Vorig jaar was hij er technisch gezien ook al bij (en zorgde hij ervoor dat ik op geen énkele manier nog een béétje gemakkelijk in de zetel kon zitten), maar nu is het officieel: Elliots eerste Kerstmis.
Gisterenavond werd zijn haar voor de vierde keer geknipt. Toch altijd wat wennen als zijn haar weer zo kort is, hoor…
Vandaag hadden we opnieuw een bijeenkomst van onze koekjesclub! Toen ik 3 jaar geleden afstudeerde, merkte ik dat het moeilijk was om je vriendinnen nog even vaak als vroeger te zien. Met Kerstmis las ik toen dit boek en kreeg ik inspiratie… Ik stuurde een berichtje rond op Facebook et voilà, de Koekjesclub was geboren! Geen idee hoeveel keer we ondertussen al samen zijn gekomen, en ik heb ook geen zin om te tellen, maar het is altijd heel tof. Gewoonlijk spreken we op zaterdagavond af en brengen we allemaal iets lekkers mee om te eten, maar deze keer moest het uitzonderlijk op zondagnamiddag. Omdat Elliot nog steeds ziek is (dubbele oorontsteking) en de borstvoeding daardoor momenteel een beetje stroef verloopt, besloot ik hem mee te nemen. Hij had het echter heel lastig en wou daar niet slapen (en hij had in de voormiddag ook al geen dutje gedaan), dus na een uurtje ben ik terug naar huis vertrokken. Gelukkig was dat genoeg tijd om iedereen eens te zien en koekjes uit te wisselen!
Het was voor mij de eerste keer dat ik geen koekjes maakte. Ik koos nu voor de meest smeuïge brownies ooit, volgens het recept van een van mijn medejanuarimama’s. (Later meer daarover!) Ze zijn echt suuupergoed gelukt, al zeg ik het zelf! De tinnen doosjes vond ik in de Zeeman en de labels zijn van Hema of IKEA, ik ben het vergeten.
En nu ga ik nog een beetje overschotjes binnenspelen.
Vorige zaterdag vierden Klaas en ik onze tweede huwelijksverjaardag. Hoe gék is dat? Enerzijds klinkt dat superkort, vind ik, en lijkt het alsof we al veeeeeel langer getrouwd zijn. Anderzijds is 2 jaar toch wel al “lang” hé? Ik ben nog maar 24,5. En ja, dat half jaartje telt. Anyway, diegenen die ons een beetje kennen weten dat wij al jaren een belangrijke traditie in stand houden. ‘t Is te zeggen: voor ons is ze belangrijk. Wanneer we iets te vieren hebben (normaal gezien mijn verjaardag en onze zoveel-jaar-samen) gaan we eten bij de Griek en gaan we daarna naar de film. De allereerste keer dat we daar gingen eten, kozen we voor moussaka, maar dat was echt een heel zwaar gerecht. De tweede keer kozen we voor de plateau du chef (dat klinkt toch echt super-Grieks, hé?) en we hebben nooit meer iets anders gewild.
Al voor Elliot er was (zelfs voor hij “gemaakt” was) zei ik dat ik niet “die moeder” zou worden die haar kinderen voor het minste bij de grootouders afzet voor tijd voor zichzelf. Behálve wanneer het over onze huwelijksverjaardag gaat. Da’s één dag in het hele jaar die ik ‘s avonds met Klaas alleen wil vieren. Mijn verjaardag is dus weggevallen als een Griek-en-cinema-date, maar dat zorgt er alleen voor dat ons uitje nóg specialer was. Ik heb zelfs een Martini gedronken, zeg. Los van een slokje van Klaas zijn Desperados om eens te proeven wat dat nu eigenlijk voor iets was, heb ik sinds onze trouw niet meer gedronken. Ik voelde het dus wel een beetje.
Na onze wettelijke trouw gingen we ‘s avonds naar de eerste Hobbitfilm, vorig jaar gingen we naar de tweede kijken en dit jaar kozen we uiteraard voor de derde! Hij was weer supergoed, behalve dan het laatste halfuur. Dat suckte. Ik heb een echte innerlijke fangirl, dus jullie kunnen wel raden waarom ik de laatste 30 (of zo) minuten maar niets vond.
Om half 7 hebben we Elliot naar mijn ouders gebracht en hij heeft zich daar goed geamuseerd en flink geslapen. Toen we thuiskwamen, zijn we hem iets na middernacht nog gaan halen, want voor een echte sleepover ben ik nog niet klaar. *moeke is een mietje*
Maar serieus, welke film moeten wij dan volgend jaar gaan bekijken?
Gisteren waren Klaas en ik 7 jaar samen. Dat klinkt echt belachelijk lang, vind ik. Omdat het een werkdag was en we ‘s avonds nog bezoek kregen, hebben we er niet al te veel spel rond gemaakt. We hebben iets snels gemaakt om te eten en tegelijkertijd ook koekjes gebakken. Klaas had voor zijn verjaardag de week ervoor geen birthday cookies gekregen (zieke baby en een werkende moeder = te weinig tijd om ‘s avonds nog te staan bakken), dus wou ik het wel goed maken. Ik maakte mijn befaamde (if I do say so myself) ranger cookies want dat zijn de favorietjes van Klaas.
‘s Avonds kregen we dus nog bezoek. We hadden een eerste afspraak met een architect voor ons toekomstige huis. Een voorontwerp hadden we al eerder gekregen van een bouwfirma, maar na verder overleg met die eerste firma én nog een tweede bleek dat die belachelijk duur zouden zijn. We vonden dan een kleiner bedrijfje, eentje dat huizen lijkt te bouwen vanuit hun hart i.p.v. hun portemonnee, en daar werden we meteen verliefd op. We stuurden ons voorontwerp ook naar hen door, maar omdat het nogal rudimentair was, konden ze bepaalde kosten niet inschatten. Zij hebben in het verleden al succesvol samengewerkt met de architect van gisteren (we zijn een aantal weken geleden gaan kijken naar een woning die ze samen hebben gezet) dus leek het ons logisch om dezelfde weg op te gaan. Na het gesprek van gisteren voelden we ons weer wat zekerder van ons stuk. De architect berekende een prijs op basis van het voorontwerp en die lag al een heel stuk onder de eerdere offertes. Nu nog een aantal aanpassingen om een betere indeling te bekomen en vooral alles wat compacter te krijgen (die gasten die ons eerste voorontwerp hebben gemaakt, waren precies toch wel brosselaars), want het huidig voorontwerp is veel te groot – 190 vierkante meter, en dat is dan nog zonder de zolder van bijna 50 vierkante meter en zonder de garage… Wij zijn alvast superbenieuwd naar wat hij voor ons op papier zal zetten!
Oh, en nog een mini-update: mijn eerste granny square is af! Ik moet hier en daar wel nog een draadje afknippen, maar ik vind het toch deftig voor een eerste keer, non?
Onze kleine baby heeft al drie dagen (hoge) koorts. Vanochtend haalde hij zelfs een whopping 39,9°. Hoe zielig het ook is, de extra knuffeligheid vind ik toch wel leuk. Meestal is hij te stoer om zijn hoofdje nog op onze borst te leggen, hoor!
Gelukkig is hij niet al te huilerig. Hij doet wel extreem korte dutjes en is dan extreem snel opnieuw moe. Maar als hij wakker is, is hij nog steeds vrij vrolijk en lief.
En beeldschoon. Dat natuurlijk ook.
Gisteren moest ik naar de Hema en ‘t Zeemanneke. Naar de Hema omdat er een bestelling op mij lag te wachten en naar ‘t Zeemanneke omdat ik extra bollen wol nodig heb. Voor mijn deken had ik dus al een bol in elke beschikbare kleur (er zijn er 11) gekocht en nu ik weet hoeveel vierkantjes ik uit 1 bol kan haken (bijna 11) weet ik hoeveel bollen ik per kleur nodig heb. Dus ging ik naar de Zeeman om 3 extra bollen per kleur. Ik denk dat die madam achter de kassa er ook het hare van zal gedacht hebben, toen ik daar stond met 33 bollen wol.
En dan ging ik naar de Hema. Ik koop elk jaar wel een nieuw ornamentje voor in de kerstboom en dit leek me wel leuk, dus plaatste ik online een bestelling. Ik ben benieuwd of ik ze op tijd in elkaar gehaakt krijg. Ik heb toch nog een week of 3, hé?
In mijn online winkelmandje stopte ik ook nog dit:
Ik had online al verschillende keren gezocht naar een tweedehandsje in goede staat, maar nérgens te vinden voor een deftige prijs. Dus dan maar nieuw gekocht, met een beetje korting. Het boek staat nu samen met Pluk van de Petteflet in Elliots boekenkastje. :-) Ik kocht in de winkel zelf ook nog twee slingers met papieren ballen voor op Elliots groeifeest.
En tja, nog steeds in de Hema stond ook de kerstversiering al uitgestald. Ik kon mij niet inhouden en nam nog deze twee kerstbollen, een slinger en een rood hertje mee. Zal goed passen bij het groene glitterhertje dat ik vorig jaar kocht en met Kerst uithaal om een maand op ons dressoir te wonen. :-)
Oh, en in de Kringwinkel vond ik dit. Ik vind haar stukjes op deredactie.be altijd heel herkenbaar en voor 1,50 euro kunde nu toch niet sukkelen, hé?
Ik koop zoooooo graag brollekes.
