijk is dat? Zeker en vast beter dan ze zelf naar de kringloopwinkel te moeten brengen, want die twee boeken hadden hier letterlijk bijna een jaar op de kast gelegen, “om dan eens binnen te steken in de kringloop”. Het is ook daar dat ik zomaar eventjes bijna 100 oude stoeptegels vond voor ons dambordje en “terrasje” in en rond de moestuin (foto’s volgen nog!) en dat ik iemand vond bij wie we een miniserretje mochten gaan afhalen.
Onlangs zag ik op Freecycle iemand posten over 8 kerkstoelen die hij te geef had. Ik vond dat wel heel tof, misschien voor later in onze inkom, maar ik kon me niet zo meteen een beeld vormen van hoe ik die stoelen dan zou kunnen “heropdoen”. Tot iemand onder die foto een commentaar plaatste met daarin een fotootje van de etalage van onze lokale kringloopwinkel. Blijkbaar hebben die daar een of ander project lopen waarbij ze oude meubels een nieuw leven geven, waaronder ook kerkstoelen. Daar maken ze dan kinderstoeltjes van. Suuuperschattig! Maar blijkbaar vragen ze er een aardige duit voor. Helaas waren alle kerkstoelen al gereserveerd, dus so be it.
Tot een paar dagen geleden. Diezelfde persoon postte dat de laatste persoon zijn afspraak niet was nagekomen en dat er nu nog 2 stoelen over waren. I swooped in and claimed those babies in a hot second! Dus daarnet is Klaas ze gaan ophalen, aangezien Elliot sliep.
Ze gaan nog efkes logeren op zolder bij mijn ouders, tot ik tijd en gelegenheid heb om ze te DIY’en. Ik wil in elke kinderkamer zo eentje zetten, maar ze moeten dan wel een beetje passen binnen het kleurenschema van de kamers. En aangezien we in dit huis nooit kinderkamers gaan inrichten, wordt het dus nog even wachten op een nieuw huis. Can’t wait!
by Joyce | Oct 13, 2014 | Dagelijks leven |
In mijn vorige post over ons tuinwerk vertelde ik uitgebreid (té uitgebreid?) over de border die we aan de achterkant van onze tuin maakten. Toen was die nog niet af omdat er nog struikjes moesten geleverd worden, dus een echte after-foto kon ik jullie niet tonen. Tot vandaag! (Efkes vermelden dat alle foto’s in deze post met mijn iPhone genomen zijn en de kwaliteit allesbehalve denderend is. Maar eens alles écht af is, komen er échte foto’s! Spannend!)
De plantjes werden vorige week dinsdag geleverd. Maar natuurlijk was er hier uitgerekend dan niemand thuis, dus moesten we op woensdagavond nog naar het postkantoor om de pakken op te halen. Ik was donderdag een hele dag thuis en Elliot moest uitzonderlijk niet naar de onthaalmoeder, dus Klaas nam zijn laatste vrije dag op zodat we met z’n drietjes thuis waren. Gezellig! Tijdens Elliots ochtenddutje plantten we de resterende 9 struikjes en zetten we ook rond die plantjes een stuk Bekaertdraad. Je weet maar nooit, met onze twee wervelwinden van honden.
‘s Namiddags zijn we dan met z’n drietjes naar de Gamma gereden om hout te kopen voor onze bedden. Voor in de moestuin hé. We gaan werken met opgehoogde bedden en na lang wikken en wegen hebben we toch gekozen voor houten bedden. Dat kostte behoorlijk wat, maar ik had natuurlijk wel een bonneke van 21% korting. Volgend weekend gaan we nog eens terug om beits te kopen met een bonneke dat pas vanaf halverwege deze week geldig is. Wie niet rijk is, moet slim zijn hé! Klaas is dan begonnen met zagen (‘t was eens niet ik!) en lijmen en hameren. Naar ‘t schijnt was het begin moeilijk, maar tegen eind dit weekend waren 2 van de 7 bedden toch al klaar én zaten alle korte zijkanten voor de bedden ook al in elkaar. Nu enkel nog de lange kanten en dan alles aan elkaar zetten. En de hele boel beitsen. En dan alles in de moestuin plaatsen en dat hoekje van de tuin verder netjes afwerken.
Dit weekend ging hij er normaal aan verder doen, maar aangezien het mooi weer was, heeft hij zich wat beziggehouden met de hekjes. Die hingen al (tijdelijk) op zodat de honden niet zouden graven in de moestuin én omdat het anders moeilijker was om te bepalen op welke hoogte de steunpalen voor het hek moesten komen. Anyway. Die hekjes zagen er zo uit…
… maar na dit weekend zien ze er zo uit:
Het lukte dan nog niet om het met de verstekzaag te doen, dus heeft die arme Klaas aaaaaalll die punten met de hand moeten zagen! Nu ziet het er nog niet zo mooi uit, want alles moet nog in het wit geverfd worden. Hopelijk lukt dat ons nog in de komende weken.
Terwijl Klaas daarmee bezig was, heb ik opnieuw gras gezaaid. Dat moest sowieso nog gebeuren in ons dambordje (het stukje voor het hek, hier twee foto’s boven) en ik heb de rest van het gazon dan maar meteen meegenomen. We zijn van plan om dat vanaf nu zeker jaarlijks (en als ‘t efkes kan halfjaarlijks) te doen, omdat je gras dan mooier blijft.
Er is licht aan het einde van de tunnel!
by Joyce | Sep 15, 2014 | Dagelijks leven |
Ah, tuinwerk. Toch een beetje een haat-liefdeverhouding. Ik heb altijd zo veel ideeën, maar als het over tuinwerk gaat, duren die klusjes toch altijd zo lang. Toch zeker omdat het dan eerder over de aanleg van onze tuin gaat en niet gewoon over gras maaien of een haag snoeien. En trouwens, ik heb zó veel chance met Klaas. Ik zeg al heel mijn leven dat “ik” later een huis wil bouwen in plaats van kopen en dat “ik” ga zorgen dat er veel uitgespaard wordt door veel “zelf” te doen. Dat ik zelf eigenlijk niets kan, dat vergat ik altijd. Gelukkig is Klaas méér dan een handige harry. Op dat vlak vullen we elkaar perfect aan. Ik commandeer, hij voert uit. :-)
Maar dus. De aanleg van onze tuin. Toen we ons huis kochten, was er aan de achterkant van onze tuin gewoon zo’n mooie, stijlvolle Bekaertdraad. Daarachter staat een schuur van een van de buren. Naarmate de tijd verstreek, kwam daar steeds meer brol te staan. Serieus. Betonmolens, bidons, een remorque, bakstenen, dakpannen. In die schuur stond blijkbaar ook een wc waarvan je de afvoer naar buiten zag komen in een geïmproviseerde septische put. You name it, he had it. En we konden dat echt niet meer ZIEN, hé. Dus besloten we een omheining te plaatsen. We hielden wel van het uitzicht van een houten afsluiting, maar zagen het niet zitten om die elk jaar te moeten verven én we wilden ook niet riskeren dat die na 5 jaar vermolmd zou zijn. Dus gingen we in de richting van een betonnen afsluiting met een houtlook. We dachten die eerst te laten plaatsen, maar de offerte wees uit dat dat meer dan dubbel zo duur zou zijn als dan wanneer we het zelf deden. En aangezien wij ons geld toch liever aan andere dingen hangen (ik was volgens mij toen nét zwanger), besloten we dat maar te doen.
Er kwam heel wat voorbereidend werk aan te pas, want toen de vorige eigenaars van ons huis hun omheining plaatsten, deden ze dat blijkbaar met de bedoeling die daar voor eeuwig te laten staan.
Toen de omheining er eindelijk volledig uit lag, konden de palen geplaatst worden.
En op 15 augustus (de Hoogdag, ja!) kregen we versterking van mijn pa, de stiefpa van Klaas en van Klaas zijn beste vriend om te helpen om de betonnen platen in de palen te schuiven.
We plantten voor de omheining nog wat struikjes (geen foto van) en toen was de zomer zowat gedaan en vielen we stil. Dit was dan het eindresultaat:
En hier een voor en na:
Al gauw bleek dat we dat hele struiken-planten-gedoe niet zo slim hadden aangepakt, want het gras groeide gewoon verder en de honden liepen de struiken kapot omdat we die niet afgeschermd hadden. Dit jaar wilden we het dus nog eens proberen. We wilden een netjes afgebakende border om onze struiken in te zetten en wilden meteen zeker zijn dat er gras- en onkruidgewijs geen problemen meer zouden zijn. Vooral deze Pinterestfoto gaf mij inspiratie.
Klaas begon met het graven van een sleuf voor de boordstenen…
… en plaatste dan de boordstenen met hulp van mijn pa.
Toen dat klaar was, legde Klaas de grond achter de border gelijk, legden we samen de worteldoek (vaarwel, onkruid!) en bedekte IK (that’s right, ik deed dat helemaal alleen!) die met een dikke laag schors.
Terwijl ik bezig was met de schors vulde Klaas de rest van de sleuf aan de voorkant verder aan met een dubbele rij klinkers. Op die manier kunnen we (who are we kidding, kan Klaas) het gras volledig afrijden omdat hij aan de ene kant over de klinkers kan rijden.
De rest van de sleuf vooraan de klinkers moest dan nog verder opgevuld worden met aarde. Het gras aan de linkerkant van onze tuin werd nog wat afgeschept omdat onze tuin niet mooi gelijk ligt en de klinkers aan die kant dus eigenlijk onder het niveau van het gras lagen. Ondertussen is dat stuk grond ook aangevuld met graszoden (die komen van elders in de tuin, waar het gras weg moest…) maar daar hebben we geen foto meer van.
Daarna konden we de struikjes herplanten die de honden én de winter overleefd hadden. Daar hebben we voor de zekerheid ook maar een schone draad rond gezet en voorlopig (we zijn nu toch al enkele dagen verder) is er nog geen hondenschade aangericht. Nu is ‘t enkel nog wachten op onze bestelling. De plantjes die kapot zijn gegaan hebben we opnieuw besteld, maar die worden pas begin oktober geleverd. Blijkbaar hebben we ook geen detailfoto van de geplante struikjes, maar hieronder zien jullie wel een panoramafoto van hoe het er momenteel uitziet.
Wat denken jullie? Ziet er toch schoon uit, hé? We zijn nog steeds volop bezig want rechts van de border komt nog een moestuin. Daar is Klaas nu elke dag na zijn werk in bezig en we hopen die “winterklaar” te hebben tegen eind oktober. En dan volgt er nog een update hé.
