by Joyce | Oct 10, 2016 | Uitstap |
Wie mij kent, weet dat ik graag eens averechts doe. Nu het weer frisser wordt en de blaadjes aan de bomen hun mooie herfstkleuren krijgen vind ik het dus tijd om nog eens terug te blikken op enkele uitstapjes die we in augustus maakten. De intentie was er toen ook al, maar met Elliot die thuis was, de baby’s die nog zo klein waren en nog wat laatste dingen die we moesten afwerken aan de verhuis had ik altijd wel iets beters te doen dan te bloggen. Scusi!
In dezelfde week dat we met de trein naar de Zoo gingen, namen we ook de auto naar Oostende. Ik had hier en daar gehoord dat Dinos Alive, een dinotentoonstelling, daar neergestreken was en wij wilden daar keigraag naartoe met Elliot. Omdat een medejanuarimama in Oostende op vakantie was, spraken we eerst met haar af om te lunchen in de luchthaven. Ik stelde mij voor dat Elliot superveel opstijgende en landende vliegtuigen zou kunnen zien, maar op die 2 uur dat we daar waren hebben we er dus maar eentje zien opstijgen. Blijkbaar is dat daar dus toch niet zo druk. :) Hij heeft wel heel hard rondgerend met Lukas.
Daarna gingen we allemaal samen ook nog eventjes naar het Noordzeeaquarium. Dat was suuuuuperklein, maar na ons uitstapje naar de Zoo wisten we dat Elliot behalve naar dino’s ook heel graag naar vissen kijkt. Ik stoor mij trouwens keihard aan mijn buik in de foto’s hieronder, maar give me a break, ik was nog maar 6 weken bevallen. :) En ‘t was dit of géén foto’s!
Na het aquarium scheidden onze wegen en gingen wij met ons vijven naar Dinos Alive. Man, echt. Sommige mensen hadden mij op voorhand doen twijfelen of het donker, het lawaai en de imposante dino’s zelf Elliot niet zouden bang maken. Maar dat was dus helemaal niet het geval. Hij vond het za-lig. Die dino’s bewogen ook echt en ik weet eigenlijk niet of Elliot nu denkt dat dino’s echt bestaan of dat hij wel goed doorheeft dat die nep waren… Hij heeft met open mond staan kijken, hij heeft geschreeuwd van verwondering en hij is een keer heel aandoenlijk een beetje geschrokken omdat hij omhoog keek en daar een pterodactylus (ofzoiets, hij vloog alleszins!) boven zijn hoofd zag hangen.
Obligate foto van de terugrit:
Het lijkt hier wel alsof we gewoon met z’n drietjes op stap waren, maar Lily-Rose en Lucy-Mae waren effectief mee! Ze zaten in de dubbele buggy en hoewel dat een zwaar gevaarte is en er zowel in de luchthaven als bij Dinos Alive heel veel trappen waren, waren er altijd mensen die spontaan hielpen met heffen! Zo fijn. :) Ik ben die week (in de Zoo ook) wel nog nooit in mijn leven zo vaak aangestaard en aangesproken geweest. Soms is dat wel leuk, maar op andere momenten dacht ik ook: ‘Jaaa, het is een tweeling, jaaa, ze zijn eeneiig, jaaa, we hebben onze handen vol. En laat mij nu op mijn gemak wandelen met mijn gezin.’ Haha! Maar ja, de mensen willen daar precies over babbelen, zelfs al kennen ze je helemaal niet. Een paar weken erna was ik met één van de meisjes naar de Dreamland geweest omdat ik snel iets moest halen en toen ik zo met haar in mijn kar door de winkel liep, vond ik het ontzettend bizar dat ik precies onzichtbaar was. Niemand die naar mij keek, niemand die mij tegen mij begon te praten over mijn baby. En zo ontzettend chill dat dat was, zo op pad met 1 kindje. Zo zie je maar dat je perspectief steeds opnieuw verschuift, want 2 jaar geleden zou het zweet mij nog uitgebroken zijn bij het idee op mijn eentje met een Elliot van 2-3 maanden oud naar de winkel te moeten gaan. :)
Later deze week post ik nog een blogje over ons weekend in Frankrijk en eentje met wat foto’s van wandelingen die we deze zomer maakten en vanaf dan verwelkomen we definitief de herfst!
by Joyce | Oct 6, 2016 | Persoonlijk |
Maar jullie zijn toch allemaal LIEF! Na mijn oproep van vorige week kreeg ik nog meer vragen dan de eerste keer! Curieuzeneuzemosterdpotheid is een schone deugd, zeg ik altijd. Allez, ‘t is de eerste keer dat ik het zeg. Maar vanaf nu ga ik het meer zeggen. Okee? And now, without further ado: mijn antwoorden!
Ik zou wel eens willen weten hoe jullie op de namen Elliot, Lily-Rose en Lucy-Mae zijn gekomen… zaten jullie direct op dezelfde lijn? Of heeft één van de twee de ander moeten overtuigen? ;-)
– Julienne
Zalige vraag! Een naam bedenken vond ik altijd een van de leukste dingen aan zwanger zijn. Bij ons is dat eigenlijk altijd vrij eenvoudig verlopen. Klaas had nooit inspiratie (In de beginjaren van onze relatie kwam hij eens met de naam Milan op de proppen en ik heb toen zo fel gereageerd dat hij sindsdien geen suggesties meer durfde doen, denk ik. Oeps!) dus was onze modus operandi gewoon dat ik met allerlei namen kwam aandraven en dat Klaas dan gewoon ja of nee zei. Elliots naam hebben we vrij snel gevonden. Rond de geslachtsecho op 16 weken was ik Fifty Shades of Grey aan ‘t lezen en daar botste ik dus op Elliots naam (de broer van ‘t hoofdpersonage, in case you were wondering). Ik vond die meteen heel leuk, want het is een overduidelijk Engelse naam wat voor mij het belangrijkste criterium was en er zaten, dacht ik toen, geen moeilijke klanken in. Een naam die nooit verkeerd zou uitgesproken worden, dacht ik dus. Klaas was ook meteen akkoord. Op het argument van de uitspraak moeten we nu wel terugkomen, want keiveel mensen spreken het dus niet uit zoals wij ‘t willen. Wij zeggen het echt op z’n Engels, dus elliejut, maar we hebben al héél veel elliejót gehoord. Of nog erger: eeliejot. Trouwens, dat we die naam uit Fifty Shades hebben, vinden we wel een beetje schaamtelijk. Dus we zeggen gewoon tegen de mensen dat we de boter haalden bij E.T. Dat klein manneke heette in die film ook zo. :) Ah, en als Elliot een meisje was geweest, had hij Kate geheten.
De namen van de meisjes waren moeilijker. De jongensnamen lagen al vrij vroeg vast en aangezien Klaas zegt dat we nu klaar zijn met kindjes krijgen, mag ik die hier ook wel vertellen: Jack en Miles. Maar we kregen dus dochters! Al van voor de zwangerschap zei ik dat ik voor meisjes wel graag dubbele namen hoorde, dus onze dochter zou een naam met een liggend streepje krijgen. Maar toen kregen we twéé dochters en heb ik toch even getwijfeld of twee dubbele namen niet te veel van ‘t goeie was. Maar ja, 1 dubbele en 1 ‘gewone’ naam, dat bekte ook zo raar, dus we zijn er maar voor gegaan. De naam van Lucy-Mae was er eerst. Ik was Mae tegengekomen in The Help, een suuuupermooi boek. Daarin werd het ook als dubbele naam gebruikt voor een klein meisje, Mae Mobley. Ik wou Mae als tweede naam, maar aangezien dat blijkbaar niet vaak gedaan wordt (Google gaf mij geen hits), ben ik zelf beginnen combineren tot ik iets vond dat ik leuk vond klinken. Et voilà, Lucy-Mae was geboren. :) Allez, haar naam toch. :) Ze is de enige in heel Vlaanderen, volgens de website van Kind & Onzin. Dan moest ik nog een naam vinden. Ik heb wat combinaties proberen maken, maar over bijvoorbeeld Ava-June was ik te bang dat Ava zou uitgesproken worden als de gelijknamige papierwinkel. Daarna is het heel eventjes Ella-June geweest, maar ik dacht dat dat al te populair was en zo zijn we dan op Lily-Rose geland. Achteraf heb ik ontdekt dat die naam eigenlijk vaker voorkomt dan Ella-June, maar nu ze er is vind ik mijn oudste dochter toch wel écht een Lily-Rose en geen Ella-June. :)
9001 of 9010? :-)
– Judith
Ohh, een inside joke! Awel, buiten 9001 en binnen liefst 9010, hé. Als het budget het toelaat. *zucht* Haha!
Wat is je favoriete TV-programma als jij mag kiezen voor Elliot? De meisjes kijken waarschijnlijk nog geen tv maar je mag ook wel je favoriete tv-programma voor hen opgeven :) Mom’s Choice!
– Johanna
Elliot kijkt eigenlijk geen tv meer. Die kijkt filmpjes op ‘Joeptjoep’ (Youtube) en Netflix. En op Netflix varieert hij een beetje, tegenwoordig zijn The Polar Express en Flushed Away populair. Bijgevolg ken ik dus ook niet veel over kinderprogramma’s en vind ik dit eigenlijk een beetje een moeilijke vraag, haha! Ik hoop dat mijn meisjes later graag samen met mij Gilmore Girls gaan kijken. Ik kijk wel uit naar televisieavondjes met de kindjes, ja!
Wat is jouw mening over God en het leven hierna ?
Broek, rok of kleedje?
– Naomi
Hihi, hoe uiteenlopend kunnen twee vragen zijn? :) Awel, ik zeg dus altijd dat ik wel geloof dat er ‘iets’ is, maar dat ik niet weet wat dat dan wel is. Ik kan moeilijk geloven dat we hier op aarde zijn gewoon om er te zijn en dat daar niet meer Reden achter zit. Dan lijkt ons bestaan zo zinloos en daar kan ik moeilijk mee om. Ik geloof niet in toeval, maar wel in het lot, dat alles om een reden gebeurt. Wat mij betreft is er dus zeker een hiernamaals. Maar tegelijkertijd ben ik imméns bang voor de dood. Toen ik nog klein was, lag ik soms in bed te wenen omdat ik niet wou sterven en nu nog mag ik daar niet te hard over nadenken, want ik zou dan echt een paniekaanval krijgen. Wat mij afschrikt is het grote, zwarte Niets. Maar als ik geloof dat er hierna nog iets is, waarom ben ik dan bang voor de dood? Geen idee. Het onbekende? Het idee dat ik op een dag gewoon niet meer zal bestaan, vind ik ronduit angstaanjagend. Mijn moeder zegt dat ze niet bang is voor de dood omdat ze denkt dat dat is als flauwvallen: ineens het bewustzijn verliezen maar daar niets van ondervinden. Met als enige verschil dat je niet meer opnieuw bijkomt. Ik vind dat ook maar een griezelig idee. Soit, ik weet het dus niet. :)
Ik draag 99% van de tijd een broek. Ik heb rokjes, maar honestly, ik zou dat beter niet meer kopen. Ze worden nooit gedragen omdat ik niet weet hoe ik ze moet combineren. Kleedjes draag ik voor feestjes of andere gelegenheden waarop het ietsje meer mag zijn.
Schrijf je het liefst op lijntjes/ruitjes of commercieel geruit papier?
Als je zelf het toekomstige beroep van je kinderen zou moeten kiezen (stel dat het zo werkt), wat denk je dan dat je hen zou laten doen?
– Nathalie
Lijntjes all the way!
Goh, wat een moeilijke vraag. Ik hoop dat mijn kinderen moedig en verstandig genoeg gaan zijn om zelf te beslissen wat voor hen de beste keuze is en daar dan ook ronduit voor te gaan. Ook naar studiekeuze toe zou ik het eerlijk gezegd niet weten. Enerzijds zou ik zeggen dat ze niet moeten denken aan wat ze later willen worden, maar gewoon moeten kiezen wat hen interesseert. Dat is wat ik zelf heb gedaan. Anderzijds hoop ik natuurlijk dat ze deftig werk gaan vinden zodat ze geen financiële zorgen hoeven te hebben. Op dit moment zie ik Elliot wel vrachtwagenchauffeur of tractorbestuurder worden, haha! Over de meisjes kan ik nog niets zeggen. Maar als ze op mij lijken, gaan ze later ‘moeke’ willen worden. Fine by me. :) Give me all the grandkids! (Over 25 jaar. :P)
Hoever sta je al met ‘t gigantische lapjesdeken dat je aan het maken was?
– Princessjesliefde
Och, seg! Je drukt me met de neus op de feiten! Ik ben dus wel effectief aan het deken begonnen en in 2 van de 27 kleuren ben ik al klaar. Dat projectje is echter stilgevallen omdat ik er kraamcadeautjes enzo heb tussengenomen. Maar kijk, jouw vraag was the kick in the butt I needed, want ik ben nu begonnen met het afwerken van het tweede babydekentje dat ik tijdens mijn zwangerschap aan het haken was en als dat af is, kan ik hopelijk verder doen met het gigadeken. Tenzij ik dan weer aan iets anders begin. Maar no worries, ooit zal het klaar zijn. Als ik de moed vind om uit te zoeken hoe ik de vierkantjes allemaal zonder zichtbare naden aan elkaar kan zetten. :)
En…
… via Facebook kreeg ik nog een keilang bericht van Ruth. Die had schrik dat ik niet genoeg vragen zou ontvangen, denk ik. Ofwel heeft ze stiekem een boontje voor mij, dat kan ook! Bon, haar vragen ga ik dus een beetje opbreken.
Wat zouden je drie wensen zijn mocht je een zotte magische olielamp met een geest in hebben? Maar het mogen geen wensen zijn over gezondheid/doodgaan/gelukkig zijn/gevoelens/…, en ook geen overdreven materiële wensen als in ‘de lotto winnen’. Dus echt concrete zaken, zoals ik zou wensen dat ik mega glanzend haar zou hebben, ik supermooi kan zingen, frietjes van het frietkot keigezond zijn, ik schoonbroers of -zussen gehad zou hebben, ik altijd iemand naast mij heb lopen die doet wat ik vraag (als in een uberklusjesman/tuinman/naaister/opruimster/secretaresse) en een extra dag in de week waarop ik gewoon helemaal mijn zin kan doen.
Ja, zeg. Dat wáren mijn 3 wensen. Bon. Ik denk eens heel hard na. Euhmmmm. Oh, ik heb er eentje! Ik wens dat ik door 1 keer naar een filmpje te kijken/uitleg te luisteren/werkwijze te lezen perfect zou kunnen uitvoeren wat ik wil. Dat zou handig zijn met de bouw. Vloeren leggen? Check. Gyproc plaatsen? Check. Gyproc opstoppen? Check. Een trap bouwen? Check. Mijn tweede wens is dat de lekkere dingen gezond zouden zijn en de minder lekkere dingen ongezond. Hoe zalig zou ‘t niet zijn als ‘t goed voor uw lijn zou zijn om een Big Mac te gaan eten en je de magere yoghurt met granola beter zou laten staan? Vree zalig, vind ik! En oh, ik vond net een goeie derde wens! Ik wens dat ik van nature geen haargroei op mijn benen, onder mijn oksels, etc zou hebben. Ik zeg weleens dat ik later, véééél later, als we weer geld hebben omdat ons huis af is, voor permanente ontharing ga. Maja. Werkt dat wel? Is dat wel echt permanent? Wie zal het zeggen? En voor ge het ontdekt zijt ge veel geld kwijt, hé?
Wat zou je aan Klaas veranderen mocht je dat kunnen? Wat is je koosnaampje voor Klaas?
Ik vind dat zijn planning/time management wel wat beter zou kunnen, maar hij heeft nu wel héél veel aan zijn hoofd. Werkpuntje voor later dus. Maar mijn allergrootste ergernis: dat hij zijn kousen meer dan de helft van de tijd binnenstebuiten of op een bolletje in de was gooit. Zo krijg je dat niet proper, hé. Ik ben recent gestopt met die ‘verkeerde’ kousen te wassen en leg ze terug in zijn wasmand. Ik ben benieuwd hoe lang het nog gaat duren voor hij doorheeft dat hij stilaan steeds minder kousen heeft om aan te doen. *gniffel* Mijn levensdoel is ervoor zorgen dat Elliot zijn kousen netjes weggooit zodat zijn toekomstige partner daar niet ambetant over moet doen. Allez. Tenzij hij zelf verantwoordelijk zou zijn voor de was, hé. Dan trekt hij zijne plan maar, haha!
Ah, en ik noem Klaas eigenlijk meestal gewoon Klaas. Soms zeg ik beeb. Of Klaasjebaasje. :)
Op wie of wat ben je soms jaloers? Aan wie of wat erger je je mateloos?
Goh. Ik word met de jaren minder jaloers. Denk ik. Op dit moment, zo enkele maanden na de bevalling van mijn tweede en derde kind, ben ik vooral jaloers op dames die zonder veel problemen weer hun lijf terugvinden na hun zwangerschap. Bij mij duurt het nooit heel lang voor ik mijn gewicht terug heb (ik zit nu 4 kg onder mijn startgewicht bijvoorbeeld), maar aan mijn lijf zou je dat niet zeggen. Met zwangerschapskleren aan zou ik nog altijd kunnen spelen dat ik 4-5 maanden ver ben. Mijn buikvel herstelt niet, jong. Ik ga daar later wel aan werken en proberen of ik dat met deftig eten en meer beweging weg krijg. En als dat niet lukt, zie ik mezelf nog wel een mommy tuck laten doen. Op intellectueel vlak ben ik soms jaloers op mensen die goed kunnen schrijven en prachtige romans neerpennen. Gewoon omdat dat ergens nog een stoute droom van me is, een boek schrijven. :)
Wat zou een goeie artiestennaam voor je zijn mocht je ooit beroemd worden?
Lady Drama.
Wat vind je de belachelijkste trends van de laatste jaren? Welke de leukste?
Kunt ge geloven dat ik nu op niks kan komen? Ik weet niet wat de trends zijn. :'( De meeste trends vind ik wel leuk. Denk ik? Cactussen? Marmer? Haken? Ja?
Wil je alstublieft eens een puberfoto posten? 
Ik vond laatst een foto van mezelf toen ik een jaar of 17-18 moet geweest zijn. Da’s toch nog een puber, hé? Ik moest er een beetje van wenen, want ik herinner mij dat ik mijzelf toen een beetje te dik vond. 25 kg later doet dat heel veel zeer, ja.
Oh, zo hip dat ik toen nog was. :( :)
Wat eet je graag als niemand het ziet? Een grote zak chips? Een halve kilo rauw gehakt? Onopgeloste royco soep? Kom, uw grootste zonden, vertel ze ons!
Chips, ja! Maar ik probeer dat altijd met mate te doen, dus ik neem dan een kommetje in plaats van de hele zak. Ben & Jerry’s is nog zoiets. Maar ook dan dwing ik mijzelf minstens 2 avonden te doen over 1 pot. Da’s nog genoeg, hé. :) Op dit moment zijn boterhammen met choco mijn grootste probleem. Ik denk dat ik verslaafd ben.
En om af te sluiten: wat zijn jouw andere zonden? Kijk je naar foute tv-programma’s? Heb je genant ondergoed? Peuter je in je neus in de auto? Toe, vertel ons eens iets schaamtelijks over jezelf!
In ‘t middelbaar deden we tijdens LO eens belleketrek en toen moest ik van de zenuwen zo hard giechelen dat ik een beetje in mijn broek gepipi’d heb. Ik denk dat dat wel het allerschaamtelijkste is! Foute tv-programma’s, geen idee… Is Temptation Island fout? :) Mijn allerlaatste stapeltje gênant ondergoed heb ik weggegooid met de verhuis en wie peutert er nu niet in zijn neus? Maar in de auto probeer ik dat niet te doen, want ge weet toch nooit wie ge zou tegenkomen, hé! En ik vind dat ook niet proper voor degene die na mij aan het stuur moet zitten. :) Ik ben ook belachelijk slecht in aardrijkskunde. Op een blinde kaart van Europa kan ik bijvoorbeeld niet met zekerheid Zwitserland of Oostenrijk aanduiden. Of die rare Balkanlandjes. No clue! Dat is parate kennis die bij mij simpelweg niet is blijven plakken.
Hè hè, het zit er weer op. En nu begint het nagelbijten en de ‘omg-heb-ik-nu-niet-te-veel-gezegd-paniek’. Until next time!
by Joyce | Sep 26, 2016 | Kindjes |
Mo vent toch. Ik ben beschaamd. Héél beschaamd. Dat het zo lang heeft moeten duren voor ik nog eens een post aan Elliot gewijd heb. De laatste ging over zijn doen en laten op 21 maanden en daarna schreef ik ook nog wel over zijn tweede verjaardagsfeestje, maar daarna bleef het stil. Ik had niet zo goed bijgehouden wat hij allemaal wanneer deed en zei en hoe meer de tijd verstreek, hoe meer ik vergat en hoe erger ik ertegen op zag om mijn hoogzwangere brein te moeten pijnigen. Maar kijk, ik ga mijn best doen, al zal deze post dus totaal niet zo uitgebreid worden als de vorige. Sorry, zoon. :(
Ik eindigde de post over 21 maanden met een stukje over het feit dat Elliot in een lastige fase leek te zitten. Eigenlijk is dat nog niet veranderd. Volgens mij is hij toen beginnen peuterpuberen en is hij daar nu nog steeds mee bezig. Hij kan ongelooflijk veel drama maken over schijnbaar niets en dan op een heel zagerig toontje kermen dat het ‘gaaaanieee’. Ik heb de voorbije maanden ook 37 keer per dag zijn knuffels en tut gehaald. Hij laat die achter op de salontafel en wil ze dan hebben aan de keukentafel. Daar laat hij ze achter om ze dan op te eisen als hij op de verzorgingstafel ligt. Daar blijven ze liggen tot hij zich in de zetel realiseert dat het knuffeltijd is. Echt. Om gek van te worden. Als ik die dan niet ging halen was het huilen en janken en daar kan ik niet tegen. Nu Lily-Rose en Lucy-Mae er zijn, kan ik echter niet zomaar meer meegaan in elke gril die in zijn knappe hoofdje opkomt, dus sinds ongeveer een week ben ik gestopt met als een mak lammetje zijn knuffels en tut telkens te gaan zoeken. Hij heeft daar efkes heel lastig over gedaan, maar (en ik hou nu hout vast) hij heeft precies de klik gemaakt dat zijn benen ook best goed werken en hij zijn spullen zelf kan gaan halen. Fingers crossed dat het zo blijft!
Tijdens de zwangerschap (en ik werd zwanger toen hij 20 maanden was, dus sinds de vorige update) was hij ongelooflijk high maintenance. Al zijn hele leven (zo klinkt hij plots erg oud :)) heeft hij fases waarin ‘s avonds gaan slapen bijzonder moeilijk was. Ik liet hem dan telkens opnieuw uit bed komen, nog even bij ons in de woonkamer blijven, en een halfuurtje later lukte het dan meestal wel om te slapen. Maar nu dus niet meer. Met als gevolg dat wij élke avond zonder uitzondering bij hem in bed moesten blijven liggen tot hij sliep. In ‘t begin duurde dat een halfuurtje, maar op den duur lagen we anderhalf uur naast hem. Ik hield mijzelf dan altijd wakker, omdat ik zelf ook nog iets aan mijn avond met Klaas wou hebben, maar hoe zwangerder ik werd, hoe lastiger het werd om mijn draai te vinden in bed én om er geruisloos weer uit te komen zodat hij niet opnieuw zou wakker worden. Meestal ging Klaas dus mee met Elliot, maar die viel dan altijd in slaap nog voor Elliot sliep! En dan zat ik toch weer een hele avond alleen. Echt, we hebben daar veel ambras over gehad en ik ben echt radeloos geweest omdat ik niet wist hoe ik dat ging moeten bolwerken eens er twee kleine baby’tjes zouden zijn die ons constant nodig zouden hebben. Tegen dat de meisjes 2-3 weken oud waren, maakte Elliot ineens een klik (ook omdat we hem hadden uitgelegd dat wij hem konden horen door de babyfoon) en ging hij zonder problemen slapen. Dat heeft een paar weken geduurd en ineens lukte het wéér niet meer. Echt, ik werd zot, hé. Toen de meisjes 7 weken waren, verhuisden we naar mijn ouders en sindsdien is er meestal geen probleem meer. Soms wel nog een beetje moeite om hem in bed te krijgen en dan zelf weer te mogen vertrekken, maar over ‘t algemeen is hij er ok mee. Ik hoop echt met heel mijn hart dat dat zo gaat blijven als we opnieuw naar ons eigen huis verhuisd zijn…
Wat zijn zusjes betreft, is alles eigenlijk heel positief. Ik was vooraf heel bang dat hij zich opzijgeschoven zou voelen of simpelweg jaloers of gemeen tegen hen zou zijn, maar dat is dus helemaal niet het geval. We merken wel dat hij het soms wat moeilijk heeft met de verdeelde aandacht, maar we proberen toch vooral te focussen op hem als hij thuis. Als de meisjes dan rustig zijn en niet huilen, zitten ze meestal gewoon in hun relax en houden we ons bezig met grote broer. Zijn zusjes krijgen heel veel spontane knuffels en kusjes van hem, hij maakt zich (soms :)) zichtbaar zorgen als ze huilen, hij wil hen van de slaapkamer naar de woonkamer dragen en hij vraagt vaak zelf om een zusje op zijn schoot te zetten. En dan zegt hij: ‘Foto maken?!’ <3
Hij is nog steeds gek van auto’s, vrachtwagens, bussen, kranen, bulldozers en alles maar dan ook alles dat wielen heeft of dat groot en lawaaierig is. Hij houdt er enorm van om trein- en autobanen in elkaar te steken. De laatste maanden heeft hij het bestaan van dinosaurussen ontdekt en daar is hij ook superenthousiast over. Ik weet niet meer of ik er eerst over ben begonnen, maar in any case it stuck. Deze zomer gingen we naar de dinotentoonstelling in Oostende (ga ik nog eens over bloggen), we verzamelden de dinoplaatjes van de AH, hij keek verschillende keren naar The Good Dinosaur en Jurassic Park (ja, echt!) en we kochten zijn eerste kleren met dino’s erop.
Hij kent al een tijdje alle kleuren. De eerste kleurtjes die hij kende, waren wit en zwart. En dan paars. Hoe raar is dat? Andere kinderen beginnen met rood en blauw. Geel is lang een moeilijke geweest, hij zegt nog steeds ‘leel’. En ‘soot’ in plaats van rood. Zo zei ik dat zelf ook toen ik klein was. Hij begint ook stilaan te tellen, snapt hoeveel 2 is. Tellen gaat op dit moment zo: een, twee, die, vijf, twee, tien. Haha!
De afgelopen zomer moest ik niks van nieuwe kleren kopen, want alles van vorige zomer paste nog omdat ik het toen een beetje ruim had gekocht. Schoenen moet ik wel keivaak kopen, we zitten al aan maatje 27, alstublieft!
Over de zomer gesproken: dat is echt zijn seizoen, hé. Eigenlijk is elk seizoen goed, maar in de zomer speelt hij zooo veel buiten. Hij kan ook echt genieten van wandelingen en kan al lang en ver stappen voor hij moe wordt. Wat een buitenkind is dat. Ik hoop dat dat altijd zo blijft. <3
En de grootste verandering van al? Sinds 1 september gaat hij naar school. Maar deze post is al heel lang geworden, dus ik ga de bijhorende Milestone Junior Card en wat meer info daarover voor een later moment houden. Misschien wacht ik nog tot het eerste oudercontact, dan zal hij het ook al wat meer gewoon zijn op school en kan ik hopelijk schrijven dat hij ondertussen ‘s ochtends niet meer uit mijn armen geplukt hoeft te worden door de juf. *spoiler alert* Maar hij doet het wel al heel goed, hoor!
Snif. Niet te geloven dat dat klein baby’tje dat gisteren nog in mijn armen lag nu al naar school gaat. Ik heb een kind dat naar school gaat. Hoe raar is dat? De mensen gaan zeker denken dat ik al 30 ben of zo! *grijns*
En gewoon nog twee stoeffoto’s, want omg, hoe knap is mijne zoon? <3
Volgende update op 3 jaar! Ik ga alvast een potje bleiten.
by Joyce | Sep 12, 2016 | Kindjes |
De laatste van de ‘week’-kaartjes zit erop! Vanaf nu is er maar elke maand een officiële foto meer. Goed, want na snel eens doorgenomen te hebben wat ik voor de vorige update schreef, merk ik dat er eigenlijk niet zo heel veel veranderd is op die 2 weekjes tijd.
Overdag gaat alles zijn gangetje en krijg ik het redelijk goed rond met de twee. Soms zit er wel eens eentje te jammeren in de relax omdat ze wat ongeduldig is terwijl ik haar zus aan het voeden ben, maar het komt niet gauw tot echt hartverscheurend huilen. Gelukkig is er ook meestal iemand anders in huis om even te gaan troosten. ‘s Avonds hebben ze nog steeds een lastig blokje van 19u tot 21u ongeveer. We moeten dus zien dat we op tijd gegeten hebben, want anders zitten we elk met een jammerend kind op schoot. Ze willen dan een paar keer kort op elkaar drinken om uiteindelijk tussen 20u en 21u in slaap te vallen. Eigenlijk nog precies hetzelfde als in mijn vorige update dus.
Ze zijn ook veel socialer dan Elliot op die leeftijd was, vind ik. Die was tegen 3 maanden echt al ‘vreemd’ en aanvaardde nog maar 3 personen: ik, Klaas en omi. De meisjes brabbelen en lachen daarentegen naar iedereen. Het is echt hartverwarmend om te zien hoe hun gezichtje opklaart en ze meteen een guitig snoetje trekken vanaf het moment dat ik tegen hen begin te babbelen. Ze beginnen ook te kirren en gilletjes te slaken. <3
We zijn er trouwens eindelijk toe gekomen om foto’s te maken met het eerstelachkaartje. Wat de data betreft heb ik wel een beetje valsgespeeld omdat ik niet precies wist op welke dag ze officieel voor ‘t eerst lachten, maar bon. Da’s het lot van een tweede (en volgende) kind, zeker? :)
Ik ga eens vragen aan Klaas om van achter mijn rug foto’s of een filmpje te maken als ik tegen hen praat. Alhoewel deze foto’s toch ook wel zalig zijn:
Tot volgende maand!
