by Joyce | Oct 6, 2016 | Persoonlijk |
Maar jullie zijn toch allemaal LIEF! Na mijn oproep van vorige week kreeg ik nog meer vragen dan de eerste keer! Curieuzeneuzemosterdpotheid is een schone deugd, zeg ik altijd. Allez, ‘t is de eerste keer dat ik het zeg. Maar vanaf nu ga ik het meer zeggen. Okee? And now, without further ado: mijn antwoorden!
Ik zou wel eens willen weten hoe jullie op de namen Elliot, Lily-Rose en Lucy-Mae zijn gekomen… zaten jullie direct op dezelfde lijn? Of heeft één van de twee de ander moeten overtuigen? ;-)
– Julienne
Zalige vraag! Een naam bedenken vond ik altijd een van de leukste dingen aan zwanger zijn. Bij ons is dat eigenlijk altijd vrij eenvoudig verlopen. Klaas had nooit inspiratie (In de beginjaren van onze relatie kwam hij eens met de naam Milan op de proppen en ik heb toen zo fel gereageerd dat hij sindsdien geen suggesties meer durfde doen, denk ik. Oeps!) dus was onze modus operandi gewoon dat ik met allerlei namen kwam aandraven en dat Klaas dan gewoon ja of nee zei. Elliots naam hebben we vrij snel gevonden. Rond de geslachtsecho op 16 weken was ik Fifty Shades of Grey aan ‘t lezen en daar botste ik dus op Elliots naam (de broer van ‘t hoofdpersonage, in case you were wondering). Ik vond die meteen heel leuk, want het is een overduidelijk Engelse naam wat voor mij het belangrijkste criterium was en er zaten, dacht ik toen, geen moeilijke klanken in. Een naam die nooit verkeerd zou uitgesproken worden, dacht ik dus. Klaas was ook meteen akkoord. Op het argument van de uitspraak moeten we nu wel terugkomen, want keiveel mensen spreken het dus niet uit zoals wij ‘t willen. Wij zeggen het echt op z’n Engels, dus elliejut, maar we hebben al héél veel elliejót gehoord. Of nog erger: eeliejot. Trouwens, dat we die naam uit Fifty Shades hebben, vinden we wel een beetje schaamtelijk. Dus we zeggen gewoon tegen de mensen dat we de boter haalden bij E.T. Dat klein manneke heette in die film ook zo. :) Ah, en als Elliot een meisje was geweest, had hij Kate geheten.
De namen van de meisjes waren moeilijker. De jongensnamen lagen al vrij vroeg vast en aangezien Klaas zegt dat we nu klaar zijn met kindjes krijgen, mag ik die hier ook wel vertellen: Jack en Miles. Maar we kregen dus dochters! Al van voor de zwangerschap zei ik dat ik voor meisjes wel graag dubbele namen hoorde, dus onze dochter zou een naam met een liggend streepje krijgen. Maar toen kregen we twéé dochters en heb ik toch even getwijfeld of twee dubbele namen niet te veel van ‘t goeie was. Maar ja, 1 dubbele en 1 ‘gewone’ naam, dat bekte ook zo raar, dus we zijn er maar voor gegaan. De naam van Lucy-Mae was er eerst. Ik was Mae tegengekomen in The Help, een suuuupermooi boek. Daarin werd het ook als dubbele naam gebruikt voor een klein meisje, Mae Mobley. Ik wou Mae als tweede naam, maar aangezien dat blijkbaar niet vaak gedaan wordt (Google gaf mij geen hits), ben ik zelf beginnen combineren tot ik iets vond dat ik leuk vond klinken. Et voilà, Lucy-Mae was geboren. :) Allez, haar naam toch. :) Ze is de enige in heel Vlaanderen, volgens de website van Kind & Onzin. Dan moest ik nog een naam vinden. Ik heb wat combinaties proberen maken, maar over bijvoorbeeld Ava-June was ik te bang dat Ava zou uitgesproken worden als de gelijknamige papierwinkel. Daarna is het heel eventjes Ella-June geweest, maar ik dacht dat dat al te populair was en zo zijn we dan op Lily-Rose geland. Achteraf heb ik ontdekt dat die naam eigenlijk vaker voorkomt dan Ella-June, maar nu ze er is vind ik mijn oudste dochter toch wel écht een Lily-Rose en geen Ella-June. :)
9001 of 9010? :-)
– Judith
Ohh, een inside joke! Awel, buiten 9001 en binnen liefst 9010, hé. Als het budget het toelaat. *zucht* Haha!
Wat is je favoriete TV-programma als jij mag kiezen voor Elliot? De meisjes kijken waarschijnlijk nog geen tv maar je mag ook wel je favoriete tv-programma voor hen opgeven :) Mom’s Choice!
– Johanna
Elliot kijkt eigenlijk geen tv meer. Die kijkt filmpjes op ‘Joeptjoep’ (Youtube) en Netflix. En op Netflix varieert hij een beetje, tegenwoordig zijn The Polar Express en Flushed Away populair. Bijgevolg ken ik dus ook niet veel over kinderprogramma’s en vind ik dit eigenlijk een beetje een moeilijke vraag, haha! Ik hoop dat mijn meisjes later graag samen met mij Gilmore Girls gaan kijken. Ik kijk wel uit naar televisieavondjes met de kindjes, ja!
Wat is jouw mening over God en het leven hierna ?
Broek, rok of kleedje?
– Naomi
Hihi, hoe uiteenlopend kunnen twee vragen zijn? :) Awel, ik zeg dus altijd dat ik wel geloof dat er ‘iets’ is, maar dat ik niet weet wat dat dan wel is. Ik kan moeilijk geloven dat we hier op aarde zijn gewoon om er te zijn en dat daar niet meer Reden achter zit. Dan lijkt ons bestaan zo zinloos en daar kan ik moeilijk mee om. Ik geloof niet in toeval, maar wel in het lot, dat alles om een reden gebeurt. Wat mij betreft is er dus zeker een hiernamaals. Maar tegelijkertijd ben ik imméns bang voor de dood. Toen ik nog klein was, lag ik soms in bed te wenen omdat ik niet wou sterven en nu nog mag ik daar niet te hard over nadenken, want ik zou dan echt een paniekaanval krijgen. Wat mij afschrikt is het grote, zwarte Niets. Maar als ik geloof dat er hierna nog iets is, waarom ben ik dan bang voor de dood? Geen idee. Het onbekende? Het idee dat ik op een dag gewoon niet meer zal bestaan, vind ik ronduit angstaanjagend. Mijn moeder zegt dat ze niet bang is voor de dood omdat ze denkt dat dat is als flauwvallen: ineens het bewustzijn verliezen maar daar niets van ondervinden. Met als enige verschil dat je niet meer opnieuw bijkomt. Ik vind dat ook maar een griezelig idee. Soit, ik weet het dus niet. :)
Ik draag 99% van de tijd een broek. Ik heb rokjes, maar honestly, ik zou dat beter niet meer kopen. Ze worden nooit gedragen omdat ik niet weet hoe ik ze moet combineren. Kleedjes draag ik voor feestjes of andere gelegenheden waarop het ietsje meer mag zijn.
Schrijf je het liefst op lijntjes/ruitjes of commercieel geruit papier?
Als je zelf het toekomstige beroep van je kinderen zou moeten kiezen (stel dat het zo werkt), wat denk je dan dat je hen zou laten doen?
– Nathalie
Lijntjes all the way!
Goh, wat een moeilijke vraag. Ik hoop dat mijn kinderen moedig en verstandig genoeg gaan zijn om zelf te beslissen wat voor hen de beste keuze is en daar dan ook ronduit voor te gaan. Ook naar studiekeuze toe zou ik het eerlijk gezegd niet weten. Enerzijds zou ik zeggen dat ze niet moeten denken aan wat ze later willen worden, maar gewoon moeten kiezen wat hen interesseert. Dat is wat ik zelf heb gedaan. Anderzijds hoop ik natuurlijk dat ze deftig werk gaan vinden zodat ze geen financiële zorgen hoeven te hebben. Op dit moment zie ik Elliot wel vrachtwagenchauffeur of tractorbestuurder worden, haha! Over de meisjes kan ik nog niets zeggen. Maar als ze op mij lijken, gaan ze later ‘moeke’ willen worden. Fine by me. :) Give me all the grandkids! (Over 25 jaar. :P)
Hoever sta je al met ‘t gigantische lapjesdeken dat je aan het maken was?
– Princessjesliefde
Och, seg! Je drukt me met de neus op de feiten! Ik ben dus wel effectief aan het deken begonnen en in 2 van de 27 kleuren ben ik al klaar. Dat projectje is echter stilgevallen omdat ik er kraamcadeautjes enzo heb tussengenomen. Maar kijk, jouw vraag was the kick in the butt I needed, want ik ben nu begonnen met het afwerken van het tweede babydekentje dat ik tijdens mijn zwangerschap aan het haken was en als dat af is, kan ik hopelijk verder doen met het gigadeken. Tenzij ik dan weer aan iets anders begin. Maar no worries, ooit zal het klaar zijn. Als ik de moed vind om uit te zoeken hoe ik de vierkantjes allemaal zonder zichtbare naden aan elkaar kan zetten. :)
En…
… via Facebook kreeg ik nog een keilang bericht van Ruth. Die had schrik dat ik niet genoeg vragen zou ontvangen, denk ik. Ofwel heeft ze stiekem een boontje voor mij, dat kan ook! Bon, haar vragen ga ik dus een beetje opbreken.
Wat zouden je drie wensen zijn mocht je een zotte magische olielamp met een geest in hebben? Maar het mogen geen wensen zijn over gezondheid/doodgaan/gelukkig zijn/gevoelens/…, en ook geen overdreven materiële wensen als in ‘de lotto winnen’. Dus echt concrete zaken, zoals ik zou wensen dat ik mega glanzend haar zou hebben, ik supermooi kan zingen, frietjes van het frietkot keigezond zijn, ik schoonbroers of -zussen gehad zou hebben, ik altijd iemand naast mij heb lopen die doet wat ik vraag (als in een uberklusjesman/tuinman/naaister/opruimster/secretaresse) en een extra dag in de week waarop ik gewoon helemaal mijn zin kan doen.
Ja, zeg. Dat wáren mijn 3 wensen. Bon. Ik denk eens heel hard na. Euhmmmm. Oh, ik heb er eentje! Ik wens dat ik door 1 keer naar een filmpje te kijken/uitleg te luisteren/werkwijze te lezen perfect zou kunnen uitvoeren wat ik wil. Dat zou handig zijn met de bouw. Vloeren leggen? Check. Gyproc plaatsen? Check. Gyproc opstoppen? Check. Een trap bouwen? Check. Mijn tweede wens is dat de lekkere dingen gezond zouden zijn en de minder lekkere dingen ongezond. Hoe zalig zou ‘t niet zijn als ‘t goed voor uw lijn zou zijn om een Big Mac te gaan eten en je de magere yoghurt met granola beter zou laten staan? Vree zalig, vind ik! En oh, ik vond net een goeie derde wens! Ik wens dat ik van nature geen haargroei op mijn benen, onder mijn oksels, etc zou hebben. Ik zeg weleens dat ik later, véééél later, als we weer geld hebben omdat ons huis af is, voor permanente ontharing ga. Maja. Werkt dat wel? Is dat wel echt permanent? Wie zal het zeggen? En voor ge het ontdekt zijt ge veel geld kwijt, hé?
Wat zou je aan Klaas veranderen mocht je dat kunnen? Wat is je koosnaampje voor Klaas?
Ik vind dat zijn planning/time management wel wat beter zou kunnen, maar hij heeft nu wel héél veel aan zijn hoofd. Werkpuntje voor later dus. Maar mijn allergrootste ergernis: dat hij zijn kousen meer dan de helft van de tijd binnenstebuiten of op een bolletje in de was gooit. Zo krijg je dat niet proper, hé. Ik ben recent gestopt met die ‘verkeerde’ kousen te wassen en leg ze terug in zijn wasmand. Ik ben benieuwd hoe lang het nog gaat duren voor hij doorheeft dat hij stilaan steeds minder kousen heeft om aan te doen. *gniffel* Mijn levensdoel is ervoor zorgen dat Elliot zijn kousen netjes weggooit zodat zijn toekomstige partner daar niet ambetant over moet doen. Allez. Tenzij hij zelf verantwoordelijk zou zijn voor de was, hé. Dan trekt hij zijne plan maar, haha!
Ah, en ik noem Klaas eigenlijk meestal gewoon Klaas. Soms zeg ik beeb. Of Klaasjebaasje. :)
Op wie of wat ben je soms jaloers? Aan wie of wat erger je je mateloos?
Goh. Ik word met de jaren minder jaloers. Denk ik. Op dit moment, zo enkele maanden na de bevalling van mijn tweede en derde kind, ben ik vooral jaloers op dames die zonder veel problemen weer hun lijf terugvinden na hun zwangerschap. Bij mij duurt het nooit heel lang voor ik mijn gewicht terug heb (ik zit nu 4 kg onder mijn startgewicht bijvoorbeeld), maar aan mijn lijf zou je dat niet zeggen. Met zwangerschapskleren aan zou ik nog altijd kunnen spelen dat ik 4-5 maanden ver ben. Mijn buikvel herstelt niet, jong. Ik ga daar later wel aan werken en proberen of ik dat met deftig eten en meer beweging weg krijg. En als dat niet lukt, zie ik mezelf nog wel een mommy tuck laten doen. Op intellectueel vlak ben ik soms jaloers op mensen die goed kunnen schrijven en prachtige romans neerpennen. Gewoon omdat dat ergens nog een stoute droom van me is, een boek schrijven. :)
Wat zou een goeie artiestennaam voor je zijn mocht je ooit beroemd worden?
Lady Drama.
Wat vind je de belachelijkste trends van de laatste jaren? Welke de leukste?
Kunt ge geloven dat ik nu op niks kan komen? Ik weet niet wat de trends zijn. :'( De meeste trends vind ik wel leuk. Denk ik? Cactussen? Marmer? Haken? Ja?
Wil je alstublieft eens een puberfoto posten? 
Ik vond laatst een foto van mezelf toen ik een jaar of 17-18 moet geweest zijn. Da’s toch nog een puber, hé? Ik moest er een beetje van wenen, want ik herinner mij dat ik mijzelf toen een beetje te dik vond. 25 kg later doet dat heel veel zeer, ja.
Oh, zo hip dat ik toen nog was. :( :)
Wat eet je graag als niemand het ziet? Een grote zak chips? Een halve kilo rauw gehakt? Onopgeloste royco soep? Kom, uw grootste zonden, vertel ze ons!
Chips, ja! Maar ik probeer dat altijd met mate te doen, dus ik neem dan een kommetje in plaats van de hele zak. Ben & Jerry’s is nog zoiets. Maar ook dan dwing ik mijzelf minstens 2 avonden te doen over 1 pot. Da’s nog genoeg, hé. :) Op dit moment zijn boterhammen met choco mijn grootste probleem. Ik denk dat ik verslaafd ben.
En om af te sluiten: wat zijn jouw andere zonden? Kijk je naar foute tv-programma’s? Heb je genant ondergoed? Peuter je in je neus in de auto? Toe, vertel ons eens iets schaamtelijks over jezelf!
In ‘t middelbaar deden we tijdens LO eens belleketrek en toen moest ik van de zenuwen zo hard giechelen dat ik een beetje in mijn broek gepipi’d heb. Ik denk dat dat wel het allerschaamtelijkste is! Foute tv-programma’s, geen idee… Is Temptation Island fout? :) Mijn allerlaatste stapeltje gênant ondergoed heb ik weggegooid met de verhuis en wie peutert er nu niet in zijn neus? Maar in de auto probeer ik dat niet te doen, want ge weet toch nooit wie ge zou tegenkomen, hé! En ik vind dat ook niet proper voor degene die na mij aan het stuur moet zitten. :) Ik ben ook belachelijk slecht in aardrijkskunde. Op een blinde kaart van Europa kan ik bijvoorbeeld niet met zekerheid Zwitserland of Oostenrijk aanduiden. Of die rare Balkanlandjes. No clue! Dat is parate kennis die bij mij simpelweg niet is blijven plakken.
Hè hè, het zit er weer op. En nu begint het nagelbijten en de ‘omg-heb-ik-nu-niet-te-veel-gezegd-paniek’. Until next time!
by Joyce | Sep 28, 2016 | Persoonlijk |
Bijna 1 jaar geleden postte ik de eerste oproep voor een AMA (lees: een Ask me anything). Jullie mochten vragen stellen, ik zou ze beantwoorden. Ik had een beetje schrik dat er geen reactie zou komen, maar ik kreeg toch een paar leuke vragen voorgeschoteld! Sommige waren luchtig, aan nog andere zat wat meer vlees. Heerlijk! En ik vul heel graag antwoorden in. De bedoeling was om er toen een vast rubriekje van te maken dat om de zoveel tijd eens zou terugkeren, maar let’s face it: mijn nederig blogstulpje is een beetje in ‘t slop geraakt het afgelopen jaar. Geen idee of hier dus nog veel respons op zal komen. We zien wel. :)
Dus: je altijd al iets afgevraagd over mij? Wat is mijn lievelingsserie? Welk boek las ik als laatste? Hoe groot zijn mijn voeten? Welke tandpasta gebruik ik? Als ik mijn hele leven lang nog maar één broodbeleg zou kunnen eten, choco of préparé, welke zou dat dan zijn? Schrijf je vraag neer in de comments hieronder of stuur mij een mailtje (via dat icoontje hier opzij) en ik leg mijn zieltje bloot! Tenzij het stoute vragen zijn, hé. Dan moet ik er nog es over nadenken.
by Joyce | Aug 16, 2016 | Kindjes, Persoonlijk |
Hier is-ie dan eindelijk: de holy-crap-on-a-cracker-we-krijgen-een-tweelingblogpost! Ik was al van plan om deze tijdens mijn zwangerschap te schrijven, maar om een of andere reden kwam dat er nooit van. Wie mij al langer kent, weet dat mijn blog altijd heel hard lijdt onder het zwanger zijn en krijgen van een baby, want ineens verschijnen er alleen nog maar wekelijkse updates en heb ik precies geen inspiratie meer om nog over iets anders te schrijven. Anyway, ik denk dat ik dit postje ga opdelen in twee stukken, eentje over wat ik tijdens de zwangerschap zou geschreven hebben en dan eentje over hoe ik het nu ervaar. Een nabeschouwing van mijn niet eerder geschreven blogpost eigenlijk. Ok? (Disclaimer: dit is een héél lange post geworden. U bent gewaarschuwd.)
Ik schreef hier al over de periode waarin we voor een tweede kindje gingen. Ik schreeuwde dat niet bepaald van de daken, maar de mensen wisten wel dat we zeker nog een broer of zus voor Elliot wilden. ‘t Is ook niet dat dat zwanger worden een moeilijk parcours was, maar doordat ik toen nog borstvoeding gaf, was het wel een beetje moeilijker. Toen ik dan die heel prille miskraam had, werd ik getroost en troostte ik mezelf met het idee dat dat vast gebeurd was omdat het nog niet het juiste moment was om zwanger te worden, dat er wel iets mis zou geweest zijn met het vruchtje, dat je na een miskraam extra vruchtbaar bent, enzovoort. And lo and behold, is dat nu echt waar of niet, ik weet het niet. Maar hier was het zo: nog geen maand erna was ik alweer zwanger, al wist ik het toen nog niet. (Toen we hoorden dat we een tweeling zouden krijgen, kreeg die heel vroege miskraam nog meer betekenis. Iemand zei me dat dat vruchtje van in september vast gewoon haar zusje vergeten was en nog eens was teruggekeerd om haar te gaan halen. Nog iemand anders redeneerde dat het vruchtje dat ik in september verloor spijt kreeg en de maand erna besloot opnieuw mee te komen. Voor sommigen vast heel belachelijk, maar ik vind die gedachtes heel schoon.)
Eind oktober gingen we met ons drietjes op citytrip naar Amsterdam. Toen ik op vrijdag vertrok was ik al 1 dag overtijd. Ik ben nóóit overtijd. Dat is in heel mijn leven (allez, sinds ik het echt bijhoud) nog maar 3 keer gebeurd, telkens als ik achteraf zwanger bleek te zijn. Omdat ik dat dus al 2 keer had meegemaakt wist ik eigenlijk donderdagavond al dat de kans er dik inzat dat ik zwanger was. Ik had die dag mijn regels moeten krijgen en dat was niet gebeurd. Toen ik zaterdagochtend in Amsterdam mijn zwangerschapstestje deed, was dat dus louter een formaliteit. Maar toch, ik vond het fijn om die bevestiging te hebben. Wat mij wel al meteen opviel was hoe donker de teststreep kleurde. Ik testte op exact dezelfde dag als bij Elliot (telkens op 3 weken en 6 dagen ver) maar het verschil was heel groot…
Ik herinner mij dat ik die test aan mijn moeder toonde en in de januarigroep postte en grappend iets zei in de aard van ‘Straks is dat nog nen tweeling, seg!’ Enkele dagen later liet ik, opnieuw op exact dezelfde termijn als bij Elliot, een bloedafname doen. Mijn hcg was zogoed als dubbel zo hoog als 2 jaar ervoor. De huisarts zei dat dat op zich niks hoefde te betekenen, dat hCG van vrouw tot vrouw en zelfs van zwangerschap tot zwangerschap kan verschillen. Ik stond er dus nog niet al te veel bij stil en was gewoon blij dat mijn hCG op in de 1000 stond in plaats van de luttele 17 die het de maand ervoor was geweest. Bij de gynaecoloog kon ik pas langs op 8w5d dus het was nog eventjes wachten doordat ik al zo vroeg wist dat ik zwanger was. Een beetje bang afwachten ook wel, want na de maand ervoor was ik bang dat het opnieuw mis zou lopen. Toch sprak ik mijzelf moed in: dat zou toch wel geen twee keer na elkaar gebeuren? Net zoals bij Elliot kwam het idee van een tweeling soms ineens in mij op, maar aangezien dat bij Elliot ook niets bleek te zijn, zou dat nu ook wel het geval zijn, dacht ik.
27 november. Twee dagen na de verjaardag van Klaas. Mijn langverwachte afspraak bij de gynaecoloog. We waren maar nipt op tijd, dus ik was voor de deur uitgestapt terwijl Klaas parkeerplaats ging zoeken. Ik ging al binnen en sloeg een babbeltje met de gynaecoloog. Ze zei dat ze de maand ervoor een bloedresultaat van mij had zien passeren, maar dat dat eigenlijk zelfs niet echt een miskraam was geweest, dat dat vruchtje wellicht zelfs niet eens was ingenesteld. We praatten over de mythe van het extra vruchtbaar zijn na een miskraam en dat zij dat in haar praktijk inderdaad wel vaker zag. En ik vertelde over mijn donker teststreepje, het hoge hCG en zei: ‘Straks is ‘t nen tweeling, haha hoho!’ Ze lachte een beetje en zei ‘Joah, we zullen straks eens zien, hé.’ Klaas kwam binnen, kreeg felicitaties en ik mocht plaatsnemen op de tafel voor de echo. Ik was zenuwachtig. Mijn grootste bekommernis was het hartje. Dat zou toch wel kloppen, hé? Ik moest en zou een kloppend hartje zien en horen. De gynaecoloog keek wat rond en ik zag twee vlekjes. Omdat ze de echostaaf nog wat heen en weer aan ‘t bewegen was dacht ik dat ze nog geen duidelijk beeld had en dat ik gewoon een hoofdje en voetjes zag. En ineens zei ze een beetje onwennig: ‘Ja… ‘t Zijn er twee…’
Man. Mijn kin zakte op de grond, ik keek verbluft naar Klaas en zei: ‘Wá?! Gódverdomme!’ (Sorry, moeke. :)) Ik vroeg meteen of ze kon zien of het eeneiig of twee-eiig was, maar ze wou eerst checken of alles ok was. Gelukkig zat de grootte van de kindjes netjes op schema en in plaats van dat ene kloppende hartje dat ik wou horen en zien, kregen we er twee voorgeschoteld. Daarna kon ze ook meteen vertellen dat de kindjes eeneiig waren. Ze rondde haar onderzoek af en toen ik weer naar Klaas keek (die zat naast mij, aan de andere kant van het beeldscherm) zag ik die met gekruiste armen helemaal onderuitgezakt op zijn stoel zitten, haha. Grappig en triestig tegelijk, en een torenhoog cliché. :)
Na extra info gekregen te hebben (meer controles bij de gynaecoloog, verplichte rust vanaf ongeveer halverwege de zwangerschap en zeker niet thuis bevallen) konden we weer naar huis. We begonnen te panikeren en Klaas freakte dat we zeker nog moesten verhuizen voor de kindjes geboren werden en dat hij onze break zou moeten inruilen voor een lichte vracht. Ik was ook met de praktische kant bezig, maar bij mij was het meteen veel emotioneler. Hoe zouden we dat doen, zo met twee kindjes tegelijk?
We zijn er heel de zwangerschap vrij positief over gebleven. Er worden elke dag tweelingen (meerlingen zelfs) geboren en die ouders krijgen dat toch ook gebolwerkt? Dan zou dat ons vast ook wel lukken. En we hadden Elliot al, onze eerste pannenkoek, en dus hadden we al wat voeling met baby’s en peuters opvoeden. Een pamper verversen zou sowieso geen 20 minuten meer duren. Wanneer we mensen vertelden dat we een tweeling verwachtten, kregen we heel uiteenlopende reacties. Sommigen keken ons vol medelijden aan en reikten ons de wel heel steunende woorden ‘Liever gij dan ik’ of ‘Amai, ge zult weten wat doen’ aan. Daar waren we dus echt niks mee en het gaf ons ook een heel ongemakkelijk gevoel. Maar honestly, wellicht zou ik zelf ook zoiets antwoorden als iemand mij vertelde dat ze zwanger was van een tweeling, want tja, het zál ook gewoon echt zwaar worden, hé? Normaal dat dat ook effectief uitgesproken wordt, denk ik dan. Er waren zelfs enkele mensen die vroegen ‘of we daar iets speciaals voor hadden gedaan’. Bij een tweeling denkt iedereen heel vaak meteen aan een vruchtbaarheidsbehandeling, maar dat was dus niet het geval. Onze meisjes zijn ook niet twee-eiig, wat je bij vruchtbaarheidsbehandelingen wel vaker ziet. Maar goed, op die vraag had ik dus altijd zin om te antwoorden: ‘Wel ja, ik wou heel graag een tweeling, dus we hadden telkens twee keer na elkaar seks en daarna ging ik een kwartier in handenstand staan.’ Haha! Anderen zeiden dan weer dat ze jaloers waren en dat ze zelf altijd een tweeling hadden gewild. Voor die groep mensen heb ik maar één boodschap: ‘You’re crazy.’ Haha! Nee, echt. Vroeger, toen Elliot er nog niet was, zei ik ook dat ik een tweeling wel zag zitten. Dan was ik er in één keer vanaf. Maar eens Elliot geboren werd, zag ik in dat ik echt geen tweeling zou willen. En als ik er dan toch een zou ‘moeten’ krijgen, dan liefst geen eeneiige. En als het dan toch een eeneiige ‘moest’ zijn, dan liefst geen twee meisjes. Zot, hé? Precies een voorgevoel. :)
En zo kom ik eigenlijk bij de nabeschouwing, de ‘Hoe zou het nog zijn met… die van Huizeke Sluizeken die een tweeling kregen?’ Wel ja, het is zwaar, hé. We zien onze dochters belachelijk graag, we zouden hen voor geen geld ter wereld meer willen missen, maar het is verdorie hard. Ik zou niet zeggen dat ik op een grijze wolk zit, maar echt suikerroze is ze toch ook niet. Misschien een heel licht poederroos? Fysiek is alles hier a-okay. Ik ben supergoed hersteld, heb van bijna niets nog last, maar mentaal is het een ware uitputtingsslag, vind ik. En da’s ook een beetje de reden dat ik deze post wou schrijven. Ik begon mij de laatste weken te realiseren dat het voor diegenen die mij volgen op Facebook of Instagram vast lijkt alsof wij echt keihard aan ‘t genieten zijn van onze kindjes, alsof alles van een leien dakje loopt en alsof we the dream aan het liven zijn. Maar zo voelt het niet. Dus elke keer als ik een mierzoete foto van een van de kindjes postte, voelde ik me alsof ik de boel aan het bedriegen was. Alsof ik de schone schijn wou ophouden.
Net zoals veel kersverse moeders ben ik ondertussen (want bij mij moet dat gevoel altijd een beetje rijpen, nog zo’n taboe) smoorverliefd op mijn dochters, net zoals ik dat indertijd was op Elliot. En dus gooi ik quasi dagelijks fotootjes van hen op het wereldwijde web. Maar hoe verliefd ik ook ben, toch is het zwaar. Na Elliots geboorte leerde ik het Natuurlijk Ouderschap kennen en als je doordrongen bent van het feit dat je je kind niet wil laten huilen en zo veel mogelijk tegemoet wil komen aan zijn/haar behoeften, dan hoef ik er geen tekeningetje bij te maken dat een tweeling krijgen een extra uitdaging is, hé? De meisjes huilen veel vaker dan ik zou willen en dat is niet omdat ze huilbaby’s zijn, maar simpelweg omdat ik nu eenmaal maar één persoon met twee handen ben. En hoewel we tijdens de zwangerschap zeiden dat we voor elk kind een arm hadden (en dan nog een arm over hadden), heb je voor zulke mini’s 2 handen voor 1 baby nodig. En dat betekent dus dat ik 2 handen te weinig heb. En dan reken ik Elliot nog niet mee, die uiteraard ook aandacht wil… Ik voel mij elke dag tekortschieten, omdat ik één baby aan ‘t voeden ben en de andere plots wakker wordt en ook begint te huilen en dan moet wachten. Omdat ze soms allebei moeite hebben om in slaap te vallen en het steeds moeilijker wordt om ze tegelijkertijd te troosten en in slaap te wiegen (want in ‘t begin waren ze écht mini en konden ze met gemak allebei op mijn borst liggen en zo in slaap vallen). Omdat ik Elliot 20 keer op een dag moet zeggen dat hij eventjes moet wachten want dat ik met de zusjes bezig ben. Omdat de zusjes aan het wenen zijn omdat Elliot aandacht nodig heeft. Elke dag voel ik mij falen omdat ik voel dat ik het zelf niet klaargespeeld krijg en het uitgerekend dat is dat ik zou willen: op mijn eentje voor onze kindjes zorgen zonder dat ik hulp moet vragen aan anderen. Klaas gaat overdag uiteraard werken, maar gelukkig wonen we nu bij mijn ouders omdat we later dit jaar gaan bouwen. Maar binnenkort is ook hun verlof voorbij en dan sta ik er weer alleen voor. En dat jaagt mij angst aan, want doe ik mijn meisjes niet tekort? Ben ik wel goed genoeg en zorg ik wel goed genoeg voor hen? Voelen ze zich geliefd in plaats van verwaarloosd? Is Elliot nog wel gelukkig? Allemaal gedachtes waarvan ik weet dat ze irrationeel zijn, maar toch… Moeder worden doet wat met een vrouw, hé?
Een belachelijke lange post die eigenlijk heel kort kan samengevat worden: ik hou even hard van mijn meisjes als ik tijdens de zwangerschap had verwacht, maar het is ook precies even zwaar als ik had verwacht. En zo denk ik tegenwoordig elke dag vol heimwee terug aan hoe gemakkelijk het was toen Elliot een baby was en ik maar voor 1 kindje moest zorgen. En dat ik dat toen ook vaak zwaar vond en dat alles blijkbaar relatief is. This too shall pass. Allechance dat ze zo schattig en mooi zijn, die kinders van ons. :)
by Joyce | Dec 27, 2015 | Persoonlijk |
Ik wou hier al 3 maanden geleden over schrijven. Ik deed dat ook, maar publiceerde het niet omdat iedereen dan zou weten dat we voor een tweede kindje gingen. Nu we opnieuw dat kritieke eerste trimester voorbij zijn, is de tijd aangebroken om te delen wat al van in september door mijn hoofd spookt.
18/09/2015 – Mijn rationele kant speelt tikkertje met mijn emotionele kant. Ik zie ook wel in dat het beter is dat het in een vroeg stadium fout gaat dan dat je vol verwachting uitkijkt naar de echo op 12 weken en dan te horen krijgt dat je kindje een ernstige afwijking zal hebben. Maar toch ben ik triest, voel ik me alsof ik een groot verlies heb geleden. Het heeft een hele tijd geduurd voor ik opnieuw zwanger kon worden, want blijkbaar hoor ik bij the lucky few (en eigenlijk is dat echt zo, hé, want simpelweg geen cyclus hebben is nog altijd de handigste anticonceptie als je (nog) niet zwanger wil worden) die geen cyclus krijgen zolang ze nog regelmatig borstvoeding geven. Ik was al bijna 4 maanden gestopt met de pil en al een dikke maand aan het afbouwen toen ik vlak voor Elliots 17e vermaanddag merkte dat mijn lijf opnieuw ‘werkte’. Supergelukkig was ik. Opnieuw zwanger kunnen worden én ik had er niet eens volledig voor moeten afbouwen. Het heeft 5 maanden geduurd voor ik zwanger was van Elliot, maar ik hoopte dat het nu op 3 maanden zou lukken. We stonden versteld toen het al in de tweede ronde raak was. Op 14 september had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Helaas was ons geluk van korte duur.
Want gisteren verloor ik ons kindje. Een vruchtje eigenlijk, nog geen echt kindje. Maar toch voelt het aan als een echt verlies, een falen. Ik wist nog maar 3 dagen dat ik zwanger was, was net de 4 weken voorbij. Maar toch was ik al voorzichtig enthousiast. Op de onthaaldag van mijn nieuwe job was ik exact 4 weken ver. De dag erna, mijn eerste echte werkdag op mijn eigen kantoor, begon ik ‘s namiddags te bloeden. De zwangerschapstest die ik meteen deed toen ik thuiskwam was plots negatief. Ook de bloedtest van de dag ervoor, waarvan ik pas diezelfde avond de resultaten zou krijgen, bracht geen goed nieuws. Ongeveer een uur later verloor ik het vruchtje.
Nooit gedacht dat mij dat zou overkomen. En toch had ik de week ervoor, nog voor ik zelfs maar een vermoeden had dat ik zwanger zou kunnen zijn, nog gezegd tegen een van de januarimama’s dat ik precies het gevoel had dat ik eerst nog een miskraam zou ‘moeten’ krijgen voor het een plakkertje zou zijn. Heel vreemd. Ik had ook geen enkele reden om dat te denken, want ik was er nog nooit mee geconfronteerd geweest. Elliot was er ineens gewoon. Zonder eerst een miskraam te hebben. Ik vraag mij ook af of ons volgende geboren kindje zal aanvoelen als ons derde kind. Want nu voel ik me wel alsof ik ons tweede kindje verloren ben, zelfs al was het nog niet meer dan een klompje celletjes…
In mijn groepje zitten een aantal mama’s die ook ooit al een miskraam te verwerken kregen, en ook in mijn dichte familie zijn er geweest. Maar voor mij persoonlijk was het een ver-van-mijn-bedshow. En ‘t is pas eens het je zelf overkomt en je het schoorvoetend vertelt aan andere vrouwen dat de verhalen komen. Dat ze het ook al hebben meegemaakt. En hun moeders, grootmoeders, tantes, vriendinnen ook. Dat het bij minstens 1 op 10 zwangerschappen, gemerkt of ongemerkt, fout gaat.
En toch is dat precies een taboe. Toch wordt het onderwerp een beetje doodgezwegen, omdat het pijnlijk is voor zij die het verlies moeten dragen. En misschien ook omdat hun omgeving gewoon niet weet hoe er gereageerd moet worden. Vandaar dus dit blogbericht.
Ik verloor een kindje. Net zoals zo veel andere vrouwen. En ik heb verdriet. Net zoals zo veel andere vrouwen. En dat is ok.
De nieuwe zwangerschap heeft ervoor gezorgd dat ik mijn miskraam veel meer in perspectief heb kunnen plaatsen. De kindjes die nu onderweg zijn voelen gewoon aan als nummer 2 en 3 in plaats van 3 en 4. Achteraf bekeken, maar da’s natuurlijk persoonlijk, was het volgens mij niet zozeer het gevoel dat ik een kindje verloren had, maar wel de verwachting en het verlangen ernaar. Ik word niet meer emotioneel of down als ik eraan denk, maar dat betekent niet dat er nog steeds geen dag voorbijgaat dat dat klein sterretje mijn gedachten kruist…
Ik hou telkens kleine aandenkens bij doorheen de zwangerschap die ik dan verzamel in een herinneringenkoffertje. Dat begint standaard met mijn laatste pilstrip en mijn positieve zwangerschapstesten. Omdat het fout aanvoelde om die zomaar weg te gooien, heb ik een klein kistje gekocht en het geverfd en versierd met een sterretje. Heel eenvoudig, maar zo heb ik toch een plekje om die paar kleine dingetjes van ons sterretje bij te houden. Ik ga er nog een afdruk van deze blog en mijn eerste en enige buikfoto van die zwangerschap bij stoppen. Closure, zonder te vergeten.
by Joyce | Dec 25, 2015 | Persoonlijk, Zwangerschap |
Geen idee of jullie het gemerkt hebben, maar het is hier de laatste weken stiller geweest dan anders. Dat had een goede reden.
Elliot heeft namelijk iets te vertellen!
Meer info volgt!
by Joyce | Dec 13, 2015 | Persoonlijk |
Gisteren vierden Klaas en ik onze derde huwelijksverjaardag. Ik vind dat eigenlijk wel zot. Enerzijds klinkt drie jaar superkort en voelt het aan alsof we al veel langer getrouwd zijn. Misschien is dat omdat we pas na 5 jaar trouwden. Maar bon, anderzijds kan ik amper geloven dat het al 3 jaar geleden is dat ik mijn mooi kleed mocht dragen en we met onze familie en vrienden een feestje bouwden.
Je moet ons niet heel goed kennen om te weten hoe we onze huwelijksverjaardag gevierd hebben. We gingen eerst lekker eten bij de Griek en daarna pikten we een filmpje mee. Normaal nemen we bij de Griek altijd hetzelfde, een plateau met verschillende vleesjes op, rijst, patatjes en groenten, maar we hadden zin om eens zot te doen, deze keer. We hadden ook veel honger én we waren nog niet gaan eten om mijn nieuwe job te vieren. Dus bestelden we deze keer ook een voorgerecht. Dat was zo veel en zo lekker dat we tegen het hoofdgerecht eigenlijk al geen honger meer hadden. Het voorgerecht bestaat blijkbaar ook in hoofdgerechtportie (is dat een woord?), dus misschien dat we dat volgende keer wel gewoon zo bestellen!
We begonnen met meze en omigaaaawd, dat was megalekker. Inktvisringen, scampi (Wist ge dat ‘scampi’s’ niet bestaat? Scampi is het meervoud van scampo. Zot, hé? Gewoon efkes een wistjedatje), burgertjes van lamsvlees en een lekker slaatje. En dan stokbroodjes om heerlijk te doppen in tzatziki, tarama en een of ander visslamengseltje dat keiiilekker is. Echt, man. Smullen.
Ons hoofdgerecht was de plateau du chef. Rijst, gebakken aardappelpartjes, verschillende vleesjes en opnieuw een heerlijk slaatje.
Voor wie ook eens wil gaan proeven: Zorba in Gent. Echt. Ga proeven. ‘t Is belachelijk lekker. :)
We konden gezellig lang tafelen, want de film begon pas om 20u45. Wij kozen voor Bridge of Spies. Allez, ik twijfelde tussen die en In the Heart of the Sea, maar Klaas zei dat ik moest kiezen. Dus ja. Dan kies ik voor Tom Hanks, hé. :) We vonden het wel een goeie film, maar ‘t was echt een praatfilm, hé. Ik heb eigenlijk liever wat meer actie. Misschien was die andere dan wel een betere keuze geweest.
Kennen jullie nog lekkere adresjes in Gent? Wij staan open voor suggesties!
