by Joyce | Dec 5, 2015 | Persoonlijk |
Amai. Nadat ik vorige week op ‘publish’ drukte, was ik toch een beetje zenuwachtig. Ging er wel iemand een vraag stellen? Wat voor vraag zou het zijn? Zou ik erop kunnen/durven/willen antwoorden? Mobaja! Jullie zijn redelijk proper gebleven, haha! Benieuwd naar mijn antwoorden? Ik zou dat ook zijn in uw plaats!
Hoe zie je je leven binnen 10 jaar? Hoeveel kids lopen er dan rond, mss verhuisd,… En dan nog eentje om na te denken. Als je de lotto nu zou winnen wat zou je doen met dat geld?
– Debora
Mijn leven over 10 jaar. Goh. Ik denk dat ons gezin tegen dan wel voltallig zal zijn. Klaas en ik zeiden altijd dat twee kindjes meer dan genoeg zouden zijn. (Dat Klaas in ‘t prille begin van onze relatie, toen hij nog jong en onbezonnen was, zei dat hij vier kinderen wou, een jongen, een meisjestweeling en nog een jongen, laat ik efkes terzijde…) Maar sinds Elliot er is, lijkt drie ons misschien ook wel leuk. Het is nog geen done deal, want vooral Klaas verandert nog vaak van gedacht. Mijn hart zegt op dit moment wel drie en ik denk wel dat Klaas mij daar op termijn in zal volgen. ‘t Is nen brave jongen. Over 10 jaar gaan we hopelijk ook verhuisd zijn, want met maar één echte slaapkamer is dit huis écht te klein voor meer dan twee kindjes. Achter onze slaapkamer zit wel een soort dressing, maar die voelt zo vochtig aan dat ik daar echt geen kind zou willen te slapen leggen. Het plan is om ons huidig huis zowat volledig af te breken (de living zou mogen blijven staan en zou dan een garage worden) om dan op dit stuk grond een nieuwbouw te zetten. We zijn volop bezig met het verzamelen van offertes, maar bouwen is duur, hé. We hopen wel dat het gaat lukken, maar we houden ook onze opties open en blijven Immoweb in de gaten houden. Al is ‘t hier in de buurt niet veel soeps, hebben we de indruk.
En wat ik zou doen als ik de Lotto won? Ik beeld mij voor ‘t gemak efkes in dat het echt over waanzinnig veel geld gaat, een bedrag dat we nooit van ons leven op krijgen. Ik zou dan in eerste instantie een zot huis bouwen, volledig naar onze goesting. Misschien wel op een ander, groter, groener stuk grond. Daarna zou ik een deel van het geld uitdelen aan familie en een goed doel zoeken om te steunen. En ik zou héél veel reizen. Voor mij is dat trouwens de ultieme rijkdom, als ik mij onze toekomst voorstel: in een huis wonen waar we echt blij mee zijn, ons gezin vlot kunnen onderhouden, dagdagelijks comfortabel leven en toch nog op reis kunnen gaan. Allez, op materieel vlak, hé. Geluk en gezondheid enzo. Ge kent dat wel.
Als je een animagus was, in welk dier zou je dan veranderen?
Wat is je favoriete muziek?
– Charlotte
In een kat! Lijkt me zalig, gewoon doen waar ik zin in heb en slapen wanneer ik wil. :) Ofwel in een vlieg. Gesprekken gaan afluisteren. Ja, dat lijkt wel iets voor mij, haha!
Mijn favoriete muziek is indie rock. Bloc Party (voor ze gek werden en keirare muziek begonnen te maken), Arctic Monkeys, The Maccabees. Die dingen. Maar ik heb een redelijk brede interesse, denk ik. Alleen boenkeboenkemuziek is niet aan mij besteed. En schlagers. *rilt*
Hebben jullie Elliot bewust niet gedoopt? Of zijn jullie zelf ook niet gedoopt? Wat met schoolkeuze? Of zoiets…
– Inge
Elliot is inderdaad bewust niet gedoopt. In deze post heb ik daar al wat over geschreven. Voor Klaas hoefde het tout court niet, maar ik wou wel iets van zingeving in zijn leven. Vandaar dat we kozen voor de viering met het huisvandeMens op zijn groeifeest. Ik ben gedoopt en deed beide communies (ik wou dat toen zelf), bij Klaas stopte het al na zijn doopsel. Eigenlijk komt het er gewoon op neer dat we wel achter vele basiswaarden staan en die willen meegeven aan Elliot, maar dat die voor ons niet specifiek bij een of andere godsdienst horen. Wij kunnen ook totaal niet achter de Kerk als instituut staan (niet door de duizenden jaren geschiedenis en niet door de meer recente ontwikkelingen) en dus leek het mij compleet onzinnig om mijn kind daar lid van te maken en hen op die manier te steunen. Wij zijn ook zeer bewust enkel voor de wet getrouwd, dus ik zou het hypocriet gevonden hebben om Elliot dan wel te laten dopen. We hebben genoeg andere tradities die al generaties lang meegaan en die er ook voor zorgen dat we onze kroost een warm nest kunnen bieden. :) Hiermee wil ik uiteraard niemand viseren, hé. Ik geef gewoon een eerlijk antwoord op de mij gestelde vraag. :)
Wat schoolkeuze betreft: dat maakte het inderdaad een beetje moeilijker. Nu, als er in de wijde omtrek enkel katholieke schooltjes zouden geweest zijn, dan had ik mij daar gewoon bij neergelegd. Maar gelukkig is dat niet het geval. Begin volgend jaar gaan we eens kijken in een schooltje in het centrum dat voor ons heel goed aanvoelt. Allez, voor mij voelt het goed aan, het spreekt voor zich dat Klaas daar hoegenaamd niet mee bezig is en ervan overtuigd is dat zijn vrouw weet waarmee ze bezig is en wel de juiste keuze zal maken. Dat moet eigenlijk toch wel gemakkelijk zijn, hé, vent-zijn? Anyway, dat schooltje voelt voor mij dus goed aan, ja. Wat de levensbeschouwelijke vakken betreft is er vrije keuze, dus wij zouden voor zedenleer gaan. Het is er ook heel kleinschalig, met allemaal graadsklasjes. Ik denk in totaal een 80 leerlingen (kleuter en lager samen) en ik hoorde onlangs dat de peuterklas samen met de eerste kleuterklas slechts 7 leerlingen telt. Zalig vind ik dat. Bovendien zet de school vanaf dit jaar meer en actiever in op ervaringsgericht onderwijs. Het staat dus nog in zijn kinderschoenen, maar het kan alleen maar groeien, hé? Ik ben alleszins héél enthousiast!
Met wie zou je – moest Klaas het je toelaten – wel eens van onenightstandje willen doen? En met welke BV (auteur, politieker, whatever) zou je graag een ganse avond op café gaan? Waarom? Waar zouden jullie het over hebben?
– Annick
Hoho. Om op de eerste vraag te antwoorden: ik denk dat Alexander Skarsgård met stip op nummer 1 staat. Maar Milo Ventimiglia zou ook wel eens mogen komen aanbellen. BV’s vind ik moeilijker. Ik heb het niet zo voor volk van eigen bodem precies. Misschien met Otto-Jan Ham. Alhoewel ik met hem niet echt zou praten, maar gewoon zenuwachtig zou zitten giechelen. Ik zou wel eens aan zijn haar willen voelen. Of de Homo Turisticus! Ik zou hem vragen hoe ik Klaas kan overtuigen om ook eens een pornosnor te laten groeien. Ik wil gewoon zien hoe dat er zou uitzien, jong!
Awel, ik vond het leuk! Jullie hopelijk ook. Over een paar maanden nog eens, me dunkt! Als jullie tussentijds nog vragen hebben: laat maar komen!
by Joyce | Nov 28, 2015 | Persoonlijk |
Zeg. Wisten jullie al dat ik een Facebookpagina hebt aangemaakt voor Huizeke Sluizeken? ‘t Is daar nu nog een beetje stil, maar da’s omdat ik een beetje weinig geblogd heb de laatste tijd. My bad. Snel gaan liken, dat zou ik fijn vinden!
Anyway. Tijd voor een nieuw rubriekje! Ik zat er al eventjes over te denken, maar ben er nu pas aan toegekomen om erover te bloggen. Het wordt volgens mij geen vaste rubriek die je om de twee weken mag verwachten. Maar gewoon, zo af en toe eens, als ik daar goesting in heb. :)
Ask me anything is eigenlijk heel simpel: jullie mogen mij een vraag stellen in de comments of via mail (via dat schoon icoontje van een envelop hiernaast). Om ‘t even wat, hoe belachelijk of serieus ook. Dingen die je je altijd hebt afgevraagd maar nooit hebt durven uitspreken. Spannend, hé? Ik kies er dan een paar vragen uit en dan wijd ik daar een blogje aan.
Fotootje van hier.
Dus: stel jullie vragen! Volgende week zaterdag post ik ‘s avonds enkele antwoordjes. Tenzij niemand vragen heeft. Dat zou wel een beetje triestig zijn voor mij. En dan zou ik mij redelijk belachelijk voelen. Dat zouden jullie toch niet willen, hé? Ah. Ik docht het al.
Ik ben al benieuwd!
by Joyce | Nov 14, 2015 | Persoonlijk |
Foto
Gisteren legden we Elliot in bed en besloten we samen nog naar een film te kijken. Hij was goed, en toen hij gedaan was, checkte ik nog even mijn gsm voor we gingen slapen. En Parijs was ontploft. We gingen pas anderhalf uur later slapen.
Toen we naar bed gingen, keek ik nog eens in Elliots bedje. Hij lag daar zo mooi. Ik haalde hem eruit en legde hem bij ons in bed. Hij bleef gewoon zalig slapen, draaide zich een beetje meer op zijn zij en nestelde zich lekker tegen zijn hoofdkussen. We hebben nog vijf minuten liggen kijken naar hem. Gewoon kijken, naar zijn onschuld. Ik snuffelde aan zijn handje, die zoete, plakkerige peutergeur. Ik kuste zijn handjes, wreef zijn haar nog eens opzij, gaf nog wat kusjes op zijn bolle wangetjes.
Dan deden we het licht uit. Slapen. Op naar een mooier morgen. Voor hem.
by Joyce | Oct 21, 2015 | Persoonlijk |
Eergisteren vertelde een vriendin mij dat Alexander Skarsgård gisterenavond naar het Filmfestival in Gent zou komen. Alexander wie? Awel, die blonde Vikinggod/vampier uit True Blood. Onder andere. Ik ben daar stiekem niet zo stiekem nogal verliefd op en wou dus keigraag gaan. Klaas moest die avond weg, dus sprak ik af met nog een andere vriendin dat ik zelf tot bij haar zou komen en dat we dan samen naar de cinema konden gaan.
Helaas kon zij op ‘t laatste moment niet meer en moest ik alleen gaan. Ik vroeg aan mijn ouders of het ok was dat Elliot een tweetal uurtjes bij hen bleef, snoepte ondertussen ook de auto van mijn moeder af (want ja, Klaas was weg met de onze) en ik was weg. Ik denk dat ik iets na 18u30 ben aangekomen en dan ongeveer een uur heb staan wachten. Maar het was het zooooo waard. Hij signeerde mijn boek (het eerste uit de reeks waarop de televisieserie gebaseerd is) en poseerde voor een foto. Liiieeefff.
Wat een hot piece of man candy. Damn. Toen hij uit de auto stapte begon ik weer te bibberen, blozen en beven zoals toen ik op vijftienjarige leeftijd mijn favoriete groepjes enzo ontmoette. Echt. Giechelen en al. En een plakmond krijgen omdat ik ineens niet genoeg speeksel meer had. Echt heel bizar. Je zou net het omgekeerde verwachten. Soit. Ik ben echt supergelukkig! Nu moet ik alleen nog Tom Hanks ontmoeten en dan zijn mijn 3 levensdoelen (het andere was een gezin stichten) verwezenlijkt! Dat gaat lukken, ik voel het.
by Joyce | Oct 18, 2015 | #boostyourpositivity, Persoonlijk |
De nieuwe challenges voor #boostyourpositivity waren een foto van je gezonde lunch en van je bureau posten. In die gezonde maaltijden ben ik niet zo hard geslaagd. Op woensdag ging ik lunchen met een vriendin. Maakt dat van mij nu officieel een Volwassene? Ze is wel oorspronkelijk een internetvriendin. Ben ik dan nog altijd Volwassen? Anyway. We gingen burgers eten. Ik houuuu van burgers. Give me all the burgers. Yum. Maar niet zo gezond dus.
Ik heb ook de indruk dat het eten op ‘t werk niet héél gezond is. Allez, niet dat het keivettige brol is en dat er niets ongezonder bestaat of zo, hé. Maar gewoon. Niet zo veel groentjes, maar wel veel pasta/rijst/puree en altijd met saus. Mij hoor je niet klagen, want ik ben verlekkerd op dat alles, maar mijn lijn doet het natuurlijk geen deugd. Maar zoals mijn moeder altijd zegt: ‘Een ronde lijn is ook een lijn.’ Dus ja.
In deze post vroeg ik jullie naar tips voor een gezond ontbijt en op dat vlak heb ik toch al vooruitgang geboekt, vind ik. Ik eet nu yoghurt met granola, uit mijn speciale beker van de Action. Sinds vrijdag ben ik overgeschakeld op magere ipv volle yoghurt en da’s toch weer even aanpassen. Maar niets dat een goede kwak honing niet oplost, me dunkt.
Van mijn bureau wou ik ook geen foto maken. Ten eerste weet ik eigenlijk niet of dat ‘done’ is, zo als ambtenaar. Ten tweede is het niet speciaals, ik heb er zelfs nog geen foto van mijn kroost. Het kadertje heb ik wel al. Goede voornemens enzo.
Hoe gaat dat nu feitelijk op het werk, vraagt ge u af? Wel ja, de hele voorgeschiedenis deed ik hier al uit de doeken en op mijn huidig werk ben ik volgens mij nog niet lang genoeg om al grote toekomstuitspraken te doen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik er graag ben. De materie interesseert me en de collega’s zijn tof. Ik kijk uit naar alles dat ik er nog ga leren en ik hoop mij nog een beetje op te kunnen werken. Toen ik werkloos was, wou ik nog liefst van al in een wereld leven waarin je van één inkomen rond kon komen en dat denk ik soms wel nog. Stiekem zou ik wel graag thuisblijfmoeder zijn, toch tot alle kindjes naar school gaan, maar ik zie ook in dat dat financieel nu eenmaal niet haalbaar is als we nog een beetje vooruit willen gaan in het leven. Vandaar dat ik ook heel gelukkig ben dat ik mijn job niet gewoon verdraag maar hem effectief graag doe. Ik dacht op voorhand ook dat een voltijdse job mij te zwaar zou vallen in combinatie met een gezin, maar eigenlijk valt dat heel goed mee. Ik ben natuurlijk nog maar een maand bezig, maar ik hoor altijd dat de eerste maanden het zwaarst zijn, ook qua vermoeidheid… Eigenlijk ben ik niet vermoeider dan toen ik werkloos was en ik heb ook niet het gevoel dat mijn gezinsleven lijdt onder het feit dat ik nu ga werken. Volgens mij is dat voor een groot stuk te wijten aan mijn werkuren: ik begin weliswaar heel vroeg (om 6u50 neem ik de trein om nog geen uur later te beginnen werken), maar dat betekent ook dat ik netjes om 16u45 opnieuw aankom in het station waar mijn vent en peuter al op mij staan te wachten. Het is nog geen 17u als we allemaal weer samen thuis zijn. En doordat Klaas en ik warm eten op het werk (en Elliot in de opvang) hoeft er ‘s avonds niets meer gekookt te worden. Daar sparen we ook weer tijd mee uit.
Ik hoop echt dat ik zo positief ga blijven over mijn job, want voorlopig ben ik een happy camper!
by Joyce | Oct 16, 2015 | Persoonlijk |
Spelfout op de voorkant, maar bon…
Onlangs kwam ik op de blog van Marjolein kwam ik onlangs deze leuke post tegen. Zij haalde blijkbaar hier de boter en inspireerde op haar beurt ook mij. Het project ‘Geld Maakt Niet Gelukkig’ bevat een aantal kleine, heel simpele opdrachtjes die een lichtpuntje zouden moeten vormen tijdens de dag van iemand die je niet kent. Vooral opdracht 1 leek me heel tof: op willekeurige plaatsen kaartjes achterlaten met daarin een leuke boodschap voor de vinder.
Vandaag liet ik mijn eerste kaartje achter op de trein naar het werk! Ik ben wel benieuwd of iemand het gevonden en gelezen heeft. Onderaan mijn boodschap zette ik de hashtag #GMNG (met de extra JHS die specifiek naar mij en mijn blog verwijst), maar dat is natuurlijk nog geen garantie dat ik er ooit nog iets van hoor. Hoe het ook zij: ik vond het echt leuk om te doen, en stiekem een beetje spannend ook wel. I don’t know about you, maar ik zou het bijzonder fijn vinden om zelf eens op zoiets te stoten wanneer ik het niet verwacht.
De komende tijd ga ik nog wat andere kaartjes achterlaten, op de trein en in het station. Of misschien wel in de winkel! Ik dacht er ook aan om er eentje op mijn werk te leggen, maar ik twijfel toch nog wat… Hopelijk hoor ik ooit nog eens iets van een van de vinders!
